ตอนที่ 47 ไปเยือน

การแสดงของคณะละครห่านดำจบลงด้วยเสียงปรบมือที่ดังกึกก้อง ... ในขณะที่ผ้าม่านลดระดับลงอย่างช้าๆเพื่อแสดงถึงการสิ้นสุดการแสดง ผู้ชมหลายคนยังคงนั่งอยู่กับที่ โดยหวังว่าจะได้เห็นดอกไม้แห่งฟารัคซี่อีกครั้ง

ศาสตราจารย์ ซาลินย่านั่งอยู่ในพื้นที่วีไอพี และฟังเสียงปรบมือดังกึกก้อง ในฐานะผู้จัดการโรงละครแห่งชาตินอร์แลนด์เขามีความสุขมากกับการแสดงตามที่คาดไว้สำหรับคณะละครอันดับหนึ่งจากฟารัคชี่ ทุกคนต่างก็หลงใหลในเสน่ห์ของดอกไม้แห่งฟารัคซี่

“ศาสตราจารย์ โค้ชพร้อมแล้ว จะออกไปตอนนี้หรือไม่”

“แน่นอน ถึงเวลาบอกลาเพื่อนเก่าของเราแล้ว”

ศาสตราจารย์ ซาลินย่ายกแก้วไวน์ขึ้นดื่มในอึกเดียว และวางแก้วไว้ที่โต๊ะ

เมื่อปราศจากข้อจำกัดแบบดั้งเดิมของสิ่งที่เป็นส่วนประกอบของไวน์ที่ดี เขาสนใจเพียงว่าไวน์จะเข้าปากได้ยังไง ด้วยวิธีการเดียวกันกับที่เขาจัดการโรงละคร เนื้อหาและสุนทรียภาพของการแสดงเป็นเรื่องรองจากความน่าสนใจและความสนุกสนานของผู้ชม ...

วิธีที่เขาเห็นมันเป็นหนทางเดียวที่จะทำให้โรงละครอยู่รอด อย่างไรก็ตามเพื่อนเก่าของเขาไม่เข้าใจเรื่องนี้ ในขณะที่ชายคนนั้นยืนกรานที่จะรักษาศิลปะการแสดงที่น่าสังเวชของตัวเองเอาไว้

ความดื้อรั้นนั้นนำไปสู่ความทุกข์ยาก ถึงเวลาแล้วที่เขาต้องให้โรงละครแห่งชาตินอร์แลนด์กลายเป็นโรงละครแห่งเดียวในประเทศ

ศาสตราจารย์ ซาลินย่าเปิดประตูและมีคนสองสามคนเดินตามหลังเขามา ก่อนที่เขาจะไปถึงบันได ร่างที่อยู่ตรงสุดทางเดินได้หยุดเขาไว้

“ท่านจะไปไหนครับศาสตราจารย์”

“แค่ไปเยี่ยมเพื่อนเก่า นะแกลโลลี่…เจ้าควรพักผ่อนหลังจากการแสดงที่ยอดเยี่ยมในคืนนี้”

ศาสตราจารย์ซลินย่ามองไปที่หญิงสาวที่ยืนพิงกำแพงตรงทางเดิน เป็นเด็กผู้หญิงที่เปล่งประกายบนเวทีก่อนหน้านี้ นางคือดอกไม้แห่งฟารัคซี่ แม้ว่านางจะถูกลบเครื่องสำอางออกไปแล้ว แต่นางก็ยังคงอยู่ในชุดเดรสยาวหรูหรา

“พ่อบอกข้าว่านอร์แลนด์เป็นเมืองที่เจริญที่สุดในโลกและก้าวหน้ากว่ารีเกล เมืองหลวงของประเทศข้ามาก แต่ข้าไม่ได้เที่ยวชมเมืองอย่างเต็มที่เลยตั้งแต่มาถึงที่นี่ บางทีท่านอาจสามารถพาข้าไปรอบ ๆ ได้ไหม ศาสตราจารย์?”

วิธีที่นางพูดนั้นดูสง่างามและจริงใจ แต่ใครจะรู้ว่านิสัยที่แท้จริงของนักแสดงสาวมากความสามารถเป็นยังไง?

“เรื่องนั้น…แกลโลลี่ …ยกโทษให้ข้า แต่…”

ผู้ชายทุกคนควรรู้สึกเป็นเกียรติที่ได้ร่วมเดินทางไปกับหญิงสาวแสนสวยในการเที่ยวชมเมือง แต่จุดประสงค์การเดินทางของซาลินย่าคือการทำให้ใครบางคนอับอาย  ไม่ใช่การไปเที่ยวชมสถานที่ต่างๆ

ด้วยเหตุนี้เขาจึงต้องการนักเวทย์ที่แข็งแกร่งเพียงสองสามคนเท่านั้น ไม่ใช่คนอย่างดอกไม้แห่งฟารัคซี่

“ศาสตราจารย์ ท่านกำลังบอกว่าท่านปฏิเสธคำขอของลูกสาวงดยุคใช่หรือไม่?”

แม้จะมีน้ำเสียงที่ไม่สุภาพ แต่คำพูดของนางก็ทำให้ศาสตราจารย์รู้สึกหนาวสั่น

โรงละครแห่งชาตินอร์แลนด์มีระบบการเรียนที่เข้มงวดมาก แม้ว่าเขาจะมีอำนาจอย่างแท้จริงในโรงละครเนื่องจากตำแหน่งของเขาในฐานะผู้จัดการ แต่สิ่งนั้นก็เปลี่ยนไปตั้งแต่คณะละครห่านดำมาถึง

ความสัมพันธ์ของพวกเขาเหมือนผู้จัดการและพนักงาน ในความเป็นจริง นักแสดงยังมีสถานะสูงกว่าศาสตราจารย์ด้วยซ้ำ

นั่นเป็นเพราะดอกไม้แห่งฟารัคซี่เป็นลูกสาวของดยุคผู้น่านับถือจากฟารัคซี่ ในทางกลับกันซาลินย่าเป็นเพียงผู้จัดการโรงละคร

เซอร์ไวเซนาสเช่เพื่อนเก่าของเขาก็มาจากฟารัคซี่เช่นกัน เฉพาะพลเมืองของประเทศแห่งศิลปะเท่านั้นที่สนใจในการจัดการโรงละคร

เช่นเดียวกับคำขอที่กะทันหันของนางที่จะออกไปข้างนอก ซาลินย่าไม่สามารถเข้าใจความคิดของนางได้

“แต่แกลโลลี่ ถ้ามีคนจำเจ้าได้…”

ศาสตราจารย์ซาลินย่าเข้าใจระดับชื่อเสียงที่ดอกไม้แห่งฟารัคซี่กำลังเพลิดเพลินในนอร์แลนด์ มันจะสร้างความปั่นป่วนครั้งใหญ่หากนางถูกจำได้ในที่สาธารณะ

"ข้ารู้ นั่นคือเหตุผลที่ข้าได้เตรียมการเอาไว้” แกลโลลี่ผลิตหน้ากากและปิดใบหน้าของนาง

หน้ากากจะไม่ช่วยอะไร!

ซาลินย่ารู้สึกอยากจะเตือนดอกไม้แห่งฟารัคซี่ แต่ความจริงที่ว่านางเป็นลูกสาวของดยุคทำให้เขาหยุดและทำตามต้องการของนางแทน

น่าจะเป็นโอกาสที่ดีสำหรับนางที่จะได้เห็นโรงละครไวเซนาสเช่ที่ทรุดโทรมเมื่อเทียบกับโรงละครแห่งชาตินอร์แลนด์อย่างเต็มรูปแบบ นั่นจะเป็นการโน้มน้าวให้ห่านดำภาคภูมิใจ ที่ได้อยู่ในโรงละครของเขา

“ทางนี้ เชิญ”

ศาสตราจารย์ซาลินย่าเดินไปตามทางเดินที่มีแค่คนในถึงรู้

เมื่อแกลโลลี่นั่งรถม้าศาสตราจารย์ซาลินย่าก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

โชคดีที่คนในโรงละครยังไม่ได้กลับกัน

รถม้าเริ่มออกเดินทางไปยังโรงละครไวเซนาสเช่ และแกลโลลี่ก็ดึงผ้าม่านออกเพื่อมองออกไปข้างนอก

“ก่อนที่ข้าจะมาที่นี่ท่านพ่อบอกข้าว่ามีโรงภาพยนตร์สองแห่งในนอร์แลนด์”

"แกลโลลี่มีโรงละครแห่งเดียวในเมืองนี้ โรงละครไวเซนาสเช่ที่เจ้าหมายถึงไม่ได้นำเสนออะไรใหม่ในช่วงหกเดือนที่ผ่านมานี่ และกำลังจะปิดตัวลง ไม่มีใครมีเหตุผลให้ไปที่โรงละครแห่งนั้น”

“เป็นอย่างนั้นเหรอ?”

“ข้าขอสาบานด้วยชื่อเสียงของตัวเอง ข้าสัญญากับพ่อของเจ้าว่าเจ้าจะมีความสุขกับสิ่งที่ดีที่สุดที่นอร์แลนด์มอบให้แบบเดียวกับที่เจ้าได้รับในฟารัคซี่ โรงละครแห่งชาตินอร์แลนด์คือแนวทางของข้าในการรักษาคำมั่นสัญญานั้น”

แกลโลลี่ไม่ได้ซักไซร้ต่อ นางละสายตาออกไปด้านนอก เหม่อมองความสวยงามของเมือง

พวกเขาใช้เวลาประมาณสิบนาทีเพื่อไปถึงโรงละครไวเซนาสเช่ ซาลินย่าก้าวลงไปและเข้าไปในสภาพแวดล้อมรกร้างซึ่งทำให้เขามีความสุขมากขึ้นไปอีก

“ข้าหวังว่าโรงละครซอมซ่อแห่งนี้จะไม่ทำให้ชุดของเจ้าเปื้อนนะ แกลโลลี่”

ศาสตราจารย์ซาลินย่าไม่สนใจอีกต่อไปว่าใครจะรู้จักดอกไม้แห่งฟารัคซี่ที่นี่ แม้ว่านางจะถูกจำได้ แต่ก็จะไม่มีปัญหาอะไรที่โรงละครเก่าแห่งนี้