ตอนที่ 5 โทษประหาร (อ่านฟรี)
ตอนที่ 5 โทษประหาร
“อรุณสวัสดิ์พี่ชาย”
“อรุณสวัสดิ์”
“ถึงเวลาอาหารเช้าแล้ว” เธอวางซุปไว้บนโต๊ะและปรับระดับเตียง
“ยูรุ ช่วยอะไรพี่อย่างสิ” หยวนถามเธอขณะที่ถูกปรนนิบัติเหมือนคนไข้ในโรงพยาบาล
“ว่ามาสิ”
“คืนนี้เล่านิทานให้ฟังพี่ฟังหน่อยสิ” คำพูดของเขาทำเธออึ้ง เธอไม่คิดว่าคำขอจะเป็นแบบนี้
“ทำไมต้องเป็นนิทานด้วยหล่ะ” เธอถามด้วยน้ำเสียงกังวลกลัวว่าอาการป่วยจะรามไปถึงสมอง
“พี่เจอเพื่อนในเกม เธอเป็น npc พี่สัญญากับเธอไว้ว่าจะเล่านิทานให้เธอฟัง” เขาอธิบาย
“พี่กำลังเล่านิทานให้ npc ฟังเนี่ยนะ ..... ทำอะไรของพี่อยู่กันหล่ะเนี่ย” ยุรุกำลังถอนหายใจและคิดว่าเขาโง่แค่ไหนที่นั่งคุยกับ npc
“อย่าเพิ่งคิดไปเองสิ เกมนี้ไม่เหมือนเกมปกติ npc ที่ว่าเคลื่อนไหวและตอบโต้ได้เป็นปกติเหมือนมนุษย์ เธอจะไม่รู้ว่าเขาเป็น มนุษย์จริงหรือเปล่าจนกว่าเธอจะถามพวกเขา”
“รู้แล้วรู้แล้ว... แต่อย่าคิดจะทำอะไรแปลกๆเข้าใจไหม?”
“ป...แปลก ทำไมพี่ถึงจะทำอะไรแปลกๆ” หยวนถาม
“พี่ไม่เคยได้ยินหรอ มันมีพวกนิสัยเสียที่ถูกฆ่าตายเพราะไปลวนลาม NPC หน่ะสิ”
“พวกคลั่งNPC งั้นสินะ ก็คงเกิดขึ้นได้ถ้าเป็นเกมนี้” หยวนเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ ช่างเป็นเกมที่ลึกซึ้ง
“อ๊ะ ! อย่าคิดเชียวนะ หนูขอสั่งห้ามพี่ในฐานะน้องสาว !!”
“เธอจะทำแบบนั้นได้เธอต้องอายุมากกว่าพี่ก่อนไม่ใช่หรอ” เขายิ้ม
“งั้นหนูจะเลิกดูแลพี่!”
“โอ้ย เธอคิดว่าพี่ชายของเธอเป็นคนพรรนั้นงั้นหรอ นี่พี่ดูเหมือนคนไม่มีศีลธรรมขนาดนั้นเลยใช่ไหม”
เขาถอนหายใจและพูดต่อ “อย่างไรก็เถอะไอ้โทษประหารที่ว่ามันเป็นอย่างไรหรอ”
“จากข้อมูลบางคนไม่สามารถฝึกฝนได้อีกหลังจากที่ตาย บางคนตายแล้วเสียค่าฝึกฝนทั้งหมดไปเหมือนเริ่มต้นใหม่”
หยวนครุ่นคิด “เริ่มต้นใหม่เลยหรอ ร้ายแรงมากนะสำหรับเกมหน่ะ”
“นอกจากนี้นะ มีบางคนซื้อคอนโซล(หมวกกันน็อกที่ใช้ในการเล่นเกม)ใหม่เพื่อเข้าเริ่มเกมให้ได้ตัวละครที่อยากได้. แต่พบว่าก็เริ่มต้นใหม่ด้วยตัวละครเดิมเหมือนกัน”
“แปลว่าไม่ว่ายังไงเราก็ถูกจำกัดด้วยตัวละครเดียวหน่ะสิ” หยวนไม่เข้าใจความคิดของ ผู้สร้างเกมเหมือนกับว่าเขาต้องการให้เป็นโลกเสมือนที่เหมือนจริงที่สุด
“อ่า พี่เดี๋ยวหนูจะไปเรียนแล้วนะ เดี๋ยวขากลับจะเอานิทานติดมาด้วย” เธอพูดก่อนจะออกไป
“ขอบคุณ”
……………
เกมสตาร์ท!!
“เธอไม่ได้อยู่ที่นี่....” หยวนมองไปรอบๆ แต่ไม่พบเสียวหัว “เธอคงจะกลับบ้านแหง”
เขาตัดสินใจนั่งท่าดอกบัวฝึกฝนพลังฉี เพื่อรอเธอ จากวินาทีเป็นนาที จากนาทีเป็นชั่วโมง จนกระทั่งเวลากลางคืนเขานั่งอยู่นั่นเหมือนรูปปั้นหิน ไม่ขยับไปไหน
10,000\10,000
<คุณดูดซับพลังฉีเพียงพอสำหรับการพัฒนา>
<คุณได้เลื่อนขั้นเป็นวิญญาณฝึกหัดขั้นที่ 2>
<สถานะทั้งหมดเพิ่มขึ้น 150>
10,005\20,000
20,000\20,000
<คุณดูดซับพลังฉีเพียงพอสำหรับการพัฒนา>
<คุณได้เลื่อนขั้นเป็นวิญญาณฝึกหัดขั้นที่ 3>
<สถานะทั้งหมดเพิ่มขึ้น 200>
20,005\40,000
40,000\40,000
<คุณดูดซับพลังฉีเพียงพอสำหรับการพัฒนา>
<คุณได้เลื่อนขั้นเป็นวิญญาณฝึกหัดขั้นที่ 4>
<สถานะทั้งหมดเพิ่มขึ้น 250>
80,000\80,000
<คุณดูดซับพลังฉีเพียงพอสำหรับการพัฒนา>
<คุณได้เลื่อนขั้นเป็นวิญญาณฝึกหัดขั้นที่ 5>
<สถานะทั้งหมดเพิ่มขึ้น 300>
148,550\160,000
หยวนไม่ได้หยุดฝึกฝนจนกระทั่งถึงเวลาอาหารเย็น “วันนี้เราไม่ได้เล่นด้วยกัน ไม่เป็นไรไว้พบกันครั้งหน้าจะได้มีเรื่องไว้เล่าให้ฟังด้วย”
ล็อคเอาท์!
…………
หลังจากหยวนทานข้าวและอาบน้ำเรียบร้อย ยูรุก็เริ่มอ่านนิทานให้เขาฟัง
“หนูเล่าเป็นไงบ้าง” เธอถามด้วยน้ำเสียงทะเล้น
“ค่อนข้างห่วย....”
“อะไรนะ!! ได้งั้นคราวหน้าอ่านเองก็แล้วกัน!”
“อ๋าา ยูรุ(หยูรุ ในภาษาอังกฤษ สามารถอ่านได้สองแบบ) พี่ขอโทษพี่แค่พูดเล่นเท่านั้นเอง” หยวนรีบแก้ต่าง “เสียงเธอเหมือนกับนางฟ้านางสวรรค์ลงมาเล่าเลย”
ยูรุหน้าแดง “มันน่าอายนะที่ต้องมาเล่านิทานเด็กแบบนี้รู้บ้างไหม” เธอกล่าว “พี่เป็นหนี้หนู หนี้อันใหญ่หลวง!”
“ใช่ใช่ หนี้นี้จะจ่ายด้วยชีวิตเลยก็ได้ แต่ช่วยอ่านให้ฟังอีกสักสามเรื่องนะ”
“……”
“ยูรุ” เขาเรียกหาเธอหลังจากไม่ได้ยินเสียงตอบรับ
“พี่ชาย ด้วยโปรดอย่าพูดแบบนั้นอีกนะ” น้ำเสียงเธอเศร้าขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
หยวนเริ่มรู้ตัว่าตนพูดไม่ดี “พี่ขอโทษ” เขากล่าว
“ตราบใดที่พี่เข้าใจ” ยูรุเดินออกจากห้องพร้อมปิดไฟ “พี่ชายมันดึกแล้วพี่ควรจะนอนได้แล้ว”
“อือ ราตรีสวัสดิ์”
“ราตรีสวัสดิ์พี่ชาย”
…………
ภายในห้องของยูรุ. ยูรุใช้เวลาท่องอินเทอร์เน็ตด้วยโทรศัพท์สักพัก
“ผู้เล่นหยวนนั้นเป็นใครกันบุคคลลึกลับนี่ใช้เวลาเพียงสองวันนับตั้งแต่เกมเปิดตัวเขาก็เป็นผู้เล่นคนแรกของเกมที่สามารถใช้ทักษะระดับพระเจ้าได้ แถมยังสำเร็จภาระกิจลับอีก หมอนี่ยังเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่านะ”
แม้ว่าไม่สารถเล่นเกมนี้ได้เพราะต้องไปโรงเรียน แต่เธอมักติดตามข่าวสารอยู่เสมอเพื่อที่ถ้ามีเวลาว่างเธอจะได้สามารถเล่นได้อย่างลื่นไหล. “ในขณะที่พี่ฉันมัวแต่เล่านิทานให้ NPC ฟังหน่ะนะ” เธอยิ้มด้วยความขมขื่น
“ว้าว!! ค่าหัวของเขาทะลุ 5 ล้านแล้ว!!” ดวงตาของเธอเบิกกว้าง ผู้คนมากมายใช้ทั้งเงินและแรงในการตามหาตัวหยวน
“ชื่อเสียงดังไปกันใหญ่แล้ว…… น่าอิจฉาจัง” เธอถอนหายใจก่อนจะหลับไปอย่างช้าๆ
