ตอนที่แล้วHO บทที่ 58 จดหมายส่งตัว
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปHO บทที่ 60 เมิร์กเมาท์

HO บทที่ 59 บึงกอลลิ่ง


หลังจากซินหยาออกจากร้านของเมลวินแล้ว เขาได้มุ่งหน้าไปที่ประตูหลักที่จะออกไปนอกเมืองซึ่งเขาได้นัดเว่ยไว้ที่นั่น

ในระหว่างที่เขากำลังเดินทางอยู่นั้นเขาได้เห็นเหล่า NPC กับผู้เล่นจำนวนกำลังกิจกรรมของตัวเอง บ้างก็ค้าขาย บ้างก็ทำธุรกิจ

เมืองนี้ยังดูสงบสุขเช่นเดิมและเขาก็มีความทรงจำดีมากมายที่นี่ ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะมองรอบ ๆ ก่อนที่เขาจะจากเมืองนี้ไป

จากนั้นซินหยาเดินลัดเลาะตามตรอกซอกซอยเล็ก ๆ ผ่านไปราว ๆ 20นาที เขาก็ถึงสถานที่นัดพบ

เว่ยที่กำลังยืนพิงประตูไม้อยู่ที่นั่น จากนั้นทั้งสองก็ได้เริ่มออกเดินทาง

ในระหว่างทางนั้น ซินหยารู้สึกได้ว่าเว่ยกำลังเว้นระยะห่างจากเขามากกว่าปกติที่เคยเป็น เขาอยากจะเปิดอกพูดคุยกับเธอ เขาไม่อยากให้เธอคิดมากในเรื่องนั้น

เขากำลังจะหันไปพูดกับเว่ย จู่ ๆ เขาก็สังเกตเห็นผู้เล่นชายสองคนกำลังจ้องมองเว่ยราวกับเธอเป็นชิ้นเนื้อแสนอร่อยที่เขาอยากจะลิ้มรส

จากภาษากายที่ซินหยาสังเกตเห็น เขาบอกได้ว่าพวกเขาคงไม่เข้ามาอย่างเป็นมิตรแน่นอน

“โทษทีที่ทำให้รอนะเว่ย พอดี ฉันอยากจะชมเมืองครั้งสุดท้ายก่อนที่เราจะไปน่ะ” ซินหยาพูดพลางชำเลืองมองไปด้านหลัง ดูเหมือนชายสองคนนั้นกำลังเดินตามพวกเขามา

แต่ซินหยาได้ส่งสายตาที่ไม่พอใจออกมา ทำให้พวกเขาหยุดความคิดจะตามมา

ซินหยารู้สึกไม่ค่อยดีกับชายสองคนนั้น โชคดีที่พวกเขาสนใจคำเตือนของเขา ไม่อย่างนั้นพวกเขาเจอดีแน่

สำหรับเขาแล้ว เว่ยถือว่าเป็นคนที่เขาห่วงใยเพียงไม่กี่คนที่เขามี  ดังนั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเขาจะปกป้องเธออย่างสุดความสามารถ

“โอ้” เว่ยกล่าวพลางหัวเราะ “ฉันคิดไม่ถึงนะเนี่ยว่านายจะเป็นคนที่อ่อนไหวขนาดนี้”

ซินหยายักไหล่และพูดว่า “ใช่แล้ว ฉันยอมรับ ฉันเป็นชายหนุ่มที่มีอารมณ์อ่อนไหวมาก ๆ”

จริง ๆ เว่ยก็อยากจะหยอกเขาต่อแต่หยุดความคิดนั้นไปเนื่องจากกลัวจะข้ามเส้น เธอเลยปล่อยให้เขาทำตามที่ต้องการ เธอรู้สึกว่ามุมนี้ของเขาก็น่ารักทีเดียว

“งั้นไปเราออกเดินทางกันเถอะ”

“โอเค ตามฉันมาเลย” ซินหยากล่าว

ซินหยากับเว่ยออกจากเมืองและเดินไปมาถนนลูกรัง พวกเขาต้องเดินไปตามถนนสายนี้ประมาณหนึ่งวัน ก่อนที่จะถึงบึงกอลลิ่ง

ตอนแรกซินหยาอยากจะผ่านที่นี่ไปแต่เขานึกออกว่าที่นี่เป็นสถานที่เหมาะกับการเก็บเลเวล โดยบึงกอลลิ่งแห่งนี้มีมอนเตอร์เลเวล 13-15 ดังนั้นจึงเป็นสถานที่ที่ดีเหมาะในการเก็บเวล ก่อนที่พวกเขาจะเข้าไปในป่าบาดาฮาล

สำหรับป่าบาดาฮาลนั้นเป็นป่าที่มีมอนเตอร์เลเวล 15-20 และมีบอสมอนเตอร์เลเวล 25-30 ซึ่งเป็นสถานที่ที่อันตรายมากสำหรับเว่ยที่มีเลเวลเพียงแค่ 11 เท่านั้น

พวกเขาต้องการไปถึงบึงกอลลิ่งก่อนที่จะถึงเวลากลางคืนในเกม เลยทำให้พวกเขาเร่งความเร็วขึ้นแทนที่จะเดินตามปกติ

แม้ว่าพวกเขาจะต้องไปถึงที่นั่นให้เร็วที่สุด พวกเขาก็ยังมีเวลาแวะสำรวจตามบริเวณโดยรอบ

ด้วยการเดินทางที่รวดเร็ว พวกเขาก็ได้มาถึงที่หมายก่อนพระอาทิตย์ตกดิน ตอนนนี้พวกเขาอยู่ตรงหน้าทางเข้าบึงกอลลิ่ง

“ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่า พวกเราจะมาถึงที่นี่เร็วขนาดนี้” เว่ยพูดพลางก้มหน้าและลงไปนั่งไปบนพื้นอย่างเหนื่อยล้า

“เอาจริง ๆ ฉันก็ไม่คิดเหมือนกันว่าเราจะทำได้” ซินหยากล่าว “ฉันคิดว่าต้องหาที่หลบเวลากลางคืนก่อนคืนหนึ่ง จากนั้นค่อยเดินทางซะอีก”

“ดูเหมือนนายจะประเมินความสามารถของพวกเราต่ำไป ฮ่า ๆ” เว่ยกล่าวอย่างสนุกสนาน

ซินหยาได้ยิ้มอย่างเหยแก “ยังไงก็เถอะ เธอช่วยเก็บฟืนมาให้หน่อยสิ ฉันจะเริ่มตั้งแคมป์”

“ได้เลยครับท่าน” เว่ยกล่าวอย่างกวน ๆ  ก่อนจะหัวเราะออกไปทำหน้าที่ที่เธอได้รับมา

ซินหยาส่ายหัวเบา ๆ กับท่าทีตลก ๆ ของเธอ จากนั้นเขาก็เริ่มตั้งแคมป์ มันก็ไม่มีอะไรมาก เขาแค่ต้องขุดหลุมและเอาก้อนหินมาวางไว้รอบ ที่นี่ก็กลายเป็นกองไฟแล้ว

เขาใช้เวลา 10นาที ก่อนที่จะทำสำเร็จและเว่ยก็กลับมาพร้อมกับฟืนอย่างพอดี

*พึ่บ*

ไฟได้ถูกจุดขึ้น พวกเขาได้นั่งประจำที่ สิ่งที่พวกเขาต้องทำมีแค่รออยู่เฉย ๆ จนกว่าพระอาทิตย์จะขึ้น

เนื่องจากพวกเขาอยู่นิ่ง ๆ นาน ๆ ไม่ไหว ในระหว่างที่พวกเขากำลังรออยู่นั้น เว่ยได้หยิบเป้าซ้อมยิงแบบเคลื่อนที่ออกมาจากคลังเก็บของ เธอต้องการฝึกความแม่นยำของปืนคู่ของเธอ

ส่วนซินหยาก็ได้ปรุงยาต่อสู้เพิ่ม เขาต้องการในปริมาณที่มากพอสำหรับหนองน้ำที่พวกเขากำลังจะมุ่งหน้าไปในวันพรุ่งนี้