ตอนที่ 280 เธอไปหาเมียนเมียนมาเหรอ?
เมื่อคิดเช่นนั้นเธอก็สงบลง
เธอวางถ้วยชาลงบนโต๊ะและยิ้มให้กับลุงจาง “เอาล่ะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”
จากนั้นเธอก็หันไปหาคุณผู้หญิงเหมาอย่างขอโทษ
“ป้าเหมาคะ ขอโทษด้วยนะคะ ตอนนี้ฉันคงร่วมดื่มน้ำชายามบ่ายด้วยไม่ได้สักครู่ค่ะ”
คุณผู้หญิงยิ้มเมื่อรู้ว่าเหมาเยซื่อขอพูดกับเธอ
“ไปเถอะ เธอกับอาซื่อสนิทกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ หลังจากที่ไม่ได้เจอกันตั้งหนึ่งปี เขาก็คงมีเรื่องมากมายจะพูดกับเธอ พูดคุยกันได้ตามสบาย ไม่ต้องห่วงฉัน”
คุณผู้หญิงเหมาไม่คิดที่จะรับเฉียวเมียนเมียนเป็นลูกสะใภ้
เธอยังคงชอบเซินโย่ว
อย่างที่เธอเห็นลูกชายของเธอโดดเด่นมาก เรื่องแบบนี้ไม่ส่งผลกระทบต่อสถานะของเขา แม้ว่าเขาจะหย่าร้างและแต่งงานเป็นครั้งที่สองก็ตาม
ยิ่งไปกว่านั้นเซินโย่วยังทุ่มเทให้กับลูกชายของเธอมาก
ดังนั้นเธอยังคงต้องการให้เซินโย่วกับเหมาเยซื่ออยู่ด้วยกัน แม้ว่าเหมาเยซื่อจะแต่งงานแล้วก็ตาม
คงไม่มีอะไรที่จะมีความสุขไปกว่าการที่จะได้เห็นพวกเขาใช้เวลาร่วมกัน
“ป้าเหมา ฉันขอตัวก่อนนะคะ”
เซินโย่วยิ้มอย่างมีมารยาท จากนั้นก็ลุกขึ้นช้า ๆ เดินออกไปกับลุงจาง
........................
ในระหว่างทาง
เซินโย่วพยายามพูดคุยอย่างเป็นกันเองกับลุงจาง
ลุงจางอยู่กับตระกูลเหมามาหลายสิบปี
เขาเป็นพ่อบ้านที่มีความสามารถ
เขารู้ดีว่าเซิวโย่วพยายามจะแอบซักถามอะไรสักอย่าง
ดูเหมือนว่าเธอจะเดาได้เช่นกันว่าทำไม นายน้อยถึงตามหาเธอ
ลุงจางครุ่นคิดสักพักและตัดสินใจเตือนเธอ
“นายน้อยไม่ได้ดูปกติในตอนนี้ครับ ดุเหมือนเขาจะโกรธอะไรบางอย่าง”
ท่าทีของเซินโย่วเปลี่ยนไปเล็กน้อย
“....อ๋อเหรอ? เขาดูโกรธมากไหมคะ?”
“ผิดคิดว่าเป็นเช่นนั้นครับ”
ลุงจางจงใจทำให้สิ่งที่ฟังดูแปลกประหลาด
“ผมสงสัยว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับนายน้อยคนที่สอง ตอนนี้เขาดูเหมือนไม่เป็นไร แต่ท่าทีของเขาเปลี่ยนไป”
เซินโย่วกำหมัดไว้ข้างตัวเธอ ตื่นตระหนกเล็กน้อย
เธอสูญเสียความสงบอีกครั้ง
เธอรู้สึกกังวลมากขึ้นเมื่อคิดถึงอารมณ์ของเหมาเยซื่อ
...............
ที่ห้องทำงาน
ลุงจางเคาะประตูและพูดว่า “นายน้อยคนที่สองครับ คุณหนูเซินมาแล้วครับ”
“ให้เธอเข้ามา”
เสียงจากภายในห้องทำงานเย็นชาเป็นพิเศษ
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ความมั่นใจของเซินโย่วก็ลดลงทันที
ลุงจางเปิดประตูและโค้งคำนับ
“คุณเซิน เชิญครับ”
เซินโย่วหยุดที่ประตูสองสามวินาที ก่อนที่จะหายใจเข้าลึก ๆ และเดินเข้าไปในที่สุด
ลุงจาง ดึงประตูกลับ แต่ไม่ได้ปิดทั้งหมด เขาทิ้งช่องว่างเล็ก ๆ
เซินโย่วรู้สึกว่าอากาศเย็น ๆ ล้อมรอบตัวเธอ เมื่อเธอเข้ามาข้างใน ดูเหมือนเธอจะเห็นน้ำแข็งบาง ๆ บนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา
“อาซื่อ ตามหาฉันเหรอ?”
เธอฝืนยิ้มและพยายามทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“มีอะไรหรือเปล่า”
เหมาเยซื่อมองเธออย่างเย็นชา
“เธอไปหาเมียนเมียนมาเหรอ?”
ท่าทีของเซินโย่วแข็งกระด้าง
เธอไม่ได้คาดหวังว่าเหมาเยซื่อจะเป็นคนตรงไปตรงมา
แต่ท้ายที่สุดแล้วเธอเป็นเด็กสาวที่ร่ำรวยและมีการเปิดเผยมากมายตลอดหลายปีที่เติบโต เธอสามารถสงบสติอารมณ์ได้แตกต่างจากเด็กผู้หญิงส่วนใหญ่
เธอยิ้มอีกครั้งและพูดอย่างเป็นกันเองว่า
“ใช่แล้ว ฉันไปหาเธอเมื่อกี้ เมียนเมียนบอกคุณเรื่องนี้เหรอ?”
