ตอนที่ 6 หนูยังเป็นเด็กอยู่นะ

ตอนที่ 6 หนูยังเป็นเด็กอยู่นะ

เด็กน้อยไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นอย่างไรดี? และสิ่งที่สามารถทำได้ในตอนนี้ก็คือ

"อุแว้! อุแว้!"

ทันใดนั้นเสียงของฮัวซุ่ยเฉิงก็ดังขึ้นเหนือบริเวณศีรษะของเธอ

“อยู่ดี ๆ ก็ร้องไห้แบบนี้ ต้องการให้ปล่อยลุงของเธอไปรึไง?”

จากนั้นเสียงร้องไห้ที่ดังมากจนแผ่นดินแทบจะสะเทือนแตกของเจ้าตัวน้อยก็หยุดลงในทันทีทันใดครู่หนึ่งจากนั้นก็เริ่มร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิมเมื่อได้ยินสิ่งนี้

“รู้ตัวหรือเปล่าว่าเธอกำลังปกป้องคนผิด?”

ฮัวซุ่ยเฉิงยื่นมือออกมาและบีบแก้มอันอวบอ้วนของทารกน้อยด้วยฝ่ามือที่หยาบกระด้างด้วยความหมั่นไส้จนทำให้ฮัวลี่ลี่รู้สึกเจ็บที่บริเวณแก้ม

อุ๊ย..อุ๊ย..อุ๊ย!

จากนั้นเด็กน้อยก็รีบหดหัวเพื่อที่จะซ่อนตัวอยู่ในชุดสูททันที ทำให้ฮัวซุ่ยเฉิงรู้สึกผิดจึงลูบไล้แก้มของทารกน้อยอย่างแผ่วเบาด้วยความอ่อนโยน และพยายามควบคุมน้ำเสียงกับอารมณ์ของตนเอง

“หยุดร้องไห้เถอะ”

ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้เด็กจะเข้าใจความหมายของเขาได้อย่างไร? และจากนั้นไม่ว่าเขาจะพูดอะไรเด็กทารกน้อยก็ยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้นเสียงดังโดยไม่มีวี่แววว่าจะหยุด

“เก่งจริงก็ยิ้มสิ แล้วฉันจะปล่อยเขาไป!”

“?”

เขาจะให้เธอทำอย่างนั้นจริงเหรอ? ให้เด็กสามเดือนยิ้มเนี่ยนะ?

เด็กตัวแค่นี้จะเข้าใจคุณได้ยังไง?

หรือที่ทำเช่นนี้ก็เพียงเพราะเขาต้องการหักขาของจี้ซูหยางใช่หรือเปล่า?

โชคดีนับว่าเป็นโชคดีของจี้ซูหยาง เนื่องจากเธอไม่ใช่เด็กธรรมดาทั่วไป ดังนั้นเธอต้องหาทางช่วยเขาให้ได้ มิฉะนั้นจี้ซูหยางคงจะต้องกลายเป็นคนขาด้วน

เมื่อคิดได้เช่นนี้ ทันใดนั้นทารกน้อยก็หยุดร้องไห้พร้อมกับมีอาการสำลักสองสามครั้ง และเริ่มฉีกยิ้มโดยพยายามดึงมุมปากของตนเองเพื่อที่จะยิ้มให้กับฮัวซุ่ยเฉิงด้วยดวงตาดำขลับที่ดูเหมือนจะเต็มไปด้วยน้ำตา ทำให้ขนตายาวของเธอนั้นม้วนงอและเปียกโชก

ส่งผลให้ดวงตาของฮัวซุ่ยเฉิงเริ่มสลดลงเล็กน้อย ขณะที่จัองมองไปยังทารกน้อยด้วยสีหน้าบึ้งตึงพลางกล่าวว่า

“แน่ใจนะว่านั่นคือรอยยิ้ม? หักขา!”

ทารกน้อย: “???”

อะ..อะ..ก็ยิ้มแล้วนี่...

อันนี้ฉันยิ้มแล้วนะ !!!

ฉันยิ้มจนปากจะฉีกถึงรูหูแล้ว ตาบอดหรือเปล่าถึงมองไม่เห็นน่ะ?

สิ่งที่ฮัวลี่ลี่ทราบคือบิดาของตนเองเป็นคนร้ายที่ใจคอโหดเหี้ยม แต่เธอไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าเขาตาบอดด้วย!

บ้าไปแล้วเหรอ!

เธอเตะเขาทันทีด้วยความรู้สึกหงุดหงิดแต่ขาของเธอนั้นสั้นเกินไป ดังนั้นภาพที่เห็นคือเด็กน้อยกำลังเตะเท้าอยู่กลางอากาศโดยไม่มีโอกาสได้สัมผัสกับร่างกายของฮัวซุ่ยเฉิงเลยแม้แต่น้อย

ขณะที่ฮัวซุ่ยเฉิงจับเท้าทั้งสองข้างเอาไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว และรู้สึกได้ว่ามันช่างอวบอ้วนและอุดมไปด้วยไขมัน ถึงกระนั้นกล้ามเนื้อบริเวณน่องของเด็กน้อยก็ค่อนข้างแข็งแรง โดยเธอเตะอย่างแรงเข้าที่ที่ฝ่ามือของเขาถึงสองครั้ง แต่บังเอิญว่ามันลื่นมากจนทำเธอพลาดเป้า

จากนั้นเขาก็ทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นขณะที่รวบเท้าของเธอเอาไว้ในชุดสูทแล้วก้าวเท้าขึ้นรถและปิดประตูรถทันที

ทันใดนั้นบรรยากาศก็กลับกลายมาเป็นความเงียบสงบ โดยแยกเสียงรบกวนภายนอกหน้าต่างรถและไม่มีใครกล่าวอะไรในรถ อีกทั้งยังไม่ได้ยินเสียงร้องไห้อีกต่อไป เพราะเด็กน้อยไม่มีแรงที่จะอ้าปากร้องครวญคราง ขณะที่จมูกของเธอแดงก่ำและพยายามดิ้นรนเพื่อดึงตัวเองออกมาให้พ้นจากตำแหน่งที่น่าอึดอัด

'ขาของลุงจะหักหรือเปล่า?'

ราวกับว่าเขาสามารถล่วงรู้ในสิ่งที่เด็กน้อยกำลังคิด เพราะเธอได้ยินเขากล่าวว่า

“มั่นใจได้.. มันไม่หักหรอก ก็แค่เจ็บ!”

‘…เฮ้อ! โล่งอก"

ดูเหมือนคุณพ่อจอมโหดของเธอจะไม่ใจร้ายอย่างที่เธอคิด ลองคิดดูดีๆมันน่าจะเป็นระยะเริ่มต้นและมันยังไม่ถึงจุดที่หัวใจแข็งเท่าเหล็ก

อืม…อย่างน้อยเขาก็ปล่อยคุณลุงของเธอไป

แขนของฮัวซุ่ยเฉิงงอขณะที่อุ้มทารกน้อยที่ถูกห่อด้วยเสื้อสูทด้วยท่าทางที่ไม่ค่อยถนัด ซึ่งมันเห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขาไม่มีประสบการณ์ในการอุ้มทารก ทันใดนั้นเขาก็มองไปที่บริเวณแขนของตนเองพลางขมวดคิ้วและตัดสินใจวางร่างของเด็กน้อยเอาไว้ที่เบาะด้านข้าง

…ถ้าตอนนี้เธอพูดได้สิ่งแรกที่จะขอคือจะขอให้ผู้ชายคนนี้ช่วยติดตั้งเบาะนั่งสำหรับเด็กในรถสำหรับเธอ

เมื่อรถแล่นไปสักครู่คนขับรถที่กำลังขับรถด้วยความนุ่มนวลอยู่ที่เบาะหน้าก็หันหน้ามาเรียนถามอย่างสุภาพว่า

“คุณฮัวครับ! เราจะไปไหนกันครับ?”

จะไปไหนก็ไปสิ ! แต่ขอร้อง..ได้โปรดอย่าวางฉันเอาไว้แบบนี้!

ฮัวซุ่ยเฉิงนิ่งเงียบไปราวกับว่ากำลังครุ่นคิดบางอย่างอยู่ครู่หนึ่ง ซึ่งแน่นอนว่ามันคงจะต้องเกี่ยวกับการเมามายของเขาในคืนนั้นที่ส่งผลให้มีเด็กเกิดขึ้นคนหนึ่งโดยที่เขาไม่เคยรู้เลยจนกระทั่งวันนี้

อย่างไรก็ตามเด็กคนนี้ก็เป็นเลือดเนื้อของเขาเอง นอกจากนี้บ้านตระกูลฮัวไม่ได้ยากจนโดยพวกเขาสามารถเลี้ยงเด็กผู้หญิงคนนี้ได้อย่างสบาย อีกทั้งชายชราในครอบครัวก็ต้องการมีหลานมานานแล้ว และเมื่อมีทารกคนนี้มาอยู่ในบ้านความฝันของเขาก็คงจะเป็นจริงแล้วในวันนี้

ด้วยความคิดเช่นนี้ เขาจึงตอบกลับไปว่า

“กลับไปที่คฤหาสน์ฮัว!”

"ครับ"

เมื่อได้ยินดังนั้นเด็กน้อยจึงหันขวับไปหาเขา ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ฮัวซุ่ยเฉิงชำเลืองมองพอดี ทำให้ทั้งสองคนสบตากันกลาางอากาศด้วยความรู้สึกที่แตกต่าง จากนั้นเพียงชั่วอึดใจเขาก็หรี่ตาลงและเปลี่ยนใจภายใน เวลาเพียงชั่วพริบตา

“เปลี่ยนใจละ กลับไปที่รอยัลออร์คิดวิลล่า”

"ครับ"

‘หลายใจจริง ๆ’