ตอนที่ 248 ฉันบอกให้เขาหายไป

เฉียวเมียนเมียนดิ้นรนเล็กน้อยด้วยความเขินอาย แต่เมื่อเธอรู้ว่าแขนรอบเอวของเธอกระชับขึ้น เธอก็รีบขัดขืน

จากนั้นเธอก็ปล่อยให้เหมาเยซื่ออุ้มเธออย่างเชื่อฟัง

แม้ว่าเธอจะมองไม่เห็นท่าทีของเฉียวเฉินในตอนนี้ แต่เธอก็แทบจะเดาได้

ใบหน้าของเธอร้อนขึ้นและมีสีแดงอ่อน ๆ ปรากฏบนแก้มขาว ๆ ของเธอ เธอกระซิบตอบกลับเขา

“อืม เรียบร้อยแล้ว”

มือใหญ่อันอบอุ่นของชายคนนั้นบีบเนื้อนุ่มที่เอวของหญิงสาว จากนั้นเขาก็หันศีรษะไป มองออกไปนอกหน้าต่างก่อนจะพูดกับลุงหลี่ว่า “ไปกันเถอะ”

“ครับ นายน้อย”

ลุงหลี่สตาร์ทรถและมองออกไปนอกหน้าต่าง

เขาเห็นชายหนุ่มในชุดสูทสีขาวที่ประตูวิลล่าจ้องมองพวกเขา

แม้ว่าชายคนนั้นจะหน้าตาไม่ดีเท่านายน้อยของเขา แต่เขาก็ยังถือว่าหน้าตาหล่อเหลา

เขาถือว่าโดดเด่นในหมู่คนทั่วไป

ใบหน้าที่อ่อนโยนของเขาควรจะทำให้ผู้คนรู้สึกผ่อนคลาย แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาถูกปกคลุมไปด้วยหมอกควัน เมื่อรวมกับดวงตาที่แข็งกร้าวเล็กน้อยของเขา ทำให้ผู้คนที่มองรู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมาก

ลุงหลี่เดาว่าเขาน่าจะเป็นอดีตคู่หมั้นของคุณผู้หญิง

เขาดูดีมาก แต่กลับทำตัวน่ารังเกียจ

เขานอกใจคู่หมั้นไปคบหากับน้องสาวของเธอ

ลุงหลี่มองแวบเดียวก่อนจะถอนสายตาออกจากเขา เขาสตาร์ทรถอย่างรวดเร็วและขับรถโรลส์รอยซ์สีดำออกจากบริเวณวิลล่าแห่งนี้

...........

ภายในรถที่ขับเคลื่อนบนท้องถนน

เหมาเยซื่อเอื้อมมือไปลูบผมยาวสลวยของหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาแล้วถามอย่างเป็นกันเองว่า

“ตอนนั้นซูเจ๋อพูดอะไรกับคุณบ้าง”

“หืม?” เฉียวเมียนเมียนกะพริบตาและเงยหน้าขึ้น

เขามองลงไปและพบกับดวงตาสีเข้มและอ่อนนุ่มของหญิงสาว เมื่อนึกถึงว่าเธอร้องไห้ด้วยความเสียใจ เมื่อเขาสงสัยว่าเธอยังมีใจให้กับซูเจ๋อ เขาก็ลังเลและคิดหนักเกี่ยวกับคำพูดของเขาก่อนที่จะพูดออกไปว่า

“ผมเห็นคุณคุยกับเขาที่ประตูรั้วเมื่อกี้”

“ผมรู้ว่าคุณอยากจะเพิกเฉยต่อเขา แต่เขากลับรังแกคุณแทนเสียนี่”

“เขาเสียใจและไม่อยากเลิกกับคุณหรือ?”

เหมาเยซื่ออยู่อีกฟากของถนน จึงไม่ได้ยินสิ่งที่ซูเจ๋อพูด ทำให้เขาเป็นกังวล

เฉียวเมียนเมียนเก่งมาก จนแม้แต่เขาก็ไม่สามารถต้านทานได้

ซูเจ๋อจะต้านทานเธอได้อย่างไรกัน?

ไม่ใช่เรื่องแปลกที่ใครบางคนจะเสียใจ หลังจากเลิกราและต้องการกลับมาคบกันอีกครั้ง

เมื่อเทียบกับซูเจ๋อแล้วเขามั่นใจว่าเขาโดดเด่นกว่า

แต่ไม่ว่าเขาจะโดดเด่นเพียงไหนเขาก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์กับเฉียวเมียนเมียนมากว่า 10ปีเช่นนั้น

นี่เป็นอย่างเดียวที่เขาแพ้ให้กับซูเจ๋อ

และมันจะต้องเป็นสิ่งที่เขาใส่ใจมากที่สุด

เมื่อนึกถึงวิธีที่เธอรู้จักซูเจ๋อเมื่อสิบปีก่อน เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอึดอัดข้างในใจ

เฉียวเมียนเมียนตกตะลึงกับคำถามของเขา และเมื่อเธอรู้ว่าเขาหึงอีกครั้ง เธอก็อธิบายทันทีว่า

“ไม่ค่ะ เขาบอกว่าอยากคุยกับฉัน แต่ฉันไม่อยากคุยกับเขา”

“เขาอยากคุยกับคุณงั้นเหรอ?”

คำตอบนี้ไม่เป็นที่พอใจของเหมาเยซื่อ

เขายังคอยเฝ้าสังเกตการณ์อยู่

ชายผู้มีหน้าตาหล่อเหลาคนนี้ ขมวดคิ้วเข้าหากัน “คุณคุยอะไรกับเขาได้อีกบ้าง”

“ค่ะ ฉันไม่คิดว่าจะคุยกับเขามากนัก ฉันจึงบอกให้เขาหลีกทาง”

เฉียวเมียนเมียนรีบอธิบายก่อนที่ความหึงของเขาจะระเบิด

อย่างที่คาดไว้

คิ้วที่ถักของชายคนนี้คลายลงเล็กน้อย และสีหน้าของเขาก็ผ่อนคลายลงเช่นกัน

“คุณบอกให้เขาหลีกทางเหรอ?”

“ค่ะ” เฉียวเมียนเมียนพยักหน้า “ฉันบอกให้เขาหลีกทาง”

“ที่รัก ทำได้ดีมาก”