บทที่ 25 งานประมูล

ขณะที่ดาบพุ่งเข้าหาฉันฉันสังเกตเห็นว่ามันมีมานาเรืองแสงจางๆ อยู่รอบๆ เข้าเสริมมานาไปที่ดาบของเขาเพื่อโจมตีเด็กอายุแปดขวบ ... ผู้ชายคนนี้ไม่มีชั้นเชิงเลยจริงๆ หมวกคลุมหน้าของทหารรักษาการณ์ถูกพัดไปข้างหลังขณะที่เขาพุ่งเข้ามาหาฉันเผยให้เห็นสีหน้าโกรธเกรี้ยวของทหารผ่านศึกคนนั้น

คนรอบข้างสามารถมองเห็นใบหน้าที่น่ากลัวได้อย่างชัดเจนทวินฮอนพยายามหาทางเข้าหาผู้คุมอย่างหมดหวังเมื่อเห็นเขาโจมตีฉันเพื่อหยุดไม่ให้เขาผ่าฉันออกเป็นสองส่วน

แม้แต่พระราชาก็ยังดูประหลาดใจกับการกระทำที่ไม่เคยมีมาก่อนขององครักษ์ของเขาในขณะที่ราชินีก็เริ่มเอื้อมมือไปหาไม้กายสิทธิ์ของเธออย่างตกอกตกใจ

สายตาของฉันจดจ่ออยู่กับยามที่กำลังจะเหวี่ยงดาบลง แต่ฉันก็ค่อนข้างผ่อนคลาย ไม่ว่าจะเป็นเพราะเขาโกรธหรือเพราะการฝึกทหารองครักษ์ที่ได้รับนั้นค่อนข้างธรรมดา การโจมตีของเขาก็เร่งรีบและเต็มไปด้วยช่องว่าง ฉันไม่จำเป็นต้องใช้มานาในร่างกายเพื่อจัดการกับเขา ฉันก้าวไปข้างหน้าด้วยเท้าขวาขณะที่ดาบของเขาเหวี่ยงลงมาหาฉันจากนั้นก็เอื้อมขึ้นไปจับที่ว่างบนด้ามดาบของเขาระหว่างมือของเขา

ฉันหมุนด้วยเท้าขวาโดยใช้โมเมนตัมของวงสวิงของเขาในขณะที่ร่างกายของฉันขนานไปกับทหารองครักษ์ ดาบเสริมมานาของเขาส่งเสียงหวีดหวิวผ่านพื้นที่ว่างเปล่าและสร้างรอยแยกเล็กๆ ที่พื้น ดาบของเขาฝังลงในนั้น

ด้วยการเคลื่อนไหวที่ราบรื่นเพียงครั้งเดียวฉันกระแทกกรามเขาอย่างรวดเร็วซึ่งเขาไม่ได้ใส่ใจที่จะป้องกันด้วยมานา แรงหมัดของฉันบวกกับการเคลื่อนไหวหลบวงสวิงของเขาทำให้เกิดผลกระทบที่รุนแรงกว่าที่ฉันคาดไว้มาก ทหารองครักษ์ทำได้เพียงแค่ส่งเสียงฮึดฮัดออกมาก่อนที่เขาจะล้มลงไปกับพื้น

ความสนใจของฉันพุ่งเป้าไปที่เซบาสเตียนทันที อย่างที่ฉันคาดไว้เจ้าคนโง่เขลาคนนี่กำลังพึมพำและร่ายเวทย์อย่างเงียบงันขณะที่ดวงตาที่นิ่งของเขาล็อคไว้กับฉัน

มุมมองของเซบาสเตียน :

‘ไอ้เด็กเลวนั่น! มันต้องการเรียนรู้ที่ต่ำที่สูงบ้าง! เมื่อพระราชาขอบางสิ่งบางอย่างมันไม่ใช่แค่คำขอ มันเป็นคำสั่ง! มันกล้าดียังไง ไม่เพียงแต่ปฏิเสธแต่ยังตำหนิกษัตริย์ผู้สูงศักดิ์ของเราด้วย! ไอ้เด็กนั่นไม่สมควรที่จะได้รับสัญญาที่เท่าเทียม! ฉันเองมาจากครอบครัวของคอนเจอะเรอร์ที่บริสุทธิ์ นักเวทย์ชั้นยอดที่สามารถเปลียนแปลงธรรมชาติได้ ฉันไม่มีสัญญากับสัตว์มานาเลย! แต่เจ้าเด็กนั่นมีสัตว์มานาแถมยังสร้างสัญญาที่เท่าเทียมกันได้ตั้งแต่อายุยังน้อย! นั่นหมายความว่าระดับของสัตว์มานาตัวนั้นจะอยู่ในระดับคลาส A เป็นอย่างน้อย! ’

ฉันอดไม่ได้ที่จะกัดฟันด้วยความหงุดหงิด

‘ฉันคือคนที่คู่ควรกับสัตว์เลี้ยงที่งดงามและรอดูมันเติบโตขั้น! แต่เขาปฏิเสธฉัน? เขาปฏิเสธพระราชา?

“เจ้าบ้านนอกอวดดี! แกกล้าดูหมิ่นกษัตริย์และครอบครัวของท่านหรือ?”

แฮร์รี่ส่งเสียงคำรามออกมาขณะที่เขาพุ่งไปยังเด็กเหลือขอ ดาบของเขาพุ่งสูงขึ้นไปในอากาศ

'ใช่! ฆ่าไอ้สารเลวนั้นซะ! ฉันเพิ่งเห็นว่าพวกออกเมนเตอร์จะมีประโยชน์ก็ในตอนนี้แหละ ฮ่าฮ่าฮ่า! หลังจากเจ้าเด็กนั่นตายไปแล้วสัตว์อสูรสีดำตัวนั้นก็จะตกเป็นของฉันโดยชอบธรรม!

แต่ก่อนที่ฉันจะเริ่มเชียร์เขา เขาก็ล้มลงไปแล้ว

“…”

‘อะไรกันเนี่ย? เจ้าโง่ที่ไร้ประโยชน์และมีปัญญาครึ่งๆกลางๆจัดการลื่นล้มได้อย่างไร? ฮึ…ฉันเดาว่าฉันจะต้องจัดการเจ้าเด็กนี่ด้วยตัวเอง ’

ในขณะที่ฉันเริ่มเอาไม้เท้าออกมาฉันก็สังเกตเห็นเจ้าเด็กตัวเปี๊ยกเดินมาหาฉัน

ฉันต้องกลั้นหัวเราะ

‘เขาเดินมาหาฉันจริงดิ? สงสัยเขาอยากจะตายมากสินะ?'

มาถึงตอนนี้ฉันไม่ได้สนใจอะไรแล้ว 'วินเซนต์' ไม่ใช่นักเวทย์และเป็นเพียงเพื่อนสนิทของพระราชาและฉันคงได้รับโทษเบาๆ สำหรับการฆ่าไอ้เด็กสารเลวที่ไม่มีนัยสำคัญ

ไม่ว่าการลงโทษจะน่ารำคาญเพียงใดก็ตาม มันก็คุ้มค่าหากฉันได้รับสัตว์มานาตัวนี่มาครอบครอง

ในขณะที่ฉันเริ่มร่ายมนต์อย่างเงียบๆ ฉันอดไม่ได้ที่จะหงุดหงิดขณะที่เห็นเขาเดินเข้ามาหาฉัน มันเป็นคนโง่ขนาดนั้นเลยหรือที่ไม่สามารถบอกได้ว่าตัวเองกำลังจะตาย

อย่างไรก็ตามความรู้สึกไม่สบายใจเริ่มก่อตัวขึ้นที่ท้องของฉัน เด็กคนนี้ไม่มีภูมิหลังหรืออำนาจที่จะช่วยเขากลับมีความมั่นใจเช่นนี้ ทำไมฉันถึงรู้สึกเหมือนเด็กตัวกะเปี๊ยกคนนี้กำลังมองลงมาที่ฉัน ราวกับว่าเขาเป็นคนที่อยู่เหนือกว่า

อย่างไรก็ตามสิ่งที่ทำให้ความไม่สบายใจของฉันเพิ่มมากขึ้นคือการดูถูกอย่างรุนแรงเพราะฉันไม่มีสิ่งที่ฉันอยากครอบครองมาตลอดเหมือนกับเขา

‘แกทำให้ฉันอยากจะฆ่าแกไปมากกว่านี้ใช่มั้ย?’

เขามาถึงตรงหน้าฉันในขณะที่ฉันกำลังจะร่ายคาถาจบ 'ไฟเออะสพาร์ค'

ทันใดนั้นมีเสียงกระแทกดังขึ้นจากขาของฉันก่อนที่ฉันจะย่อตัวลงคุกเข่า

“…”

'แปลกจังทำไมจู่ๆฉันถึงเสียการทรงตัว? '

ฉันมองลงไปเห็นเพียงเข่าของใครบางคนงอเข้าด้านในพร้อมกับกระดูกเส้นเอ็นที่ยังติดอยู่และยื่นออกมาจากผิวหนัง

‘นั่นมันขาของฉันนิ!’

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก!”

“ขาของฉัน! ขาของฉัน!! อ๊ากกกก!”

มันเจ็บ! มันเจ็บมันเจ็บมันเจ็บมันเจ็บมันเจ็บ! ฉันไม่เคยรู้สึกเจ็บปวดมากขนาดนี้มาก่อนในชีวิต! ทำไมคอนเจอะเรอร์ที่สูงส่งอย่างตัวฉันถึงต้องรู้สึกเจ็บปวดเช่นนี้?

‘ทำไมไม่มีใครช่วยฉันล่ะ?’ ในขณะที่ฉันมองไปรอบๆ อย่างตกใจเห็นได้ชัดว่าทุกคนต่างก็แข็งทื่อ พวกเขาไม่ได้ตกใจแต่จริงๆแล้วเหมือนว่ากำลังถูกแช่แข็ง

ตอนนั้นเองที่ฉันสังเกตเห็นว่าสีรอบๆตัวของฉันพลิกไปมา

'ตาของฉันขุ่นมัวจากความเจ็บปวดหรือเปล่า?'

“พื้นที่นี้คงอยู่ได้ไม่นานดังนั้นฉันจะทำอย่างรวบรัด ฉันจะต้องขอบอกว่ามันจะดีที่สุดสำหรับเราทั้งคู่ถ้าคุณหยุดต่อแยสำหรับคำขออันสิ้นหวังนี้ซะ ฉันไม่ต้องการสร้างศัตรูกับผู้นำของราชอาณาจักรนี้ดังนั้นฉันจะให้โอกาสครั้งสุดท้ายกับคุณ”

เด็กชายกำลังพูดในลักษณะที่ทำให้ฉันลืมอายุของเขาไปอย่างสิ้นเชิง น้ำเสียงของคำพูดของเขาประกอบกับวิธีที่เขาเปล่งมันออกมามีทั้งอำนาจและศักดิ์ศรี มันทำให้เกิดความรู้สึกที่น่ากลัวอย่างที่ฉันเคยรู้สึกมาก่อน

‘มันต้องเป็นเขาแน่ๆสำหรับจิตสังหารก่อนหน้านี้ในห้อง!’

ขณะที่ฉันคิดแบบนี้ความกดดันก็ทำให้ฉันต้องทำตามอย่างกลัวๆ

เขาหันหลังให้ฉันในขณะที่เขาเดินจากไปโดยก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวก่อนที่จะหันกลับมามองฉัน

เขามองฉันด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์แววตาของเขาดูเหมือนจะแทงเข้าไปในสมองของฉันเหมือนกับเข็มร้อนๆที่จะทำให้ฉันสะดุ้งด้วยความเจ็บปวด

' ไม่…ไม่ไม่ไม่…ฉันหายใจไม่ออก! ฉันกลัว! '

ความเจ็บปวดที่ทรมานชาลงไปบ้าง ตอนนี้ฉันรู้สึกได้ถึงความรู้สึกอบอุ่นที่หว่างขาขณะที่ร่างกายของฉันยอมรับชะตากรรมแห่งความตาย

ดวงตาของเขายังคงมองมาที่ฉันด้วยความรังเกียจอย่างเห็นได้ชัดขณะที่ฉันพยายามหยุดร่างกายไม่ให้สั่น

เขามองฉันราวกับว่าฉันเป็นแค่แมลงและค่อยๆเอ่ยปาก

"เรียนรู้ที่ต่ำที่สูงเอาไว้ด้วย!"

มุมมองของพระราชาเกลย์เดอร์:

ในขณะที่ความหมายของข้อความของเขาที่มีต่อกษัตริย์ของประเทศเป็นเหมือนการยั่วยุ แต่เหตุผลและการโต้แย้งของเด็กวัยแปดขวบคนนี้ก็ทำให้ฉันหลงใหล

แม้ว่าเซบาสเตียนจะเป็นองครักษ์ผู้ภักดีที่คอยรับใช้เรามานานหลายสิบปี แต่มันก็ไม่สมควรที่ฉันจะบังคับให้เด็กคนนี่มอบสัตว์มานาของเขาให้แก่ฉัน

แต่ฉันก็ยังสัญญากับเซบาสเตียนไว้ล่วงหน้าว่าฉันจะให้เขา ฉันจะเป็นใครถ้ากลับคำพูดของฉัน

จากนั้นทุกอย่างก็ไปเปลียนทิศ

‘ราชองครักษ์มีความอดทนเพียงเท่านี้…? ตัดสินใจอย่างเร่งรีบเพียงเพราะการยั่วยุของเด็กอายุแปดขวบ? ’

ฉันไม่ได้นำเหล่าอัศวินเทมพลาร์มาด้วยเพราะคิดว่าคงไม่มีปัญหาอะไร แต่ฉันเดาไม่ออกเลยว่าเด็กฝึกหัดเหล่านี้จะทำให้เกิดปัญหาขนาดนี้…

แม้ว่ามันจะทำให้ฉันประหลาดใจแต่ฉันก็รีบตั้งสติอย่างรวดเร็ว สิ่งที่ทำไปแล้วก็ได้ทำไปแล้ว ถ้าหากราชองครักษ์ได้ฆ่าเด็กคนนี้ประชาชนอาจสงสารเขาและครอบครัวของเขาแค่สองสามวัน แต่ท้ายที่สุดความผิดจะตกอยู่ที่พ่อแม่ของเด็กที่มาขวางทางฉัน

น่าเสียดายที่ครอบครัวของเด็กคนนี้เป็นเพื่อนกับวินเซนต์ การตัดสัมพันธ์กับเจ้าของบ้านประมูลอาจกลายเป็น…เรื่องที่ไม่ดีในอนาคต

แต่นอกเหนือจากความคาดหมายแล้วเด็กวัยแปดขวบยังได้แสดงการเคลื่อนไหวที่ไม่ได้ทำได้ง่ายๆได้อย่างไร้ที่ติแม้ว่าจะเป็นเหล่าอัศวินเทมพลาร์ก็ตาม เด็กน้อยคนนี่จึงจัดการกับทหารองครักษ์ของฉันอย่างช่ำชอง

‘แฮร์รี่เจ้าโง่ เพราะอ่อนยังหัดถึงได้ลืมเสริมสร้างร่างกายด้วยมานา?! สิ่งเดียวที่นายทำได้คือสร้างชื่อเสียให้กับเหล่าทหารองครักษ์ของเซปิน! ’

“อ๊าาาาาาาาาาา!”

ฉันหันหน้าไปตามทิศทางของเสียงกรีดร้องโหยหวนทันที

ภรรยาของฉันกำลังจ้องมองไปที่บางสิ่งที่อยู่ข้างหลังฉันทำให้ฉันหันไปรอบๆ เพื่อดูได้ง่ายขึ้น

‘เซบาสเตียนที่สบายดีเมื่อสักครู่นี้ได้ล้มอยู่บนพื้นแล้วจับขาซ้ายของเขาแบบนั้น ขาของเขามีเศษกระดูกหลายซี่ยื่นออกมา แต่เขาแค่จ้องมองด้วยสายตาอาฆาตไปที่เด็กน้อย? '

คอนเจอะเรอร์คนนั้นคลำหาไม้เท้าของเขาที่พื้นและทันทีที่เขาจับมันเขาก็ชี้ไปที่เด็กชายขณะที่เริ่มร่ายมนตร์พึมพำ

“พอได้แล้วเซบาสเตียน!”

ฉันคำรามใส่เขา คนโง่เขลาคนนี้ไม่รู้หรือว่าทั้งหมดนี้เกิดจากความโลภที่เขามีต่อพันธ์สัญญาของเด็กน้อยคนนี้

ฉันจับไม้เท้าของเขาและหักมันออกครึ่งหนึ่ง เซบาสเตียนมองมาที่ฉันด้วยความตกใจราวกับว่าฉันได้ทรยศเขา

ช่างน่าสมเพช ...

“พอได้แล้ว! เรื่องนี้มันจบแล้ว”

ฉันคำรามใส่เขาอย่างดุร้ายขณะที่เราสบตากัน

‘เขาอยู่ต่อหน้าพระราชา! ไม่ว่าเขาจะเคยชินกับฉันมากแค่ไหน ฉันก็ต้องเตือนเขาว่าฉันสามารถจบชีวิตของเขาลงด้วยคำสั่งง่ายๆนิดเดียว '

ทันทีที่ฉันคิดเรืองนี้เสร็จเด็กน้อยก็เป็นลม ครอบครัวของเขาและดูเหมือนๆเพื่อนของเขารีบวิ่งเข้าหาเขาทันที ฉันถอนหายใจ

'การจัดการกับเหตุการณ์นี้จะค่อนข้างที่จะเหนื่อย'

ฉันเห็นว่าครอบครัวและเพื่อนๆ ของเด็กน้อยกำลังอดทนที่จะไม่หาเรื่องกับฉัน

‘พวกเขาฉลาดพอที่จะรู้ว่าพวกเขากำลังอยู่ต่อหน้ากษัตริย์ของพวกเขา’

เมื่อนึกถึงปัญหาที่เกิดขึ้นและสิ่งที่จะจัดการกับมันฉันหายใจเข้าลึก ๆ

“ฉันคิดว่าเด็กคนนั้นต้องได้รับการรักษา ได้โปรดขอตัวก่อนเพื่อที่เราจะได้จัดการกับเรื่องนี้อีกครั้ง”

ฉันประกาศขณะที่นำภรรยาและลูกๆ ออกไปข้างนอกทิ้งตัวตลกที่น่าสมเพชสองคนไว้ พวกที่โง่พอที่จะเรียกตัวเองว่าราชองครักษ์

มุมมองของอาร์เธอลีย์วิน:

‘อู้ย! หัวของฉัน!'

ฉันลืมตาขึ้นอย่างสงสัยว่าฉันอยู่ที่ไหน แต่ทุกอย่างกลับพร่ามัว ในขณะที่การมองเห็นของฉันค่อยๆดีขึ้นฉันค่อยๆหันศีรษะไปทางขวาและทางซ้ายอย่างระมัดระวัง

มันเป็นห้องของฉัน

“คยู!”

ซิลวี่ตื่นขึ้นมาแทบจะในทันทีและเริ่มเลียหน้าฉัน

‘คุณตื่นแล้ว! คุณตื่นแล้ว! '

เธอร้องเสียงหลงและกระดิกหางอย่างดุเดือด

“อืม…? ในที่สุดคุณก็ตื่นแล้ว!”

แม่ของฉันเอาหัวซุกไว้ที่แขนของเธอขณะที่เธอพิงบนเตียงของฉัน

“หมอบอกว่าลูกอาจจะหมดสติเพราะเกิดอาการตกใจและลูกจะตื่นในไม่ช้า อย่างไรก็ตามแม่ไม่คิดว่า”ในเร็วๆนี้" คือแปดชั่วโมง "

เธอไล้นิ้วเบาๆ ผ่านผมของฉันและยิ้มอ่อนๆ

เห็นได้ชัดจากดวงตาสีแดงของเธอที่เธอร้องไห้อยู่พักหนึ่ง ปากของฉันเต็มไปด้วยรสขมแห่งความเสียใจที่ทำให้เธอเป็นกังวลอีกครั้ง

“เกิดอะไรขึ้นหลังจากที่ผมสลบไป?”

ฉันพยายามที่จะลุกขึ้นนั่งโดยวางซิลวี่ที่ตื่นเต้นไว้บนตัก

“เราทุกคนจากไปไม่นานหลังจากลูกหมดสติ ไม่มีใครอยู่ในสภาพจิตใจที่ดีดังนั้นกษัตริย์จึงขอตัวก่อน พ่อของลูกอยู่ชั้นล่างพร้อมกับตัวแทนของพระราชา พวกเขาอยู่ในห้องนั่งเล่นกำลังคุยกันว่าเกิดอะไรขึ้น”

ดวงตาของเธอสั่นเทาด้วยความกังวล

ฉันพยักหน้าตอบรับและลุกขึ้นจากเตียง ร่างกายของฉันยังคงรู้สึกหนักอึ้งจากการใช้พลังของขั้นแรกของเจตจํานงแห่งมังกรของเซเวีย ฉันเดินโซซัดโซเซไปชั้นล่างกับคุณแม่หลังจากที่เธอตรวจดูเอลลีซึ่งหลับอยู่ในห้องของเธอ

ขณะเดินลงไปชั้นล่างฉันก็ได้ยินเสียงพ่อพร้อมกับเสียงแหบแห้งของชายสูงอายุ

เมื่อเห็นฉัน เหล่าตัวแทนลุกขึ้นยืนโค้งคำนับเล็กน้อยและดูโล่งใจเล็กน้อยบนใบหน้าที่แดงของเขา พ่อของฉันหันหลังให้ฉันเขาจึงหันไปมองก็ต่อเมื่อเห็นชายชราเริ่มลุกขึ้น

"ลูกชายของพ่อ! ลูกตื่นแล้ว!”

เขาเหวี่ยงตัวขึ้นไปบนโซฟาและโอบฉันด้วยอ้อมกอดเหมือนหมี มือของเขาโอบด้านหลังศีรษะของฉัน

“ครับพ่อผมสบายดี พวกคุณกำลังพูดถึงอะไรกัน?”

“ตัวแทนผู้นี้มาพร้อมกับเหรียญทองสองสามเหรียญเพื่อเป็น 'สัญลักษณ์แห่งการขอโทษ' จากพระราชา” สำหรับเหตุการณ์เล็กๆ น้อยๆ " "

พ่อของฉันตอบพร้อมกับกัดฟันแน่น

“ราชายังสั่งให้ผมแจ้งกับครอบครัวเลย์วินด้วยว่าองครักษ์ทั้งสองที่ทำร้ายอาเธอร์เลย์วินถูกปลดออกจากตำแหน่งขุนนางแล้ว”

ตัวแทนพระองค์กล่าวเสริมด้วยเสียงที่แหบของเขา

“พวกนั้นเกือบจะฆ่าลูกชายของฉัน พระราชาแค่ตบข้อมือพวกเขาแล้วโบกมือลา?”

พ่อของฉันอดไม่ได้ที่จะมีแผลช้ำในใจจากความหงุดหงิด

“พ่อไม่เป็นไรครับ! ดูสิผมไม่ได้รับบาดเจ็บ ขอเถอะยุติเรื่องนี้เพียงเท่านี้”

ฉันบีบมือพ่อของฉันเพื่อทำให้เขาดูมั่นใจ

กษัตริย์ดูเหมือนเป็นคนที่ดีพอสมควร แต่ในช่วงเวลาเช่นนี้ฉันเดาว่าลำดับความสำคัญของเขาไปอยู่ที่อื่น

ตัวแทนพระองค์เพียงแค่มองมาที่เราและเชื่อว่าสิ่งที่กษัตริย์ตัดสินใจทำนั้นเป็นสิ่งที่ถูกต้อง

ฉันถอนหายใจออกมาและนั่ง

"ฉันเหนื่อยเกินไปสำหรับเรื่องไร้สาระพวกนี้"

ฉันถามเกี่ยวกับเซบาสเตียนเผื่อว่าเขาจะพูดอะไรออกไป

“เกิดอะไรขึ้นกับคอนเจอะเรอร์คนนั้น? คนที่เข่าแตก?”

ตัวแทนพระองค์เพียงส่ายหัวเล็กน้อย

“เราไม่รู้ ผู้เชี่ยวชาญของเราตั้งสมมติฐานว่าเกิดจากมานาที่อัศวินที่โจมตีคุณไปแฉลบและชนเข่าของเขา”

ฉันแค่ยักไหล่นี้ ดูเหมือนว่าเรื่องต่างๆจะถูกตัดสินได้ง่ายกว่าที่ฉันคาดไว้

หลังจากตัวแทนผู้สูงอายุจากไป - ส่วนใหญ่เป็นเพราะพ่อของฉันเริ่มไม่สามารถอดทนกับทัศนคติของเขา - เขาหันกลับมาและยิ้มให้ฉัน

“ทำได้ดีมากในการจัดการกับออกเมนเตอร์คนนั้น นี่สิสมกับเป็นลูกชายของพ่อ!”

เขายื่นกำปั้นออกไปต่อหน้าเขาซึ่งฉันก็ทุบด้วยหมัดของตัวเองทันที

“พวกทวินฮอนอยู่ที่ไหนล่ะ? ฉันคิดว่าพวกเขาจะมาที่นี่ด้วย”

แม่ของฉันตอบฉันในขณะที่หัวเราะเบา ๆ ว่า

“เราต้องกันพวกเขาให้ออกห่างจากเรื่องนี้มิฉะนั้นพวกเขาอาจกลายเป็นอาชญากรจริงๆก็ได้”

ฉันหัวเราะกับสิ่งนี้ แต่ฉันบอกได้ว่ามันเป็นสิ่งที่พวกเขากังวลอย่างแท้จริงจากการมองเห็นหน้าของพ่อของฉันที่ทำอะไรไม่ถูก

ตามที่แม่ของฉันบอกพวกทวินฮอนกำลังรออยู่ที่โรงแรมใกล้ๆ พ่อของฉันบอกฉันว่าพรุ่งนี้เราจะออกไปทานอาหารเช้ากันที่นั่นและจะปรีกษาเกียวกับการเป็นนักผจญภัยของฉัน ฉันพยักหน้าและกลับเข้าไปในห้องของฉัน อีกไม่ถึงสองสัปดาห์ก็จะเป็นวันเกิดของฉัน ในที่สุดฉันก็สามารถทำจุดมุ่งหมายแรกของฉันในโลกนี้ได้

ในขณะที่ฉันจมลงบนเตียงฉันจ้องไปที่ฝ่ามือของฉันและคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันใช้เจตจํานงแห่งมังกรของซิลเวีย

หลายปีที่ผ่านมาที่ฉันใช้เวลาศึกษาเจตจำนงของซิลวีก่อนที่จะหลอมรวมเข้ากับร่างกายและฝึกฝนมันเป็นเวลาสี่เดือน มันทำให้ฉันถอนหายใจด้วยความสงสัยว่าซิลเวียนั้นทรงพลังเพียงใด

ฉันทำได้แค่แตะลงไปในมหาสมุทรซึ่งเป็นพลังของซิลเวีย ซึ่งแตกต่างจากคุณปู่วิริออนที่สามารถเพิ่มความเร็วและผสมผสานเข้ากับสภาพแวดล้อมของเขาได้ นั้นการเป็นผู้ฝึกสอนแบบดั้งเดิมทำให้ฉันสามารถเข้าถึงพลังของซิลเวียได้มากขึ้นในขั้นตอนที่หนึ่ง

สิ่งที่ฉันใช้กับเซบาสเตียนคือสิ่งที่ฉันตัดสินใจตั้งชื่อว่า "การบิดเบือน" โดยพื้นฐานแล้วฉันสามารถแยกตัวเองออกจากเวลาและอวกาศได้ในช่วงเวลาสั้นๆ แม้ว่าฉันจะไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรรอบๆตัวได้

แต่ก็ทำให้ฉันมีเวลาประเมินสถานการณ์ของตัวเอง ในวันนี้ฉันทำเกินขีดจำกัดโดยใช้การบิดเบือนกับบุคคลอื่นเช่นกัน สิ่งนี้ช่วยทำให้พระราชาสังเกตเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น - ตอนนี้ฉันยังไม่เข้มแข็งพอที่จะต่อต้านเขา

ขีดจำกัดในปัจจุบันของฉันในการบิดเบือนก่อนที่ฉันจะได้รับผลกระทบใดๆ คือสองวินาที อย่างไรก็ตามวันนี้ฉันใช้มันกับคนอื่นและใช้เวลานานถึงห้าวินาที ฉันทำทุกอย่างเพียงเพื่อทำให้แมลงที่ชื่อเซบาสเตียนตกใจ ฉันใช้มานาจนหมดและหมดสติไปครึ่งวัน - เพียงเพื่อขู่ไอ้แมลงตัวนั้น บางทีมันอาจจะดีกว่าถ้าฉันฆ่าเขา

ไม่ฉันคิดแบบนั้นไม่ได้อีกแล้ว การฆ่าอย่างไร้ความหมายเพียงเพื่อความสะดวกไม่ใช่สิ่งที่ฉันควรทำในโลกนี้ ฉันต้องการที่เปลียนตัวเองใหม่ในโลกนี้

ฉันส่ายหัว ฉันยังมีเวลาอีกมากเนื่องจากฉันมีเวลาอีกมากฉันไม่จำเป็นต้องรีบร้อน

ฉันแกะห่อพัสดุที่วินเซนต์ทิ้งไว้ข้างเตียงฉันเห็นเพียงหน้ากากสีขาวที่สามารถซ่อนใบหน้าของฉันได้ทั้งหมด เป็นหน้ากากที่เรียบง่ายโดยมีตาที่เส้นคมสองข้างและโค้งขึ้น มันทำให้ฉันนึกถึงดวงตาของสุนัขจิ้งจอก ไม่มีรูที่จมูกหรือปาก เป็นเพียงเส้นสีฟ้าเส้นเดียวที่วิ่งตรงลงมาทางด้านซ้ายของหน้ากากทะลุด้านตาซ้าย

ฉันลองสวมหน้ากากซึ่งติดอยู่ที่ใบหน้าโดยไม่ต้องใช้สายรัด ฉันลองเสื้อโค้ทสีมิดไนท์บลูซึ่งมันยาวไปหน่อย หลังจากรัดเสื้อโค้ทมันก็หดลงทันทีเพื่อให้พอดีกับร่างกายของฉัน

ฉันอดที่จะรู้สึกอายไม่ได้ ฉันรู้สึกเหมือนเป็นมือสังหารหรือศาลเตี้ย

“อ๊ะอ๊ะ ทดสอบ ทดสอบ”

น้ำเสียงของฉันทำให้ฉันประหลาดใจ มันฟังดูแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง เสียงแหลมสูงที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะของฉันกลายเป็นเสียงทุ้มของชายหนุ่มแทน

“คยู?”

ซิลวีมองมาที่ฉันอย่างสงสัยทำให้ฉันหัวเราะและถอดใจ

“เธอไม่ตื่นเต้นเหรอ? เธอไม่อยากสู้บ้างหรือซิลวี?”

ฉันตบหัวเธอขณะที่หัวของฉันกำลังวาดภาพของการเป็นนักผจญภัย