ตอนที่ 52 ออกไปข้างนอก
ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า การโปรโมตแบบปากต่อปากของ“โฉมงามกับเจ้าชายอสูร” ได้แพร่กระจายไปทั่วทั้งเมืองเวทมนตร์แห่งนอร์แลนด์
นอร์แลนด์อยู่ในช่วงเตรียมการสำหรับงานนิทรรศการโลก และในขณะนี้หลายประเทศได้ส่งทูตมาที่นอร์แลนด์ ไม่เพียง แต่ทูตเท่านั้น แต่ขุนนางและผู้วิเศษจำนวนนับไม่ถ้วนจากทั่วโลกก็มาเข้าร่วมในงานใหญ่ที่เกิดขึ้นเพียงครั้งเดียวในรอบทศวรรษ
ส่งผลให้ผู้ชมอย่างน้อยครึ่งหนึ่งเป็นผู้ชมชาวต่างชาติ
ชาวนอร์แลนเดอร์พื้นเมืองเป็นเพียงส่วนเล็ก ๆ ของผู้ชม ส่วนที่เหลือเป็นจอมเวทย์ที่มีสองสัญชาติระหว่างนอร์แลนด์กับอีกประเทศหนึ่งที่เดินทางมาที่นอร์แลนด์เพื่อศึกษา
เพียงไม่กี่วัน“โฉมงามกับเจ้าชายอสูร” ได้ก่อกำเนิดคลื่นลูกใหม่ในนอร์แลนด์ พล็อตเรื่องของภาพยนตร์เรื่องนี้กลายเป็นที่พูดถึงของเด็ก ๆ และแม้แต่สตรีผู้สูงศักดิ์ในช่วงจิบชายามบ่าย การเลียนแบบชุดสีทองที่เบลล์สวมใส่ยังปรากฏในร้านเสื้อผ้าหลายแห่งทั่วนอร์แลนด์ และสิ่งที่เรียกว่า "งานอดิเรก" ก็กลับมาบนโลก
ภาพยนตร์ซึ่งเป็นการแสดงรูปแบบใหม่ล่าสุดที่เกิดขึ้นจากกระแสของ ‘โฉมงามกับเจ้าชายอสูร’ ได้แพร่กระจายไปทั่วนอร์แลนด์เหมือนไวรัสที่ติดต่อได้
และผู้ที่ได้รับผลกระทบมากที่สุดจากไวรัสนี้ก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจาก 'ดอกไม้แห่งฟารัคซี่' ในตำนานอย่างแกลโลลี่
ตอนนี้นางยืนอยู่บนเวทีของโรงละครแห่งชาตินอร์แลนด์ และกำลังเปิดม่านสำหรับการแสดงครั้งที่สี่ของนาง ...
แกลโลลี่อยู่ในสภาพเหม่อลอยขณะแสดง ที่ผ่านมาไม่ว่านางจะพบว่าการแสดงนี้น่าเบื่อแค่ไหน นางก็ยังคงแสดงอย่างจริงจังเสมอ
และความเหม่อลอยของนางในวันนี้คือแม้แต่ความสนใจของผู้ชมก็ไม่ได้อยู่ที่นาง
วันนี้มีผู้ชมน้อยลงกว่าวันก่อนมาก และเมื่อม่านปิดลงในตอนท้ายของการแสดง แกลโลลี่ก็ได้ยินผู้ชมพูดถึงเบลล์ ...
แกลโลลี่เดินลงจากเวทีและมาที่ด้านหลังเวที
“ทำไมเจ้าไม่พาข้าไปด้วยตอนที่เจ้าไปดู 'โฉมงามกับเจ้าชายอสูร' เมื่อวานนี้”
“เมื่อเช้านี้เจ้าไม่ได้ซื้อตั๋วเหรอ? น่าเสียดายแต่แผงคอของเจ้าชายอสูรดูนุ่มมาก”
“แต่เขาเป็นปี….”
แกลโลลี่ยืนอยู่ข้างหลังผู้หญิงสองคนที่เล่นบทบาทผู้สนับสนุนในคณะ แต่หลังจากสังเกตเห็นแกลโลลี่ พวกนางก็หยุดพูดทันที
“ท่าน…หญิง”
ตำแหน่งของแกลโลลี่ในโรงละครห่านดำนั้นชัดเจนที่สุด เนื่องจากคณะละครนี้สร้างขึ้นโดยพ่อของแกลโลลี่เพื่อลูกสาวของเขา
“ไม่ต้องสนใจข้า ไปพักผ่อนซะ”
การแสดงออกของแกลโลลี่ไม่เปลี่ยนแปลง และยังคงมีรอยยิ้มที่เหมาะสม ผู้หญิงทั้งสองรีบออกไปอย่างรวดเร็วหลังจากที่แกลโลลี่อนุญาติ
หลังจากพวกนางจากไป แกลโลลี่ก็เงียบไปครู่หนึ่งขณะที่นางเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวเพื่อเปลี่ยนชุดหนัก นี้ออก และเลือกชุดที่สบายกว่า
“คุณหนูเป็นไปได้ไหมที่ท่านตั้งใจจะไปหาผู้ชายคนนั้น…”
“เจ้าได้สูดดมตัวตนของเขาแล้วหรือยัง”
แกลโลลี่มองไปที่กระจกและรวบผมสีดำยาวถึงเอวของนางขึ้นขณะที่นางพูดกับเงาดำที่ปรากฏในเงาสะท้อนของกระจก
“นั่น…คุณหนูท่านไม่ควรไปพบกับผู้ชายคนนั้น จริงๆ”
เงาดูเหมือนจะหงุดหงิดเล็กน้อย
กระนั้นการแสดงออกของแกลโลลี่ก็สงบมาก และดูเหมือนว่านางได้ตัดสินใจแล้ว
“เจ้าแค่ต้องบอกตัวตนของเขา และภูมิหลังของเขาว่าเป็นยังไง?” แกลโลลี่กล่าว
“ข้าลองสืบแล้ว แต่ไม่พบอะไรเลย”
“ไม่พบอะไรเลย?”
แกลโลลี่หยุดหวีผม มองย้อนกลับไปที่เงาข้างหลังนาง ในที่สุดความประหลาดใจเล็กน้อยก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนาง
“เจ้าเป็นศิษย์ชั้นยอดของผู้พิทักษ์แห่งป่าดำ และเจ้าไม่ได้ข้อมูลใด ๆ ได้แม้จะมีอักษรรูนอันเป็นเอกลักษณ์ของสมาคมของเจ้าอย่าง ‘หลบซ่อน’ และ ‘รับรู้’?”
นี่เป็นครั้งแรกที่แกลโลลี่ได้ยินองครักษ์ส่วนตัวนางพูดแบบนี้
“ที่จริงข้ารู้จักสถานที่สองแห่งที่เขาอาศัยอยู่ แต่ข้าไม่กล้าเข้าใกล้เขามากเกินไป…เพราะข้าจะถูกตรวจพบ ดูเหมือนว่าเขาจะรู้สึกได้ถึงตัวตนของข้า”
เงานึกถึงประสบการณ์การตรวจสอบและเฝ้าติดตามล่าสุดของนาง นึกถึงบางสิ่งที่นางต้องพูดถึง
“ไม่เพียงแค่นั้น แต่ข้ายังสัมผัสได้ถึงพลังที่น่ากลัวจากเขาด้วย!”
“น่ากลัวแค่ไหน?”
นี่เป็นครั้งแรกที่แกลโลลี่เห็นองครักษ์ของนางกลัวขนาดนี้
“มีกลิ่นอายแห่งความตายอยู่รอบตัวเขา ข้าเคยฆ่าเนโครแมนเซอร์มาแล้วหลายคน แต่กลิ่นอายที่เขามีนั้นน่ากลัวกว่าที่ข้าเคยเจอมา แถมเขายังมีกลิ่นอายของปีศาจ..”
ข้อมูลที่เงากล่าวถึงนั้นเพียงพอที่จะสร้างภาพของหัวหน้าใหญ่ที่อยู่เบื้องหลังองค์กรมืดแสนน่ากลัว
“แล้วเจ้าจะปกป้องข้าได้ไหม?”
แกลโลลี่ยังคงหวีผมของนางและลบเครื่องสำอางสีอ่อนๆบนใบหน้าออกทั้งหมด
“แน่นอนไม่มีปัญหา รอประเดี๋ยว…คุณหนูข้าพูดไปมากแล้ว แต่ท่านก็ยังอยากพบเขาอีกรึ!”
“สถานที่ทั้งสองที่เขาอาศัยอยู่คือที่ไหน?”
ความหงุดหงิดของเงาไม่ส่งผลกระทบต่อแกลโลลี่ ขณะที่นางเดินออกจากห้องแต่งตัวไปยังพื้นที่ด้านนอกหลังเวที
“ข้า…ข้าจะบอกท่านดยุค…”
นางตื่นตระหนกเล็กน้อย แต่แกลโลลี่ยื่นมือของนางออกไปในความว่างเปล่า และคว้าแขนนั่นทันที เมื่อแขนปรากฏขึ้นหูแหลมก็โผล่ออกมา และมันก็กระวนกระวายใจเล็กน้อย
มีอักษรรูนสีดำจำนวนมากจารึกอยู่บนผิวแขน และแสงที่แผ่ออกมาจากอักษรรูนก็ค่อยๆจางลง
“เก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับจากพ่อ ไม่เช่นนั้นเจ้าก็รู้ว่าอะไรจะตามมา”
ดวงตาของแกลโลลี่จ้องมองเข้าไปในความว่างเปล่าอย่างสงบราวกับรู้ว่าคนในเงามืดกำลังยืนอยู่ตรงนั้น
“เข้า…เข้าใจแล้ว”
เสียงในเงามืดนั้นคลุมเครือเล็กน้อยก่อนที่จะหายไปเมื่อแกลโลลี่ก็ผลักประตูและออกจากหลังเวที
“ท่านหญิงแกลโลลี่!”
ศาสตราจารย์ซาลินย่ารออยู่ที่ทางเข้าสักพักแล้ว และเขาก็พร้อมที่จะบอกแกลโลลี่เกี่ยวกับตารางการแสดงครั้งต่อไป
แต่เมื่อศาสตราจารย์ซาลินย่าเห็นแกลโลลีในชุดเรียบๆและทรงผมใหม่ เขาก็รู้ว่าหงส์ดำตัวนี้ไม่ต้องการอยู่ในทะเลสาบอย่างว่านอนสอนง่ายอีกต่อไป!
“ท่านหญิงแกลโลลี่ ท่านกำลังจะไปไหน”
ศาสตราจารย์ซาลินย่าพร้อมที่จะเป็นคนนำเที่ยวของแกลโลลี่ได้ทุกเมื่อ เมื่อเร็ว ๆ นี้เขาโดนโรงละครไวเซนาสเช่แย่งส่วนแบ่งธุรกิจของเขาไปอย่างสมบูรณ์ในเวลาเพียงไม่กี่วัน!
สิ่งที่ทำให้เขารำคาญที่สุดคือเขาซื้อตั๋วเข้าโรงละครไวเซนาสเช่ และเขายังซื้อมากกว่าหนึ่งครั้ง!
เขาไม่สามารถควบคุมมือของเขาได้!
และนั่นคือความคิดที่ผุดขึ้นมาในหัวของศาสตราจารย์ซาลินย่าในขณะนี้
ไพ่ใบเดียวที่เขามีอยู่ในมือที่สามารถเอาชนะโรงละครไวเซนาสเช่ได้คือคณะละครห่านดำ...
“ข้าได้ยินมาว่าโรงเตี๊ยมแห่งใหม่เปิดให้บริการถัดจากถนนหน้าโรงละครไปสามสาย” แกลโลลี่กล่าว
“ระ…โรงเตี๊ยม? ท่านหญิงแกลโลลี่ท่านไม่สามารถไปที่สกปรกแบบนั้นได้ ไม่มีอะไรนอกจากคนแคระตัวเหม็นและขี้เมาไร้มารยาทที่นั่น!”
ศาสตราจารย์ซาลินย่าไม่ชื่นชอบคนแคระ คนงานเหมืองใต้ดินเหล่านี้ไม่เคยรู้วิธีชื่นชมงานศิลปะ พวกเขาไม่เคยใส่ใจแม้กระทั่งการซื้อตั๋วเข้าโรงละครของเขา แม้แต่เอลฟ์ที่ขี้โอ่ก็ยังสร้างรายได้ให้เขาอยู่บ้าง
“เจ้ายังคงมีอคติทางเผ่าพันธุ์อยู่สินะ?”
แกลโลลี่เหลือบมองเงาข้างหลังนาง หลายปีที่ผ่านมามนุษย์มีอคติต่อเผ่าพันธุ์อื่น ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งต่อเอลฟ์และคนแคระ แต่นับตั้งแต่การปรากฏตัวของนอร์แลนด์ สถานที่แห่งนี้ได้กลายเป็นศูนย์กลางของโลก และยังกลายเป็นศูนย์กลางของเผ่าพันธุ์ต่างๆทั่วโลก ภายใต้อิทธิพลของนอร์แลนด์มนุษย์ที่เคยมีอคติต่อเผ่าพันธุ์อื่น ๆ ค่อยๆเลือนหายไปอย่างช้าๆ
การจะหาคนที่ยังอคติกับคนแคระนั้นหายากมาก
“ไม่ .. นั่น…ให้ข้าเป็นผู้นำทางเถอะ”
ศาสตราจารย์ซาลินย่าไม่มีคำอธิบาย ดังนั้นเขาจึงสามารถใช้วิธีนี้ในการเปลี่ยนหัวข้อเท่านั้น
เช่นนั้นแกลโลลี่จึงออกมาที่ด้านนอกของโรงละครและขึ้นรถม้า ขณะที่มันพานางไปที่ถนนการค้าอย่างช้าๆ
