ตอนที่แล้วบทที่ 203 ทวีปตะวันตก
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 205 วันพักผ่อนของผู้เล่น [5]

บทที่ 204 นั่นยิ่งดีกว่าเดิมอีก!


โจอี้เป็นคนสุดท้ายที่ถูกเตะโดยซอนหยาน•กรงเล็บเทา เมื่อเขาลืมตาขึ้นมา เขาก็พบว่าวัลแคนกำลังจ้องหน้าเขาอยู่

วัลแคนยิ้มเล็กน้อย "ตื่นแล้วรึ? กระเป๋าของเจ้าว่างเปล่าแล้ว!”

ด้วยความตกใจ โจอี้ผลักเขาออกไปทันที และเปิดดูกระเป๋าใบเล็กที่คาดอยู่ตรงอก จากนั้นก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเขาพบว่าสมบัติทุกชิ้นของเขายังอยู่ในนั่น “เลิกหลอกข้าได้แล้ว เจ้าทำให้ข้ากลัวแทบตาย”

“มันไม่ใช่แค่วัสดุสำหรับทักษะร้อยล่ารึ เจ้าต้องดูแลมันราวกับสมบัติขนาดนั้นเลย?” วัลแคนตอบอย่างไม่ใส่ใจ

ในฐานะที่ร้ายล่าเป็นทักษะแรก ๆ ของเรนเจอร์ วัสดุที่จำเป็นสำหรับร้อยล่านั้นสามารถรวบรวมได้จากดันเจี้ยนเริ่มต้น

โจอี้ไม่ตอบกลับแต่มองไปที่มือดำ ๆ ซอนหยาน

วัลแคนเข้าใจทันที

ด้วยการมีสุดยอดมือดำในปาร์ตี้ แม้แต่หินแร่ระดับต่ำสุดก็ยังหาได้ยาก...

แต่ซอนหยานแสร้งทำราวกับว่าไม่เห็นการแลกเปลี่ยนสายตาของทั้งสอง และเอ่ยถามเผ่าหูยาวตรงหน้า “เราจะไปยังลีออนซาวาน่าจากที่นี่ได้อย่างไร”

“เจ้าต้องผ่านแนวปะการังเหล่านี้ จากนั้นก็ผ่านทิมิทเต และผ่านภูเขาเวียร์ลิน” เลย์บิทตอบกลับ “น่าจะต้องเดินทาง 3 วัน”

“ข้าเข้าใจล่ะ…” ซอนหยานรำพึง “เจ้าช่วยพาเราไปที่นั่นได้ไหม”

แม้ว่าซอนหยานจะไม่ได้ใช้ชีวิตเหมือนเจ้าชายเมื่อเขายังเป็นลูกชายของหัวหน้าเผ่ากรงเล็บเทา แต่เขาก็ไม่เคยเดินทางไกลจากบ้านเช่นกัน ที่ที่ไกลที่สุดที่เขาไปคือภูเขาเวียร์ลิน และโดยธรรมชาติแล้วเขาไม่รู้จักเส้นทางในพื้นที่เลย

หูกระต่ายของเลย์บิทยืดตรง “แน่นอน ถ้าเจ้าจ่ายเงินให้ข้า”

สีหน้าของซอนหยานดูอึดอัดเล็กน้อย

แม้ว่าทวีปตะวันตกจะใช้เหรียญทองแดงริออนและเหรียญทองแอบบี้แบบเดียวกับที่ทวีปตะวันออกใช้ แต่ซอนหยานก็ไม่มีเงินเลยเนื่องจากสกุลเงินทั้งหมดที่เขามีคือเหรียญเกม

ขณะเดียวกันวัลแคนซึ่งกำลังคุยกับโจอี้ก็เบิกตากว้าง

สาวหูกระต่ายผมสีชมพูสั้นกับหน้าม้าเรียบ ๆ แม้จะดูเชื่องแต่ก็มีความแข็งแกร่งซ่อนอยู่

เขาผลักโจอี้ออกไป จากนั้นเขาก็ใช้นิ้วมือสางผม ส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็ยื่นออกมาคั่นกลางระหว่างเลย์บิทและซอนหยานด้วยท่าทางที่เป็นสุภาพบุรุษ

“สวัสดีเลดี้ ข้าชื่อวัลแคน เจ้าสนใจไปทานมื้อค่ำกับข้าหรือไม่” วัลแคนพูดเสียงหล่อ ขณะหยักคิ้วหลิ่วตาให้เลย์บิท

“เจ้าตาบอดเหรอ” เลย์บิทหูตกอย่างไม่มีความสุขอีกครั้ง "ข้าเป็นผู้ชาย"

?!?!

สีหน้าของวัลแคนแข็งทื่ออย่างกระทันหัน เขาไม่สามารถรักษาบทบาทชายหนุ่มรูปงามเอาไว้ได้ “ไม่มีทางน่า!”

“เผ่าหูยาวก็เป็นเช่นนี้แหละ”

ซอนหยานตบบ่าวัลแคนก่อนจะหันไปหาเลย์บิท “ข้าไม่มีเงิน แต่ข้ามีสิ่งของบางอย่างมาแลกเปลี่ยน เจ้าคิดอย่างไร?”

จากนั้นเขาก็เอาขวดโคล่า เป๊บซี่ และน้ำหวานฉุกเฉินออกมาอย่างละ 1 ขวด

ก่อนจะมองไปที่เครื่องดื่มส่วนใหญ่ที่ข้างในเต็มไปด้วยน้ำทะเลอย่างสงสัย

ซอนหยาน “…”

ซอนหยานทั้งพูดไม่ออกและทำอะไรไม่ถูก เมื่อผู้เล่นคนอื่นฆ่ามอนสเตอร์เพื่อฟาร์มเลเวลและหาไอเทม เขาทำเควสรายวันอย่างเงียบ ๆ เพื่อหารายได้ ตอนนี้เขาร่ำรวยมาก แต่ปัญหาคือเขาไม่สามารถเอาเงินออกมาได้…ไม่ ต้องบอกว่าเลย์บิทจะไม่ยอมรับว่ามันคือเงิน!

ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของเรือที่แตก!

ก่อนจะออกเดินทาง ปาร์ตี้ของเขาได้รวบรวมวัสดุอยู่เวลานาน ก่อนที่จะแลกเรือลำสุดท้ายที่ดูหรูหราที่สุดในรายการ หลังจากได้เรียนรู้บทเรียนจากการซื้อเรือลำแรกไป

ซึ่งนั่นก็คือไททานิค!

เมื่อซอนหยานเห็นชื่อนี้ เขาก็เชื่อมั่นว่ามันจะเป็นเรือทนทานที่สุดในบรรดาเรือทั้งหมด!

นั่นคือไททัน! ใหญ่มหึมายิ่งกว่ายักษ์ หัวของพวกมันสูงทะลุท้องฟ้า และสามารถบดขยี้พื้นดินได้ด้วยเท้าเดียว! พวกมันต่อยบีสต์มอน เตะมังกร และฉีกเลวีอาธานได้ด้วยมือเปล่า เป็นสิ่งมีชีวิตในตำนานที่มีอยู่ตั้งแต่ยุคก่อนสงครามเทพปีศาจ!

ดังนั้นไม่ต้องสงสัยเลยว่า เรือที่ชื่อไททานิคนั้นทรงพลังที่สุด!

ความจริงผู้เล่นคนอื่น ๆ ทุกคนต่างก็ตื่นเต้นเมื่อเห็นว่าเรือลำนี้ใหญ่แค่ไหน แม้แต่มาร์นี่เองก็ยังเอามือทาบอก ทำให้มั่นใจได้ว่ามันเป็นเรือที่ใหญ่ที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นในฐานะพ่อค้าตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมา

ดังนั้นหลังจากที่แลกเปลี่ยนเรือ พวกเขาจึงขนเสบียงขึ้นเรือ และไล่มาร์นี่ที่แอบอยู่บนเรือออกไปอย่างเงียบ ๆ พวกเขาขึ้นเรือลำใหญ่อย่างมีความสุข ออกทะเลตามคำแนะนำของระบบ และเดินทางสู่ทวีปตะวันตก

ตามหลักเหตุผลแล้ว เส้นทางที่ถูกระบุไว้ในแผนที่ทะเล ควรปลอดภัยเนื่องจากชุมนุมลับดวงตาใช้มันในการค้าของเถื่อน แต่ด้วยเหตุผลบางประการ วาฬภูเขาน้ำแข็งก็ได้พุ่งเข้าชนเรือ และแบ่งไททานิคออกเป็นสองส่วนก่อนจะปล่อยให้มันค่อย ๆ จมลงไปใต้ทะเล…

ผู้เล่นบนเรือจึงต้องหนีไปขึ้นเรือชูชีพ และล่องลอยอยู่เหนือท้องทะเลอันกว้างใหญ่ไร้พรมแดน

หลังจากปาร์ตี้ของซอนหยานตื่นขึ้นมา พวกเขาก็พบว่าผู้เล่นคนอื่น ๆ ที่เข้าร่วมภารกิจเดินทางไปยังทวีปตะวันตกนั้นตายกลับไปที่เมืองไร้ชื่อหมดแล้ว

และตอนนี้ ทุกคนก็กำลังเข้าร่วมงานเลี้ยงฉลองอยู่ที่ทริเนียเมืองหลวงของเอลฟ์

แม้ว่าพวกเขาจะเดินทางไปยังทวีปตะวันตกได้อย่างปลอดภัย แต่ซอนหยานก็ยังรู้สึกสะเทือนใจ

ว่าเทพเจ้าของเขาคือเทพเจ้าแห่งเกม หรือเทพเจ้าแห่งเรืออัปปางกันแน่?

***

เลย์บิทต้องไม่พอใจกับเครื่องดื่มเหล่านี้เป็นธรรมดา (อันที่จริงผลการรักษายังคงมีอยู่ แม้ว่าอัตราส่วนของน้ำทะเลต่อขวดจะลดประสิทธิภาพของมันลงก็ตาม) แต่โจอี้ก็คือโจอี้ เขาสามารถทำให้เผ่าหูยาวตกลงที่จะนำทางพวกเขาไปยังเผ่ากรงเล็บเทาด้วยระเบิดควัน 2-3 ลูกที่เขาทำขึ้นจากทักษะร้อยล่า

แน่นอนว่าก่อนออกเดินทางเลย์บิทต้องกลับไปที่เผ่า และแจ้งให้หัวหน้าเผ่าพ่อของเขาทราบก่อนที่จะไป เนื่องจากเขาจะไม่อยู่เป็นเวลา 2-3 วัน และเขายังสามารถนำของอื่น ๆ ที่ไม่เน่าเสียง่าย ๆ อย่างปะการังไปขายได้

ระหว่างทางกลับไปยังเผ่าหูยาว วัลแคนก็กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง เขาแสดงความเป็นสุภาพบุรุษต่อเลย์บิท และถามเรื่องต่าง ๆ ของเขาอย่างไม่ลดละ

นั่นทำเอาโจอี้รู้สึกขนลุก

“พี่ชายวัลแคน เจ้าทำอะไร” เขาถามเบา ๆ ขณะดึงวัลแคนมาใกล้ ๆ

"อะไร?" วัลแคนสับสน

“นั่น…เจ้าความจำเสื่อมเพราะช็อกหนักเกินไปรึเปล่า” โจอี้ถามอย่างไม่สบายใจ

“อะไรของเจ้า? ข้าแค่พบว่าผู้หญิงคนนี้ค่อนข้างน่ารัก…” วัลแคนตอบ

"นั่นแหละปัญหา!" โจอี้พูดอย่างจริงจัง เพราะกลัวว่าจะทำให้วัลแคนจนช็อกไปอีกครั้ง “เลย์บิทน่ารักมาก แต่เขาเป็นผู้ชาย!”

“หึ” วัลแคนแค่นหัวเราะเมื่อเห็นโจอี้ไม่เชื่อเขา และพยายามจะเกลี้ยกล่อมเขาต่อ เขาจึงยิ้มและยกนิ้วว่า “นั่นยิ่งดีกว่าเดิมอีก!”

“…”

‘ข้าเข้าใจล่ะ’ ในที่สุดโจอี้ก็เข้าใจ ปรากฏว่าวัลแคนไม่ได้ความจำเสื่อมหลังจากช็อกอย่างหนัก แต่เขาบ้าไปแล้ว (เป็นเกย์ไปแล้ว)…

-----------------------------------------------------------

เพจ FC-Translate

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด