EP 225 แก! หลบกระสุนได้อย่างงั้นหรอ
EP 225 แก! หลบกระสุนได้อย่างงั้นหรอ
By loop
ณ อาคารเรียน.
ชั้นหนึ่งที่ล็อบบี้
ขณะที่ดงซูบินเข้ามาในอาคารเรียนประตูก็ปิดลงด้านหลังเขา เขาหันไปรอบ ๆ และเห็นผู้หลบหนีตัวผอมกำลังล็อกประตู หลังจากล็อคมันแล้วเขาก็ค้นหาอาวุธและกุญแจมือของดงซูบินในร่างกายของดงซูบินเขาผลักดงซูบินจากด้านหลังของเขาเพื่อเดินขึ้นบันได ดงซูบินไม่ได้พูดอะไรสักคำและมองไปที่สภาพแวดล้อมของเขาผ่านมุมหนึ่งของดวงตาของเขา
โจรติดอาวุธตัวสูงและตัวเตี้ยกำลังรอดงซูบินอยู่ที่ชั้นสอง
“นี่คือเจ้าหน้าที่ของรัฐเหรอ? ทำไมหน้าตาหมอนี้ยังดูละอ่อนอยู่เลย เขาเป็นข้าราชการจริงๆหรือเปล่า”
“หมอนี้ไม่น่าจะใข้ตัวปลอมนะพี่ซู เคยได้ยินคนที่นั่นเรียกเขาว่าหัวหน้าซูบิน”
“หมอนี้น่าจะอายุยี่สิบและเคยเป็นหัวหน้ากระทรวงศึกษาธิการ? ชายหนุ่มคนนี้น่าจะมีความเชื่อมโยงระหว่างกลุ่มคนที่สูงกว่า การหลบหนีของเราควรราบรื่น”
“เสี่ยวหวังพาหมอนี้เข้าไปในห้องและขังเขาไว้พร้อมกับคนที่เหลือ นายและเสี่ยวโจวจะต้องเฝ้าพวกมันอย่างใกล้ชิดและอย่าปล่อยให้ใครหนีไปได้” นักโทษผอมที่พาดงซูบินขึ้นไปชั้นบนพยักหน้า เขาเดินไปข้างหน้าสองสามก้าวแล้วเปิดประตูเข้าสู่ห้องเรียนโดยมีป้าย 'ปี 5, ห้อง 2' แขวนอยู่ เขาผลักดงซูบินเข้าไปข้างในและเขาก็สะดุดล้มโต๊ะ เขากุมท้องด้วยความเจ็บปวดและมองไปรอบ ๆ มีคนสองสามคนเบียดเสียดกันอยู่ที่มุมหนึ่ง นักเรียนสามคนอายุประมาณสิบขวบครูหญิงสองคนและครูชายนั่งยองๆอยู่ที่นั่น
นักโทษที่ตัวผอมโซเตะ ดงซูบินและโบกมีดไปมาในมือของเขา “นั้งลงไปตรงนั้นอย่าขยับนะ!”
นักโทษอีกคนเข้ามาในห้องเรียน เขาถือปืนพกของตำรวจและอยู่ที่นั่นเพื่อปกป้องตัวประกันกับนักโทษที่ผอมโซ
เด็กสองสามคนร้องไห้และกอดครู มือของครูหญิงถูกมัดโดยใช้เทปใส ครูชายเอามือมัดไว้กับโต๊ะสองสามตัวด้วยเชือก ดงซูบินเดินไปหาตัวประกันและนั่งลงกับพวกเขา เขามองไปรอบ ๆ นักโทษที่ถือปืนยืนอยู่ที่มุมสุดของห้องเรียน เขากำปืนแน่นเตรียมยิงเมื่อมีอะไรเกิดขึ้น นักโทษร่างผอมถือมีดกำลังเดินไปรอบ ๆ ห้องเรียนอย่างใจจดใจจ่อ ทุกครั้งในชั่วขณะหนึ่งเขาจะแอบมองเจ้าหน้าที่ตำรวจติดอาวุธผ่านผ้าม่าน
ดงซูบินถามเบา ๆ “คุณ ตัวประกันมีเพียงแค่นี้หรอ? มีตัวประกันอื่นอีกไหม”
อาจารย์หนุ่มยังอยู่ในสภาวะที่หวาดกลัวและมีเพียงมือของเขาที่สั่นเทา “พวกผู้ร้ายพวกนั้นพุ่งเข้ามาพร้อมปืนและมัดพวกเราทันที ผมไม่แน่ใจว่าครูและนักเรียนที่เหลือหนีไปแล้วหรือยัง”
ครูผู้หญิงอีกคนร้องไห้และพูดว่า “อาจารย์เฉินน่าจะอยู่ใกล้ ๆ ฉันได้ยินเสียงกรีดร้องของเธอก่อนหน้านี้ เธอควรจะอยู่ในห้องเรียนอื่น”
ตัวประกันไม่ได้ถูกจับไว้ที่เดียวกันหรือ? ตงซู่ปิงขมวดคิ้ว สถานการณ์เลวร้ายกว่าที่เขาคาดคิด
โจรอ้วนเล็งปืนชี้ไปยังทิศทางของดงซูบิน“หุบปาก! แกอยากจะตายหรือยังไง! ห่ะ?! หุบปาก!”
นักโทษร่างผอมมองไปที่ตัวประกันแล้วถาม “พี่ปั๋ง พี่คิดว่าเราจะหนีได้ไหม”
"แน่นอน!" นักโทษอ้วนถ่มน้ำลายลงบนพื้น “เรามีตัวประกันมากมายและฉันไม่เชื่อว่าตำรวจจะกล้าทำอะไรเรา ถ้าพวกเขาไม่ปล่อยเราไปเราจะฆ่าเด็ก ๆ ก่อนเลย!”
เด็กสองสามคนได้ยินเช่นนั้นเขาและเริ่มร้องไห้ดังขึ้น
นักโทษอ้วนโกรธและยกปืนขึ้น “ หยุดร้องไห้ไม่งั้นฉันจะฆ่าพวกแกทั้งหมด! หุบปาก! ทุกคนหุบปาก!
ครูสาวคนหนึ่งตื่นตระหนกและดึงนักเรียนสองสามคนเข้าใกล้เธออย่างรวดเร็ว เธอพยายามห้ามไม่ให้ร้องไห้ แต่นักเรียนเหล่านั้นก็ยังเด็กเกินไป ซึ่งมีเด็กผู้ชายเพียงคนเดียวเท่านั้นที่พยายามกลั้นน้ำตาไหว และนักเรียนอีกคนก็ร้องไห้ดังขึ้น นักโทษอ้วนและผอมขมวดคิ้วและก่อนที่จะด่าออกพวกเขา ถึงแม้ตอนนี้พวกผู้ร้ายจะไม่ทำอะไรเด็กๆไม่ได้ก็ตาม และดูเหมือนพวกมันกำลังกระซิบกันเบา ๆ
ดงซูบินใช้โอกาสนี้กระซิบบอกอาจารย์ “เราไม่มีเวลาแล้ว ในขณะที่ผมขยับตัวพวกคุณทั้งหมดต้องหมอบลงและอยู่นิ่งๆนะ”
ครูหนุ่มถึงกับตกใจ “คนของฝั่งนั้นมีมากกว่าเราอีกนะและพวกนั้นยังมีปืน คุณ…”
ครูสาวก็ตื่นตระหนกเช่นกัน “คุณอย่าพึงผลีผลาม”
ดงซูบินตอบ “เราไม่สามารถนั่งรออย่างงี้นได้ แค่ทำตามที่ผมบอก พยายามให้นักเรียนทุกคนหมอบลงกับพื้น”
ครูสาวผมยาวอีกคนตกใจ “คุณคงไม่ใช้รองหัวหน้ากระทรวงศึกษาธิการเหรอ? คุณคือ…”
“ผมชื่อดงซูบิน”
ครูสาวผมยาวถึงอ้าปากค้าง “คุณคือ....หัวหน้าซูบินอย่างงั้นเหรอ? หัวหน้าซูบินคนนั้นนะ” อาจารย์อีกสองคนมองหน้ากัน ทั้งสองคนเคยได้ยินเรื่องดงซูบินมาก่อน ในสถานการณ์นั้นครูทุกคนแสดงแววตาแห่งความหวังออกมาทันที
ทันใดนั้นประตูห้องเรียนก็เปิดออกและมีชายหน้าตาซีดเซียวเดินเข้ามาลากผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้สวมกางเกงอะไรเลย
ครูผมยาวอ้าปากค้าง “อาจารย์เฉิน!”
“อาจารย์เฉิน!” ครูหนุ่มกำหมัดแน่น
ครูเฉินซึ่งไม่ได้สวมอะไรเลยต่ำกว่าเอวของเธอถูกโยนลงไปบนพื้น เธอนอนอยู่ที่นั่นจ้องมองไปที่เพดานและไม่ขยับ น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาที่ไร้ความรู้สึกของเธอ ชายหน้าตาซีดเซียวคนนั้นหัวเราะและเตะครูเฉินสองสามครั้งไปที่ดงซูบิน “ผู้หญิงคนนี้ยอดเยี่ยมมากแม้จะอายุมาก ไอ้อ้วน ไอ้ผอมแกสองคนน่าจะสนุกไปกับเธอต่อ” ชายคนนั้นหัวเราะและเดินออกจากห้องเรียนไป
นักโทษร่างผอมมองไปที่ของลับของครูเฉินและรู้สึกกระปรี้กระเปร่า
นักโทษอ้วนหัวเราะ “ถ้าแกอยากสนุกก็ลุยเลย มินิบัสยังไม่มาที่นี่”
ครูหนุ่มก็ด่า “ไอ้!”
ครูผู้หญิงทั้งสองร้องไห้ ครูเฉินเป็นครูทีมีชื่อเสียงที่ดีในโรงเรียนและเธอเป็นคนใจดีและอ่อนโยน ไอ้พวกนี้…
นักโทษร่างผอมเดินมาหาครูเฉินและเริ่มถอดกางเกงของเขา
ใบหน้าของ ดงซูบินเปลี่ยนเป็นสีดำและกำหมัดแน่น เมื่อนักโทษผอมคุกเข่าระหว่างขาของครูเฉินและกางขาออก ดงซูบิน ก็ตะครุบตัวเขาเหมือนเสือดาว นักโทษร่างผอมยังคงถือมีดของเขาและจามเมื่อเขาเห็นดงซูบินเข้ามาใกล้เขามากขึ้น เขายกมีดขึ้นและแทงไปข้างหน้า!
อา!!!
มีดแทงเข้าไปในท้องของดงซูบิน!
ครูหญิงทั้งสองร้องลั่น ครูเฉินซึ่งอยู่บนพื้นหลับตาลง
ย้อนกลับ 3 วินาที!
เวลากลับมา
ดงซูบินกลับสู่ตำแหน่งก่อนที่เขาจะพุ่งไปข้างหน้า เขาพยายามคว้ามีดจากนักโทษผอมนั้นขณะที่เขาโหม่งเขา แต่เขาก็ล้มเหลวในความพยายามครั้งก่อน นักโทษผอมนี้เป็นขโมยมาก่อนและมีความว่องไวมาก เขามีปฏิกิริยาอย่างรวดเร็วและดงซูบิน ต้องเปลี่ยนกลยุทธ์ของเขา เขายังคงพุ่งไปข้างหน้า แต่คราวนี้เขาลดมือทั้งสองข้างลงเล็กน้อย
นักโทษผอมเยาะเย้ยและแทงไปข้างหน้าด้วยมีดพกของเขา!
ดงซูบินรู้แล้วว่ามีดพกจะไปอยู่ที่จุดไหน เขาตะโกนและคว้าข้อมือของนักโทษผอมด้วยมือทั้งสองข้าง เขาบิดมือของผู้ต้องโทษด้วยกำลังทั้งหมดและเกือบหักข้อมือของเขา มีดพกเปลี่ยนทิศทางและดงซูบิน ผลักมันกลับไปหานักโทษผอม นักโทษร่างผอมมองไปที่มีดพกด้วยความตกใจขณะที่มันแทงเข้าที่หน้าอกของเขา เขาพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ไม่สามารถทนพิษบาดแผลไว้ นักโทษผอมตายในทันที!
แต่ยังเหลือนักโทษอีก 8 คน!
นี่เป็นครั้งแรกของ ดงซูบินที่ฆ่าคน แต่เขาไม่มีเวลาคิดเรื่องนี้ เขาตะโกน “หมอบลงไป!”
ครูสาวจำสิ่งที่หัวหน้าซูบินพูดก่อนหน้านี้และผลักเด็ก ๆ ลงไปบนพื้นพร้อมกับเธออย่างรวดเร็ว
นักโทษอ้วนซึ่งอยู่ไกลสุดของห้องเรียนเห็นนักโทษผอมตายต่อหน้าต่อตา เขาไม่สามารถตอบสนองได้ทันเวลาและเล็งปืนไปที่ ดงซูบินทันที "ไปลงนรกส่ะ!"
ดงซูบินวิ่งเข้าหาผู้ต้องโทษอ้วนอย่างไม่เกรงกลัวโดยไม่หลบหรือซ่อนตัว ไม่มีจุดหมายที่จะซ่อนไม่ว่า ดงซูบินจะเร็วแค่ไหนเขาก็จะไม่เร็วไปกว่ากระสุน ทางเลือกเดียวของเขาคือเข้าใกล้เท่าที่นักโทษอ้วนจะต่อสู้กับเขา ตราบใดที่ดงซูบินไม่ถูกฆ่าในทันทีเขาสามารถใช้ย้อนกลับเพื่อย้อนเวลาได้เสมอ!
อย่างไรก็ตาม ดงซูบินประเมินความสามารถเรื่องความแม่นปืนของนักโทษอ้วนต่ำไป เขาได้ยินเสียงดังโครมและรู้สึกว่าเวลาหยุดลงอย่างกะทันหัน
ครูและนักเรียนต่างตกใจเมื่อเห็นบาดแผลเลือดไหลที่ศีรษะของดงซูบิน!
"อา!"
“หัวหน้าซูบิน!”
ดงซูบินรู้สึกแสบร้อนที่ศีรษะและทรุดลงกับพื้น
มันเป็นสีดำสนิทและดงซูบิน ไม่ได้ยินอะไรเลย
ดงซูบินตระหนักได้ว่าเขาพลาดไปแล้ว เขาถูกใส่กุญแจมือและฝ่ายตรงข้ามมีปืน ความแตกต่างมีนัยสำคัญเกินไป เขาพยายามตะโกนออกมาด้วยความโกรธ แต่ไม่มีเสียงใด ๆ ออกมาจากลำคอของเขาได้ ดงซูบินไม่ต้องการที่จะตายและเขายังมีงานที่ยังทำไม่เสร็จอีกมากมาย เขาต้องการเลื่อนตำแหน่งเป็นหัวหน้าส่วนและยังไม่ได้แยกแยะความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนของเขา ชีวิตของเขาจะจบลงเร็วขนาดนี้ได้อย่างไร? เวรเอ๋ย !!!!
หนึ่งวินาที…
สองวินาที…
ทันใดนั้นดงซูบินก็ตระหนักถึงบางสิ่ง ทำไมการเผชิญหน้าของเขาในตอนนี้ช่างคุ้นเคยนัก?
ถูกต้อง! ดงซูฐินจำได้! เมื่อเขาช่วยฉูหยวนและชายชราคนนั้นเขาก็ถูกรถคันหนึ่งชน มันเป็นสภาพแวดล้อมเดียวกันในเวลานั้น หลังจากอุบัติเหตุครั้งนั้นเขาได้รับความสามารถย้อนกลับในตอนนั้นเขาใช้พลังย้อนกลับ เพื่อชุบชีวิตตัวเองและตอนนี้เขาก็สามารถทำแบบเดียวกันได้แล้ว
เอาล่ะ!
ย้อนกลับ 30 วินาที!
ความมืดต่อหน้าดงซูบินหายไปแล้ว!
ทันทีที่ตงซู่ปิงลืมตาขึ้นเขาก็เห็นแสงสว่างและนักโทษอ้วนคนนั้นชี้ปืนมาที่เขา ร่างของเขาพุ่งเข้าหาปืน! เขากลับมาแล้ว! เวลากลับไปสู่ช่วงเวลาก่อนที่เขาจะถูกฆ่าและเขามีความสุขมาก! เขาฟื้นขึ้นมาแล้วและยังไม่ตาย!
แต่ในวินาทีต่อมาดงซูบินก็ได้ยินเสียงดังปัง!
เขารู้สึกแสบร้อนในหัวของเขาและทุกอย่างก็กลับมามืดมนอีกครั้ง!
ก ** ก!
ย้อนกลับ 3 วินาที!
ย้อนเวลากลับไปเมื่อ 3 วินาทีที่แล้ว!
ดงซูบินไม่มีเวลาคิด เขาใช้แรงทั้งหมดขยับศีรษะไปด้านข้าง แต่กระสุนเร็วเกินไปสำหรับดวงตาของเขา เมื่อดงซูบินเพิ่งเริ่มเคลื่อนไหวกระสุนก็เข้าที่ศีรษะของเขาเป็นครั้งที่สาม ตำแหน่งของบาดแผลขยับไปทางด้านข้างเล็กน้อย ดงซูบินตายอีกแล้ว
ย้อนกลับ 4 วินาที!
คราวนี้ดงซูบินบิดคอล่วงหน้า
แต่นักโทษอ้วนคนนั้นสังเกตเห็นมันและขยับปืนเล็กน้อย เขายิงดงซูบิน ที่หัวอีกครั้ง!
ย้อนกลับ 4 วินาที!
ดงซูบินรู้ว่าเขาต้องได้เวลาที่เหมาะสม เขาต้องรอจนถึงช่วงเวลาที่นักโทษอ้วนลั่นไกปืนและไม่สามารถเปลี่ยนเป้าได้ก่อนที่เขาจะหลบ นั่นเป็นโอกาสเดียวที่ดงซูบินมี หนึ่งครั้งสองครั้งสามครั้งสี่ครั้ง…ดงซูบินพยายามครั้งแล้วครั้งเล่า! เขากำลังดิ้นรนเพื่อมีชีวิตอยู่!
ในห้องเรียน.
นักโทษอ้วนสติแตกหลังจากเห็นคู่หูของเขาถูกฆ่า เขายกปืนขึ้นและเล็งไปที่ดงซูบิน
ครูผู้หญิงผมยาวและครูหนุ่ม หัวใจของพวกเขาแทบหยุดเต้นขณะที่พวกเขามองไปที่ปืน
ปัง นักโทษอ้วนลั่นไกปืนและกระสุนก็เคลื่อนตรงไปที่หัวของดงซูบินแต่ฉากที่ไม่น่าเชื่อก็เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาพวกเขา ดงซูบินขยับศีรษะไปด้านข้างอย่างใจเย็นและกระสุนก็ผ่านหูของเขาไป ดงซูบินรู้สึกปวดแสบปวดร้อนที่หูของเขา ในที่สุดเขาก็หลบกระสุนได้! หลังจากพยายามไปประมาณหนึ่งสิบครั้ง ดงซูบินก็สามารถหลบกระสุนได้!
นักโทษอ้วนถึงกับตะลึงยิงซ้ำ! ปัง
พวกครูเห็นดงซูบินลดศีรษะลงเล็กน้อยและกระสุนก็พุ่งผ่านหนังศีรษะของเขา! ดงซูบินหลบกระสุนอีก!
นักโทษอ้วนตกใจและถึงกับทำอะไรไม่ถูก เกิดอะไรขึ้น? หมอนี้สามารถหลบกระสุนได้หรือไม่?
ดงซูบิน พุ่งไปอยู่ต่อหน้านักโทษอ้วนในทันที มือทั้งสองข้างของเขาถูกใส่กุญแจมือและไม่สามารถกางมือได้ เขาทำได้เพียงถือมีดด้วยมือทั้งสองข้างและเฉือนไปที่แขนของนักโทษอ้วนซึ่งถือปืนอยู่ มีดเฉือนทะลุเนื้อกระทบกระดูก ดงซูบินไม่สามารถละมือออกได้ แต่นักโทษอ้วนทิ้งปืนลง ดงซูบินเห็นมันและเหวี่ยงมีดพกขึ้นไปหั่นคอของนักโทษอ้วน นักโทษอ้วนใช้มือของเขากดลงบนบาดแผลที่คอและเลือดไหลออกมาตามนิ้วของเขา จนกระทั่งนักโทษอ้วนตายเขาก็ยังไม่เข้าใจว่าดงซูบินหลบกระสุนได้อย่างไรกัน!
ตอนนี้เหลือผู้ร้ายอีก 7 คน!
ครูและนักเรียนสองสามคนตกตะลึงและจ้องมองไปที่ ดงซูบินด้วยความงุนงง
ดงซูบินรู้ดีว่าเสียงปืนจะดึงดูดนักโทษคนอื่น ๆ และหยิบปืนขึ้นมาจากพื้นทันที
ประตูห้องเรียนถูกเตะเปิดออกในทันที นักโทษสองคนวิ่งเข้ามาคนหนึ่งถือมีดส่วนอีกคนถือเสา พวกเขาคิดว่าตัวประกันต่อต้านและนักโทษอ้วนก็เปิดฉากยิง แต่ในขณะที่พวกเขาเข้าไปในห้องเรียนพวกเขาเห็นศพของนักโทษที่อ้วนและผอมและชายหนุ่มที่ประกาศตัวเองว่าเป็นหัวหน้ากระทรวงศึกษาธิการของมณฑลกำลังเล็งปืนมาที่พวกเขา นักโทษทั้งตื่นตระหนกและเหนื่อยล้าวิ่งออกไปพร้อมกับตะโกน "เห้ย! ไอ้อ้วนตายแล้ว!”
ดงซูบินเปิดฉากยิง
ปัง ปัง
สองนัด! ดงซูบินลั่นไกปืนไปสองครั้งและนักโทษทั้งสองก็ทรุดลงกับพื้น! ทั้งสองนัดโดนพวกมันที่หัว!
ยังมีผู้ร้ายอีก 5 คน!
ตอนแรกของดงซูบินยิงไม่เข้าเป้าจุดหนึ่งในสองนัดที่พลาดไป แต่เขาใช้แบ็คเพื่อยิงอีกครั้งดงซูบินเหลือย้อนกลับ ไม่ถึง 2 นาที สำหรับคนอื่นไม่มีโอกาสครั้งที่สอง แต่ดงซูบินแตกต่างออกไป เขากลับมาแล้วยาแห่งความเสียใจ แม้ว่าเขาจะทำผิดพลาดเขาก็สามารถยกเลิกความผิดพลาดกับย้อนกลับได้เสมอ นี่คือข้อได้เปรียบที่ใหญ่ที่สุดของเขา
ครูหนุ่มตะลึงขณะมองไปที่ศพทั้งสี่ “…หัวหน้าซูบิน…”
ดงซูบินหมุนตัวและขว้างมีดไป “อยู่ในห้อง! ล็อคประตูหลังจากที่ผมจะออกไป!”
หลังจากออกจากห้องเรียน ดงซูบินก็ปิดประตูตามหลังเขาและมองไปที่ทางเดิน
ในห้องเรียนประตูถัดไปโจรติดอาวุธและนักโทษอีกสองสามคนตื่นตระหนกจากเสียงปืน พวกเขามีอาวุธปืนและมีดและมีอีกสองคนยังไม่กลับมาหลังจากออกไปตรวจสอบตัวประกันที่อยู่ข้างๆ พวกเขาทุกคนรู้ว่าต้องมีบางอย่างเกิดขึ้น
“พี่ชายเราจะทำอย่างไรดี?” โจรติดอาวุธถามชายที่เป็นโรคด่างขาว
ชายโรคด่างขาวตอบอย่างเย็นชา “ดูตัวประกันอย่าให้คลาดสายตา ถ้าอีกฝ่ายกล้าทำอะไรคุณก็แค่เปิดไฟ ส่วนที่เหลือจะเฝ้าทางเข้า!”
โจรติดอาวุธชี้ปืนของเขาไปที่นักเรียนสองคนและครูที่อยู่ข้างๆเขาทันที เขาขยับนิ้วไปพักที่ไกปืนด้วย
นักโทษหน้าซีดที่ลากครูเฉินไปที่ห้องเรียนถัดไปก็ถือปืนและชี้ไปที่ประตู นักโทษอีกสองคนที่ถือมีดกำลังก้าวไปข้างหน้าอย่างช้าๆ เมื่ออีกฝ่ายเข้ามาทางประตูพวกเขาจะฆ่าเขาทันที
ทันใดนั้นประตูก็เปิดออก
"เป็นคุณนั้นเอง?!"
นักโทษรู้ตัวคนข้างนอกคือหัวหน้ากระทรวงศึกษาธิการ!
ต่อให้คนโง่เองก็รู้ว่าใครบางคนในกระทรวงศึกษาธิการไม่น่าจะฆ่าคน 4 คนของพวกเขาได้
ชายหน้าตาซีดเซียวถูกส่งเข้าเรือนจำในข้อหาข่มขืน แต่ก่อนเข้าเรือนจำเคยฝึกกับปืนและเป็นผู้เชี่ยวชาญ เขามั่นใจในฝีมือการยิงของเขา ทันทีที่ประตูเปิดเขาปรับจุดมุ่งหมายและยิงสามนัดไปที่ ดงซูบิน ปัง ปัง ปัง เขาไม่จำเป็นต้องมองและรู้ว่าเป้าหมายของเขาต้องตาย ชายคนนี้เป็นคนงี่เง่า มีคนเปิดประตูเข้ามาแบบนี้ได้ยังไง? เขาไม่รู้ว่าเรามีปืนหรือเปล่า?
แต่…ความจริงไม่ได้เป็นไปตามที่พวกเขาคาดหวัง!
ดงซูบินไม่แม้แต่จะพยายามหาที่กำบัง เขาเดินเข้าไปอย่างมั่นคงและขยับร่างกายเล็กน้อยไปด้านข้าง กระสุนลากผ่านหน้าอกของเขาฉีกเสื้อของเขาและกระทบกับแผงหน้าต่างบนทางเดิน ทันทีหลังจากนั้นดงซูบินหมอบลงเล็กน้อยและเอียงศีรษะไปทางขวา กระสุนนัดหนึ่งพลาดไหล่ของดงซูบินไปอย่างหวุดหวิดและอีกอันพลาดไปที่ใบหน้าของเขา
สามกระสุนดงซูบินหลบกระสุนสามนัด!
ผู้หลบหนีในห้องทั้งหมดตะลึง! คนมันจะหลบกระสุนแบบนี้ได้ยังไง?! คนนี้หลบกระสุนทั้งหมด!
นักโทษหน้าซีดคิดว่าพวกเขาตาฟาด เป็นไปได้อย่างไร? เขาต้องการยิงต่อทันที
แต่ ดงซูบินไม่ให้โอกาสเขา ในขณะที่เขาเปิดประตูเขาทำให้นักโทษได้เปรียบพวกเขา แต่หลังจากหลบกระสุนแล้วก็ถึงคราวที่เขาต้องตอบโต้ เขายังคงเดินเข้าไปในห้องและยิงปืนสี่นัด นักโทษคนแรกที่ถูกสังหารคือ นักโทษติดอาวุธเขาเล็งปืนไปที่ตัวประกันและเป็นภัยคุกคามสูงสุด ดงซูบินฆ่าเขาด้วยการยิงระหว่างเขากลางหน้าผากและนักโทษคนที่สองที่เขาฆ่าคือผู้ข่มขืน กระสุนเข้าที่หัวใจของเขา นักโทษคนที่สามและสี่ที่สังหารโดยดงซูบินคือสองคนที่มีอาวุธมีด ในทันใดนั้นเหลือเพียงหนึ่งในเก้าทางหนีเท่านั้น
ผู้ชายคนนั้นมีสีขาวเป็นหย่อม ๆ บนใบหน้า ไม่ใช่ว่าดงซูบินไม่ต้องการยิงเขา แต่ปืนของเขาหมดกระสุน
ดงซูบินรีบมุ่งหน้าไปหานักโทษคนสุดท้าย
ผู้ต้องโทษโรคด่างขาวตื่นตระหนกและกำลังจะแทงตัวประกันด้วยมีดที่เขาถืออยู่ “อย่าเข้ามาใกล้นะ!”
มือของดงซูบินยังคงถูกใส่กุญแจมือและไม่คล่องตัวมากนัก เขาเห็นมีดพกกำลังจะแทงหัวเด็กผู้หญิงคนหนึ่งและเขาก็คำราม “คุณกล้าเหรอ!” ปืนของดงซูบินขาดกระสุนและมอบมีดให้ครูชาย ตอนนี้เขาไม่มีอาวุธใด ๆ และยังอยู่ห่างออกไป ไม่มีทางที่เขาจะไปถึงนักโทษและตัวประกันได้ทันเวลา ดงซูบินตะโกนและขว้างปืนไปข้างหน้าด้วยมือทั้งสองข้างของเขา!
พัง! ดงซูบินพลาดและปืนก็ทุบหน้าต่างด้านหลังนักโทษที่เป็นโรคด่างขาว
ย้อนกลับ 3 วินาที!
เวลากลับไปสู่ช่วงเวลาก่อนที่เขาจะขว้างปืนออกไป
ดงซูบินไม่เสียเวลาและขว้างปืนด้วยกำลังทั้งหมดของเขา!
คราวนี้ปืนโดนผู้ต้องโทษที่ขาของเขาและเขาก็เซ แต่เขาก็ยังสามารถพุ่งมีดพกของเขาไปที่ไหล่ของเด็กสาวตัวเล็ก ๆ ได้!
ดงซูบินท่วมไปด้วยเลือด ย้อนกลับ 4 วินาที!
ฉากเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว!
ดงซูบินมองไปที่ชายที่เป็นโรคด่างขาวและขว้างปืนของเขาอีกครั้ง!
คราวนี้ปืนโดนมือของนักโทษและเขาก็ทิ้งมีดพก!
ดงซูบินฉวยโอกาสพุ่งไปข้างหน้าและใช้ศอกฟาดหน้านักโทษ ผู้ถูกตัดสินว่าเป็นโรคด่างขาวกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดและใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเลือด เขาเตะไปที่ดงซูบิน และ ดงซูบินก็กลิ้งตัวไปด้านข้างเพื่อหลีกเลี่ยง ในเวลาเดียวกันเขาหยิบมีดพกที่ผู้ต้องสงสัยหล่นจากพื้นขึ้นมาแล้วกดมันเข้ากับคอของเขา
นักโทษโรคด่างขาวตกใจและกัดฟัน ในที่สุดเขาก็หยุดต่อต้าน
ครูข้างๆร้องไห้ด้วยความดีใจ พวกเขาจะรอด! รอดหมด!
ดงซูบินรู้สึกโล่งใจในที่สุด เขาคำราม:“ไอ้เวรพวกนี้! กล้าเข้ามาสร้างปัญหาในเขตเหยียนไท่เหรอ!”
ผู้ต้องโทษโรคด่างขาวถึงกับทำอะไรไม่ถูก แม้ในสถานการณ์ปัจจุบันของเขาเขาก็ยังคงไม่แสดงออก เขามองไปที่ดงซูบิน และจากนั้นก็ใส่กุญแจมือ เขายิ้ม. “แกยอดเยี่ยมมาก แกสามารถฆ่าพวกเรา 8 คนโดยไม่มีอาวุธและใส่กุญแจมือทั้งสองข้าง นอกจากพี่ชายของฉัน ฉันก็ไม่เคยประทับใจใครอีกแล้ว ฉันประทับใจแกจริงๆ ฮ่าฮ่า…ฉันไม่รู้ว่าตำรวจมีใครเก่งเท่าแกไหม แกเป็นตำรวจติดอาวุธหรือเปล่า”
“ฉันมาจากสำนักความปลอดภัยสาธารณะ”
นักโทษถาม "แกบอกฉันได้ไหมว่าแกหลบกระสุนได้อย่างไร"
ดงซูบินหัวเราะ "คุณคิดอย่างไร?"
นักโทษที่เป็นโรคด่างขาวเห็นดงซูบินปฏิเสธที่จะตอบเขาเขาก็ถอนหายใจ “เอาล่ะ. ทำในสิ่งที่แกต้องการกับฉัน อย่างไรก็ตามฉันจะต้องถูกประหารชีวิตหลังจากถูกจับกลับไปอยู่แล้ว”
ดงซูบินถาม “แกอยู่ที่นี่กี่คน?” เขากลัวว่าจะมีผู้สมรู้ร่วมคิดคนอื่นอยู่ในอาคาร
“9.”
“พี่ชายของแกอยู่ที่ไหน” ดงซูบินจำนักโทษคนนี้ได้และรู้ว่าหนึ่งในผู้หลบหนีคือพี่ชายของเขา พี่น้องสองคนนี้เป็นผู้หลบหนีที่อันตรายที่สุดในบรรดานักโทษแหกคุก จากไฟล์ของพวกเขาพวกเขาเคยทำระเบิดในอดีตขึ้นมาเองด้วยซ้ำ
ผู้พิพากษาโรคด่างขาวตอบ “เราแยกจากกันระหว่างการหลบหนี พี่ชายของฉันไม่ได้อยู่กับเราและเขาควรจะ…เอ๊ะ?!” เขาเริ่มหัวเราะอย่างกะทันหัน “นั่นหมายความว่าพี่ชายของฉันยังไม่ตายหรือถูกจับ? เขายังคงหนีอยู่?! ฮ่า ๆ ๆ …เยี่ยมไปเลย แกทุกคนกำลังเดือดร้อน ถ้าพี่ชายของฉันรู้ว่าฉันถูกพวกแกฆ่าเขาจะต้องแก้แค้นให้ฉันอย่างแน่นอน” แต่เมื่อเขาจำได้ว่าเจ้าหน้าที่คนนี้ตรงหน้าเขาสามารถหลบกระสุนได้เขาก็เงียบ เขาไม่ปรารถนาให้พี่ชายมาแก้แค้นให้เขา พี่ชายของเขาอาจจะถูกฆ่าถ้าเจอคน ๆ นี้
“เอาล่ะ. ฆ่าฉันสักที!” นักโทษโรคด่างขาวหลับตาลง
ดงซูบินไม่ต้องการฆ่าเขาเพราะเขาเองก็ไม่สามารถขัดขืนการจับกุมได้แล้วและถ้าเขาฆ่าเขาตอนนี้จะถือว่าเป็นอาชญากรรม
นักโทษที่เป็นโรคด่างขาวดูเหมือนจะรู้ว่า ดงซูบินกลังคิดอะไรอยู่ เขาคว้ามือของดงซูบินและดันมีดพกเข้าไปในลำคอของเขา!
เลือดพุ่งออกจากคอ!
ดงซูบินขมวดคิ้วและปล่อยมือจากมีดพก นักโทษโรคด่างขาวทรุดตัวลงกับพื้นพร้อมกับลืมตาไม่หายใจอีกต่อไป
ดงซูบินเช็ดมือของเขาและหันไปหาตัวประกัน “อย่าเพิ่งตกใจ ตอนนี้คุณทุกคนปลอดภัยแล้ว ตามผมออกมาทางน้”
ภายในไม่กี่นาทีนักโทษหลบหนีทั้งเก้าคนก็ถูกสังหารจนหมด!
