ตอนที่ 316 กลับบ้านซะ
ในแง่ของรูปลักษณ์ เพื่อนรักของเธอดูดีกว่าก็จริง
แต่ผู้หญิงคนนี้ดูแตกต่างออกไปเป็นคนละแบบ
เพื่อนรักของเธอ เหมือนเด็กสาว ในขณะที่ผู้หญิงในชุดสีดำดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่า
อย่างหลัง...เป็นประเภทที่ผู้ชายส่วนใหญ่ชอบเสียด้วยสิ
เป็นเรื่องน่ากังวลที่เจ้าชายสุดหล่อมีเพื่อนผู้หญิงน่ารักเช่นนี้
“อืม เธอสวยมากเลยล่ะ”
เฉียวเมียนเมียน เห็นด้วย และตอบอย่างเป็นกลางเช่นกัน
แม้ว่าเธอจะไม่ค่อยชอบเซินโย่วในฐานะคนคนหนึ่ง แต่เธอก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอเป็นคนที่หน้าตาดี
เธอหน้าตาดี มีพื้นฐานครอบครัวที่ดี และมีการศึกษาที่ดี เธอคือ “เทพธิดา” ในสายตาของชายหลาย ๆ คน
**
“คุณเซิน เชิญทางนี้ค่ะ” บริกรพาเธอไปยังที่นั่งที่จองไว้อย่างสุภาพ
เซินโย่วเดินตามหลังเขา และหยุดเดิน
เธอหันกลับไปและมองไปที่โต๊ะที่เธอกำลังเดินผ่านมา ดวงตาของเธอเบิกกว้าง เมื่อเธอร้องออกมาด้วยความตกใจ “เสี่ยวซิน?”
เซินซินและเฉียวเฉินตกใจเล็กน้อย การแสดงออกของเธอเปลี่ยนไปเมื่อเธอทักทายกลับว่า “พี่สาว”
เซินโย่วมองไปที่เธอแล้วมองไปที่เฉียวเฉินที่อยู่ข้าง ๆ เธอ เธอขมวดคิ้ว แล้วพูดด้วยเสียงจริงจังขึ้น
“เสี่ยวซิน เธอมาทำอะไรที่นี่? แล้วเด็กผู้ชายที่นั่งข้าง ๆ เธอคนนี้เป็นใคร?”
เซินซินดูกระวนกระวายเล็กน้อยเพียงครู่ แต่ก็สงบสติอารมณ์ได้อย่างรวดเร็ว
เธอยิ้มและลุกขึ้นเพื่อแนะนำเขาให้รู้จักกับเซินโย่ว
“พี่คะ ฉันมาทานข้าวค่ะ นี่คือเพื่อนในห้องของฉันเอง ชื่อเฉียวเฉิน เฉียวเฉินนี่พี่สาวของฉัน”
เฉียวเฉินก็ลุกขึ้นด้วยความสุภาพ
เขาพยักหน้าไปทางเซินโย่วและทักทายเธอ
“สวัสดีครับ คุณเซิน”
คิ้วของเซินโย่วเลิกขึ้นเล็กน้อย เมื่อเธอได้ยินชื่อของเขา เธอมองไปที่เขาและถามว่า
“เฉียวเฉินเหรอ? คุณเป็นลูกชายคนเดียวในครอบครัวหรือเปล่า?”
นี่เป็นคำถามแปลก ๆ
แม้แต่เซินซินก็ยังสับสน
แต่เฉียวเฉินตอบอย่างสุภาพว่า “เปล่าครับ ผมมีพี่สาวอีกสองคน”
“พี่สาวสองคน?”
“ครับ”
การแสดงออกของเซินโย่วดูแปลกกว่าเดิม หลังจากที่เธอได้ยินคำตอบของเขา
อารมณ์ที่พลุ่งพล่านดูเหมือนจะกะพริบผ่านดวงตาของเธอ ขณะที่เธอจ้องมองเฉียวเฉินเพียงครู่ ทันใดนั้นเธอก็หันไปหาเซินซินและตะโกนออกไปว่า “เสี่ยวซินกลับบ้านเดี๋ยวนี้”
“พี่คะ” เซินซินขมวดคิ้ว
“ฉันแค่มาทานข้าวกับเพื่อน ทำไมพี่ถึงทำตัวแปลก ๆ”
“ทำตามที่ฉันบอก ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว!”
เซินโย่วออกคำสั่งกับเธอ
“กลับบ้านเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะบอกให้พ่อหักค่าใช้จ่ายในเดือนนี้ของเธอ เธอได้ยินที่ฉันพูดไหม!”
เซินซินเป็นเจ้าหญิงที่ชอบเก็บตัวอยู่ในบ้าน
พ่อแม่ของเธอตามใจเธอมากขึ้น เพราะเธอเป็นลูกคนเล็ก
เซินโย่วก็เอาอกเอาใจเช่นเดียวกันกับน้องสาวคนนี้ของเธอ
หลังจากได้รับการปฏิบัติเหมือนอัญมณีล้ำค่าตั้งแต่เธอยังเป็นเด็ก เซินซินไม่เคยรู้สึกเสียใจหรือเจ็บปวดเลย
แต่ตอนนี้เธอถูกพี่สาวของเธอตะโกนด้วยน้ำเสียงที่ดุร้ายใส่เธออย่างในตอนนี้
ดวงตาของเซินซินเปลี่ยนเป็นสีแดง ขณะที่เธอเชิดคางขึ้นอย่างท้าทาย
“พี่คะ พี่มาทานข้าวที่นี่ได้ แล้วทำไมฉันจะมาทานข้าวที่นี่ไม่ได้ล่ะ? ฉันไม่กลับ”
“ทำไมพี่ถึงตวาดใส่ฉันโดยไม่มีเหตุผลแบบนี้? อึ่ม พี่ไม่มีเหตุผล”
ท่าทีของเซินโย่วดูแย่มาก
“เธอจะกลับหรือไม่กลับ?!”
