ตอนที่ 68 สัมผัสพระเจ้า

ตอนที่ 68 สัมผัสพระเจ้า

'เขาได้รับเงินทั้งหมดจากการขายแกนมอนสเตอร์จริงๆเหรอ? ฉันนึกไม่ออกว่าจะต้องมีแกนมอนสเตอร์กี่อันเพื่อที่จะได้รับเหรียญทองหลายแสนเหรียญ… 'ยูรุส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ที่หยวนซึ่งไม่รู้เรื่องการขายวัตถุดิบของมอนสเตอร์

"พี่ชายเราสามารถสับหมูพวกนี้ได้เหมือนคนขายเนื้อและขายวัตถุดิบแยกกันหรือขายทั้งศพในคราวเดียว พี่จะเลือกวิธีไหนดี เราจะได้รับเงินมากขึ้นจากการขายวัตถุดิบทีละชิ้น แต่มันยังต้องทำงานอีกมากอยู่เหมือนกัน” ยูรุกล่าว

"ให้ฉันสับให้มา" หยวนพูดกับเธอ

“คุณรู้วิธี…?” เธอมองเขาด้วยสายตาสงสัย การแยกส่วนมอนสเตอร์ทั้งตัวไม่ใช่สิ่งที่ทำได้   หากปราศจากการฝึกฝนและประสบการณ์

"ใช่ฉันมีเทคนิคการทำอาหารที่เรียกว่าเทคนิคพันมีดและเมื่อฉันเห็นซากเหล่านี้จิตใจของฉันจะบอกฉันโดยอัตโนมัติว่าจะแยกส่วนมันด้วยกริชของฉันอย่างไร เกือบจะเหมือนกับว่ามันเป็นธรรมชาติเท่านั้น" หยวนพูดกับเธอ

“จริงเหรอ แต่ฉันสนใจมากกว่าว่าทำไมพี่ถึงมีเทคนิคในการทำอาหาร…” เธอพูดกับเขา

"ฉันเรียนมา แต่ว่าฉันยังไม่เคยทำ แต่ฉันรู้สึกมั่นใจมากเมื่อฉันมองไปที่มัน"

หยวนเข้าใกล้หมูมีเขาทั้งสามตัว จากนั้นเขาก็คุกเข่าข้างหน้าพวกมัน และเริ่มแยกชิ้นส่วนของมอนสเตอร์ด้วยกริช

การเคลื่อนไหวของเขาไม่ช้าเกินไปหรือเร็วเกินไป เมื่อทำการตัดแต่ละครั้งในการเคลื่อนไหวที่ราบรื่น ทำให้การเคลื่อนไหวทั้งหมดของเขาดูเป็นธรรมชาติอย่างยิ่งราวกับว่าเขามีประสบการณ์มาหลายปีแล้ว

“ว้าว…พี่ได้เรียนรู้จากเทคนิคการทำอาหารมาจริงสินะ” ยุรุพึมพำด้วยความกลัว

"ใช่ เธออยากเรียนด้วยหรือเปล่าฉันยังมีหนังสือเทคนิคอยู่กับฉัน" หยวนถามเธอ

"พี่สามารถแบ่งปันเทคนิคกับผู้อื่นได้หรอ" ยูรุเลิกคิ้ว

"เราจะรู้เมื่อเราลองทำดู ขอฉันจะแยกส่วนหมูตัวนี้ให้เสร็จก่อนนะ"

หลังจากแยกส่วนหมูเขาตัวแรกจนหมดเรียบร้อยแล้ว หยวนก็เริ่มทำกับหมูเขาตัวที่สองและการเคลื่อนไหวของเขายิ่งดูสะอาดกว่าเดิม

“ตามที่คาดไว้ เขากำลังเรียนรู้อย่างรวดเร็ว” เสี่ยวฮัวพยักหน้า หลังจากเห็นหยวนเฉือนหมูที่มีเขาอย่างชำนาญ

"ฉันไม่แปลกใจเลยเพราะพี่ชายของฉันเป็นอัจฉริยะที่เรียนรู้การเล่นเครื่องดนตรีเกือบทุกชิ้นในโลกอย่างมืออาชีพเมื่อเขาอายุเพียงห้าขวบ"  ยูรุก็พยักหน้าเห็นด้วยกับเสี่ยวฮัว

“พี่เทียนเล่นเครื่องดนตรีได้ไหม” เสี่ยวฮัวมองเขาด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง มีอะไรที่ผู้ชายคนนี้ทำไม่ได้มั่ง?

“เขาไม่เพียง แต่เล่นเครื่องดนตรีได้ แต่เขายังเล่นได้อย่างไร้ที่ติ! เคยมีผู้คนหลายสิบล้านคนที่ชื่นชม...”

"พอแล้วยูรูมันเป็นอดีตไปแล้ว  ไม่จำเป็นต้องพูดมันถึงมันหรอก... " จู่ๆหยวนก็ขัดจังหวะเธอด้วยสีหน้าเคร่งขรึมบนใบหน้าของเขา

“โอ้…ฉันขอโทษพี่ชาย  ฉันตื่นเต้นเกินไปและดันพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูด…” ยูรุตระหนักได้อย่างรวดเร็วถึงความผิดพลาดของเธอและขอโทษเขา

แม้ว่าหยวนจะเคยเล่นเครื่องดนตรี แต่เพราะความเจ็บป่วยของเขาที่ทำให้สายตาของเขาพิการเขาถูกบังคับให้ปรับตัวเข้ากับการเล่นเครื่องดนตรีในขณะที่ตาบอด และเขาก็เล่นมันจนกว่าเขาไม่สามารถเคลื่อนไหวร่างกายได้อีกต่อไป

"... "

เมื่อเห็นบรรยากาศที่หดหู่รอบตัว เสี่ยวฮัวตัดสินใจที่จะไม่ถามคำถามใด ๆ ในตอนนี้และเฝ้ามองหยวนเขียงหมูที่มีเขาตัวสุดท้ายอย่างเงียบ ๆ

ไม่กี่นาทีต่อมาเมื่อหมูมีเขาทั้งสามตัวถูกหยวนฆ่าอย่างไร้ที่ติเขาก็โยนวัตถุดิบลงในวงแหวนอวกาศของเขา

"ฉันพูดไม่ออกพี่ชายแม้ว่านั่นจะเป็นครั้งแรกที่พี่แยกส่วนพวกมอนสเตอร์ แต่พี่กลับไม่มีรอยเปราะเปื้อนเลย แม้แต่มือของพี่ก็สะอาด! เหมือนกับที่ไม่ได้กำลังแยกมันอยู่!" ยูรุแสดงความชื่นชมเขาอีกครั้ง

"ต้องขอบคุณเทคนิคมีดที่ฉันสามารถตัดมันได้ และกริชเล่มนี้ก็ทำให้มันเนียนขึ้นมาก" หยวนกล่าว

“นี่ทำไมเธอไม่ลองทด้วยตัวเองล่ะ” หยวนดึงเคล็ดวิชามีดพันเล่มที่เขาซื้อมาจากร้านค้าและส่งให้ยูรู่

"มันเหมือนหนังสือ" เธอพูดขณะที่เธอเริ่มพลิกดูหน้าต่างๆ

ในเวลาต่อมายูรุก็อ่านเทคนิคทั้งหมดจนจบ เธอมองหยวนด้วยการเอียงศีรษะและพูดว่า "พี่เรียนรู้เทคนิคได้อย่างไรฉันอ่านสิ่งทั้งหมดทีละคำแล้วก็ยังไม่เข้าใจ"

"ฉันทำในสิ่งที่เธอเพิ่งทำ - ฉันอ่านหนังสือ" หยวนกล่าว

จากนั้นเขาก็หันไปมองเสี่ยวฮัวและถามเธอว่า "เทคนิคเหล่านี้ใช้ครั้งเดียวได้หรือไม่ ถ้าฉันเรียนรู้เทคนิคจากมันไปแล้วคนอื่นจะไม่สามารถทำได้เช่นเดียวกัน?"

อย่างไรก็ตามเสี่ยวฮัวส่ายหัวและพูดว่า "เป็นไปไม่ได้เทคนิคไม่เหมือนแกนมอนสเตอร์ที่มันหายไปหลังจากใช้ครั้งเดียว - ตราบใดที่พี่เข้าใจเทคนิคได้พี่ก็จะเรียนรู้มันได้"

“แล้วทำไมฉันถึงเรียนไม่ได้” ยูรุถามเธอ

"นั่นเป็นเพียงเพราะคุณยังไม่เข้าใจเทคนิคนี้เว้นแต่คุณจะเป็นอัจฉริยะด้านการเพาะปลูกพี่เทียนที่สามารถเข้าใจอะไรบางอย่างได้เพียงแวบเดียว  คุณจะต้องอ่านหนังสือเล่มนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนกว่าคุณจะเข้าใจได้แน่นอน อาจเป็นไปได้ว่าคุณไม่สามารถใช้เทคนิคนี้ได้หากเป็นเช่นนั้นคุณจะไม่ได้เรียนรู้เทคนิคนี้ไม่ว่าคุณจะอ่านกี่ครั้งก็ตามอย่างไรก็ตามสิ่งนี้มักเกิดขึ้นเฉพาะกับเทคนิคที่ลึกซึ้งกว่าเท่านั้นไม่ใช่เรื่องธรรมดา เทคนิคการทำอาหาร "

“อ่า…งั้นฉันจะลองอีกครั้งในภายหลังละกันนะ” ยูรุกล่าวเสียงค่อนข้างผิดหวัง

หยวนและคนอื่น ๆ กลับไปหาหญ้าวิญญาณในเวลาต่อมา

ในระหว่างการเดินทางพวกเขาได้พบกับสัตว์ประหลาดอีกสองตัวทั้งที่วิญญาณฝึกหัดระดับที่สองซึ่งหยวนจัดการอย่างรวดเร็ว

สองชั่วโมงผ่านไปนับตั้งแต่หยวนและคนอื่น ๆ เริ่มภารกิจและพวกเขาก็มาถึงบริเวณที่หญ้าวิญญาณตั้งอยู่

"หญ้าวิญญาณมีลักษณะอย่างไร" หยวนถามหลังจากพวกเขาไปถึงที่ตั้ง

"มันเหมือนหญ้าทั่วไป แต่มีปลายสีฟ้า - เหมือนใบนี้" ยูรุพูดขณะที่เธอเก็บหญ้าวิญญาณขึ้นมาหนึ่งใบแล้วว์ให้หยวนดู

"เราต้องการ 3 กิโลเลยหรอ นั่นใช้เวลามากอยู่นะ!" ดวงตาของหยวนเบิกกว้างหลังจากเห็นหญ้าเล็ก ๆ

"อันที่จริงหญ้าเหล่านี้หนักกว่าหญ้าทั่วไปมาก ดังนั้นเราจึงไม่ต้องการมากเท่าที่พี่คิด อ่ะ ลองดู" ยูรุยื่นหญ้าวิญญาณให้เขา

"ว้าว! เธอพูดถูก! ฉันรู้สึกได้ถึงน้ำหนักของมัน!" หยวนประหลาดใจกับของที่เล็กและดูเบาจะมีน้ำหนักขนาดนั้นได้อย่างไร?

“พี่เทียน สิ่งที่หลอกลวงที่สุดในโลกแห่งการบ่มเพาะ คือรูปร่างหน้าตา พี่ไม่ควรตัดสินหนังสือจากปก ไม่เช่นนั้นพี่จะต้องเสียใจนะ” เสี่ยวฮัวเตือนเขา

หยวนพยักหน้าก่อนจะเริ่มมองไปรอบ ๆ

หลังจากใช้เวลาสองสามนาทีในการมองไปรอบ ๆ หยวนก็ตัดสินใจหยุดใช้สายตาเพื่อมองหาหญ้าวิญญาณและเริ่มลองสิ่งใหม่ ๆ

'หญ้าวิญญาณมีออร่าที่ไม่เหมือนใคร ... ถ้าฉันสัมผัสได้ด้วยการฝึกฝนของฉัน ฉันก็น่าจะพบพวกมันได้โดยไม่ต้องใช้สายตาเลย ... '

จากนั้นหยวนก็เริ่มขยายออร่าของตัวเองจนเขาสามารถสัมผัสได้ถึงสิ่งต่างๆรอบตัวเขาเพียงไม่กี่เมตร

'ว้าว ... ถึงแม้ว่าฉันจะหลับตาลง แต่ฉันก็ยังมองเห็นโลกในความคิดของฉันได้และดูเหมือนว่ามันจะชัดเจนกว่าการใช้ตาเสียอีก ... ' หยวนรู้สึกประหลาดใจกับการค้นพบครั้งใหม่นี้ ถ้าเขาสามารถใช้เทคนิคเดียวกันนี้ในโลกแห่งความเป็นจริงได้ ด้วยวิธีนั้นเขาจะยังสามารถมองเห็นได้แม้จะตาบอดก็ตาม

�คุณได้เรียนรู้สัมผัสของพระเจ้า»

�สัมผัสของพระเจ้า»

�อันดับ: โลก »

�ระดับความเชี่ยวชาญ: 1 »

�รายละเอียด: ตราบใดที่เปิดใช้งานความรู้สึกศักดิ์สิทธิ์ของพวกเขาพวกเขาจะสามารถมองเห็นทุกสิ่งได้ในระยะทางที่กำหนดแม้แต่สิ่งที่ปกติจะมองไม่เห็นด้วยตาเปล่า»

และภายในเวลาเพียงไม่กี่อึดใจหยวนก็สามารถค้นหาหญ้าวิญญาณได้มากกว่าหนึ่งโหลในคราวเดียว

"... " เสี่ยวฮัวมองไปที่ออร่าที่ขยายออกไปรอบ ๆ หยวนด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง

'สัมผัสของพระเจ้า? พี่เทียนเรียนรู้ทักษะสัมผัสของพระเจ้าด้วยตัวเองงั้นหรอ? แม้ว่าเขาจะสามารถขยายสัมผัสพระเจ้าของเขาได้เพียงไม่กี่เมตร แต่นั่นก็เป็นความสำเร็จที่เหลือเชื่อสำหรับคนที่อยู่ในระดับเพียงนักรบวิญญาณเท่านั้น! ' เสี่ยวฮัวคิดกับตัวเอง

โดยปกติมีเพียงผู้ฝึกฝนในอาณาจักรปรมาณ์วิญญาณเท่านั้นที่สามารถเรียนรู้และใช้สัมผัสพระเจ้าได้

อย่างไรก็ตามเมื่อเทียบกับการกินแกนมอนสเตอร์และความสามารถในการเข้าใจระดับเทพของเขามันไม่ได้ทำให้เสี่ยวฮัวตกใจมากนัก เธอคุ้นเคยกับการดำรงอยู่ที่ไม่สามารถเข้าใจได้มามากมายแล้ว

"นี่ๆๆ พี่เจอหญ้าวิญญาณอีก 12 อัน" หยวนแสดงหญ้าวิญญาณที่เขาพบให้ยูรุ โดยใช้สกิลสัมผัสพระเจ้า

"อะไรกัน! พี่เจอพวกนี้เร็วขนาดนี้ได้ยังไง! ฉันเจอแค่ 2 อันเอง!"

“ทำไมเธอไม่ลองใช้การฝึกฝนของเธอเพื่อสัมผัสหญ้าวิญญาณแทนที่จะมองหาพวกมันด้วยตาเปล่าละ มันง่ายกว่าและมีประสิทธิภาพมากกว่ามาก เพราะพวกมันมีออร่าเฉพาะตัวที่ทำให้พวกมันแตกต่างจากที่เหลือ” หยวนพูดกับเธอ

“ฉันจะทำอย่างนั้นได้อย่างไร?” เธอเลิกคิ้วด้วยท่าทางงงงวย

“เอ่อ…ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน…” หยวนเกาหัวของเขาเพราะมันเป็นความรู้สึกที่เป็นธรรมชาติสำหรับเขา

…………