ตอนที่ 41: เมืองปัง อ่านฟรี

บทที่ 41: เมืองปัง

หลังจากบินได้เพียงไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงหยวนก็เริ่มรู้สึกเหนื่อยล้าจากการใช้พลังงานทางจิตวิญญาณของเขาอย่างต่อเนื่อง

'ฉันรู้สึกเริ่มเหนื่อยแล้วหรอ?! ฉันมีมากกว่า 100 ล้านฉี! ' หยวนรู้สึกงุนงงกับการที่ พลังฉีของเขาหมดลงอย่างรวดเร็วเมื่อเขามีมากกว่า 100 ล้านฉี

การบินต้องใช้ฉีจำนวนมากในการรักษาสมดุล  ฉีจำนวนมากไม่ได้แสดงให้เห็นถึงขีดจำกัดในการบิน

'ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมผู้ฝึกฝนถึงเดินมากกว่าบิน!' เขาถอนหายใจ

“ทนอีกหน่อยนะพี่หยวน” จู่ๆเสี่ยวฮัวก็พูดกับเขา "ข้างหน้ามีเมืองเล็ก ๆ อยู่…เราไปพักที่นั่นได้"

ไม่กี่นาทีต่อมาหยวนสามารถมองเห็นกำแพงเมืองที่มีอาคารต่างๆอยู่ห่างออกไปไม่กี่ไมล์ แม้ว่ามันจะไม่ใหญ่เท่าเมืองวิญญาณ แต่ก็ยังมีพื้นที่กว้างขวางมาก

<คุณได้ค้นพบ 'เมืองปัง'>

ในเวลาต่อมาหยวนและเสี่ยวฮัวก็ลงมาจากท้องฟ้าและลงจอดใกล้ทางเข้าเมืองดึงดูดความสนใจของทุกคนที่นั่นทันที

"ผู้เชี่ยวชาญ! นั่นผู้เชี่ยวชาญ!"

"ฉันไม่เคยเห็นใครบินได้โดยไม่ใช้ดาบบินมาก่อน!"

ผู้คนที่นั่นเริ่มพึมพำซึ่งด้วยความกลัวสายตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความเคารพ

เมื่อยามที่ประตูเห็นหยวนและเสี่ยวฮัวก็เดินเข้ามาหาพวกเขาทันทีและโค้งคำนับ“ยินดีต้อนรับสู่เมืองปังผู้อาวุโส!”

“ผู้อาวุโส?” หยวนเลิกคิ้วอย่างงุนงง เขาดูแก่ขนาดนั้นในสายตาของทหารยามพวกนี้จริงๆเหรอ?

“ฟังนี่ฉันอายุแค่ 18 ปีอย่าพูดว่าฉันเป็นตาเฒ่าสิ…มันไม่สุภาพ” หยวนกล่าวกับพวกเขา

"... "

ทหารยามจ้องมองหยวนด้วยดวงตากลมโตหลังจากได้ยินคำพูดของเขา อัจฉริยะชนิดใดที่สามารถควบคุมดาบบินได้ตั้งแต่อายุยังน้อย! การเรียกเขาว่าอัจฉริยะก็ยังคงไม่พอ!

"โอ - ขออภัยอาจารย์หนุ่ม!"

ผู้คุมขอโทษเมื่อพวกเขาตะคอกเพราะความงุนงง

“พี่หยวนผู้คนสนใจพลังของพี่ เหนือสิ่งอื่นใดในโลกแห่งการฝึกฝนการถูกเรียกว่าผู้อาวุโสหมายความว่าพวกเขายอมรับว่าความแข็งแกร่งของพี่นั้นเหนือกว่าพวกเขา”

“เป็นอย่างนั้นหรือ แต่ก็ยังรู้สึกแปลกที่ถูกพูดถึงในลักษณะนี้” หยวนกล่าว

"อย่างไรก็ตามคุณต้องการอะไรจากเรา?" เขาถามทหารยามในเวลาต่อมา

"ถ้าไม่เป็นการรบกวนมากนักเราก็อยากทราบเหตุผลของ อาจารย์หนุ่ม และ ท่านหญิง ที่มาเยี่ยมชมสถานที่แห่งนี้" ทหารยามตอบนิ่ง ๆ พร้อมกับก้มหัวลง

"เราไม่มีเหตุผลอะไรเป็นพิเศษเลยเราแค่หยุดพักที่นี่ก่อนที่เราจะเดินทางต่อ" หยวนกล่าวกับพวกเขา

"หากนายน้อยกำลังมองหาสถานที่พักผ่อนเราขอแนะนำคฤหาสน์ของท่านลอร์ด" หนึ่งในองครักษ์กล่าว

“คฤหาสน์ของลอร์ดฟังดูเหมือนเป็นสถานที่ที่หรูมากและเราจะไม่อยู่ที่นี่นานดังนั้นจึงไม่จำเป็น” หยวนปฏิเสธข้อเสนอของพวกเขาอย่างรวดเร็วเนื่องจากเขาหมดเนื้อหมดตัว

"ไม่ต้องกังวลเรื่องค่าใช้จ่ายนายน้อยท่านลอร์ดจะไม่เรียกเก็บเงินจากคุณแม้แต่เหรียญเดียว" ทหารยามพูดกับเขา

“แต่ฉันไม่อยากก้าวก่ายคน ๆนั่นโดยไม่มีเหตุผล” หยวนพูด ในสายตาของเขามันอึดอัดเกินไปสำหรับเขาที่จะอยู่ในบ้านของใครบางคนโดยไม่มีเหตุผลที่ดีใด ๆ ไม่ต้องพูดถึงสถานที่ที่ฟังดูน่าประทับใจเท่า 'คฤหาสน์ของลอร์ด'

"ข้าบอกความจริงกับท่าน เรากำลังปฏิบัติตามคำสั่งของท่านลอร์ด ในขณะนี่เขากำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากและกำลังมองหาผู้เชี่ยวชาญเพื่อขอความช่วยเหลือ" ทันใดนั้นผู้คุมก็เปิดเผยเหตุผลที่แท้จริงว่าทำไมพวกเขาถึงต้องการให้เขาไปที่คฤหาสน์ของลอร์ด

“อ๋อ?” ดวงตาของหยวนกระพริบด้วยความสนใจเมื่อได้ยินคำพูดขององครักษ์

'นี่อาจเป็นภารกิจก็ได้? บางทีเหตุผลที่แท้จริงที่พวกเขาเข้าหาฉันอาจเป็นเพราะฉันเป็นโคตรเซียน… 'หยวนคิดกับตัวเอง

“ฉันเดาว่าการไปเยี่ยมคน ๆ นี้ที่อาจต้องการความช่วยเหลือจากเราคงจะไม่เจ็บตัวสัดเท่าไหร่ เสี่ยวฮัวเธอหล่ะคิดยังไง?” หยวนพยักหน้าครู่ต่อมา

“เสี่ยวฮัวจะทำตามการตัดสินใจของพี่หยวน” เธอตอบอย่างรวดเร็ว

“เอาล่ะไปคฤหาสน์ของลอร์ดคนนี้กันเถอะ” หยวนพูดกับองครักษ์ที่ยิ้มสดใสบนใบหน้าของพวกเขาทันที

"ขอบคุณมากนายน้อย! ท่านลอร์ดจะเปี่ยมไปด้วยความสุขเมื่อเขารู้เรื่องนี้!"

"โปรดรอสักครู่ในขณะที่ฉันหาทางคุ้มกันให้กับนายน้อย!"

ผู้คุมคนหนึ่งออกจากที่เกิดเหตุอย่างรวดเร็ว

ไม่กี่นาทีต่อมาผู้พิทักษ์ก็กลับมาพร้อมกับผู้หญิงที่สวยมากซึ่งไม่ได้มีลักษณะเหมือนผู้คุ้มกันธรรมดา

"ยินดีต้อนรับสู่เมืองปังท่านแขกผู้มีเกียรติ" ผู้หญิงคนนั้นทักทายพวกเขาด้วยความสุภาพก่อนจะแนะนำตัวว่า "ฉันชื่อ เหลาหลิงลูกสาวคนโตของตระกูล เหลาที่ปกครองเมืองอันต่ำต้อยนี้อนุญาตให้ฉันนำทางคุณไปยังบ้าน"

“เรียกฉันว่าหยวนก็ได้และนี่คือเสี่ยวฮัว” หยวนแนะนำเธออย่างรวดเร็ว

“ผู้อาวุโสหยวนและผู้อาวุเสี่ยวฮัวใช่ไหม?”

"ไม่ต้องพิธีรีตองมากก็ได้ เรียกฉันว่าหยวน" เขาพูดกับเธอในขณะที่รู้สึกแปลก ๆ อย่างไม่น่าเชื่อสำหรับผู้หญิงสวยที่ดูเหมือนจะอายุยี่สิบกลางๆเท่านั้นที่เรียกเขาว่า ผู้อาวุโส

"เต๋าหยวน ฟังดูเป็นอย่างไรฉันไม่กล้าพูดกับคนที่มีอำนาจเท่าคุณอย่างไม่เป็นทางการ" เหลาหลิง พูดกับเขา

“ทรงพลัง…? คุณยกยอฉันมากเกินไปฉันอยู่ในระดับนักรบวิญญาณเท่านั้น” หยวนกล่าวด้วยรอยยิ้มเขินอาย

“อย่างไรก็ตามคุณก็เปล่งออร่าที่น่าเกรงขามมากไม่ต้องพูดถึงหญิงสาวที่อยู่ข้างๆคุณ…” เหลาหลิงมองไปที่เสี่ยวฮัวด้วยสายตาที่ประหม่า

แม้ว่าเธอจะไม่สามารถมองเห็นฐานการฝึกฝนทั้งหมดของเสี่ยวฮัว แต่เธอก็มั่นใจว่าอย่างน้อยเสี่ยวฮัวก็อยู่ในระดับปรมาจารย์วิญญาณเนื่องจากหลายคนที่นี่ได้เห็นเธอบินโดยไม่ใช้ดาบบินและเธอยังเปล่งออร่าของความจริง ผู้เชี่ยวชาญ

.

"เต๋าหยวน ก็ได้" เขาพยักหน้าครู่ต่อมา

เหลาหลิงพาหยวนและเสี่ยวฮัวเข้าไปยังในเมือง

ในขณะเดียวกันผู้คนที่ต้องรอเข้าแถวเพื่อเข้าไปในเมืองปังก็เริ่มพึมพำ

“นี่เห็นนั่นไหม…ฉันไม่เคยเห็นท่านหญิงหลิง รับแขกเป็นการส่วนตัวแบบนี้มาก่อนเลย!”

"แน่นอนฉันเห็นแล้วฉันไม่ได้ตาบอด! และสองคนนั้นเป็นผู้เชี่ยวชาญอย่างชัดเจน! เห็นได้ชัดว่าพวกเขาจะได้รับการปฏิบัติด้วยความเคารพสูงสุด!"

"เฮ้…เมื่อกี้คุณได้ยินชายหนุ่มคนนั้นหรือเปล่าฉันคิดว่าเขาเรียกตัวเองว่า 'หยวน' ... "

“เขาจะเป็นนักดาบหยวนที่ทุกคนพูดถึงหรือเปล่า?”

"คุณแน่ใจหรือว่าได้ยินถูกต้องเขาไม่ได้ให้ความรู้สึกของผู้เล่นแม้แต่น้อย เขาอาจเป็นแค่ NPC ที่มีชื่อคล้าย ๆ กันก็ได้"

"ใช่ก็อาจจะ…"

“มันจะวิเศษมากถ้าเขาเป็นนักดาบหยวนตัวจริง” 5

กลุ่มผู้เล่นในแถวคุยกันในขณะที่พวกเขารอให้พวกเขาเข้ามาในเมือง

………