ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 2: ลูกที่ไม่ได้ตั้งใจให้เกิด

ตอนที่ 1 ระบบ


ตอนที่ 1 ระบบ

เมื่อฮัวลี่ลี่กำลังจะลืมตาตื่นขึ้นมาก็รู้สึกเหมือนกับว่าตนเองกำลังอยู่ท่ามกลางมหาสมุทรอันอบอุ่น และรู้สึกว่ามันช่างปลอดภัยอย่างที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน ซึ่งมันทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นในหัวใจเป็นอย่างมาก ขณะที่นอนขดตัวอย่างสบายใจและไม่ต้องการแม้แต่จะลืมตา

แต่ทันใดนั้น "มหาสมุทรอันกว้างใหญ่" ก็เหือดแห้งไปในพริบตาด้วยแรงผลักดันมหาศาล ซึ่งมันทำให้ร่างของเธอถูกผลักออกมาโดยการบีบตัวของบางอย่าง และในที่สุดทุกคนก็ได้ยินเสียงร้องกรี๊ดดังลั่นด้วยความตื่นเต้นระคนดีใจ

"คลอดแล้ว! เด็กคลอดแล้ว!”

ตอนนี้สิ่งที่ฮัวลี่ลี่เห็นคือหลอดไฟที่กำลังส่องสว่างอยู่เหนือศีรษะของตนเอง ขณะที่ร่างของเธอเหนียวหนึบไปทั้งตัวราวกับว่าตนเองได้ตกลงไปในน้ำเชื่อม ซึ่งมันทำให้เธอรู้สึกอึดอัดมากที่มีเมือกอยู่ทั่วทั้งร่างกายเช่นนี้ และกำลังอ้าปากพะงาบ ๆ เพื่อต้องการจะกล่าวบางอย่าง แต่มันกลับกลายเป็นเสียงร้องของเด็กแรกเกิด

อุเเว้...อุแว้!

เสียงเด็กทารกร้องไห้?

อ้าว! แล้วเด็กทารกคนนั้นอยู่ที่ไหน?

จากนั้นเธอได้ลืมตาขึ้นโดยไม่รู้ตัวเพื่อดูสิ่งที่เกิดขึ้นรอบ ๆ ตัว แต่กลับเห็นเพียงแค่เงาอันพร่ามัวที่กำลังพุ่งตรงเข้ามาหา

อีกทั้งยังมีกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปหมด และกลิ่นยาฆ่าเชื้อที่หนาแน่นที่พุ่งเข้ามายังจมูกจนแทบจะหายใจไม่ออก ทันใดนั้นในหัวสมองของเธอก็ว่างเปล่า และในชั่วพริบตาก็มีความสับสนเข้ามาแทนที่

นี่คือ…ห้องคลอดเหรอ?

ไม่นานต่อมาคุณพยาบาลได้จับเธอไปทำความสะอาดด้วยความรวดเร็วและค่อนข้างรุนแรง...เพื่อ...เบา ๆ หน่อยไม่ได้เหรอคะ? เจ็บนะ!

จากนั้นก็ห่อร่างของเธอด้วยผ้าขนหนูเนื้อหนานุ่มแล้วอุ้มเธอไปวางไว้ที่เตียง

เฮ้อ! ค่อยยังชั่วหน่อย!

ขณะนี้แม้ว่าสายตาจะพร่ามัว อย่างไรก็ตามฮัวเฉียวเฉียวสามารถสัมผัสได้ถึงสายตาที่จ้องมองมาที่ตนเอง และรู้สึกว่ามีใครบางคนกำลังแตะหลังมือที่กำแน่นของเธออย่างอ่อนโยน โดยสัมผัสที่นุ่มนวลอ่อนโยนนั้นราวกับขนนก และเห็นได้ชัดว่าบุคคลนั้นพยายามปฏิบัติต่อเธออย่างแผ่วเบาที่สุดเพราะเกรงว่าจะทำให้เธอเจ็บ



แม้ว่าเธอจะมองไม่เห็นชัดเจนแต่ความอบอุ่นและความสงบภายในที่เกิดจากสายใยแห่งความผูกพันได้ปรากฏขึ้นเมื่อบุคคลนี้ใช้นิ้วสัมผัสปลายนิ้วของเธอ ซึ่งมันทำให้รู้สึกราวกับว่าได้กลับไปอยู่ใน“มหาสมุทรอันกว้างใหญ่”นั้นอีกครั้ง

เธอจึงหงายฝ่ามือของตนเองออกและยื่นมือออกไปจับนิ้วนั้นอย่างแน่นหนาและใช้ความพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อต้องการเห็นเจ้าของมือ แต่คลื่นแห่งความเหนื่อยล้าที่แผ่เข้ามาปกคลุมไปทั่วร่างของเธอ ทำให้เปลือกตาที่หนักอึ้งของเธอไม่สามารถเปิดกว้างได้อย่างที่ต้องการและค่อย ๆ หมดสติไปท่ามกลางเสียงสั่นเครือ

————

บรรยากาศตอนกลางคืนในโรงพยาบาลนั้นช่างเงียบเหงาจนน่ากลัว ท่ามกลางหลอดไฟหลายดวงที่กำลังเปล่งแสงสว่างไสวบริเวณทางเดินที่มีผู้คนสัญจรไปมาไม่มากนัก พร้อมกับเสียงกระซิบและเสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นเป็นครั้งคราว แต่ในไม่ช้ามันก็เงียบลงราวกับว่าบริเวณนี้ไม่มีผู้คนอยู่เลย

ส่วนที่บริเวณอาคารที่ผู้ป่วยในพักอยู่นั้นมีระบบทำความร้อนส่วนกลาง เพื่อให้แน่ใจว่าอุณหภูมิยังคงอยู่ในช่วงที่เหมาะสม หลังจากรู้สึกตัวฮัวลี่ลี่ก็ลืมตาขึ้นด้วยความยากลำบาก ตอนแรกเธอคิดว่าเหตุการณ์ในตอนนั้นเป็นเพียงความฝันแต่ทำไมตอนนี้สายตาของเธอยังคงพร่ามัวอยู่ และสามารถมองเห็นได้แค่เพียงแสงสีขาวอย่างเดียวเท่านั้น…

ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย?

ฉันอยู่ที่ไหน? ฉันมาทำอะไรที่นี่?

ทำไมมีเด็กเต็มไปหมดเลยล่ะ? นี่โรงพยาบาลเหรอ?

หลังจากตื่นตระหนกอยู่ครู่ใหญ่ ฮัวเฉียวเฉียวก็ค่อยๆ ตั้งสติโดยพยายามคิดถึงสถานการณ์ปัจจุบันของตนเอง โดยที่ไม่รู้ว่าหลังจากที่คุณหมอทำคลอดเธอออกมา ตนเองอยู่ที่นี่ไปกี่วันแล้ว

แต่จากคำสนทนาของคุณพยาบาลทำให้รู้ว่า เธออยู่ที่นี่มาเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์แล้ว... จากนั้นก็เป็นหนึ่งเดือน..สองเดือน..สามเดือน…

อ้าว...สรุปว่าสามเดือนแล้วเหรอ?

ในความทรงจำของตนเองทุกครั้งที่เธอตื่นขึ้นมาหลังจากที่หลับไปในช่วงสั้น ๆ ก็มีเพียงพยาบาลสาวผู้อ่อนโยนเท่านั้นที่อยู่ที่นั่น และในขณะที่เธอนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด ทันใดนั้นก็มีคนมาจับนิ้วของเธอเอาไว้แน่น

“แม่ของเด็กที่น่าสงสารคนนี้หนีออกไปทันทีหลังจากที่เธอเกิดและบอกว่าพ่อของเด็กจะมารับเด็กคนนี้ด้วยตัวเอง แต่นี่ก็ตั้งนานแล้วยังไม่เห็นมาเลย หรือเขาคิดว่าโรงพยาบาลของเราเป็นศูนย์ดูแลเด็กเล็ก!”

เมื่อได้ยินบทสนทนานั้นฮัวลี่ลี่ก็พยายามดิ้นรนที่จะยกแขนขึ้นและต้องการที่จะยืนขึ้นเพื่อดูสภาพของตนเองในปัจจุบัน แม้จะพยายามอย่างเต็มที่แล้วแต่ก็เห็นได้ชัดว่า ร่างกายเล็ก ๆ ของเธอไม่สามารถรองรับการเคลื่อนไหวที่หนักหน่วงเช่นนี้ได้

เพราะตอนนี้เธอเป็นเพียงเด็กทารกที่มีอายุแค่สามเดือนเท่านั้น ที่ไม่สามารถพูดหรือเดินได้ มิหนำซ้ำพ่อก็ไม่รักแม่และแม่ก็ไม่รักเธอเช่นกัน มิฉะนั้นเธอคงไม่ได้อยู่ในโรงพยาบาลนานขนาดนี้โดยไม่มีใครอยากมารับเธอไปอยู่ด้วย

เมื่อนึกขึ้นมาอารมณ์ของฮั้วลี่ลี่ก็ยิ่งซับซ้อนมากขึ้น

มันแปลกมาก...แต่นี่ก็ยังไม่ใช่เรื่องแปลกที่สุด

ทันใดนั้นเสียงหนึ่งก็ดังก้องอยู่ในหูของเธอ

{สวัสดีฉันชื่อเอลี่ ฉันคือระบบของคุณตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ตอนนี้ตัวตนของคุณคือลูกสาวของฮัวซุ่ยเฉิงผู้ซึ่งเป็นวายร้ายตัวใหญ่ที่คุณพบเคยพบเขาในความฝันของคุณ และงานของคุณคือต้องแนะนำเขา}

“...?”

{ไม่อย่างนั้นฮัวซุ่ยเฉิงจะเสียชีวิตในการระเบิดอีกสามปีข้างหน้า}

ตอนนี้ในหัวใจของฮัวลี่ลี่กำลังสับสนและไม่มีเวลาคิดเกี่ยวกับเสียงของความทรงจำที่กำลังยัดเยียดข้อมูลอันหนักหน่วงนี้ให้กับเธอ โดยที่สามารถได้ยินเพียงแค่ข้อมูลบางอย่างที่เอเฉียวกล่าวเท่านั้น

คนร้ายเหรอ?

คนร้ายคือพ่อของฉันเหรอ?

พ่อของฉันจะเสียชีวิตในอีกสามปีข้างหน้าเหรอ?

"อีกสามปีอย่างนั้นเหรอ?" ฮัวลี่ลี่โบกมือขาวอ้วนของตนเองไปมาอย่างไร้โมเมนตัมและนึกอยู่ในใจอีกว่า “คุณต้องการให้ฉันแนะนำคนร้ายเหรอ?”

ตอนนี้ช่วยตัวเองยังไม่ได้เลย แล้วจะไปช่วยคนอื่นได้ยังไง?

{อะแฮ่ม…ต้องขอโทษด้วย ผมผิดเองที่ให้คุณกลับมาเกิดเป็นเด็กอ่อน แต่นับว่าโชคดีที่ไม่มีการแท้งบุตร}

“…”

{…}

หลังจากเงียบกันไปชั่วครู่

{อ้าว ทำไมถึงเงียบไปล่ะ คุณไม่เต็มใจที่จะปฏิบัติภารกิจเหรอ?}








____

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด