ตอนที่แล้วChapter 11: เจ้าชายเป็นนักล่าแม่มด -2 (ส่วนที่ 1)  
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปChapter 13: เจ้าชายเป็นนักล่าแม่มด -3 (ส่วนที่หนึ่ง)

Chapter 12: เจ้าชายเป็นนักล่าแม่มด -2 (ส่วนที่ 2)  


“เอ๊ะ?”

คำอุทานโง่ๆนี้หลุดออกมาจากปากของฉันด้วยตัวมันเอง

ห เห้ย เด็กสาวคนนี้โผล่มาจากไหนเนี่ย?

แม้ว่าสมองของฉันจะประมวนฉากที่เห็นนี้ล้มเหลว แต่เด็กสาวที่กำลังเกาะคอหมีอยู่ก็ใช้มีดแทงเข้าไปในดวงตาของมัน

ฉัวะ!!

เป็นเพราะว่ามันสูญเสียการมองเห็นรึเปล่านะ? ซอมบี้หมีคำรามออกมาดังลั่นและสบัดหัวอย่างรุนแรง เธอดึงมีดออกมา แล้วจากนั้นก็แทงลงไปในเบ้าตาของสัตว์ประหลาดอีกครั้ง การเคลื่อนไหวของเธอเร็วและรุนแรงมาก นอกจากนี้การแทงซ้ำไปซ้ำมานั้นยังแม่นยำจนน่าประหลาด

เลือดและเนื้อสาดกระเซ็นไปทั่วทุกที่

พอถึงจุดนี้ฉันก็ได้สติกลับมาในที่สุดแล้วยกพลั่วขึ้น นี่คือโอกาสของฉัน ถ้าฉันไม่รับมัน ฉันได้ตายที่นี่จริงๆแน่

“อย่ามาจุ้นนะ!!”

นี่เธอได้ยินความคิดของฉันหรอ? หรือว่ามันเป็นเพราะการเคลื่อนไหวของซอมบี้หมี

เด็กสาวถูกเหวี่ยงออกจากเจ้าสั่ตว์ร้ายเหมือนกับถูกโยนทิ้งไป เธอกระแทกกับพื้นอย่างรุนแรง ซึ่งบางทีน่าจะเป็นเพราะเธอไม่รู้วิธีลงพื้นอย่างเหมาะสม

ด้วยการใช้ช่องว่างเล็กๆระหว่างที่หมีกำลังหันหน้ามาหาฉันอีกครั้ง ฉันก็ทำการใส่พลังศักดิ์สิทธิ์เพิ่มเข้าไปในพลั่วของฉัน

แม้ว่าจะเบาบาง แต่ออร่าสีขาวบริสุทธิ์ก็ได้มารวมกันที่ส่วนคมของอุปกรณ์ ฉันเรียกพละกำลังทั้งหมดที่หลงเหลืออยู่ในร่างแล้วแทงเข้าไปที่หน้าผากของสัตว์ร้าย

ฉัวะ!!

ตอนแรกฉันได้รับการทักทายด้วยการสัมผัสกับความรู้สึกที่น่ารังเกียจนี้ และนั่นก็ตามมาด้วยเสียงบางอย่างหักครึ่ง

จากนั้นการต่อต้านของหมีก็หยุดลงอย่างกระทันหัน ปลายพลั่วเจาะผ่านหนังหนาๆของสัตว์ประหลาดแล้วทะลวงตรงเข้าไปที่กระโหลกของมัน

และเพียงเท่านี้ เจ้าสัตว์ร้ายก็หยุดเคลื่อนไหวอย่างสมบูรณ์เหมือนกับตุ๊กตาสัตว์ บ้านที่ใช้เก็บพลังมารเพื่อเคลื่อนไหวอันเดท ส่วนกระโหลก ได้ถูกทำลายแล้ว นี่คือการตัดกระแสพลังจากเนโครแมนเซอร์

ฉันมองลึกเข้าไปในดวงตาของซอมบี้หมีที่ค่อยๆสูญเสียประกายไป ตอนนี้ฉันยิ่งมั่นใจมากขึ้นว่าไอ้เนโครแมนเซอร์เวรนั้นกำลังเฝ้าดูฉันผ่านดวงตาคู่นี้

ฉันพูดออกมาในขณะที่จ้องเข้าไปในดวงตาพวกนั้น “นั่งรอฉันอยู่นิ่งๆหล่ะ เพราะฉันจะไปเอาคืนเรื่องทั้งหมดที่แกทำกับฉันทั้งต้นทั้งดอกเลย”

จากนั้นฉันก็ดึงพลั่วออก

ตึง!!

ซอมบี้หมีสูญเสียการทรงตัวแล้วร่วงลงไปกับพื้น ตอนนี้พลังงานที่ทำหน้าที่เคลื่อนไหว้เจ้าเนื้อเน่าชิ้นโตนี้ได้หายไปอย่างสมบูรณ์แล้ว และ ‘รีโมทควบคุมระยะไกล’ ก็ถูกยกเลิกด้วยประการฉะนี้

อึ้ก นี่มันโคตรเหนื่อยเลย

ฉันหย่อนก้นลงนั่งอีกครั้ง

ไอ้งานหนักที่ไม่จำเป็นนี่มันอะไรกัน? ฉันเคยได้ยินมาว่าตัวละครหลักจากนิยายแฟนตาซีเรื่องอื่นเวลาตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้จะกลายเป็นคนแคระตัวจิ๋วที่ไม่มีใครเห็นอย่างกระทันหัน แต่กับฉันนี่มัน...

“....ฉันต้องมาเจอเรื่องบ้าๆเนี่ยนะ”

นี่มันไม่ยุติธรรมเลยซักนิด

ทำไมฉันถึงไม่ได้รับพรสวรรค์ครั้งเดียวในชีวิตหรืออะไรประมาณนั้นบ้างหล่ะ? ฉันมั่นใจว่าทุกวันนี้ไม่ว่าเรื่องไหนๆก็มีพล็อตการพัฒนาที่ดูดีแบบนั้น

ฉันนั่งอยู่ตรงนั้น แล้วบ่นเรื่องความไม่ยุติธรรมทั้งหมดกับสวรรค์อย่างขมขื่น ในตอนนั้นเองก็มีคนๆนึงเดินเข้ามาหาฉัน ฉันเงยหน้าขึ้นแล้วเห็นว่ามันคือเด็กสาวเมื่อก่อนหน้านี้ ตอนนี้เธอยืนอยู่ตรงหน้าฉัน

ผมสีขาวของเธอถูกย้อมด้วยเลือด เธอจ้องมองฉันด้วยดวงตาสีแดงที่ดูเซื่องซึมโดยไม่พูดอะไร เศษขนและเนื้อสดๆของหมียังคนติดอยู่ที่มีดทำครัวในมือของเธอ มีเลือดกำลังหยดลงมาจากมันด้วย

“อะไรอีกหล่ะ?”

คำพูดของฉันทำให้เด็กสาวสะดุ้งเล็กน้อย เธอยกมีดในมือขึ้นมาด้วยเหตุผลบางอย่างแล้วแกว่งมันไปรอบๆ ริมฝีปากของเธอกระตุกขึ้นจนมันเหมือนกับแสยะยิ้ม

หรือว่าเธอกำลังพยายามทักทายฉัน?

งั้นหรอ ดูเหมือนว่าการแสยะยิ้มแบบฆาตรกรต่อเนื่องจากหนังไล่เชือดจะเกิดขึ้นจริงๆแล้วสินะ

ทันใดนั้นเองฉันก็นึกถึงเหตุการณ์ที่ฉันใช้พลั่วกระแทกศีรษะของเธออย่างไร้ความปราณีเมื่อไม่นานมานี้ หรือว่าตอนนั้นฉันควรเบามือซักหน่อยจะดีกว่านะ?

เธอ เอ่อ คือว่าเธอไม่ได้พยายามจะใช้มีดนั่นแทงฉันใช่ไหม?

“เจ้าชาย! เจ้าชายครับ....! ปลอดภัยดีใช่ไหมครับ?”

เสียงช่วยชีวิตดังเข้ามาในหูของฉันเกือบจะสายไปซะแล้ว

ความประจวบเหมาะนี้มันอะไรกัน เนื่องจากตอนนี้ฉันขยับร่างกายไม่ได้ดั่งใจ ดังนั้นมันคงจะเอาตัวรอดได้ยากมากถ้นฉันถูกสิ่งที่เป็นศัตรูโจมตีฉันในสภาพนี้

และที่สำคัญกว่านั้น ฉันอยากให้ใครซักคนช่วยทำอะไรซักอย่างกับบรรยากาศอันน่าอึดอัดระหว่างฉันกับเด็กสาวคนนี้ ในที่สุดพวกชาวบ้านก็มาถึงตำแหน่งของฉัน พวกเขาเจอซอมบี้หมีแล้วตัวแข็งทื่อในทันที

คุณนักล่าที่อยู่ในกลุ่มทีมช่วยเหลือ หลังจากที่เขามองไปยังหมีที่ไม่ขยับเขยื้อนแล้ว สีหน้าของเขาก็ซีดเผือดในทันที “นี่มัน....นี่มันราชาแห่งความตระกละไม่ใช่หรอ!?”

ชื่ออันน่ากลัวนี้มันคืออะไรกัน

ฉันต้องถามคุณนักล่าเกี่ยวกับเรื่องนี้ “รู้จักเจ้าตัวนี้หรอ?”

นักล่าฮานส์มองกลับไปกลับมาระหว่างฉันกับซอมบี้หมี จากนั้นก็ตอบกลับด้วยสีหน้าไม่สบายใจ “เจ้าสิ่งนี้ มันคือสิ่งมีชีวิตที่อันตรายที่สุดที่วนเวียนอยู่แถวนี้ครับเจ้าชาย มันใช้ชีวิตอยู่ในดินแดนวิญญาณแห่งความตายและเหยื่อหลักๆของมันก็คือพวกซอมบี้”

จากที่เขาเล่ามา เจ้าหมีบ้านี่เพลิดเพลินกับหนังหนาๆของมันที่สามารถทนโดนซอมบี้จำนวนนึงกัดพร้อมกันได้อย่างง่ายดาย ในความเป็นจริงนั้น มันน่ากลัวมากๆ ในตอนที่มันหาคู่และได้มีลูกน้อยๆของมัน พวกมันยังสามารถล่า ‘โทรล’ จริงๆได้ด้วยซ้ำ

นี่คือสาเหตุที่มันแข็งแกร่งขนาดนั้นสินะ

“ท่านฆ่าเจ้าตัวนี้ได้จริงๆหรอครับ เจ้าชาย?”

“ไม่ใช่หรอก ฉันมาถึงที่นี่มันก็กลายเป็นศพแล้ว”

ฉันแค่ยักไหล่เฉยๆ

เรื่องมันอาจจะซับซ้อนขึ้นได้ถ้าชาวบ้านรู้ว่าฉันฆ่าเจ้าสัตว์ประหลาดตัวนี้ด้วยการพึ่งพาสกิลเนโครแมนเซอร์ แต่เดี๋ยวนะ ตอนนี้พอมาคิดๆดู มีพยายานอยู่ที่นี่แล้วคนนึงไม่ใช่หรอ?

ฉันหันหน้าไปมองเด็กสาว เธอมองกลับมาที่ฉันในขณะที่เอียงศีรษะของเธอ

มีโอกาสสูงมากที่เธอจะเห็นฉันอัญเชิญซอมบี้ศักดิ์สิทธิ์ อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับพวกมันออกมาแล้วยืนอยู่เฉยๆ ที่เป็นแบบนี้เพราะเธอไม่ใช่คนประเภทปากพล่อยหรือว่าเธอไม่ได้เห็นอะไรจริงๆ

ชาวบ้านมองเด็กสาวที่ถือมีดทำครัวแล้วจากนั้นก็มองมาที่ฉันในขณะทำสีหน้าแปลกๆ

“ทำไมเด็กคนนี้ถึงมาอยู่ที่นี่ได้?” ฉันถาม และคำถามของฉันก็กระตุ้นให้กริลทำหน้าลำบากใจยิ่งกว่าเดิม

เขาตอบกลับ “พวกเราเองก็ไม่รู้ว่าเธอแอบตามมาด้วยครับ เจ้าชาย ในตอนที่ท่านถูกหมาป่าลากตัวเข้าไปในถ้ำ เธอก็กระโดดออกมาจากพุ่งหญ้า

นี่เธอคงไม่ได้ไล่ตามฉันมาเพราะกลัวว่าจะสูญเสียเป้าหมายในการแก้แค้นไปใช่ไหม?

ด้วยความคิดที่ค่อนข้างจะไปในแง่ลบในหัวของฉัน มีดในมือของเธอก็ดูแวววับยิ่งกว่าเดิมอย่างบอกไม่ถูก

ฉันยิ้มเจื่อนๆแล้วพยายามจะลุกขึ้นยืน อย่างไรก็ตาม ฉันเดินโซซัดโซเซเพราะกำลังที่ขาของฉันยังไม่กลับมา ซึ่งเธอก็ยื่นมือเข้ามาประคองฉันไว้อย่างรวดเร็ว

ฉันสะดุ้งแล้วมองกลับไปหา ในตอนนั้นเองฉันก็ได้เห็นรอยยิ้มน่าขนลุกที่แสดงอยู่บนหน้าของเธอ ริมฝีปากของเธออาจจะโค้งขึ้นจนเกิดเป็นรอยยิ้ม แต่มันไม่มีการเคลื่อนไหวอะไรในดวงตาของเธอเลย ไม่ว่าใครก็บอกได้ว่าเธอกำลังฝืนยิ้ม และนี่ก็มีแต่จะชวนให้รู้สึกเสียวสันหลังแทน

ได้โปรดเถอะ ขอร้องหล่ะ! ใครก็ได้ช่วยพาฉันออกไปจากที่นี่ที! เด็กผู้หญิงคนนี้ จู่ๆเธออาจจะเอามีดมาจ้วงท้องฉันก็ได้นะรู้รึเปล่า!?

ไม่รู้ว่ากริลรู้ความคิดของฉันในตอนนี้รึเปล่า เขาแค่มองกลับไปกลับมาระหว่างเด็กสาวกับฉันก่อนที่จะชี้ไปยังทางออกของถ้ำ “เอาหล่ะ ตอนนี้ออกไปจากที่นี่กันก่อนเถอะครับ เจ้าชายท่านดูเหนื่อยมากเลยเพราะฉะนั้นกลับไปพักกันก่อนเถอะ...”

“ทำไมอยากจะรีบออกอะไรขนาดนั้นหล่ะ? ในเมื่อถ่อมาถึงที่นี่แล้วพวกเราก็ควรจะเข้าไปดูให้ถึงที่สุดนะ”

“ว่าไงนะครับ??”

ฉันชี้ไปทางส่วนลึกของถ้ำ “ตอนนี้ไปดูให้สุดถ้ำกันเถอะ”

“ต แต่ว่า...”

กริลมองไปยังหมีที่มีสมญาอันยิ่งใหญ่อย่าง ‘ราชาแห่งความตะกละ’ แม้ว่าฉันจะบอกไปแล้วว่าเจ้าสิ่งมีชีวิตตัวนั้นตายไปก่อนที่ฉันจะมาเจอ เขาก็ดูเหมือนจะไม่เชื่อฉันเท่าไหร่นัก

แต่ก็นั่นแหล่ะ มันมีรอยพลั่วที่ยากจะมองข้ามบนหน้าผากของมัน ดังนั้นไม่ว่าใครที่ตายังใช้การได้ดีอยู่ก็คงจะบอกได้ว่ามันถูกใครบางคนฆ่า

ชาวบ้านต้องกลัวว่ามันอาจจะมีซอมบี้หมีซ่อนอยู่ข้างในอีกแน่ๆ

ดูเหมือนว่าเด็กสาวจะเกิดมาหัวไว เพราะเธอช่วยพาฉันไปที่พลั่ว ฉันใช้ความพยายามเล็กน้อยก่อนที่จะสามารถดึงมันออกมาจากศพเจ้าสิ่งมีชีวิตตัวนี้ได้

“ฉันคิดว่าอีกฝั่งคงไม่มีซอมบี้เหลืออยู่แล้วหล่ะ” ฉันพยายามสร้างความมั่นใจให้พวกเขา

“เจ้าชาย?”

ฉันแค่เดา มันไม่มีอะไรมาการันตีได้ว่าศัตรูไม่มีทหารอันเดทเหลืออยู่แล้ว อย่างไรก็ตาม ฉันมาไกลถึงขนาดนี้แล้วและมันก็ไม่มีทางที่ฉันจะปล่อยให้ไอ้สารเลวนั่นหนีรอดไปได้

“มันไม่น่าจะมีซอมบี้เหลืออยู่แล้วหล่ะ ต่อให้มี พวกมันก็น่าจะอยู่ระดับเดียวกับตัวที่พวกนายเคยสู้ที่โบสถ์ ไม่ใช่แค่นั้นนะ....”

ฉันมองไปรอบๆ ในตอนนั้นเองชาวบ้านก็ตระหนักได้ถึงความแปลกของถ้ำที่พวกเขาอยู่ เพราะถ้ำที่ไม่น่าจะมีแสงเล็ดลอดเข้ามาได้นั้น กลับสว่างขึ้นมา

ซึ่งทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณร่องรอยพลังศักดิ์สิทธิ์อ่อนๆที่ยังหลงเหลืออยู่ในบริเวณนี้

“ไอ้เวรนั่นจะหนีไปได้ถ้าพวกเราไม่เคลื่อนไหวตอนนี้”

เนื่องจากถ้ำถูกชำระล้างด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์แล้ว ซอมบี้ที่อืดอาดจึงไม่น่าจะเป็นปัญหากับพวกเราในตอนนี้

ฉันมองเข้าไปในส่วนลึกของถ้ำที่ถูกปกคลุมด้วยความมืดแล้วพูดขึ้นมา “ไอ้เนโครแมนเซอร์.... ไอ้เวรนั่นมันต้องอยู่ซักที่ในถ้ำนี้แหล่ะ”

ใช่แล้ว ฉันกลับไม่ได้จนกว่าศัตรูของพวกเราจะถูกจับ

ฉันจำเป็นต้องเอาคืนสำหรับความยากลำบากทั้งหมดที่ฉันต้องเจอมา!

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด