ตอนที่ 261 เขาควรขอโทษด้วยตัวเอง

“ขอบคุณค่ะคุณแม่” เฉียวเมียนเมียนขอบคุณเธออย่างสุภาพ หลังจากรับของขวัญชิ้นนี้จากเธอ

คุณผู้หญิงเหมาพูดไม่ออก

หัวใจของเธอปวดร้าว

เธอชอบกำไลข้อมือชิ้นนั้นมาก

“แม่ของผมชอบกำไลข้อมือเส้นนี้มาก เธอมักจะพกมันติดตัวอยู่ตลอดเวลา” เหมาเยซื่อยิ้มและกล่าวว่า

“คุณมีผิวขาวและหยกก็เข้ากับผิวของคุณ วันข้างหน้าผมจะหาต่างหูหยกและสร้อยคอให้กับคุณ จะได้เข้าใส่เข้าเซตกัน”

เขาไม่ได้พูดเสียงดัง แต่คุณผู้หญิงเหมาและเซินโย่วได้ยินที่เขาพูดอย่างชัดเจน

คุณผู้หญิงเหมาเริ่มรู้สึกอิจฉา นี่คือลูกชายที่เธอเลี้ยงดู แต่เขาไม่เคยคิดกับเธอขนาดนี้มาก่อน

“มันเป็นเรื่องจริงที่เขาพูดกันว่า ลูกชายมักจะลืมแม่เมื่อเขามีภรรยา ลูกลืมแม่ไปแล้วตั้งแต่เมื่อไหร่”

เหมาเยซื่อยิ้ม “แม่ นี่แม่อิจฉาลูกสะใภ้หรือเปล่า? แม่ไม่เคยบอกเหรอว่าอยากได้ลูกสาว? แม่ไม่ดีใจหรือไง ที่ผมหาลูกสาวให้แม่ได้แล้ว”

คุณผู้หญิงเหมาไม่รู้จะตอบเขาอย่างไร

เธอกำลังจะพูดออกไปว่า เธอไม่เห็นหล่อนเป็นลูกสาว

แต่ด้วยเพราะมีเหมาเยซื่ออยู่จึงเป็นการดีที่สุดที่เธอจะไม่พูดในสิ่งที่ไม่ดีต่อผู้หญิงคนนี้

ถ้าเธอทำให้เฉียวเมียนเมียนลำบาก อาจจะทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับลูกชายของเธอแย่ลงไปเท่านั้น

เธอไม่ได้โง่เขลาถึงเพียงนั้น

“จะมีการประมูลหยกในเดือนหน้า ผมคิดว่าชุดเครื่องประดับนั้นเหมาะกับคุณนะ คุณมอบกำไลสุดที่รักให้กับเมียนเมียนไปแล้ว เพราะงั้นผมจะหากำไลวงใหม่ให้คุณ คุณว่าดีไหม?”

คุณผู้หญิงเหมาและเหมาหยุนเฉิงรักกันมาก แม้ว่าเธอจะอายุ 40กว่าปีแล้ว แต่เหมาหยุนเฉิงก็ยังคงอาบน้ำให้กับเธอด้วยความรักราวกับว่าเธอเป็นเจ้าหญิงตัวน้อย

ดังนั้น เหมาเยซื่อจึงเดินตามรอยพ่อของเขาและมักจะเอาใจคุณผู้หญิงเหมาด้วย

เขาตกลงที่จะหาเครื่องประดับหยกให้กับคุณผู้หญิงเหมาทันที ที่เธอยกมันให้ผู้อื่น

“ดี คุณพูดเองนะ” คุณผู้หญิงเหมารู้สึกถึงความสำคัญของเธอที่มีในใจของผู้ชายคนนี้และไม่รู้สึกเสียใจอีกต่อไป

“อืม ก็ผมพูดแล้วนี่”

เหมาเยซื่อยิ้มและถามเฉียวเมียนเมียน “คุณเหนื่อยรึเปล่า อยากนอนพักไหม? ผมจะพาคุณไปที่ห้องนอนเพื่อพักผ่อนเอาไหม?”

เฉียวเมียนเมียนไม่เหนื่อย แต่เธอต้องการออกไปจากที่นี่

แม้ว่าท่านผู้หญิงเหมาคนเก่าและผู้หญิงเหมาคนปัจจุบันจะดูเหมือนเป็นคนง่าย ๆ สบาย ๆ

แต่เธอก็รู้สึกไม่สบายใจที่ได้อยู่ต่อหน้าผู้อาวุโสทั้งสอง

เธอตอบอย่างเงียบ ๆ “ค่ะ”

“เอาล่ะ ผมจะพาคุณไปนอนสักพัก”

เหมาเยซื่อหันไปหาคุณผู้หญิงเหมาคนเก่าและคุณผู้หญิงเหมาคนใหม่ “แม่ครับ คุณย่าครับ รู้จักเธอแล้ว ผมขอตัวพาเธอไปพักสักครู่นะครับ ผมเหนื่อยนิดหน่อย ยังไงถึงเวลาอาหารเย็น เรียกผมด้วยนะครับ”

ตอนนี้เขากำลังจะจากไปพร้อมกับเฉียวเมียนเมียน

“อาซื่อ”

เสียงของเซินโย่วดังออกมา

เหมาเยซื่อขมวดคิ้วเล็กน้อย ขณะที่เขาหันกลับมาเผชิญหน้ากับเธอ

เซินโย่วยืนขึ้นและกัดริมฝีปากของเธอ

“ครั้งก่อนที่เกิดเรื่องขึ้น...ฉันขอโทษคุณแทนเซลีที่วันนั้นเขาหุนหันพลันแล่นเกินไป ความจริงแล้วเขาเสียใจที่เขาจากไปแบบนั้น”

เหมาเยซื่อสบตาเธอสองสามวินาทีในขณะที่เขาขมวดคิ้วหนักขึ้น น้ำเสียงเย็นชาอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนออกมาจากปากเขา “เขาควรเป็นคนมาขอโทษด้วยตัวเอง นอกจากนั้นเขาไม่ใช่มาขอโทษฉัน แต่ต้องขอโทษเมียนเมียน”

ท่าทีของเซินโย่วเปลี่ยนไปเล็กน้อย เมื่อเธอสังเกตเห็นท่าทีที่เย็นชาของเขา

เธอรู้สึกได้

นับตั้งแต่ที่พวกเขาจากกันไม่ดีในครั้งล่าสุดนั้น เหมาเยซื่อก็เย็นชาต่อเธอมากยิ่งขึ้น