HO บทที่ 51 ทฤษฎีผีเสื้อขยับปีก
ตอนนี้ซินหยาก็ยังอยู่ที่ทะเลสาบเทอเทิล เขายังคงตกปลาอย่างต่อเนื่องและในที่สุดค่าประสบการณ์ของทักษะตกปลาได้ขึ้นมาถึง 99% แล้ว
เมื่อมาถึงจุดนี้เขาตัดสินใจจะไปหา NPC นักตกปลาคนต่อไปที่จะสามารถทำให้ทักษะตกปลาของเขาก้าวสู่ เลเวล 2
เขารู้สึกโล่งใจที่จะได้พักจากการตกปลาที่นานแสนนานนี่ซะที เขามองไปที่คลังเก็บของเขา ข้างในเต็มไปด้วยปลาและกุ้งจำนวนมากจนเขาไม่รู้จะทำอย่างไรกับมันดี เขาตั้งใจจะตกล็อบเตอร์กับปูแต่เขาแทบจะไม่ได้มันเลย
แต่ก่อนที่เขาจะไปจากทะเลสาบเทอเทิล เขาตั้งใจว่าอย่างน้อย ๆ ก็ขอตกพวกมันได้สักตัว เขาได้กำฟันและไปตกปลาหาล็อบเตอร์กับปู
หลังจากที่ใช้เวลาทั้งวันผลที่ได้คือ เขาจับได้แต่กุ้งอย่างเดียว
‘พอกันที ไม่ตกแม่งแล้ว’
ในระหว่างที่ซินหยากำลังจะเตรียมตัวกลับเมืองเพื่อที่จะขายพวกกุ้งกับพวกปลาระดับต่ำที่เขาไม่ต้องการให้แก่พวกพ่อค้า ตอนนั้นเองได้มีเสียงข้อความแชทดังขึ้นมา เขาเปิดอ่านและพบว่ามีนมาจากเว่ย ดูเหมือนว่าเธอจะเปลี่ยนอาชีพแล้วอยากจะอวดเขา
ซินหยาพอจะรู้ว่าอาชีพของเธอคือนักสำรวจ มันเป็นอาชีพที่ที่สามารถหาเงินได้ง่าย ๆ
พวกเขาอาศัยอยู่ร่วมกันและพูดคุยกันตลอดจึงไม่แปลกที่เขาจะรู้ถึงความสนใจของเธอ
‘ในเมื่อฉันรู้อยู่แล้ว ทำไมเธอถึงทำท่าจะเซอร์ไพรส์ฉันด้วยนะ ไม่เข้าใจความคิดของผู้หญิงจริง ๆ’
ในระหว่างที่พูดคุยในแชทกัน เว่ยเอาแต่พูดว่าเขาต้องประหลาดใจแน่ว่าเธอเลือกอาชีพอะไร เขาได้ยิ้มเบา ๆ และตามน้ำเธอไป ไว้เมื่อเจอเธอ เขาจะลองทำเป็นประหลาดใจตกใจดูสักหน่อยก็ได้
พวกเขาได้นัดเจอกันที่ประตูทางทิศตะวันตกของเมืองเบลล์พอร์ต ในบริเวณนั้นจะมีมอนเตอร์เลเวลประมาณ 10-15 ซินหยาเดาว่าเธอคงอยากโชว์ทักษะการต่อสู้ของเธอพร้อมกับตัวละครในเกมแน่นอนถึงได้เลือกนัดเจอกันที่นี่
*ตุบ ตุบ*
จู่ ๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งได้ปรากฏตัวขึ้นจากมุมไหนก็ไม่รู้ เธอได้เข้ามาคว้าแขนของซินหยาพร้อมกับพูดว่า “เฮ้ ฉันมาแล้ว”
ซินหยาสะดุ้งโหยงพร้อมกับดึงแขนกลับทันที เขารีบถอยห่างจากหญิงสาวลึกลับอย่างหวาดกลัว ใบหน้าของเขาซีดเผือด เขาดูเสียขวัญอย่างมาก
“โทษที โทษที ฉันลืมไป” หญิงสาวกล่าวขอโทษ “นี่ซินหยา ฉันเอง เว่ยไง จำกันไม่ได้หรอและก็เมื่อกี้ต้องขอโทษด้วย พอดีฉันตื่นเต้นไปหน่อย โทษที”
เมื่อซินหยารู้ว่าหญิงสาวตรงหน้าเป็นเว่ย เขาก็ค่อย ๆ สงบลง เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ “ไม่เป็นไร ฉันโอเค”
เว่ยรู้ดีว่าเขายังไม่โอเคเพราะเขายังเอามือถูตรงที่ที่เธอสัมผัสเขา เธอเข้าใจเขา เธอจึงไม่พูดอะไร
เธอได้นึกถึงเมื่อก่อนตอนที่เธอยังทำงานในคฤหาสน์ของเขา ตอนที่เขายังอาศัยอยู่กับพ่อของเขา ถ้าหากมีผู้หญิงแตะตัวเขา แม้จะเบา ๆ ก็ตามเขาก็จะตื่นตระหนกและเข็นรถเข็นไปห้องน้ำเพื่อล้างตรงที่ ๆ ถูกจับทันที เธอสังเกตเห็นว่าตอนนี้เขาแค่เอามือถูเฉย ๆ นี่แสดงให้เห็นว่าเขามาไกลจากจุดนั้นแล้ว
“อย่างน้อยก็ถือว่าเป็นข่าวดีล่ะนะ” เว่ยพูดพร้อมกับรอยยิ้ม จากนั้นเธอก็ได้ควักปืนออกมาและควงมัน “เป็นไงเจ๋งดีใช่มั้ย?”
หลังจากที่ความตื่นตระหนกของซินหยาได้ค่อย ๆ คลี่คลาย เขาก็ได้สติและหันไปมองเว่ย สิ่งที่เขาเห็นมำให้เขาแทบจะไม่เชื่อสายตาของตัวเอง เนื่องจากเธอไม่ใช่เผ่ามนุษย์สัตว์หรือเป็นนักสำรวจ เธอได้เลือกเผ่าเอลฟ์แต่เธอดูแตกต่างจากเอลฟ์ตนอื่น ๆ ที่เขาเคยเห็น เธอมีเสน่ห์ทางเพศมากกว่าเอลฟ์หญิงทั่วไป เขาเห็นร่างกายอันเย้ายวนขอเธอและยังมีรอยสักสีทองบนหน้าอก แขนและขาของเธอ แม้ว่าโดยรวมจะยังเป็นเว่ยในชีวิตจริงแต่องค์ประกอบต่าง ๆ ของเอลฟ์ทำให้เธอดูโดดเด่นยิ่งขึ้น ด้วยปากนิดจมูกหน่อย หูที่เรียวยาวและเส้นผมของเธอที่เปลี่ยนจากสีดำเป็นสีบลอนด์สว่าง มันทำให้เธอดูดีผิดหูผิดตา
“เกิดอะไรขึ้น ไหนเธอบอกฉันว่าจะเป็นนักสำรวจไม่ใช่เหรอ” ซินหยถามด้วยความสับสน
“มันก็ใช่...แต่มันไม่ใช่อาชีพที่ฉันอยากจะเล่น...”
จากนั้นเว่ยก็เล่าให้ซินหยาฟังว่าทำไมเธอถึงอยากเล่นนักสำรวจในตอนแรกที่เธออยากเล่นก็เพราะว่าเธออยากจะหาเงินเท่านั้นแต่แท้จริงอาชีพที่เธออยากจะเล่นมาตลอดก็คือนักล่าสมบัติ
แต่เธอจำเป็นต้องการเงินเลี้ยงชีพ เธอจึงพูดโน้มน้าวตัวเองว่าอาชีพนักสำรวจเป็นอาชีพที่ดีที่สุดในการหาเงิน
“แต่หลังจากที่นายกลายเป็นดรายแอดและยังเลือกที่จะเรียนการทำอาหารแล้วก็ปรุงยาอีก สิ่งที่นายทำมันทำให้ฉันเกิดเปลี่ยนใจขึ้นมา” เว่ยมองเขาราวกับว่าเขาได้เปลี่ยนชีวิตของเธอ
ซินหยาไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ดูเหมือนการที่เขาได้มาพบกับเธอ มันจะทำให้ปรากฏการณ์ผีเสื้อขยับปีก1 เขาไม่รู้จะช่วยเธอยังไงดี หากเธอยังเป็นนักสำรวจ เขาได้วางแผนช่วยเธอประหยัดเงินโดยการเปิดร้ายขายของแต่ถ้าเธอเป็นนักล่าสมบัติ เธอจะไม่จำเป็นต้องประหยัดค่าของสวมใส่เพราะมันมีอยู่ในดันเจี้ยนแล้ว สิ่งที่จำเป็นที่สุดของอาชีพนี้ก็คือแผนที่สมบัติ ถึงแผนที่จะไม่ได้หายากแต่ใช่ว่ามันจะเป็นของดี
เขาพอจะจำได้ว่า ในอนาคตหลังจากนี้ ได้มีนักล่าสมบัติพบเหมืองคริสตัล มันทำให้ผู้เล่นคนนั้นได้รายได้มหาศาลจึงทำให้ผู้เล่นหลายคนตัดสินใจแปรเปลี่ยนมาเล่นอาชีพนี้ ในช่วงแรกผู้เล่นหลายคนคิดว่าการแผนที่นั้นง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก เพียงแค่ค้นคว้าในห้องสมุดหรืออกตกปลาพวกเขาก็พบเบาะแสของแผนที่แล้วออกไปล่าสมัติ แต่ทว่าดันเจี้ยนที่พวกเขาพบเหล่านั้นเป็นดันเจี้ยนสมบัติระดับ 1 ซึ่งในรางวัลอยู่ประมาณ 400-500เหรียญทองแดงซึ่งมันเยอะที่สุดแล้วสำหรับดันเจี้ยนสมบัติระดับ 1
หากแย่สุดก็จะได้ 200เหรียญทองแดง ถ้าหากพวกเขาโชคดีก็จะพบเจอไอเทมที่มีมูลค่า 3-4เหรียญเงิน
ดังนั้นจึงทำให้อาชีพนี้ได้รายได้น้อยกว่าที่ลงแรงไป แต่เมื่อเว่ยได้ตัดสินใจไปแล้ว เขาก็จะพยายามช่วยเธออย่างสุดความสามารถ
*1ผีเสื้อขยับปีก ‘Butterfly Effect’ เป็นวลีง่ายๆ ที่ใช้อ้างถึงทฤษฎีโกลาหล ‘Chaos Theory’ โดยตัวทฤษฎีได้กล่าวถึง ตัวแปรเล็กน้อยที่เป็นเงื่อนไขแรกของระบบที่เชื่อมโยงกันเป็นทอดๆ อาจส่งผลต่อตัวแปรขนาดใหญ่ในพฤติกรรมระยะยาวของระบบได้ กล่าวคือการกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ ย่อมส่งผลกระทบบางอย่างเป็นทอด ๆ ได้
