Lv1 บทที่ 139 แร็กน่าร็อค
Lv1 บทที่ 139 แร็กน่าร็อค
“ฮึ! การติดอยู่ในร่างกายของสิ่งมีชีวิตที่ด้อยกว่านั้นค่อนข้างเสียศักดิ์ศรี เดี๋ยวก่อนเจ้ากลับมาก่อนหรือ โจร่า?”
อะแบดดอน กุมหัวของเธอด้วยความเจ็บปวดขณะที่เธอถามผม
“ข้าคิดว่าข้าทำได้ เจ้าทำได้ดีหรือไม่ อะแบดดอน?”
“ อย่างที่เจ้าเห็นเมื่อ มิติเวลา เกิดความระส่ำระสายจนแทบจะเรียกได้ว่าไม่มีชีวิตอยู่
"เสียใจด้วย."
“ไม่จำเป็นต้องเสียใจ เพียงแค่รักษาสัญญาระหว่างเรา”
“เจ้ายังไม่ลืมหรือ”
“เป็นธรรมดาทำไมข้าต้องทนกับความเจ็บปวดนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า?”
“เจ้ารู้สึกบางอย่างหรือไม่ อะแบดดอน?”
“สิ่งที่เจ้ากล่าวถึง? หลังจากนี้ข้าควรจะได้รับการเปลี่ยนแปลงอะไรบ้าง”
"ใช่."
ผมพยักหน้ากลับไปที่ อะแบดดอน ชา ก้าวไปด้านข้างและกำลังฟังบทสนทนาของเราในขณะที่แอลยังคงจดจ่ออยู่กับการกินสเต็กของเขา
“เฮ้อ * อืม…”
อะแบดดอน ดูว่างเปล่าขณะที่เธอจ้องมองไปที่เพดาน
“เจ้าไม่รู้สึกอะไรบ้างหรือ อะแบดดอน”
“หกพันหกร้อยล้านปีเป็นช่วงเวลาที่เหนือจินตนาการ เจ้าไม่มีความคิด”
“ข้าคิดว่า ข้าไม่ทำ”
"ในตอนแรกเป็นการพักผ่อนที่ยาวนานและไม่เสียค่าใช้จ่าย นั่นเป็นเช่นนั้นในช่วงสิบล้านปีแรกหรือประมาณนั้น โลกนี้เรียบง่ายไม่มีอะไรน่าจดจำหรือกล่าวถึง อย่างไรก็ตามหลังจากพันล้านปีแรก พ่อท้องฟ้า ก็เริ่มแพร่กระจายชีวิตไปทั่วจักรวาล เขาจำเป็นต้องสร้างกลไกแห่ง พลังศักดิ์สิทธิ์ เพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งของเขา”
“กลไกแห่งพลังศักดิ์สิทธิ์? นั่นเป็นผลมาจากปฏิสัมพันธ์ระหว่างสิ่งมีชีวิตไม่ใช่หรือ”
"ใช่. โดยพื้นฐานแล้ว พ่อท้องฟ้า ยังคงรับบทเป็นผู้นำของเทพเจ้าในหมู่หนูที่พัฒนาขึ้นใหม่ เขาเริ่มทดลองกับอวกาศโดยใช้วิทยาศาสตร์และเวทมนตร์ที่เรามอบให้เขาราวกับว่าเขาเป็นพระเจ้าจริงๆ”
“ดูเหมือนว่าจะมีบางสิ่งเกิดขึ้นในตอนนั้น”
“ ถูกแล้วในการทดลองเขาทำให้สิ่งมีชีวิตหลายล้านสูญพันธุ์ บางครั้งเขาจะหลอมรวมพลังของสิ่งมีชีวิตอื่นเข้ากับร่างใหม่เขาไม่ได้เป็นพระเจ้ามากนักในฐานะนักวิจัยที่มีอำนาจของพระเจ้า
“สูญพันธุ์จริงหรือ”
“จุดประสงค์ของการพัฒนาและผลักดันขอบเขตของวิทยาศาสตร์คือการพัฒนาอาวุธใหม่สำหรับสงคราม ระเบิดดาวเคราะห์และทำลายล้างอารยธรรมทั้งหมดเพื่อประโยชน์ในการทดสอบบางอย่าง แน่นอนเขาได้กระทำการเหล่านี้เป็นจำนวนมาก”
“บ้าจริงพ่อท้องฟ้าทำอย่างนั้นจริงหรือ”
“ข้าคิดได้ว่าเขาเริ่มรู้สึกถึงอารมณ์แปลก ๆ และนี่คือลักษณะของการทดสอบว่าผลลัพธ์ส่งผลต่อเขาอย่างไร อย่างน้อยที่สุดการกระทำทั้งหมดของเขาก็เพื่อแสวงหาสิ่งหนึ่ง”
“สิ่งนั้นคืออะไร”
“จุดประสงค์แรกเริ่มที่เจ้าให้กับข้าคือ การหาคุณค่าให้กับการดำรงอยู่ของข้า”
“แต่ทำไมเขาถึงทดลองใช้ชีวิตด้วยวิธีนี้ล่ะ? อย่างไรก็ตามข้าไม่คิดว่าสิ่งนี้จะนำไปสู่อนาคตที่ข้าจากมา”
อะแบดดอน ส่ายหัว
“อันที่จริงสิ่งเหล่านี้คือการเสียสละที่จำเป็นซึ่งจะส่งผลในอนาคตที่แน่นอนซึ่งเจ้าจากมาดังนั้นข้าจึงเข้าใจเจตนาของพ่อท้องฟ้า เขาทำทั้งหมดนี้เพื่อให้แน่ใจในอนาคตของเจ้า”
“ความตายทั้งหมดนี้เป็นเครื่องบูชาที่จำเป็นเท่านั้นหรือ”
“ ถูกต้องในขณะนี้เขาจะมุ่งเน้นไปที่การเอาชนะ เมตาตรอน แต่เมื่อไม่สามารถทำได้เขาจะลบสิ่งมีชีวิตทุกรูปแบบเพื่อช่วยโลกใบนั้นที่เจ้าจากมา บางอย่างเกี่ยวกับการเปิดใช้งานรหัสลับซึ่งจะลบล้างรหัสพันธุกรรมของชีวิตมรรตัยทั้งหมด
“มันบ้า! แน่นอนว่าข้ารู้สึกว่าอนาคตของข้าสำคัญ แต่ต้องเสียสละชีวิตทุกรูปแบบ….”
“โจร่า เกี่ยวกับอนาคตที่เจ้าจากมาช่วงเวลาปัจจุบันนี้เป็นอดีตไปแล้ว ความเป็นจริงของเจ้าอาจหายไปทั้งหมด หากเวลานี้ไม่เป็นไปตามหลักสูตรที่เฉพาะเจาะจงมากนัก ในความเป็นจริงการเบี่ยงเบนไปจากแนวทางที่กล่าวไว้จะทำให้จักรวาลทั้งหมดตกอยู่ในอันตรายกลับไปสู่วงจรแห่งความตายและการเกิดใหม่ที่ไม่สิ้นสุด”
“แล้วไม่มีทางออกอื่นใดนอกจากการเดินหน้าตามแผนของพ่อท้องฟ้าสำหรับการสูญพันธุ์ครั้งใหญ่? ถ้าเราจะหยุดเขาเราจะกลับไปที่ระดับสองหรือไม่”
“ อาจจะ แต่นอกจากเจ้าแล้วยังไม่มีใครที่สามารถแก้ไขความต่อเนื่องของเวลาได้ และแม้ว่าเจ้าจะทำเช่นนั้นมันก็ได้รับบาดเจ็บขั้นวิกฤตส่งผลให้ทุกอย่างล้มเหลว
“อะไรนะ…สุดท้ายแล้วมันก็เป็นความผิดของข้าอีกครั้ง”
“แน่นอนว่ามีใครอีกบ้างนอกจากเจ้า ที่สามารถเดินทางข้ามเวลาเพื่อหยุดข้าและช่วยสร้าง พ่อท้องฟ้า ได้”
ผมไม่มีการตอบสนอง
เห็นได้ชัดว่าผมเป็นสาเหตุที่อยู่เบื้องหลังทั้งหมดนี้ ถึงกระนั้นแม้ว่าวิธีการนั้นจะไม่ใช่สิ่งที่ผมจะเอาผิด แต่ผมก็ไม่มีวิธีแก้ปัญหาที่ดีกว่านี้ด้วยตัวเอง
ผมหลับตาลงเพื่อจัดระเบียบความคิด
'เป็นเรื่องที่ชอบธรรมจริง ๆ หรือที่จะรับรองความเป็นจริงที่ผมคุ้นเคยด้วยค่าใช้จ่ายของชีวิตนับไม่ถ้วนในจักรวาลนี้? ในแง่หนึ่งผมไม่อาจยอมแพ้ วีลด้า ที่รักลูกสาวของผม วีซนอส และ วาเลนอร์ แต่ในทางกลับกันมันเป็นเรื่องปกติหรือไม่ที่จะทำเช่นนั้นโดยมีค่าใช้จ่ายหลายชีวิต? '
ทั้งคู่เป็นตัวเลือกที่ผู้ชายมีสติไม่สามารถเลือกได้
“พอแล้ว ข้าคือ โจร่า! มันเป็นโชคชะตาสำหรับอนาคตของข้าที่จะปลอดภัยและกลมกลืนที่เหลือจะต้องถูกสาป! ข้าจะเห็นแก่ตัวกับเรื่องนี้”
“ความคิดของเจ้ายังไม่บรรลุนิติภาวะ”
แซ่บ! แซ่บ! แซ่บ!
ชาปรบมือครึ่งใจและยิ้มเล็ก ๆ เมื่อได้ยินแบบนั้น แอล ก็หันมาและพูดกับผม
“ชาบอกว่าความคิดของนางสอดคล้องกับเจ้า เจ้าทำทุกอย่างที่เจ้าต้องการมาโดยตลอดและนั่นคือเหตุผลว่าทำไมเราถึงอยู่ที่ที่เราอยู่ นางบอกว่านางรอคอยที่จะได้เห็นจุดจบที่เจ้าสัญญาไว้กับเรา”
“เจ้ากำลังกล่าวถึงสัญญาอะไร”
ชาพยักหน้าแล้วพวกเขาก็คุยกัน
“ชาบอกว่าอีกไม่นาน อะแบดดอน จะสูญเสียความทรงจำของนาง อืม…ข้าคิดว่ามันจะดีกว่าสำหรับ ชา และตัวข้าเองที่จะแยกบุคลิกของ อะแบดดอน ออกเพื่อที่จะสนับสนุน โจร่า ได้ดีขึ้น”
"ฮะ? นั่นหมายความว่าอย่างไร”
“ความทรงจำของ อะแบดดอน ถูกล้างเป็นครั้งคราวดังนั้นจึงยากที่นางจะช่วยให้เจ้ากลับมา”
“โอ้ไม่มีโอกาสที่ข้าจะประสบความสำเร็จคนเดียวหรือ?”
ชาส่ายหัวแล้วสื่อสารกับเอลอีกครั้ง
“นางบอกว่าด้วยความสามารถในปัจจุบันของ โจร่า ไม่ต้องพูดถึง พ่อท้องฟ้า แม้แต่ เมตาตรอน ก็ยังต้องรับมืออีกมาก นั่นจะไม่เป็นเช่นนั้นหากเราแยกพลังของ อะแบดดอน และช่วยเจ้าด้วยวิธีนั้นเราอาจมีโอกาสชนะ….”
“แล้วเจ้าจะคืนทุกอย่างได้ไหมหลังจากทำเสร็จแล้ว”
ชา ส่ายหัวของเธอ
“นั่นเป็นปัญหาแล้ว”
ชากระซิบกับแอลอีกครั้ง
“อย่ากังวลเรื่องนั้นแม้ว่าเดิมที อะแบดดอน จะเป็นส่วนหนึ่งของพวกเราแม้ว่าเราจะแยกนางระหว่างเจ้า แต่ความทรงจำของเราก็ยังคงหวนกลับมาเมื่อเวลานั้นมาถึง”
ดวงตาของชาแสดงให้เห็นว่าเธอตั้งใจที่จะมองผ่านและแอลจะสำรองเธอไว้เสมอ อย่างไรก็ตาม อะแบดดอน กำลังขมวดคิ้ว
“ข้าไปกับเจ้าสองคน? เจ้าบ้าหรือเปล่า? เจ้ากำลังพยายามเริ่ม แร็กน่าร็อค ก่อนกำหนดหรือไม่?”
“แร็กนาร็อค?”
ดวงตาของผมสว่างขึ้นเมื่อเอ่ยถึงคำที่คุ้นเคยนั้น
ชาและเอลสื่อสารระหว่างกันพยักหน้าให้กันและกันอย่างเห็นด้วย
“เอาล่ะมาเริ่ม แร็กน่าร็อค กันเถอะ”
"อะไร?"
ผมพูดออกมาอย่างพร้อมเพรียง
