ตอนที่แล้วบทที่ 26 พันธมิตรในอาชญากรรม
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 28 การเข้าสอบ

บทที่ 27 คุ้มค่ากับการต่อสู้


ดาบเลื่อนออกจากฝักอย่างไร้เสียงเพื่อเผยให้เห็นใบมีดแบนๆ

ฉันอดไม่ได้ที่จะกลืนก้อนอากาศเข้าไปในขณะที่ฉันตกอยู่ในภวังค์จ้องมองอาวุธที่สวยงามเกินกว่าที่จะถือเป็นอาวุธธรรมดาๆ

ใบมีดเล็กตรงและบางเหมือนดาบ แต่มีขอบสองชั้นจึงเหมาะสำหรับการเฉือนและการแทง ในขณะที่ขอบคมของใบมีดโค้งเรียบเป็นปลายแหลมฉันก็อดไม่ได้ที่จะสังเกตว่ามันไม่มีรอยใดๆ แต่ใบมีดได้รับการลับให้คมขึ้นแล้ว

น้ำหนักและความสมดุลของดาบค่อนข้างแย่ในความคิดของฉัน แต่มันก็ยังดีกว่าดาบแย่ๆที่ฉันหยิบขึ้นมาก่อนหน้านี้มาก อย่างไรก็ตามแม้ข้อบกพร่องนี้ก็ได้ถูกบดบังด้วยคุณภาพและสีที่น่าทึ่งของใบมีด

สีนกเป็ดน้ำโปร่งแสงของใบมีดดูเหมือนจะสร้างความแวววาวด้วยตัวของมันเองแม้แต่ในห้องเก็บของที่มืดสลัว มีความแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับฝักและด้ามจับสีดำด้าน สีของใบมีดดูสดใสมาก แม้ว่าใบมีดจะเล็กและบางมาก แต่การทดสอบสองสามครั้งบนภาชนะเหล็กในบริเวณใกล้เคียงก็ยืนยันถึงความทนทานและความแข็งแรง

ฉันสามารถพูดด้วยความมั่นใจว่าแม้ในโลกเก่าของฉันก็ไม่มีใบมีดที่หลอมได้ดีเท่านี้ ดาบเล่มนี้มีไว้สำหรับผู้ควบคุมสัตว์นามาแบบฉันจริงๆหรือไม่ก็เป็นประเภทที่เฉพาะเจาะจงโดยเฉพาะ ฉันคิดเรื่องนี้ขณะที่มองลงไปที่ซิลวี

ซิลวีใช้หัวเล็กๆ ของเธอส่งเสียงร้องตอบรับอย่างมีความสุข

เมื่อศึกษาใบมีดอย่างใกล้ชิดมากขึ้นฉันก็เห็นรูปแกะสลักขนาดเล็กที่จารึกอยู่บนใบมีดใกล้กับด้ามจับ

Dawn’s Ballad W.K. IV (ดอนบัลลาด)

ทันทีที่ฉันพูดคำเหล่านั้นออกจากริมฝีปากของฉัน ความเจ็บปวดที่รุนแรงก็พุ่งออกมาจากจุดที่ฉันจับดาบทำให้ฉันวางอาวุธลง

มีรอยแผลที่ได้รับการเสียดสีบนฝ่ามือของฉันแล้ว ฉันลังเลที่จะหยิบดาบกลับขึ้นมาอีกครั้ง แต่เมื่อทำเช่นนั้นฉันก็เห็นซากศพของเลือดที่จางหายเข้าไปในด้ามมีด

“คยู!”

คุณโอเคไหมคะปะป๊า? ซิลวีวิ่งเหยาะๆข้างๆฉันพลางตะกุยขาด้วยความกังวล

ฉันสบายดีซิลวี หลังจากเกาใต้คางของซิลวีฉันก็เหวี่ยงดาบอีกครั้ง คราวนี้จุดสมดุลของดาบจัดวางอย่างลงตัวเพื่อให้เข้ากับร่างกายที่ไม่ได้รับการพัฒนาของฉัน แม้แต่ที่จับของใบมีดก็ดูเล็กลงเพื่อให้พอดีกับมือของฉันราวกับว่ามันถูกสร้างมาเพื่อฉัน

มีไม้เท้าและไม้กายสิทธิ์ที่มีค่าพิเศษบางอย่างที่มีความสามารถในการผูกมัดกับผู้ใช้เพียงคนเดียวทำให้มันสามารถปรับมานาระหว่างอาวุธและเจ้าของของมันได้ดีขึ้น แต่ฉันไม่เคยได้ยินว่าดาบจะมีอะไรแบบนี้

ฉันหยิบดาบขึ้นมาฉันครุ่นคิดถึงชายคนนั้นซึ่งมีชื่อย่อว่า“W.K. IV.” บุคคลนี้เป็นใครและเขาสร้างดาบเล่มนี้ได้อย่างไร?

ฉันรู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนเมื่อเสียงแผ่วเบาของพ่อดึงฉันออกจากความมึนงงที่กำลังหลงใหล ฉันเก็บดาบเล่มใหม่เข้าฟักอย่างรวดเร็วและเดินทางกลับไปยังจุดที่พ่อของฉันอยู่โดยมีซิลวีขี่บนศีรษะของฉัน ระหว่างทางกลับฉันแน่ใจว่าได้หยิบดาบสั้นที่ฉันเลือกสำรองมาด้วย

"เออ...? คุณเจออะไรที่คุณชอบไหม?”

วินเซนต์ที่คุยกับพ่อของฉันถาม

ฉันพยักหน้าถือดาบสั้นให้เขา

“ผมพบดาบเล่มนี้และหลังจากเหวี่ยงไปสองสามครั้งผมก็เริ่มชอบมัน ผมจะขอรับอันนี้ไปได้ไหมครับ?”

วินเซนต์หยิบอาวุธจากมือของฉันและลองแกว่งดาบ

“อืมไม่ใช่ดาบที่มีคุณภาพดีที่สุด แต่เป็นดาบที่แข็งแกร่งและไม่แตกหักง่าย เรย์นายคิดว่ายังไง?”

พ่อของฉันรับดาบและศึกษาใบมีดการจับและการป้องกันก่อนที่จะเหวี่ยงและแทงหลายครั้ง

“ความสมดุลไม่ดีเท่าไหร่ แต่ฉันคิดว่ามันก็ดีพอสำหรับดาบเล่มแรก แล้วไม้เท้าที่ลูกถืออยู่คืออะไร?”

ฉันพยายามที่จะไม่สร้างเรื่องให้ใหญ่ออกไปฉันยักไหล่แบบสบาย ๆ

“ผมไปเจอไม้ที่แข็งนี้ระหว่างทางกลับมาที่นี่ คุณจะรังเกียจไหมถ้าผมจะขอสิ่งนี้กลับบ้านไปฝึก นะครับคุณน้าวินเซนต์”

“อานั่นมันนานมาแล้ว! ฉันจำได้ว่าพ่อค้าคนหนึ่งของฉันบอกฉันว่าชายชราบางคนได้มอบให้เขาพึมพำบางอย่างเกี่ยวกับการหาคนที่คู่ควร เรามีเจ้าหน้าที่ตรวจสอบของเราสองสามคนตรวจสอบว่ามีอะไรพิเศษเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือไม่ แต่พวกเขาแค่พบว่ามันเป็นเพียงไม้เท้าที่แข็งแรงเท่านั้น ยังไงมันก็ถูกทิ้งให้เกาะฝุ่นอยู่ที่นี่ดังนั้นถ้าคุณคิดว่ามันจะดีก็เอาไปได้เลย”

วินเซนต์ตอบพลางและบีบไหล่ฉันเบาๆ

สำเร็จ!

**** ราชอาณาจักรเอเลนนัวร์ ****

,มุมมองของเทสเซียเอราลิธ:

“ฮ่าาาาาาาาา….”

ฉันถอนหายใจแล้วมองออกไปนอกหน้าต่างจากห้องของฉัน มือของฉันเริ่มชาจากการพิงศีรษะเป็นเวลานาน แต่ฉันไม่อยากขยับเพราะมันจะรำคาญมากขึ้นเท่านั้น

เขากล้าดียังไง! เจ้าอาร์ตบ้า!

ในที่สุดฉันก็เต็มใจที่จะลุกขึ้น ฉันปลดปล่อยความหงุดหงิดด้วยการเตะไปที่กำแพง

“อุ๊ย!”

เจ้าอาร์ตบ้า! นี่เป็นความผิดของเขาด้วย!

เมือคิดไปที่เท้าที่ปวดของฉัน ฉันเช็ดน้ำตาที่เอ่อคลอในดวงตาของฉันโดยไม่แน่ใจว่ามันมาจากความเจ็บปวดของเท้าหรือความเหงาของฉัน

ฉันเพิ่งกลับมาจากบ้านของคุณยายริเนีย มันยากมากแต่ในที่สุดฉันก็สามารถรู้สึกผิดกับเธอที่ยอมให้ฉันสอดแนม - ฉันหมายถึงตรวจสอบให้แน่ใจว่าอาร์ตสบายดี

ฉันควรจะดีใจที่เขาอยู่กับครอบครัวและทุกอย่างโอเค ... แต่เขาไม่คิดถึงฉันเลยเหรอ?

เขาดูมีความสุขมากเกินไป! แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร? อาร์ตทำดีกับเธอมากเกินไปหน่อยเหรอ? สาวเจ้าเล่ห์คนนั้นถึงขนาดให้อาร์ตสอนวิธีจัดการมานาให้!

เขาไม่เคยสอนฉันเลย!

อาเธอร์คนนั้น…ถ้าหากฉันเจอเค้าละก็จับฉันจะ…ฮา…ฉันแค่ล้อเล่นนะ ฉันแค่อยากเจอเขา

เป็นเวลาหายเดือนแล้วที่เขาจากไป แต่หลังจากคุ้นเคยกับการเห็นเขาทุกๆวัน เวลาเพียงไม่กี่เดือนเหล่านั้นก็รู้สึกเหมือนเป็นยาวเป็นปี

“บางทีฉันควรจะปฏิบัติกับเขาให้ดีกว่านี้ในขณะที่เขาอยู่ที่นี่”

ฉันพึมพำดัง ๆ

ฉันอดไม่ได้ที่จะจำว่าทุกครั้งที่ฉันทำร้ายร่างกายเขานั้นก็เพื่อเป็นข้ออ้างในการได้สัมผัสตัวเขา

แต่นั่นไม่ใช่ความผิดของฉัน! มันเป็นความผิดของเขาที่ทำตัวงี่เง่าแบบนี้!

แม่และพ่อค่อนข้างภูมิใจที่เฟย์ริธเด็กหนุ่มขุนนางผู้อวดดีที่ชอบยุ่งกับอาร์ตและน้องสาวของเขาสามารถติดหนึ่งในห้าอันดับในระหว่างการแข่งขันที่พวกเขามีกับมนุษย์

แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจเรื่องนี้เลย มันเป็นเพียงการแสดงเพื่ออวดความแข็งแกร่งของเราต่อมนุษย์และคนแคระอยู่ดี

คุณปู่เคยกล่าวไว้ว่าการแข่งขันคอนติเนนทัลซึ่งเป็นสิ่งที่พวกมนุษย์ตัดสินใจที่จะเรียกมันเช่นนั้นจะเกิดขึ้นทุกๆ ห้าปีนับจากนี้ไป นั่นหมายความว่าฉันจะต้องรออีกห้าปีเพื่อได้พบกับอาร์ตหรือ? ห้าปีเลยนะ?

“อู้ว….”

นี้มันแย่มาก สิ่งเดียวที่ทำให้ฉันไม่กังวลเกี่ยวกับตัวอาร์ตคือการฝึกฝนของเขา เป้าหมายของฉันคือแข็งแกร่งกว่าอาเธอร์ ครั้งต่อไปที่เราพบกันฉันอยากทำให้เขาประหลาดใจว่าฉันเติบโตขึ้นมากแค่ไหน บางทีเขาอาจจะเห็นฉันในแง่มุมอื่น

อาเธอร์โง่เอ่ยฉันพูดซ้ำ แม้ว่าเขาจะอายุน้อยกว่าฉัน แต่เขาก็ชอบปฏิบัติกับฉันเหมือนเด็ก

แม้ว่าฉันจะอายุมากกว่า ...

ฉันถือลูกกลมๆเหมือนน้ำที่คุณยายริเนียมอบให้เป็นของขวัญ เธอสามารถจับภาพฉากและรวมเข้ากับลูกกลมเพื่อให้แสดงภาพใบหน้าของอาเธอร์ได้ตลอดเวลา

“เจ้าบ้า!”

ฉันด่าแล้วจิ้มไปตรงที่แก้มของอาเธอร์ในลูกกลมๆนั้น

ทันใดนั้นประตูก็เปิดออก

“หลานน้อยปู่มีข่าวดี...”

“คุณปู่! หนูบอกว่าให้เคาะก่อนจะเข้ามานะ!”

ฉันร้องเสียงแหลมพยายามซ่อนลูกบอลไว้ข้างหลังฉันอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตามด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้าของเขาฉันรู้ว่าเขาสังเกตเห็นแล้ว

“ปู่เห็นว่าหลานกำลังใช้ลูกบอลนั่นอยู่”

เขาหัวเราะเยาะเหมือนปกติ สีหน้าดุดันถูกแทนที่ด้วยสีหน้าของจิ้งจอกเจ้าเล่ห์

“คุณปู่บ้า!”

ฉันเอื้อมมือไปหาหมอนที่อยู่ใกล้ๆ แล้วเหวี่ยงใส่เขาก่อนที่เขาจะเห็นว่าใบหน้าของฉันแดงแค่ไหน

“ไม่เป็นไรเอาน่า! ปู่เห็นชอบกับการที่จะได้อาเธอร์มาเป็นหลานเขยอยู่แล้ว! แต่ตอนนี้มันยังเร็วไปหน่อยไม่ใช่เหรอ?”

เขาคำรามด้วยเสียงหัวเราะขณะที่เขาแกล้งฉันต่อไป

ฉันสะบัดหน้าหนีคุณปู่เพื่อพยายามอย่างเต็มที่แล้วที่จะซ่อนความอายของตัวเองและไม่สามารถปลดปล่อยสิ่งอื่นใดออกมาได้นอกจากเสียงบ่นที่หงุดหงิดเพื่อตอบสนองต่อการเยาะเย้ยของเขา

“อย่าหน้ามุ่ยไปเลย! ปู่มีข่าวดีมาบอกนะเจ้าตัวน้อยของปู่”

ฉันหันศีรษะเล็กน้อยเพื่อบ่งบอกว่าฉันกำลังฟังอยู่

เขาพูดออกมาอีกครั้ง

“เอาละ จะเกิดอะไรขึ้นถ้าปู่บอกว่าหลานสามารถมีโอกาสเข้าเรียนในโรงเรียนเดียวกันกับที่อาเธอร์จะเข้าเรียน”

ร่างกายของฉันหมุนเร็วมากจนฉันเวียนหัว

“ถ้าอย่างนั้นหนูจะบอกว่าปู่เป็นคุณปู่ที่ดีที่สุดเท่าที่เคยมีมาเลย!”

ฉันตัดบทเขาออกก่อนที่เขาจะพูดจบ

“คุณปู่ไม่ได้โกหกหนูใช่ไหม?”

ฉันจับแขนคุณปู่แล้วดึงมันแรง ๆ

ฉันได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ จากทางเข้าประตู

“คุณพ่อบอกเธอไปแล้วใช่ไหม?”

มาม่ากับปาป๊าเดินเข้ามาในห้องและยิ้ม

ฉันหันไปหาพวกเขา

“แม่ค่ะ! พ่อค่ะ! มันจริงหรอ? หนูจะได้ไปเรียนที่โรงเรียนกับอาเธอร์?”

“ใจเย็นๆ เทส”

แม่ของฉันพูดเบาๆ ขณะที่เธอตบหัวฉัน

“ปู่ของหนูมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับผู้อำนวยการของสถาบันไซรัสคนปัจจุบัน เขาได้ติดต่อกับเธอเมื่อไม่นานมานี้และเธอรู้สึกตื่นเต้นที่จะเล่าให้ปู่ของหนูฟังว่าจะมีควอดราออกเมนเตอร์ เขาเป็นอัจฉริยะที่สามารถใช้ธาตุรูปแบบทั้งสี่เข้ามาเรียนในโรงเรียนของเธอในอีก 3 ปีข้างหน้า”

พ่อของฉันกล่าวเสริม

“มีใครอีกบ้างนอกจากอาเธอร์ที่เป็นควอดราออกเมนเตอร์ ปู่ในรู้ทันที แต่แน่นอนปู่ไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับที่ปู่ฝึกเขา นั่นเป็นความลับเล็กๆ น้อยๆ ที่ปู่วางแผนจะทำให้เธอประหลาดใจในภายหลัง”

เขายิ้มอย่างชั่วร้าย

“ทำไมเขาถึงต้องรอสามปีก่อนที่จะเข้าเรียน? ตอนนี้เขาเก่งเกินพอแล้วไม่ใช่หรือ?”

ฉันพยายามพูดแบบสบายๆ แต่ความตื่นเต้นของฉันทำให้ฉันยิ้มไปกับหูของฉัน

“เธอพูดถึงบางอย่างเกี่ยวกับการที่เขาอยากเป็นนักผจญภัยก่อน”

คุณปู่รำพึง

แม่บีบมือฉันเบาๆ

“ส่วนสำคัญคือสิ่งนี้จะทำให้เรามีเวลาเพียงพอ เรายังคงพยายามเจรจาเงื่อนไขเพื่อให้มีการทดสอบในการส่งกลุ่มเอลฟ์และคนแคระให้เข้าไปเรียนในโรงเรียนร่วมกับมนุษย์ที่สถาบันไซรัส กษัตริย์แห่งเซปินเองก็เห็นพ้องกันว่าวิธีเดียวที่จะเริ่มต้นการแก้ไขความสัมพันธ์ของเราคือการอนุญาตให้คนรุ่นใหม่สร้างความผูกพันซึ่งกันและกัน”

เธออธิบาย

“หลานควรฝึกอย่างหนักดีกว่า มีหลายคนที่กำลังแย่งเก้าอี้ตัวนี้ ปู่ยินดีที่จะพนันว่าอาเธอร์เลือกที่จะเป็นนักผจญภัยก่อนที่จะเข้าโรงเรียนเพื่อที่เขาจะได้รับประสบการณ์จริงในการต่อสู้ หลังจากนั้นเขาจะอยู่ในวัยที่เข้ากันได้กับนักเรียนทั่วไปดังนั้นจงพยายามอย่างเต็มที่ เขาต้องได้รับความนิยมดังนั้นถ้าหลานไม่จู่โจมเขาก่อนอาจจะมีสาวผู้โชคดีคนอื่นคาบไปแทน”

คุณปู่ขยิบตาที่ชั่วร้ายให้ฉัน

“คุณพ่อครับผมคิดว่าตอนนี้เราควรเลิกล้อเล่นเทสได้แล้ว ดูสิเทสกำลังจะร้องไห้แล้ว!”

ฉันเห็นพ่อของฉันกำลังส่ายหัวผ่านดวงตาที่เอ่อคลอขณะที่ฉันพยายามเข้มแข็งไม่ให้ร้องไห้

**** อาณาจักรเซปิน ****

มุมมองของอาเธอร์เลีย์วิน:

“สุขสันต์วันเกิดอาเธอร์!”

ทุกคนตะโกนพร้อมเพรียงกัน

บ้านเฮลสเตอาทั้งหลังได้รับการตกแต่งอย่างหรูหราด้วยเครื่องประดับตามเทศกาลและด้ายทอขณะที่เหล่าทวินฮอนและครอบครัวเฮลสเตอารวมถึงของฉันเองรวมตัวกันเพื่อแสดงความยินดีในวันเกิดครบรอบปีที่เก้าของฉัน

“ขอบคุณทุกคนที่อดทนกับผมมาโดยตลอด!”

ฉันโค้งคำนับลึกๆ ขณะที่ซิลวีเลียนแบบฉันและพยักหน้าเล็กๆ ของเธอ

อาหารเย็นกลายเป็นเรื่องที่น่าอัศจรรย์เมื่อพ่อครัวออกไปข้างนอกในคืนนี้ แม่ของฉันแน่ใจว่าได้รวมอาหารจานโปรดของฉันซึ่งบางอย่างเธอเป็นคนทำเอง

ภาพพาโนรามาที่เต็มไปด้วยห้องโถง: เสียงหัวเราะของเด็กๆ เสียงกริ๊งของแก้วไวน์และเสียงฝีเท้าที่วุ่นวายของแม่บ้านและพ่อบ้าน

จู่ๆโต๊ะก็ดังขึ้นขณะที่อดัมส่งเสียงตลกและสร้างความสนุกสนานให้กับสมาชิกบางคนด้วยช่วงเวลาที่น่าอับอายขณะสำรวจดันเจี้ยน

“อดัมดูเหมือนนายจะลืมว่ามีตัวตุ่นที่มีเขาแอบอยู่ใต้ตัวนายในขณะที่นายกำลังปัสสาวะในดันเจี้ยนใต้ดิน ในขณะที่ฉันจำได้ว่านายตกใจมากจนนายล้มลงหลังตรงและฉี่ใส่ตัวเองเหมือนกับน้ำพุ”

จัสมินพูดอย่างใจเย็นขณะที่เธอจิบชาต่อไปช้าๆโดยไม่สนใจที่จะมองไปที่อดัมที่แข็งเป็นหิน

“ปูด!”

อาหารในปากของฉันถูกพ่นออกมาขณะที่ฉันพยายามที่จะหัวเราะ พ่อของฉันคำรามอย่างโจ่งแจ้งพร้อมกับเสียงหัวเราะจนเกือบตกเก้าอี้ขณะที่เขาชี้นิ้วไปที่อดัมที่ถูกแช่แข็ง

แม้แต่วินเซนต์ยังฝังใบหน้าของเขาไว้ในมือขณะที่เขาพยายามไม่ให้หัวเราะ

“ไม่นะ! - ใคร! เดียวก่อนฉันคิดว่ายังไม่มีใครตื่นในตอนที่เกิดเหตุนะ?!”

ใบหน้าของอดัมซีดจนน่ากลัวและไหล่ของเขาทรุดลงด้วยความพ่ายแพ้ในที่สุด ในขณะเดียวกันพวกผู้หญิงก็ส่ายหัวด้วยความลำบากใจกับพฤติกรรมของพวกผู้ชาย

สรุปแล้วทุกคนมีช่วงเวลาที่ดี เอลลีกระตือรือร้นที่จะบอกพวกเราทุกคนเกี่ยวกับการผจญภัยของเธอในการเรียนรู้วิธีการอ่านและเขียน เธอพยายามเป็นส่วนหนึ่งของบทสนทนาของผู้ใหญ่ในขณะที่ลิเลียหัวเราะคิกคักและเห็นด้วย

หลังอาหารค่ำทุกคนอพยพไปยังห้องนั่งเล่นที่จุดไฟและบริเวณนั้นก็เต็มไปด้วยกลิ่นหอมของควัน

“สุขสันต์วันเกิดอีกครั้งลูกชาย ของขวัญนี้มาจากพ่อและแม่และแน่นอนว่าเอลลีเองเช่นกัน”

พ่อของฉันยื่นกล่องห่อด้วยผ้าให้ฉันในขณะที่แม่กำลังอุ้มเอลลี เธออยู่ไม่เป็นสุขและกระตือรือร้นที่จะแกะของขวัญ

ฉันเปิดออกและฉันเห็นถุงมือแบบที่ตัดขอบนิ้วออกซึ่งมีไว้สำหรับมือซ้ายของฉันเท่านั้น มันเป็นสีดำและเรียบง่าย แต่ที่ฝังอยู่ที่ด้านบนของถุงมือเป็นหินสีขาว 3 ก้อน

“พ่อของลูกตามล่าหาวัสดุสำหรับถุงมือและแม่ก็ร่ายคาถารักษาเก็บไว้ที่หินสีขาวสามก้อนนั้น หินแต่ละก้อนมีคาถาที่ใช้ได้ครั้งเดียว แม่แน่ใจว่าการมีมาตรการด้านความปลอดภัยในขณะที่ลูกออกไปปฏิบัติภารกิจจะมีประโยชน์”

แม่มองฉันด้วยรอยยิ้มเศร้าๆ ฉันบอกได้เลยว่าเธอยังไม่พร้อมที่จะจากฉันไป

“ขอบครับคุณแม่พ่อเอลลีผมชอบมันมาก สิ่งนี้จะมีประโยชน์มากสำหรับผม”

ฉันกอดสมาชิกในครอบครัวของฉันแต่ละคน เมื่อสวมถุงมือฉันสามารถบอกได้ว่าวัสดุมีความทนทานเพียงใด ไม่ต้องพูดถึงคาถาการรักษา พวกมันทั้งสามจะมีประโยชน์อย่างมากในสถานการณ์ที่คับขัน

“อะแฮ่ม! ต่อไปก็ของพวกเรานะ!”

วินเซนต์ดึงกล่องเล็กๆ ออกมา เขาคุกเข่าลงและเปิดกล่องออกเผยให้เห็นแหวนเงินสองวง แหวนธรรมดาวงหนึ่งและอีกวงหนึ่งมีอัญมณีใสขนาดเล็ก

“…”

เอ่อ…. เขาจะทำอะไรกับสิ่งนี้?

"ที่รัก! หยุดแกล้งเด็กสักทีเถอะ!”

ทาบิธาตบไหล่วินเซนต์ในขณะที่เขากลั้นหัวเราะ

"โอเคโอเค! อาเธอร์นี่เป็นของขวัญสำหรับครอบครัวของคุนมากกว่าที่จะเป็นของคุณ แต่ฉันมั่นใจว่าคุณจะต้องชอบมันเช่นกัน”

“แหวนวงนี้”

วินเซนต์ดึงแหวนธรรมดาออกมา

“จะแหวนที่คุณจะใส่ ส่วนอีกวง”

เขายื่นแหวนพลอยให้แม่ของฉัน

“แม่ของคุณจะเป็นคนใส่”

ทาบิธาพูดต่อว่า

“อลิซในขณะที่อาเธอร์สวมแหวนอยู่คุณจะสามารถบอกได้ว่าเขาปลอดภัยดีหรือเปล่า แหวนธรรมดาสามารถติดตามการไหลเวียนของมานาที่ไหลเวียนตามธรรมชาติในร่างกายของนักเวทย์ หากการไหลของมานาตามธรรมชาติหยุดลงแหวนที่คุณใส่อยู่จะเรืองแสงสีแดงและส่งเสียงแหลมสูง”

“เราคิดกันอย่างหนักกับสิ่งที่อาเธอร์ต้องการในช่วงที่เขาเป็นนักผจญภัย แต่จริงๆแล้วลิเลียเป็นคนที่นำเสนอความเป็นไปได้ในการให้ของขวัญที่จะช่วยเขาและครอบครัวเขาได้ น่าเสียดายที่แหวนไม่สามารถทำอะไรได้มากไปกว่านั้น แต่ฉันคิดว่าสิ่งนี้จะทำให้คุณสบายใจได้นะอลิซ เรย์”

วินเซนต์ยักไหล่

แม่ของฉันแทบจะร้องไห้ขณะที่กำแหวน

“โอ้ทาบิธาลิเลียขอบคุณ!”

เธอกอดพวกเขาทั้งสองคนไว้ในอ้อมกอดแน่น

“ขอบคุณวินเซนต์”

เธอโค้งคำนับวินเซนต์ในขณะที่เขาจับมือเขาบอกว่านี่มันไม่ได้มีอะไรมากมายเลย

ฉันอดไม่ได้ที่จะยิ้มมองแม่

ถ้าแหวนวงนี้สามารถช่วยให้ครอบครัวของฉันหายจากการเป็นห่วงฉันอยู่ตลอดเวลานี่คือของขวัญที่ดีที่สุดที่ฉันจะขอได้ แต่ฉันอดไม่ได้ที่จะกังวลว่าการสวมแหวนจะผลมีต่อแม่ของฉันอย่างไร เธออาจลงเอยด้วยการตรวจเชคมันอย่างกังวล

“แล้วเราจะเอาชนะพวกเขายังไงล่ะทีนี้”

อดัมร้องเสียงหลง เทพผู้พิทักษ์ของฉันเดอร์เดนเดินมาหาฉันพร้อมกับยื่นม้วนกระดาษให้ฉัน

“พวกเราเองคิดในแนวเดียวกันกับครอบครัวเฮลสเตอาด้วย เราคิดไม่ออกจริงๆว่าจะให้อะไรกับสัตว์ประหลาดตัวน้อยดังนั้นเราจึงตัดสินใจเลือกสิ่งนี้!”

อดัมโบกแขนด้วยท่าทางที่น่าทึ่ง

“คําภีร์เวทย์ทั้งสองนั้นเป็นคําภีร์เวทย์เสียง! ฉันจะไม่ลงรายละเอียดว่าราคาของมันแพงแค่ไหนเพราะมันราคาแพงมาก - อุ๊ย!”

จัสมินตีอดัมไปที่หัว

"อะแฮ่ม! อย่างไรก็ตาม! ด้วยเหตุนี้นายจะใช้การสื่อสารนี่ได้เพียงครั้งเดียว เพียงใส่มานาลงในคําภีร์เวทย์นายจะสามารถส่งข้อความไปยังคําภีร์เวทย์อีกอันได้ หลังจากนั้นผู้ถือคัมภีร์ใบอื่นจะได้รับข้อความและพวกเขาก็สามารถตอบกลับได้! หลังจากส่งข้อความกลับและอีกฝ่ายรับฟังแล้วกระดาษจะกลายเป็นขี้เถ้า! ทาดา! ขอนำเสนอ!”

อดัมโค้งคำนับอย่างน่าทึ่ง

สมาชิกของทวินฮอนทุกคนต่างผลัดกันดุด่าเกี่ยวกับการแสดงของอดัม แต่พวกเขาก็ทำให้ครอบครัวของฉันมีรอยยิ้มที่อบอุ่น

ฉันบอกได้เลยว่าแม่และพ่ออารมณ์ดีขึ้นมากหลังจากที่รู้ว่าพวกเขาจะไม่ส่งลูกชายไปที่ที่พวกเขาไม่รู้และเขากำลังทำอะไรอยู่และจะเป็นอย่างไร

ฉันให้กอดเหล่าทวินฮอนและครอบครัวเฮลสเตอาแต่ละคนเพื่อขอบคุณสำหรับของขวัญ ลิเลียหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงบีทรูทในขณะที่ทาบิธาหัวเราะคิกคักกับเธอ

จริงๆแล้วฉันก็ได้สิ่งที่ต้องการอยู่แล้ว แต่แหวนและคําภีร์เวทย์จะเป็นแหล่งของความสะดวกสบายอันล้ำค่าสำหรับครอบครัวของฉันซึ่งฉันกังวลมากที่สุด

หลังจากนั้นไม่นานอดีตสมาชิกปาร์ตี้ของพ่อแม่ของฉันก็ออกเดินทางกลับไปที่โรงแรมของพวกเขา ครอบครัวเฮลสเตอากลับขึ้นไปชั้นบนเมื่อลิเลียเริ่มหลับใหลเหนื่อยล้าจากวันอันยาวนานและทิ้งฉันไว้กับพ่อแม่ของฉัน

เอลลีหลับไปพร้อมกับกอดซิลวี่ที่กำลังกรน ฉันเก็บของเรียบร้อยแล้วเตรียมออกเดินทางพรุ่งนี้เช้าเพื่อพบกับจัสมินที่หน้าบ้าน คืนนี้คงเป็นโอกาสสุดท้ายที่จะได้คุยกันก่อนที่ฉันจะจากไป

“พรุ่งนี้เป็นวันสำคัญนะลูกพ่อ ลูกตื่นเต้นไหม?”

พ่อโอบไหล่ฉัน ดวงตาของพ่อของฉันเป็นสีแดงเพราะฉันเห็นเขากลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่

แม่ของฉันเลิกที่จะกลั้นอารมณ์และคุกเข่าลงและกอดฉันเหมือนกับหมีกอดลูก ใบหน้าของเธอฝังอยู่ในอกของฉันขณะที่เธอสะอื้น

“ผมจะไม่เป็นอะไรครับแม่พ่อ ผมสัญญาว่าจะพยายามกลับมาบ้านทุกครั้งที่มีโอกาส หากเกิดอะไรขึ้นพ่อกับแม่จะสามารถรู้ได้ทันที”

หลังจากพูดคุยเกี่ยวกับชีวิตของฉันและอันตรายจากการเป็นนักผจญภัยพ่อและแม่ของฉันก็พาฉันกลับไปที่ห้องของฉัน ฉันนอนลงบนเตียงและจ้องไปที่เพดาน ซิลวี่หลับอยู่ข้างๆฉัน ฉันมีครอบครัวและตอนนี้ฉันมีคนที่รักฉัน ฉันมีคนที่ห่วงใยฉันในตัวตนที่ฉันเป็นไม่ใช่เพราะตำแหน่งที่ฉันมี มันเป็นความรู้สึกที่ดีที่ฉันไม่อยากจะเสียไป ฉันจะต่อสู้เพื่อมันและแน่ใจว่าจะเก็บรักษาความรู้สึกนี้ที่ฉันไม่เคยมีมาก่อนในโลกก่อนหน้านี้ เพื่อสิ่งนั้นฉันจะต้องฝึกตัวเองให้เก่งขึ้น มากกว่าตอนที่ฉันเคยเป็นราชา

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด