ตอนที่ 271 คุณเฉียวไม่คิดอะไรเลยเหรอ?
เซินโย่วอาจคิดว่าคำพูดเหล่านี้จะทำให้เธอมั่นใจ
แต่ถ้านี่คือสิ่งที่เธอต้องการ เธอคิดผิดแล้ว
เฉียวเมียนเมียนไม่ได้รู้สึกหรือได้รับผลกระทบใด ๆ จากสิ่งที่เธอพูด เธอไม่เสียใจที่ได้รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้เลยสักนิด
“คุณเฉียวอย่าคิดมากเกินไป ว่าฉันพยายามจะพูดอะไรกับคุณ”
เซินโย่วไม่เต็มใจที่จะยอมรับ
“ฉันแค่บอกข้อเท็จจริงบางอย่างให้คุณรู้ ทำไมอาซื่อถึงแต่งงานกับคุณ ฉันจะรู้ได้ยังไง?”
ฮ่า ๆ .
เฉียวเมียนเมียนยิ้มเยาะในใจ
เห็นได้ชัดว่าเธอหมายถึงอย่างนั้น และตอนนี้เธอยังจะปฏิเสธอีก
ถ้าเซินโย่วบอกเธอโดยตรงว่าหล่อนไม่ชอบเธอ และไม่ต้องการเห็นเธอกับเหมาเยซื่อ หรือว่าเธอไม่ดีพอสำหรับเหมาเยซื่อ เธอจะชื่นชมตัวตนที่ตรงไปตรงมาเช่นนี้มากเสียกว่า
แต่การถากถางแบบนี้และการไม่เต็มใจยอมรับในสิ่งที่ตนเองหมายถึงนั้น ช่างน่ารังเกียจ
เธอดูหมิ่นวิธีการดังกล่าว
“นี่คือเรื่องทั้งหมดที่คุณเซินต้องการจะพูดกับฉันใช่ไหมคะ?”
เฉียวเมียนเมียนไม่สามารถใส่ใจเธอได้ น้ำเสียงของเธอก็ไม่อดทนอีกต่อไป
“ถ้าคุณทำเสร็จแล้ว โปรดออกไปได้แล้วค่ะ ฉันเหนื่อยนิดหน่อย และต้องการพักผ่อน”
เซินโย่วตะลึง
เมื่อเห็นว่าเฉียวเมียนเมียนไม่รู้สึกอะไรกับสิ่งที่เธอพูดเลย เธอขมวดคิ้วขึ้น
ปฏิกิริยาของเฉียวเมียนเมียนนั้นเกินความคาดหมายอย่างสิ้นเชิง
เธอคิดว่าเฉียวเมียนเมียนต้องอับอายและเสียใจ
หรือว่าเธอรู้สึกต่ำต้อยและเสียใจมาแล้ว
ไม่ว่าจะเป็นปฏิกิริยาใดก็ไม่สำคัญ ตราบใดที่เธอไม่มีความสุข เซินโย่วก็จะรู้สึกดีกับตัวเอง
แต่...
เฉียวเมียนเมียนไม่ได้แสดงอาการเศร้าเลย
ดูเหมือนเธอจะไม่ใส่ใจเลยเสียด้วยซ้ำ
ราวกับว่าสิ่งนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเธอ
ตอนนี้เป็นเซินโย่วเองที่กำลังโกรธและละอายใจในตัวเอง
“คุณเฉียวไม่ใส่ใจมันสักหน่อยเหรอ”
เธอไม่เชื่อว่าเฉียวเมียนเมียนจะจัดการความรู้สึกเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ เธอต้องแกล้งทำเป็นแน่
เฉียวเมียนเมียนเลิกคิ้วขึ้น “ใส่ใจกับเรื่องอะไรคะ?”
เซินโย่วจ้องมองไปที่เธอ “ถ้าอาซื่อแต่งงานกับคุณเพียงเพราะเหตุผลพิเศษและไม่มีความรู้สึกรักใด ๆ กับคุณจริง ๆ ...คุณไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยเหรอ?”
“คุณเซิน ตอนนี้คุณเป็นห่วงฉันใช่ไหม?” เฉียวเมียนเมียนยิ้ม
“แต่เหตุผลที่เหมาเยซื่อและฉันแต่งงานกันนั้นมันเป็นเรื่องของเราสองคน ไม่เกี่ยวอะไรกับคนนอกอย่างคุณเซินเลยค่ะ”
เฉียวเมียนเมียนเน้นคำว่า ‘คนนอก’
กล้ามเนื้อบนใบหน้าของเซินโย่วกระตุก
“คุณเฉียวคิดจริง ๆ เหรอว่าจุดที่คุณอยู่ในฐานะคุณผู้หญิงเหมานั้นจะปลอดภัยเพียงเพราะคุณได้แต่งงานกับอาซื่อ?”
“นั่นก็ไม่ใช่เรื่องของคุณเช่นกันค่ะ”
เฉียวเมียนเมียนรู้สึกรำคาญเธอมากขึ้นเรื่อย ๆ และไม่ต้องการจะสานต่ออะไรกับเออีก
“คุณเซินคะ คุณออกไปก่อนได้ไหมคะ”
เซินโย่วเป็นคนที่มีความภาคภูมิใจ เธอจะทนต่อการถูกไล่ ครั้งแล้วครั้งเล่าได้อย่างไร?
รอยยิ้มที่สง่างาม ที่ปรากฏบนใบหน้าก็หายไป ตอนนี้เธอกำลังมองเฉียวเมียนเมียนอย่างเย็นชา เธอหัวเราะเยาะพร้อมกับกล่าวว่า “ฉันหวังว่าคุณเฉียวจะยังคงมั่นใจกับเรื่องนี้ ฉันจะรอดูว่าคุณจะเป็นคุณผู้หญิงเหมาได้นานแค่ไหน”
“ขอบคุณค่ะ” เฉียวเมียนเมียนชี้ไปที่ประตู
“ฉันไม่ส่งนะคะ”
เซินโย่วเม้มริมฝีปากของเธอ จ้องมองเฉียวเมียนเมียนเป็นเวลาหนึ่งนาทีก่อนที่จะเดินออกไปในที่สุด
........
เมื่อประตูปิดลง เฉียวเมียนเมียนไม่ง่วงอีกต่อไปแล้ว
เธอไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะนอนหลับ หลังจากที่เซินโย่วรบกวนเธอแบบนี้
แม้ว่าเธอจะไม่ได้สงสัยในตัวเซินโย่วมากนัก แต่ก็ยังรู้สึกเสียใจที่ถูกกำหนดเป้าหมายและโจมตีด้วยวิธีนี้
