SEEA 219: รออยู่ใกล้ร่องลึก ฟรี
SEEA 219: รออยู่ใกล้ร่องลึก
เรือบรรทุกสินค้ามีชื่อว่า“โอนิมารุ” มันจะออกจากซานฟรานซิสโกและเข้าสู่มหาสมุทรแปซิฟิก ตามเส้นทางที่มีละติจูด 40.17.26 N และลองจิจูด 127.05.00 W มันจะแล่นไปทางตะวันตกเฉียงใต้และคาดว่าจะไปถึงมิยาโกะประเทศญี่ปุ่นในเวลาสามวัน
เรือส่วนใหญ่มีสีแดงยกเว้นดาดฟ้าและที่อยู่อาศัยซึ่งเป็นสีขาว สามารถจดจำได้ง่ายด้วยด้านหน้ารูปวงรีและด้านหลังที่เป็นรูปสี่เหลี่ยม
“บนเรือมีกี่คน” เฉินฟานถามด้วยน้ำเสียงทุ้ม
“นาย นายไม่ได้วางแผนที่จะจี้เรือจริงๆใช่ไหม” นาคางาวะ เอมิ ไม่ได้โง่ จากปฏิกิริยาของ เฉินฟาน เธอรู้ว่าเธออาจจะถามคำถามซ้ำซ้อน
เขาวางแผนที่จะจี้เรืออาวุธจริงหรือ?
เธอเริ่มสงสัยว่า เฉินฟาน เป็นคนบ้าหรือเป็นสมาชิกขององค์กรก่อการร้าย ไม่ว่าในกรณีใดเขาไม่สามารถเป็นคนปกติได้
“บิงโก. ถูกต้องสมบูรณ์ รางวัลของเธอ: บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป หนึ่งห่อ!” เฉินฟานยื่นแขนออกไปและดีดนิ้วของเขา มันเป็นเพียงเรือบรรทุกพลเรือน การปล้นมันจะง่ายเหมือนพาย
“ประมาณ 50 คน มีคนกว่า 20 คนจากกองทัพเรือ ฉัน…ฉันไม่แนะนำให้นายเสี่ยงเพราะพวกเขาจะใช้เครื่องยิงจรวดเพื่อทิ้งระเบิดพวกนายเป็นชิ้น ๆ”
นาคางาวะ เอมิ กลืนน้ำลายอย่างกังวล ไม่ใช่ว่าเธอใจดีและต้องการเตือนชายหนุ่มที่กำลังจะก่ออาชญากรรมถึงผลที่ตามมา แต่เธอกลัวว่า เฉินฟาน จะฆ่าเธอด้วยความโกรธหลังจากที่ทีมของเขาถูกกวาดล้าง
“เธอไม่ต้องกังวลเรื่องนั้น อาวุธของมนุษย์ที่ด้อยกว่าเช่นเครื่องยิงจรวดไม่สามารถทำร้ายร่างกายของฉันได้” เฉินฟานหัวเราะแบบชั่วร้ายซึ่งทำให้ นาคางาวะ เอมิ หวาดกลัวมากขึ้น
อย่าพูดถึงกลุ่มคนที่ นาคางาวะ เอมิ จำแนก เฉินฟาน ไว้ในใจเธอ หลังจากที่เขาปิดประตูโครมครามเขาก็กลับไปที่หอคอยหินทันทีและเปิดคอมพิวเตอร์ค้นหาพื้นที่ทะเลที่เรือบรรทุกสินค้าจะผ่านไปและคิดถึงสถานที่ที่สะดวกที่สุดในการจี้เรือ
ความจริงที่ว่ามันเป็นเรือบรรทุกของพลเรือนหมายความว่าปลาไหลไฟฟ้าสามารถทำอะไรก็ได้ที่ต้องการโดยไม่ถูกตรวจพบ เฉินฟานไม่กังวลว่าทหารญี่ปุ่นจะตรวจสอบสาเหตุของเรืออับปางจริงหรือไม่ อย่างไรก็ตามแม้ว่าคนที่มีจินตนาการมากที่สุด 10,000 คนในญี่ปุ่นจะถูกรวบรวมและไตร่ตรองจนสมองของพวกเขาเริ่มเดือดพวกเขาก็ไม่มีทางเดาได้ว่า เฉินฟาน อยู่เบื้องหลังทุกอย่าง
หลังจากการวิจัยบางส่วน เฉินฟาน ได้ตัดสินใจเลือกสถานที่: ร่องลึกของญี่ปุ่นซึ่งตั้งอยู่ในช่องทางทะเลทางตะวันออกของญี่ปุ่น
ร่องลึก 890 กิโลเมตรกว้าง 100 กิโลเมตรและมีความลึกเฉลี่ย 6,000 เมตร ส่วนที่ลึกที่สุดอยู่ทางตะวันออกเฉียงใต้ผ่านหมู่เกาะอิซุซึ่งมีความลึก 10,300 เมตร นอกจากนี้เรือบรรทุกสินค้าจะต้องผ่านสถานที่นี้อย่างแน่นอน หากเฉินฟานทำตามแผนของเขาในสถานที่นั้นเรือจะจมลงไปในร่องลึกและทหารญี่ปุ่นจะไม่สามารถหาทางยกซากปรักหักพังได้
หลังจากเลือกสถานที่แล้วสิ่งที่เหลืออยู่คือส่งปลาไหลไฟฟ้าไปที่นั่นและรอเรือมาถึง สำหรับเครื่องมือ เฉินฟาน เลือกหอกที่ทำจากโลหะผสมไทเทเนียม เขาต้องเจาะไม่กี่รูที่ด้านล่างของเรือ
เวลา 9.00 น. ของวันรุ่งขึ้น เฉินฟาน ตื่นขึ้นมาและกลิ้งไข่นกอินทรีในตู้อบหนึ่งรอบ หลังจากนั้นเขาก็เริ่มควบคุมปลาไหลไฟฟ้าซึ่งจับหอกและว่ายไปทางทะเลญี่ปุ่น
ความเร็วของปลาไหลไฟฟ้าสูงถึง 270 ไมล์ทะเลต่อชั่วโมง หลังจากว่ายน้ำอย่างต่อเนื่องเป็นเวลาสามชั่วโมงก็มาถึงร่องลึก 150 ไมล์ทะเลห่างจากมิยาโกะ
ยังคงเป็นเวลาหนึ่งวันครึ่งจากเวลาที่ นาคางาวะ เอมิ บอก เฉินฟาน เขาตัดสินใจเดินตามเส้นทางของเรือเพื่อค้นหาเรือบรรทุกสินค้าสีแดงก่อนจากนั้นจึงคำนวณตำแหน่งที่แน่นอนเหนือร่องลึกที่จะไปถึง มิฉะนั้นเนื่องจากทะเลมีขนาดใหญ่มากหลังจากที่เรือบรรทุกสินค้ามาถึงช่องทางเดินทะเลของญี่ปุ่นปลาไหลไฟฟ้าอาจไม่สามารถหาได้
ความเร็วของเรือคือ 25 ไมล์ทะเลต่อชั่วโมงดังนั้นในหนึ่งวันครึ่งจะเดินทางได้ 800 ถึง 1,000 ไมล์ทะเล ถ้าปลาไหลไฟฟ้าว่ายไปได้ไกลขนาดนี้ก็น่าจะหาเรือได้
ญี่ปุ่นเป็นประเทศที่แคบและยาวล้อมรอบด้วยทะเล เพียงแค่ดูทรัพยากรของมันก็แย่ยิ่งกว่าเกาหลีเหนือซึ่งยากจนมากอยู่แล้ว นั่นหมายความว่าอุตสาหกรรมการเดินเรือได้รับการพัฒนาอย่างมาก เมื่อถึงเวลาที่ปลาไหลไฟฟ้าว่ายน้ำเป็นระยะทาง 800 ไมล์ทะเลพบแล้ว 43 ลำที่มีน้ำหนักมากกว่า 10,000 ตัน ในหมู่พวกเขาเจ็ดลำถูกทาสีแดง แต่ทั้งหมดเป็นเรือบรรทุกน้ำมันและเรือบรรทุกสินค้าจำนวนมากและไม่มีใครเป็นเรือที่ต้องการ
เมื่อประมาณว่าถึงเวลาแล้วปลาไหลไฟฟ้าก็ว่ายไปมาตามแนวยาว 50 ไมล์ทะเล
ครั้งนี้ปลาไหลไฟฟ้าโชคดีมาก เมื่อถึงเวลาที่ว่ายไปเพียงสองรอบเรือสีแดงขนาดใหญ่ที่ไม่มีอุปกรณ์ช่วยยกบนดาดฟ้าก็แล่นเข้าหามัน
แน่นอนผลที่ได้คือน่ายินดีอย่างน่าประหลาดใจ มีการวาดคำว่า“โอนิมารุ” ไว้ที่ด้านหน้าของเรือ เมื่อปลาไหลไฟฟ้าขยับเข้ามาใกล้ ๆ มันสังเกตเห็นชายสามคนยืนอยู่ใกล้ปีกแต่ละคนถือปืนไรเฟิลจู่โจม Howa Type 89
ชายร่างกำยำทั้งสามสวมเสื้อแจ็คเก็ตสีดำและแต่ละคนมีสีหน้าเหมือนหิน คนหนึ่งยืนอยู่บนหัวเรือและอีกสองคนอยู่ที่ข้างเรือทุกคนหยุดนิ่ง แม้ว่าทะเลจะสงบโดยสิ้นเชิงและไม่มีเรือลำอื่นอยู่รอบ ๆ แต่นิ้วชี้ของพวกเขาก็ยังคงถืออยู่ใกล้กับไกปืน พวกเขาอาจเป็นทหารมานานจนนิสัยเช่นนี้ยังคงอยู่
หลังจากยืนยันเป้าหมาย เฉินฟาน ดึงสติของเขากลับมาจากปลาไหลไฟฟ้าและคำนวณเวลาที่เรือจะไปถึงร่องลึกอย่างรวดเร็ว เมื่อเปิดแผนที่ดาวเทียมเขาวาดเส้นทางของเรือ
เมื่อทุกอย่างสงบลง เฉินฟาน ก็ควบคุมปลาไหลไฟฟ้าอีกครั้งและว่ายไปที่ร่องลึก เขาต้องการหาที่ที่ลึกที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ที่เขาจะโจมตีเรือและทำให้มันจม
ร่องลึกของญี่ปุ่นมีความกว้างประมาณ 100 กิโลเมตรและยิ่งเคลื่อนเข้าใกล้ศูนย์กลางมากเท่าไหร่ก็ยิ่งลึกลงไปเท่านั้น หลังจากปลาไหลไฟฟ้ามาถึงหน้าผาใต้น้ำมันหายใจเข้าลึก ๆ สองสามครั้งและบินเข้าสู่ใจกลางทันที
ร่องลึกอยู่ระหว่างแผ่นแปซิฟิกและแผ่นยูเรเชีย อาจเป็นเพราะแผ่นดินไหวบ่อยครั้งเฉินฟานตระหนักว่ามีรอยแยกขนาดใหญ่ที่มีความลึกแตกต่างกันไปทุกหนทุกแห่ง ที่ใหญ่ที่สุดที่เขาเห็นมีความกว้าง 2 กิโลเมตรมีแนวปะการังและปลามากมาย
เมื่อสแกนสภาพแวดล้อมสั้น ๆ ปลาไหลไฟฟ้าก็ว่ายออกไปในระยะทางหนึ่งเพื่อกลับมาอีกครั้งและเข้าไปในรอยแยก
ตอนนี้เขามองไปรอบ ๆ ด้วยความเร่งรีบและไม่ได้กังวลเกี่ยวกับส่วนยื่นยาวข้างรอยแยก เมื่อเขาคิดทบทวนอีกครั้งก็เห็นได้ชัดว่าส่วนที่ยื่นออกมานั้นเป็นโครงร่างของเรือซึ่งเป็นเรือที่ปกคลุมไปด้วยตะกอนทะเลเมื่อไม่ต่ำกว่าร้อยปีที่แล้ว เป็นไปได้มากว่าจะมีสมบัติอยู่ข้างใน!
ปลาไหลไฟฟ้าใช้อุ้งเท้าเพื่อขจัดตะกอนปลาไหลไฟฟ้าเห็นเรือไม้สองชั้นยาว 40 เมตรกว้างแปดเมตร
เสากระโดงเรือหักและไม่มีที่ใดที่จะพบได้และโครงของมันก็ถูกทำลายจากการชนเช่นกันเผยให้เห็นกล่องไม้อย่างน้อยหนึ่งโหลอยู่ข้างใน
กล่องไม้เหล่านี้มีความยาว 1 เมตรกว้างและสูง 50 เซนติเมตร เห็นได้ชัดจากลวดลายหยาบที่แกะสลักไว้ด้านนอกของกล่องซึ่งเนื้อหาของมันมีความพิเศษ
จากรูปแบบของมันไม่ชัดเจนว่าเรือมาจากประเทศใด ปลาไหลไฟฟ้าใช้อุ้งเท้าและหักเรือไม้ที่ชำรุดแล้วออกเป็นชิ้น ๆ เพียงเพื่อจะได้รู้ว่ามีกล่องไม้ที่มีลวดลายอยู่ที่หางเรือ
หลังจากนับ เฉินฟาน พบว่ามี 43 กล่อง
ปลาไหลไฟฟ้าหยิบกล่องและเตรียมเปิดโดยไม่ลังเล อะไรอยู่ข้างใน?
