ตอนที่ 38 ดาบบิน อ่านฟรี

บทที่ 38: ดาบบิน

'การยอมของมู่ชิง ... ? มู่ชิงคือชายเมื่อครู่? ' หยวนเลิกคิ้วด้วยความสงสัยหลังจากเห็นการแจ้งเตือน

�การยอมรับของมู่ชิง: ให้คุณเข้าถึงเหตุการณ์บางอย่าง»

'นี่มันเป็นเอฟเฟคแบบไหนกันนะ?' หยวนยิ่งรู้สึกสับสนมากขึ้นอีกหลังจากเห็นคำอธิบายของคำแจ้งเตือน

เอฟเฟคความกตัญญูของมู่ชิงครั้งนี้ไม่ได้ให้อะไรเลยนอกจากคำอธิบายที่คลุมเครือ ซึ่งแตกตางกับผลของความกตัญญูของโมวโจวนั่นมากที่เผยออกมาอย่างชัด

'ฉันเดาว่าผลของมันไม่ได้มีประโยชน์เหมือนกับความกตัญญูของโมโจวไปซะทุกอัน ... ' หยวนคิดกับตัวเอง

“เสี่ยวฮัว ตอนนี้ฉันเอาชนะมอนสเตอร์ระดับนักรบวิญญาณได้แล้ว เธอคิดว่าฉันพร้อมที่จะต่อสู้กับมอนสเตอร์ตัวอื่นในระดับเดียวกันหรือไม่?” หยวนถามเธอ

"อืม... แต่มอนสเตอร์ระดับนักรบวิญญาณมักจะไม่เดินเตร่ในพื้นที่นี้  ไอเจ้าแมงมุมปิศาจนี้ต้องเป็นโอกาสพิเศษถ้าพี่หยวนต้องการต่อสู้กับมอนสเตอร์ที่มีเลเวลนี้อีก เราจะต้องเดินทางต่อไปทางใต้เพื่อไปยังป่าไผ่ม่วง . ที่นั่นเราสามารถพบมอนสเตอร์นักรบวิญญาณระหว่างระดับแรกและระดับที่สามได้ "

“แล้วมันอยู่ไกลแค่ไหน?” หยวนถาม

"ไม่กี่พันไมล์" เธอตอบด้วยน้ำเสียงสบายๆ

"ไม่กี่พัน?!" ดวงตาของหยวนเบิกกว้างด้วยความตกใจ นั่นมันเหมือนกับการเดินทางจากทวีปหนึ่งไปยังอีกทวีปหนึ่งในโลกแห่งความเป็นจริง! ต้องใช้เวลานานแค่ไหนในการเดินทางโดยไม่มีเครื่องบินหรือยานพาหนะใด ๆ กันนี่

“อืม…แล้วเราจะไปที่นั่นยังไง?” เขาตัดสินใจถามเธอ

"เราก็บินไปสิ …" เสี่ยวฮัวตอบอย่างใจเย็น  “เว้นแต่พี่หยวนอยากไปวิ่ง ซึ่งมันคงจะใช้เวลาสองสามวัน”

“ดะ... เดี๋ยวก่อน…เธอแค่พูดว่า 'บิน' เธอบินได้ด้วยหรอ!” หยวนมองเธอด้วยดวงตาที่เบิกกว้างโดยลืมเรื่องทักษะของเธอไปเสียสนิท

เสี่ยวฮัวพยักหน้าและกล่าวว่า “เมื่อผู้ฝึกฝนถึงระดับมาสเตอร์วิญญาณ พวกเขาสามารถปรับเปลี่ยนพลังงานจิตวิญญาณภายในร่างกายและสภาพแวดล้อมของพวกเขาพุ่งทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้าได้ แน่นอนว่ามีบุคคลที่มีความสามารถที่ซึ่งสามารถบินได้ก่อนที่จะไปถึงจิตวิญญาณ ระดับมาสเตอร์วิญญาณ แต่พี่หยวนยังบินไม่ได้ งั้นเดี๋ยวเสี่ยวฮัวจะแบกพี่ด้วยดาบบินเอง”

หลังจากพูดคำเหล่านั้นเสี่ยวฮัวก็หยิบดาบออกมาจากกระเป๋าเก็บของของเธอและโยนมันขึ้นไปในอากาศ ใคร ๆ ก็คาดหวังว่าแรงโน้มถ่วงจะดึงดาบเข้าหาพื้น แต่จริงๆแล้วดาบยังคงลอยอยู่กลางอากาศราวกับว่ามีมือที่มองไม่เห็นถืออยู่

“พระเจ้า…” หยวนจ้องไปที่ดาบที่ลอยอยู่ด้วยดวงตาที่สดใส

เขาอยากจะลองทำอะไรแบบนี้มาตลอดตั้งแต่เขาเห็นผู้ฝึกฝน  การลอยอยู่บนท้องฟ้าขณะยืนบนดาบของเขาเมื่อเขามาถึงโลกนี้ครั้งแรก อย่างไรก็ตามเขาไม่คาดคิดว่าโอกาสเช่นนี้จะเกิดขึ้นเร็วขนาดนี้

"เธอเยี่ยมที่สุดเสี่ยวฮัว พี่รักเธอ!" หยวนเข้าไปกอดเธอด้วยความตื่นเต้น

“โอ้…” แก้มที่อ่อนนุ่มของเสี่ยวฮัวมีเลือดฝาดเล็กน้อยหลังจากการกอด

"อย่างไรก็ตามฉันจะทำอย่างไรฉัน? แค่กระโดดขึ้นไปบนดาบ?" หยวนถาม

“อ่า... อื้ม” เสี่ยวฮัวพยักหน้าและเธอพูด "เพราะเสี่ยวฮัวจะควบคุมดาบให้พี่หยวน ดังนั้นพี่จะต้องควบคุมพลังวิญญาณที่ขาและเท้าเท่านั้น มิฉะนั้นพี่จะตกลงมาท่ามกลางอากาศเหนือเมฆเมื่อเราขึ้นไปถึงข้างบน"

"เอาล่ะมาลองดูกัน!" หยวนหันไปหาดาบบินทันทีด้วยความตื่นเต้น หลังจากเตรียมตัวแล้วเขาก็กระโดดขึ้นไปบนดาบ

"ฮึบ!" หยวนล้มลงทันทีในวินาทีต่อมา เนื่องจากเขายังไม่สามารถทรงตัวบนดาบบินได้

“นี่มันยากกว่าที่ฉันคิดนะเนีย…” หยวนพูด แต่เขาก็ไม่หมดความหวังและพยายามอีกครั้ง

“อ๊าก!”

"ฮึ!"

“อั๊ก!”

หลังจากพยายามอยู่หลายครา ส่งผลให้ใบหน้าของเขาจูบกับพื้นนับครั้งไม่ถ้วน และในที่สุดหยวนก็เริ่มคุ้นเคยกับการควบคุมพลังวิญญาณของเขาและปรับสมดุลของตัวเองบนดาบ

"ดูสิ ! เสี่ยวฮัว! ฉันลอยได้แล้ว !" หยวนพูดด้วยความตื่นเต้นหลังจากยืนบนดาบบินโดยไม่ล้มลงมานานกว่าหนึ่งนาที

เมื่อเสี่ยวฮัวเห็น เธอก็กล่าวต่อ "เสี่ยวฮัวจะขยับดาบนะคะ ตอนนี้พยายามอยู่บนดาบนะพี่หยวน"

“ค่อยๆ สิ!” เขารีบเตือนเธอ

หนึ่งวินาทีต่อมา  ดาบบินก็เริ่มเคลื่อนที่อย่างๆช้า โดยเดินทางหนึ่งเมตรทุกๆสองสามวินาที

"ฮ่าๆๆๆๆ ฉันกำลัง......" ในขณะที่หยวนเตรียมพร้อมที่จะเฉลิมฉลองความสำเร็จของเขา เขาก็สูญเสียการการทรงตัวและการควบคุมพลังวิญญาณ และล้มลงจากดาบมาจูบพื้นดินอีกครา

“ไม่ต้องห่วงพี่หยวน เดี๋ยวก็ชิน” เสี่ยวฮัวให้กำลังใจเขา

ดังนั้นหยวนจึงเริ่มฝึกดาบบินนี้ในก่อนที่ฟ้าจะมืด หลังจากฝึกฝนมาหลายชั่วโมง ในที่สุดหยวนก็สามารถยืนอยู่บนดาบได้ แม้ว่ามันจะบินด้วยความเร็ว 100 ไมล์ต่อชั่วโมงก็ตาม แต่ถ้าระดับความเร็วมันมากกว่านั้น เขาก็จะร่วงตกลงมาจากดาบทันที

ก่อนอาทิตย์จะลับขอบฟ้า... ในที่สุดหยวนก็สามารถต้านทานดาบบินที่เดินทางไกลกว่า 300 ไมล์ต่อชั่วโมงได้ แน่นอนว่าเขายังคงต้องการให้เสี่ยวฮัวควบคุมดาบให้เขาต่อ

"เอาล่ะเสี่ยวฮัว ถึงเวลาที่ฉันจะต้องออกจากระบบแล้ว เราจะเริ่มเดินทางไปป่าไผ่ม่วงได้หลังจากที่ฉันกลับมา" หยวนกล่าวกับเธอในตอนท้าย

"โอเคค่ะ”  เสี่ยวฮัวพยักหน้าก่อนจะกลับไปที่สร้อยคอ

ล็อคเอาท์…

หยวนออกจากระบบในเวลาต่อมา

หลังจากออกจากระบบหยวนก็สามารถได้ยินเสียงฝีเท้าเบา ๆ ใกล้เข้ามาในห้องของเขาและเขาก็รู้ได้ทันทีว่ามันคือยูรุ เมื่อประตูห้องของเขาเปิดออก เสียงอันแผ่วเบาของยูรุก็ดังขึ้น

"ฉันขอโทษนะ…ที่ไม่ได้มาดูแลพี่ได้เมื่อวาน"

"ไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอก บางวันเธอก็ต้องพักผ่อนนะ แล้วเธอเป็นไงบ้าง สบายดีไหม ฉันได้ยินจากสาวใช้ว่าเธอกำลังคุยกับพ่อและแม่" หยวนพูดกับเธอ

"ฮ่าฮ่า ... " เสียงหัวเราะเบา ๆ หลุดออกมาจากปากของยูรุ "คุยหรอคะ มันเหมือนการถูกดุมากกว่า"

"เอ๊ะ? เธอนะหรอโดนดุ มันไม่ใช่สิ่งที่จะเกิดขึ้นง่ายๆนินา เธอไปทำอะไรเข้า?" หยวนรู้สึกประหลาดใจที่รู้ว่ายูรุถูกดุ เพราะเธอเป็นต้นแบบตัวอย่างของเด็กสาวกตัญญูที่เคารพและเชื่อฟังพ่อแม่เสมอ

"อืม... เกรดของยูรุที่โรงเรียนลดลงนิดหน่อย ยูรุเลยโดนดุกลับมาค่ะ" แม้ว่าหยวนจะมองไม่เห็นสีหน้าของเธอ แต่เขาก็สามารถรับรู้ได้ถึงความเสียใจลึกๆของเธอ

“อื้ม พี่พอจะเข้าใจความรู้สึกของเธอนะ… พ่อแม่ของเราเข้มงวดมากในเรื่องภาพลักษณ์ เพราะงั้น…” หยวนกล่าว

“บางครั้งพวกเขาเข้มงวดเกินไป…” เธอถอนหายใจ "อย่างไรก็ตามอย่าพูดถึงเรื่องที่เศร้าหมองเลย  ทำไมพี่ไม่เล่าให้ยูรุฟังเกี่ยวกับเกมส์นั่นแทนละคะ ในขณะที่ฉันช่วยทำความสะอาดให้พี่ พี่สนุกกับเกมมั้ยคะ?" ยูรุถามเขา

"จะบอกว่าฉันสนุกกับมันก็ยังน้อยไปสำหรับความเป็นจริง!" หยวนกล่าวอย่างรวดเร็วพร้อมน้ำเสียงตื่นเต้น

"อ๋อ ไหนเล่าให้ยูรุฟังหน่อยสิคะ" ยูรุยิ้มหลังจากได้ยินเสียงของเขาที่เต็มไปด้วยความสดชื่นและความสุข ซึ่งเป็นความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคยแม้แต่กับเธอ