ตอนที่ 17 นิกายโลหิต (อ่านฟรี)

ตอนที่ 17 นิกายโลหิต

“ขะ……เขาจะไม่เป็นไรใช่ไหม? นั่นเป็นเพียงการตอบสนองของNPC ใช่ไหม? หลังจากนี้แขนของเขาจะงอกออกมาเหมือนเก่าใช่ไหม” หยวนพยายามหลอกตัวเองเพื่อให้เขารู้สึกผิดที่ตัดแขนศิษย์คนนั้นไป

“แกกกก ไอสารเลว ข้าจะฆ่าเจ้า!!” เหริญคำรามด้วยความโกรธ แต่เขาก็แอบกลัวความแข็งแกร่งของหยวนจากการปะทะกันครั้งก่อน

“มันไม่ใช้ความผิดของฉัน เจ้านั่นเข้ามาระหว่างการต่อสู้เอง” หยวนพุ่งประเด็นไปที่ศิษย์คนนั้น ทำให้เขากระอักเลือดเมื่อได้ยิน

“ช่วยด้วย ข้ากำลังจะตาย!!” เขาตะโกนอย่างสุดเสียง สาวกคนอื่นๆที่อยู่ใกล้ๆนั้นไม่มีใครเข้ามาช่วย เพราะไม่อยากมีเอี่ยวกับเรื่องนี้ จนกระทั่งเรื่องไปถึงหู ผู้เฒ่าที่กำลังจิบชาอยู่ห่างไปไม่ไกล

เขาโยนชาขึ้นไปบนอากาศและกระโดดขึ้นหลังคา จากนั้นโดดจากหลังคาหนึ่งไปยังหลังคาหนึ่ง ราวกับเขากำลังควบคุมร่างให้ไร้แรงโน้มถ่วง และเพิ่มแรงโน้มถ่วงได้. เมื่อมาถึงเขาก็ยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นแต่สิ่งแรกที่เขาทำคือการห้ามเลือดให้หยุดไหล

เมื่อเขาหยดสถานการณ์ไว้ได้เขาจึงผนึกบางอย่างไว้ที่แขนของศิษย์ จากนั้นก็เช็ดเหงื่อที่หน้าผากของตน และหันหน้าไปหาโมโจว “นี่มันเกิดอะไรขึ้นโมโจว!!”

เขานำความโกรธที่ได้ยินเสียงร้องของศิษย์ไปลงที่โมโจว

“นะ……นี่พวกเขากำลังต่อสู้กัน ท่านหยวนกำลังปกป้องข้าและได้ทะเละกับศิษย์พี่เหริน ศิษย์พี่หวังกำลังพยายามเข้ามาช่วยกำลังเข้าไปแทงท่านหยวนแต่โดนท่านหยวนสวนกลับเอา”

“ท่านหยวน? เด็กนั่นหน่ะหรือ” ผู้เฒ่าเจียงหันไปมองที่หยวนซึ่งกำลังพยายามซ่อนดาบที่เปื้อนเลือดเอาไว้ด้านหลัง

“เด็กนั่นเป็นเพียงผู้ฝึกฝนวิญญาณฝึดหัดระดับ 9 แต่กลับเอาชนะ หวังดิง และเหรินเฟยได้ ซึ่งทั้งสองเป็นศิษย์ชั้นในชั้นยอดงั้นรึ?”

ผู้เฒ่าเจียงไม่อยากเชื่อสิ่งที่เกิดขึ้น การชนะผู้มีฐานการฝึกฝนมากกว่าไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ชนะผู้สูงกว่าถึง 5 อันดับนั้นไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

“ตอนนี้ใครผิดถูกไม่สำคัญแล้ว แต่สิ่งนี้คือสิ่งที่เจ้าตอบแทนข้าที่ปล่อยให้เจ้าเขามาโดยไม่สนใจภูมิหลังว่าเจ้ามาจากไหนยังไงงั้นรึ เจ้าตอบแทนด้วยการทำร้ายศิษย์ของข้างั้นรี”ผู้เฒ่าเดินเข้าหาหยวนซึ่งเขากำลังรู้สึกว่าที่นี่มีบางอย่างผิดปกติทั้งที่เห็นได้ชัดว่า พวกลูกศิษย์ของเขาเป็นฝ่ายผิดแต่กลับเป็นฝ่ายที่ได้รับการปกป้อง

แน่นอนว่าหยวนทำเกินไปจริงแต่เขาไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้นนั่นเป็นเพียงอุบัติเหตุ

“ไม่สำคัญว่าใครถูกผิดงั้นหรือ เราไม่ใช่คนของที่นี่จริงอยู่ นั่นหมายความว่าเราไม่ควรได้รับความปลอดภัยในที่นี่งั้นหรือ ศิษย์คนนึงของท่านยั่วยุให้เราต่อสู้กับเขา ท่านก็ไม่สนใจ ศิษย์อีกคนของท่านกำลังถูกรังแก ท่านก็ไม่สนใจ นี่หรือการกระทำของคนเป็นอาจารย์!” หยวนพูดสิ่งที่อยู่ในใจโดยไม่ไว้หน้าอินทร์หน้าพรหม

“เจ้ากล้าดียังไงถึงมาสอนข้า!” ดวงตาของตาเฒ่าเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความโกรธอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อเห็นเช่นนั้นเสียวหัวก็เตรียมพร้อมอยู่อย่างเงียบๆ หากตาเฒ่าเริ่มก่อนเธอไม่ลังเลเลยที่จะจัดการเขา

“ช้าก่อน” ตาเฒ่าหยุดการเคลื่อนไหวทันที หันไปด้านหลัง เขาพบกับชายวัยกลางคนท่าทางเป็นผู้ที่อยู่เหนือเขาด้วยอาการที่เขาแสดงออก

“ผู้นำนิกาย!!” ทุกคนในที่นั้นอุทานขึ้นพร้อมกัน

“ถอยออกไปผู้เฒ่าเจียงเรื่องนี้เราจัดการเอง”

“อะไรนะ!?” ตาเฒ่าตกใจจนพูดไม่ออก เขาเพียงพยักหน้ารับคำ เมื่อผู้นำนิกายก้าวเข้ามา

จากนั้นก็มองไปที่เหรินและหวัง “ข้าเฝ้าดูมาตั้งแต่แรกแล้ว” คำพูดนั้นทำให้เขาทั้งสองตกตะลึงและสั่นสะท้านด้วยความกลัว

“ช่างน่าสมเพช เจ้าทั้งคู่ต่อสู้แบบสองต่อหนึ่ง และยังพยายามจะแทงจากด้านหลัง ข้าไม่เห็นจำได้ว่าสอนการต่อสู้ขี้ขลาดแบบนั้นตอนไหน จากนี้เจ้าทั้งคู่จะถูกลงโทษทางวินัย!”

เหรินหน้าซีดเขารู้ว่าหลังจากนี้เขาจะต้องพบกันนรกแน่นอน ส่วนหวังเมื่อได้ยินแบบนั้นก็เป็นลมล้มไป

“เงียบอยู่ทำไม!” ผู้นำนิกายตะโกนเสียงดัง

“เข้าใจขอรับท่านผู้นำนิกาย!” เหรินรีบตอบด้วยเสียงสั่นเครือ

หลังจากนั้นเขาหันไปทางหยวนและพูดขึ้น “เทคนิคเมื่อครู่ที่เจ้านั้นใช้……เจ้ามาจากนิกายโลหิตงั้นรึ”

“นิกายโลหิต!! สถานที่ชั่วร้ายนั่นนะหรือ!!” ตาเฒ่าเจียงพูดขึ้นเขายังเจ็บแค้นภายในอยู่ไม่หาย

เขาไม่คิดว่าเด็กไร้เดียงสาแบบนี้จะมาจากสถานที่เลวทรามเช่นนั้น ถ้าเขารู้แต่แรกคงไม่อนุญาตให้หยวนนั้นเข้ามาตั้งแต่แรก

“ข้าไม่ต้องการให้ท่านหรือสถานที่ของท่านเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรา ท่านกลับไปเสียเถิดปัญหาที่เกิดท่านไม่ได้เป็นฝ่ายผิดดังนั้นไม่ต้องกังวลอันใด”

“……”

ทุกคนในที่นี้เวลานี้เงียบงำไม่มีใครกล้าเอ่ยสิ่งใดพวกเขาเกรงต่อผู้นำนิกายอย่างมาก อีกอย่างพวกเขาส่วนใหญ่ไม่ได้รู้เรื่องนิกายโลหิตใดๆ ดังนั้นจึงไม่ออกความเห็นใดๆ

“อ่า……” หยวนก็พูดไม่ออกเช่นกันเขานึกไม่ถึงว่าเหตุการณ์จะเป็นเช่นนี้

…………