ตอนที่ 11 [ชื่อตอนขอปิดไว้ เพราะจะเป็นการสปอยตอนหน้าครับ]
*ก่อนจะอ่านนิยาย โปรดตรวจสอบว่าท่านได้อยู่ในสถานที่ที่มีแสงเพียงพอ หรือถ้าท่านอ่านในความมืดก็อย่าลืมเปิด Night Mode หรือจอส้ม เพื่อป้องกันการปวดหัวและสายตาสั้นด้วยนะครับ*
--------------------------------------------------------------------------------------------
เมื่อแสงอรุณลับขอบฟ้าไป, ธุรกิจยามค่ำในเมืองชิงฉานก็เริ่มขายดีขึ้น. ผู้คนในตอนค่ำนั้นมีเวลาเดินไปมามากขึ้นไม่เหมือนกับตอนกลางวัน.
ที่ถนนมีคนอยู่ชุกชมและกลิ่นหอมยั่วยวนก็โชยออกมาจากร้านอาหารนั้น ทำให้ผู้คนที่เดินไปมาสนใจ. แค่สูดฟึดเดียวก็ทำให้คนรู้สึกหิวได้แล้ว.
ลูกค้าของร้านบะหมี่ข้างทางเพิ่งมาถึง เขาสั่งบะหมี่หนึ่งถ้วยเหมือนอย่างเคย. ขณะที่เขากำลังรอบะหมี่อยู่นั้นจู่ๆเขาก็ได้กลิ่นแปลกๆแต่ก็ยั่วยวนมากๆ.
กลิ่นนี้มันช่างหอมหวานและเผ็ดร้อนมากๆ. แค่สูดครั้งเดียวก็พอจะทำให้น้ำลายไหลออกมาได้เลย. เขาลืมบะหมี่หนึ่งถ้วยนั้นไปทันทีแล้วเดินตามกลิ่นนั่นไป. ในที่สุดเขาก็เดินมาเจอร้านอาหารแห่งนึงที่มีคนยืนรออยู่หน้าร้านเยอะแยะไปหมด.
ร้านนั้นเอาโต๊ะมาวางไว้ด้านนอกอยู่เต็มไปหมดและด้านในร้านก็มีหม้อใบใหญ่ตั้งอยู่. ในหม้อนั้นเต็มไปด้วยลูกกุ้งสีแดง. กลิ่นหอมที่ยั่วน้ำลายพวกเขานั้นได้พาพวกเขามาที่ร้านอาหารนี้.
“ลูกกุ้งครับ, 20ทองแดงต่อ1จินครับ. ถ้าอยากกินก็รีบสั่งนะครับ. ถ้าเราขายหมดแล้วก็หมดเลยนะ!” (จินคือหน่วยน้ำหนักของจีนครับ)
มีคนคนนึงจำเด็กเสิร์ฟคนนั้นได้ “เห้ย เจ้าหนูคนที่ขายซาลาเปานอกเมืองหนิ? ทำไมชั้นไม่เห็นหนูขายซาลาเปาแล้วล่ะ?”
เล่าเอ๋อเงยหน้าขึ้นแล้วจำชายคนนี้ได้. เขาเป็นลูกค้าประจำ. เขายิ้ม “อ๋อ, จากนี้ไปเราจะมาขายที่ร้านนี้น่ะครับ. ถ้าลุงอยากกินก็มาตอนเช้านะครับ. ตอนกลางคืนพวกเราจะขายอาหารพิเศษ - ลูกกุ้งนี่ไงครับ. อยากลองมั้ยครับ?”
“ราคามันแพงไปหน่อยนา” ลูกค้าลังเล.
“ราคานี้ไม่แพงเลยนะครับ. ร้านอื่นๆก็ขายกันราคานี้. สำหรับพวกเรา เราตวงจากน้ำหนัก. ลุงได้1จินแน่นอนครับ. ผมสัญญาด้วยว่ามันอร่อยมาก”
ทันทีที่เขานึกถึงรสชาติของซาลาเปา ลูกค้าคนนั้นก็พยักหน้าทันที “งั้นชั้นเอา1จินนะ”
“รอแปปนึงนะครับ”
ลูกค้าคนนั้นนั่งลงที่เก้าอี้. ข้างๆเขานั้นมีคนคนนึงสั่งอาหารมา แล้วก็กำลังกินอย่างเอร็ดอร่อย. ลูกค้าคนนั้นกินจนเหงื่อแตกออกมาเยอะมากแต่ก็ไม่ได้แคร์เลยแล้วเขาก็รีบพุ่งขึ้นมาว่า “อร่อยมากๆเลย! เสี่ยวเอ้อ, ขอเพิ่มอีก3จิน!” (ผมลืมไปว่านี่นิยายจีน ต้องแปลเป็นเสี่ยวเอ้อไม่ใช่เด็กเสิร์ฟ55+)
ลูกค้าประจำคนนั้นเห็นเปลือกกุ้งกองเป็นภูเขาอยู่บนโต๊ะจึงกลืนน้ำลายตัวเอง. เขาคาดหวังมากๆ.
ลูกกุ้งมาถึงรวดเร็วมาก. เล่าเอ๋อเอาจอกใส่น้ำพลัมเปรี้ยวให้เขาดื่ม “นี่ถึงเป็นของพิเศษเนื่องในวันเปิดร้าน. ถ้าลุงกินลูกกุ้งแล้วดื่มนี่เข้าไป ลุงจะรู้สึกสดชื่นขึ้นครับ”
นี่คือหน้าร้อนและน้ำแข็งก็ไม่มีเลย. ดังนั้นตอนที่ทำน้ำพลัมเปรี้ยวนี้เสร็จ มันก็ถูกเอาไปแช่ให้เย็นในน้ำเย็นจากบ่อน้ำ.
ลูกค้าประจำคนนั้นพยักหน้าแล้วหยิบกุ้งขึ้นมาทันที. เขาแกะเปลือกมันออกได้ง่ายๆเลย. เนื้อขาวๆดุจหิมะลอยอยู่บนน้ำซอสเผ็ด. เมื่อเขาหยิบมันเข้าปาก, รสชาติของกุ้งเผ็ดๆและละลายในปากก็ระเบิดออกมา.
เผ็ดมาก! อร่อยมาก!
พอกลืนลูกกุ้งลงไปเสร็จ ลูกค้าคนนั้นก็จิบน้ำพลัมไปทันที. จากนั้นเขาก็รู้สึกสดชื่นขึ้นเพราะรสเผ็ดไม่แสบอีกต่อไป.
ตอนนี้เขารู้สึกว่าเหรียญทองแดง20เหรียญคุ้มทุกสตางค์มาก.
คุ้มจริงๆนะ!
เขากินต่ออย่างมีความสุข. หลังจากกินไปเกือบหมดถ้วยเขาก็สั่งเพิ่มอีก3จิน.
วันนี้เขาจะยัดอาหารสุดแซ่บนี้จนท้องแตกไปเลย.
ชิยูเองก็เตรียมตัวมาดีมาก ลูกค้าทุกคนอิ่มหนำหมด. แต่พอร้านกำลังจะปิดลง ลูกกุ้งที่พวกเขาซื้อมาทั้งหมดก็หายไปในคืนเดียวเลย.
ในตอนนั้นเอง ร้านนี้ก็มีชื่อเสียงขึ้นมาแบบข้ามคืนเลยทีเดียว. ลูกค้าหลายคนอยากจะจองล่วงหน้า. ชิยูก็ทำได้แค่ยิ้มอย่างขมขื่นแล้วบอกลูกค้าว่าใครมาก่อนก็ได้ก่อน.
เมื่อร้านปิดลง ทุกๆคนก็นอนฟุ่บอยู่บนโต๊ะเพราะความเหนื่อยล้า. แต่เมื่อพวกเขานั่งนับเงิน ทุกคนก็มีแรงขึ้นมาทันที.
“ว้าว, เงินเยอะจัง!” ชีวิตขอทานนั้นไม่เคยได้เห็นเงินเยอะแบบนี้มาก่อน, “เหมือนกับฝันไปเลย”
ชิยูยิ้ม “คราวหลังเราจะได้เยอะกว่านี้อีก. ในอนาคตเงินจะเริ่มไม่สำคัญกับพวกเธออีกต่อไป. พวกเธอจะโหยหาสิ่งที่สำคัญกว่านั้น”
“คุณตา, พี่สาวและพวกพี่ชายสำคัญกว่าเงินใช่มั้ยคะ?” เสี่ยวฉีถาม.
ชิยูลูบหัวเธอ “เสี่ยวฉีฉลาดมากจ้ะ!”
วันต่อมาและวันหลังจากนั้น ร้านก็ขายดีมากๆ.
จำนวนลูกค้าเพิ่มขึ้นแบบก้าวกระโดดมากๆ. พอถึงเย็น แม้แต่ก่อนที่ร้านจะเปิด, ก็จะมีลูกค้ามารอต่อคิวยาวมากที่ด้านนอก. ชิยูภูมิใจกับความสำเร็จนี้มากแต่ในเวลาเดียวกันเธอก็เริ่มกังวล.
ยิ่งขายดีเท่าไหร่ ก็จะมีศัตรูเพ่งเล็งมากขึ้นเท่านั้น.
ร้านนี้ไม่มีคนหนุนหลังดีๆ. ถ้ามีคนพยายามจะมาปล้นร้านล่ะก็ เธอกับพวกเด็กกำพร้าคงไม่มีแรงสู้โจรแน่.
“หลินฟ่าน, นายคงปลุกพลังขึ้นมาได้แล้วสินะตอนนี้?” ชิยูคิด. เธอบอกให้เล่าเอ๋อพาเสี่ยวฉีไปเชิญหลินฟ่านมา.
เนื่องจากร้านนี้ต้องการคนคุ้มกัน, ทำไมถึงไม่ให้ตัวละครที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกนี้มาช่วยล่ะ. ทันทีที่หลินฟ่านเป็นใหญ่ขึ้นมา ตระกูลหลินก็จะได้กลายเป็นผู้ปกครองแห่งเมืองชิงฉานแห่งนี้. ถ้าในอนาคตเธอจากที่นี่ไปสำรวจโลกและทิ้งกิจการไว้ให้คุณตา, ตระกูลหลินก็จะคอยคุ้มกันไม่ให้ใครกล้ามาสร้างปัญหาให้.
เสี่ยวฉีโชคดีมากๆ. เธอบังเอิญพบหลินฟ่านพอดีตอนที่กำลังจะออกไปแล้วรีบเชิญเขาเข้ามาในร้านทันที. หลินฟ่านตอบตกลงแล้วบอกว่าเขาจะพาน้องสาวไปด้วย.
เมื่อเสี่ยวฉีไปบอกชิยู ชิยูก็หยุดทำอาหารทันที.
น้องสาวของหลินฟ่านงั้นหรอ?
ในนิยายนั้น เพราะหลินฟ่านถูกมองว่าไร้ค่า, สมาชิกในสำนักตระกูลหลินทุกคนจึงไม่อยากไปยุ่งกับเขา - ยกเว้นน้องสาวเขา.
ถ้าเป็นอย่างงี้ล่ะก็ เธอควรจะต้องเตรียมอะไรให้หน่อยแล้ว…..
คืนนั้นหลินฟ่านมาที่ร้าน. ข้างๆเขามีเด็กผู้หญิงน่ารักคนนึง. นางใส่ชุดสีเขียว ใบหน้าของเธอดูใสและสวยมากๆ. เป็นความสวยที่เมื่อมองครั้งนึงแล้วอยากจะมองอีก.
“ออ, พวกเธอนี่เองหรอที่ขายลูกกุ้งอันโด่งดังนั่น!” ตอนนั้นเองหลินฟ่านก็ไม่ใช่คนอ่อนแออีกต่อไป เขามีความมั่นใจมากๆ.
เขาน่าจะค้นพบความลับของสร้อยนั่นแล้ว.
ชิยูยักไหล่ “ช่วยไม่ได้นะ. ก็เราต้องหาเลี้ยงตัวเองหนิ. แต่เราขายดีเกินไปแล้วเราก็มีปัญหาด้วย. เราเลยไม่มีทางเลือกจึงเชิญนายมาแล้วก็หวังว่าจะมีคนคอยคุ้มกันให้นะ?”
“เธอยังต้องการคนคุ้มภัยอีกเหรอ?” หลินฟ่านตกใจ.
ชิยูรู้อยู่แล้วว่าเขาต้องพูดแบบนี้จึงยิ้ม “ชั้นเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาๆนะ”
จู่ๆหลินฟ่านก็จับมือชิยูแล้วมือก็ไปโดนกระเป๋าเงินของเธอ. จากนั้นเขาก็ประหลาดใจ “เธอเป็นผู้หญิงธรรมดาๆแน่เหรอ?”
“นายก็ลองพิสูจน์เองสิ!” ชิยูยิ้ม “แล้วก็ ถ้านายไม่ปล่อยมือชั้นล่ะก็ น้องสาวนายจะไม่พอใจเอานะ”
“.....” หลินฟ่านปล่อยมือเธอออก. เขาดูลุกลี้ลุกลนมากว่าความลับของสร้อยเขาจะถูกคนอื่นรู้เข้า.
ฮ่าฮ่า นายเป็นเด็กผู้ชายอายุ14-15ปีนะ ทำไมทำหน้าบึ้งอย่างกับตาแก่ล่ะ?
ชิยูยิ้มแล้วเชิญให้พวกเขานั่ง. เธอรีบไปเอาอาหารที่เตรียมไว้ออกมาทันที. เธออยากจะเจรจากับหลินฟ่านและดูว่าเขาจะยอมช่วยหรือป่าว.
