ตอนที่ 45: ค่าหัว อ่านฟรี

บทที่ 45: ค่าหัว

ในเวลาต่อมา เหลาหลี่ได้พาหยวน ไปที่ร้านอาหารที่ใหญ่ที่สุดและมีชื่อเสียงที่สุดแห่งหนึ่งของพวกเขา

“ร้านร้อยสไตล์หมูกระทะ?” หยวนมองป้ายเหนือประตูด้วยปากที่เปียกเล็กน้อย

"ตามชื่อร้านนี้เชี่ยวชาญเรื่องเนื้อหมูแน่นอนว่ามีอาหารอื่น ๆ อยู่ แต่ก็ขึ้นชื่อเรื่องเนื้อหมูมากที่สุด" หลี่ พูดกับพวกเขาก่อนที่พวกเขาจะเดินเข้าไปข้างใน

"ยินดีต้อนรับสู่ร้านร้อยสไตล์หมูกระทะหญิงเหลา!" พนักงานต้อนรับจำได้ทันทีและทักทายเหลาหลี่

"โต๊ะสำหรับสามคน" เธอกล่าว

"ฉันเข้าใจแล้วโปรดมากับฉัน"

จากนั้นพนักงานต้อนรับก็พาพวกเขาไปยังโต๊ะที่ใหญ่ที่สุดในห้องซึ่งเพียบพอสำหรับครอบครัวขนาดใหญ่

"นี่ค่ะเมนู…ท่านหญิง"

"ขอบคุณครับช่วยส่ง เมนูให้แขกของฉันด้วย และเช็คบิลไปที่ครอบครัวฉัน" เหลาหลี่ จึงกล่าวกับพนักงานต้อนรับ

"เอ๋แน่ใจเหรอ" หยวนถามเธอเมื่อได้ยินคำพูดของเธอ

"ใช่แม้ว่ามันจะไม่มาก แต่โปรดอนุญาตให้ครอบครัวของฉันเลี้ยงเต๋าหยวนในมื้อนี้ถ้าพ่อของฉันอยู่ที่นี่เขาก็จะพูดแบบเดียวกันอย่างไรก็ตาม เต๋าหยวน ก็ยังคงเป็นแขกที่เรานับถือถ้าเราไม่สามารถทำอะไรง่ายๆเพื่อตอบแทน เช่นการเลี้ยงอาหารคุณแล้วมันจะทำให้ทั้งครอบครัวเหลาอับอาย " เหลาหลี่กล่าว

“คุณพูดเกินจริง…” หยวนพูดด้วยรอยยิ้มที่น่าอึดอัดเนื่องจากเขาไม่คุ้นเคยกับการปฏิบัติแบบราชวงศ์นี้

"อย่างไรก็ตามโปรดสั่งสิ่งที่คุณต้องการจะทานได้เลยค่ะ เต๋าหยวน ครอบครัวของฉันจะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมดของคุณในวันนี้"

เมื่อเห็นรอยยิ้มที่สวยงามบนใบหน้าของเหลาหลี่ หยวนทำได้เพียงพยักหน้ารับข้อเสนอของเธอ

ไม่กี่อึดใจหยวนก็เริ่มสั่งจากเมนู

“ฉันจะเอาหมูตุ๋นหมูปรุงรสนี่ หมูทอด นี่…นี่…นี่…และนี่…”

"... "

ทั้งพนักงานต้อนรับและเหลาหลี่จ้องมองหยวนด้วยดวงตาเบิกกว้างในขณะที่เขาตั้งชื่ออาหารต่อไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งเขาเรียกชื่ออาหารเกือบทุกจานที่มีอยู่ในเมนู

ในขณะเดียวกันเสี่ยวฮัวก็นั่งอยู่ที่นั่นด้วยสีหน้าสงบดูราวกับว่าเธอคุ้นเคยกับฉากนี้

"รับทราบฉันจะแจ้งพ่อครัวทันที ... " พนักงานต้อนรับรีบลุกจากโต๊ะไปไม่กี่นาทีต่อมามือของเธอรู้สึกชาเล็กน้อยจากการเขียนเมนูทั้งหมด

“เต๋าหยวนคงจะอดอยากจากการเดินทางของเขา…” หลี่พูดกับเขาด้วยรอยยิ้มที่แข็งกระด้างบนใบหน้าของเธอในขณะที่แอบสงสัยตัวเองอยู่เงียบ ๆ ว่า หยวน มีความสามารถในการกินอาหารมากขนาดนี้จริงๆหรือ

"ใช่ฉันค่อนข้างเหมื่อยหลังจากการขี่ดาบบินมานานๆ" หยวนพยักหน้า

“ถ้าคุณว่าอะไรฉันถามเต๋าหยวนได้ไหม ว่าวางแผนที่จะมุ่งหน้าไปที่ไหน?” ทันใดนั้นเธอก็ถามเขา

"โอ้เรากำลังมุ่งหน้าไปยังป่าไผ่ม่วงเพื่อฝึกฝน" เขากล่าวด้วยสีหน้าสงบ

“ป่าไผ่ม่วง?!” เหลาหลี่ปิดปากของเธอด้วยความตกใจหลังจากได้ยินคำพูดของเขา

“เอ๊ะมีอะไรเหรอ?” หยวนรู้สึกประหลาดใจกับปฏิกิริยาของเธอ

"ป่าไผ่สีม่วงมีชื่อเสียงในด้านการมีอยู่ของพวกสัตว์ร้ายที่ทรงพลังเหนืออาณาจักรนักรบวิญญาณเป็นสถานที่อันตรายที่สัตว์ร้ายที่ทรงพลังพอ ๆ กับ เจ้าแห่งภูผาที่มีอยู่มากมายและมีเพียงนักรบที่แข็งแกร่งเท่านั้นที่กล้าฝึกฝนสถานที่เช่นนี้!" หลี่มองหยวนด้วยความกลัวในสายตาของเธอ "ไม่คิดว่า เต๋าหยวนจะไปสถานที่อันตรายเช่นนี้เพียงเพื่อการฝึกฝนคุณอยู่ในอีกระดับหนึ่งเมื่อเทียบกับฉันที่ไม่สามารถไปที่ภูเขาปัง ได้โดยไม่มีการดูแลฉัน ตอนนี้รู้สึกละอายที่จะอยู่ร่วมโต๊ะเดียวกับคุณ ... "

"มันอาจจะเป็นสถานที่อันตราย แต่ฉันจะแข็งแกร่งขึ้นได้เมื่อไปที่นั่น " หยวนหัวเราะ

"อันที่จริงแม้ว่ามันอาจจะอันตราย แต่โลกแห่งการฝึกฝนก็เต็มไปด้วยอันตรายอยู่แล้วและมีเพียงผู้ที่เต็มใจที่จะเสี่ยงชีวิตเพื่อการปรับปรุงพัฒนาตนเองอย่างเต๋าหยวนเท่านั้นที่สามารถไปถึงจุดสูงสุดได้ฉันชื่นชม เต๋าหยวน สำหรับสิ่งนั้นจริงๆ" หลี่พูดกับเขาด้วยสายตาที่ชื่นชม

ในเวลาต่อมาพนักงานต้อนรับก็เสิร์ฟอาหารบางส่วนที่โต๊ะด้วยอาหารในมือทั้งสอง

"เราจะนำอาหารเก็บก่อนคุณต้องการให้เสิร์ฟทั้งหมดภายในครั้งเดียว" พนักงานถามพวกเขา

“ไม่เป็นไรให้พี่หยวนจะกินอาหารที่นำมาเสิรืฟก่อน คุณก็นำจานใหม่ออกมาเรื่อยๆ…” เสี่ยวฮัวพูดกับพวกเขา

ในเวลาต่อมาเมื่อโต๊ะเต็มไปด้วยจานหยวนก็เริ่มยัดหน้าอาหารอย่างรวดเร็ว

"โอ้สุดยอด อาหารนี่มันสุดยอดจริงๆเนื้ออร่อยมากและเต็มไปด้วยน้ำผลไม้ทุกคำที่ฉันกินจะเต็มไปด้วยความสุข!"

"... "

หลี่เฝ้ามองขณะที่หยวนยัดอาหารเข้าปากอย่างต่อเนื่องโดยไม่หยุดด้วยใบหน้างุนงงสงสัยในตัวเองเงียบ ๆ ว่า 'เต๋าหยวนเป็นผู้ที่ผู้อื่นไม่อาจหยั่งถึงได้อย่างแท้จริง ... อาหารจำนวนมากจะเข้ากับร่างกายนั้นได้อย่างไร?'

ไม่กี่อึดใจต่อมาหลี่ก็เริ่มกินอาหารเช่นกัน แต่เธอกินอาหารช้าและสง่างามที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้เพราะเธอกลัวว่ามันจะทำลายเครื่องสำอางของเธอ

และเช่นเดียวกับที่เสี่ยวฮัวคาดการณ์ไว้หยวนจัดการอาหารบนโต๊ะให้เสร็จก่อนที่จะนำจานรอบถัดไปมาให้พวกเขาซึ่งทำให้พนักงานที่นั่นตกใจอย่างมาก

"เฮ้ พวกได้ยินไหมพวกเขาเพิ่มค่าหัวสำหรับผู้เล่นหยวนอีกแล้ว"

ทันใดนั้นขณะที่เขาเคี้ยวอาหารหยวนก็ได้ยินเสียงคนที่นั่งข้างหลังเอ่ยชื่อของเขาทำให้เขากินช้าลง

"ฉันเห็นมันสูงถึง 50 ล้านดอลลาร์ใช่มั้ย?"

"พวกเขากำลังมอบรางวัลให้กับทุกคนที่สามารถระบุผู้เล่นหยวนด้วยเงิน 5 ล้าน"

"5 ล้าน?! ฉันไม่ต้องทำงานไปตลอดชีวิตด้วยเงินจำนวนนั้น!"

"มันจะเป็นเรื่องของเวลาก่อนที่เพื่อนคนใดคนหนึ่งของเขาหรือแม้แต่สมาชิกในครอบครัวจะเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของเขาให้โลกรู้และได้รับเงิน"

“ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้คนจะยอมจ่ายเงินจำนวนมากขนาดนั้นให้กับสิบแปดมงกุฎอย่าง ผู้เล่นหยวน”

"เราจะไม่มีวันเข้าใจพวกคนรวย"

"ยังมีบางคนที่อยากเห็นผู้เล่นหยวน เป็นถูกฆ่า! ฉันคิดว่าตอนนี้ค่าหัวอยู่ที่ประมาณ 10 ล้าน"

“ฮ่าฮ่าฮ่า…ให้รางวัลหรือไม่ถ้าฉันเคยเห็นผู้เล่นหยวนฉันคงต้องฆ่าเขาเพื่อเอาสมบัติเขาแน่ ๆ !”

"... "

หยวนค่อยๆหันไปมองกลุ่มคนที่คุยเสียงดังอยู่ข้างหลังเขาด้วยสีหน้าตะลึงแก้มกลมของเขายังคงเต็มไปด้วยอาหาร แน่นอนว่าพวกเขาอาจพูดถึงคนอื่นที่มีชื่อเดียวกับเขาก็ได้? ท้ายที่สุดเขาจำไม่ได้ว่าทำอะไรที่จะทำให้ผู้เล่นคนอื่นเกลียดเขาจนถึงขั้นเอาเงินรางวัลมาตั้งค่าหัง! แม้เขายังไม่พบผู้เล่นคนอื่นเลยจนถึงตอนนี้!

………