บทที่ 5 ผู้สืบสายเลือดของไวท์เคานต์รากันต์ (4)
บทที่ 5 ผู้สืบสายเลือดของไวท์เคานต์รากันต์ (4)
“เจ้ารู้ไหมว่าเจ้ากำลังพูดอะไรออกมา เจ้ากล้าพูดแบบนี้ได้ยังไง เจ้ารู้รึเปล่าว่าเจ้ากำลังยืนอยู่ที่ไหน?”
พั้ว! ตุบ!
“นี่สำหรับความกล้าของเจ้า!”
“นายน้อย ท่านโปรดใจเย็นๆก่อน”
ถ้าคนรับใช้เข้าไปห้ามลุคช้ากว่านี้อีกหน่อย จมูกของเทรินก็คงจะแบะออกด้วยหมัดของลุคไปแล้ว
นี่คือความโกรธที่ลุคกำลังรู้สึกอยู่ในขณะนี้ ในตอนแรกเขาเกลียดที่จะต้องมาอยู่ในร่างของลูกหลานของรากันต์เป็นทุนอยู่เเล้ว แต่มาในตอนนี้เขายังได้ยินถึงการซื้อขายบ้านที่เขาและคนสำคัญของเขาเคยอาศัยอยู่ด้วยกันอีก!
ถ้ามันเป็นเพียงแค่สถานที่พักธรรมดาๆเขาก็คงจะไม่โกรธมากขนาดนี้ แต่ที่แห่งนี้มันยังคงมีความทรงจำที่เขาไม่มีวันลืมเก็บไว้อยู่
ในตอนนั้นมันยังไม่ได้ดูเหมือนกับปราสาทที่ใกล้พังแบบนี้ ย้อนกลับไป มันเคยเป็นสถานที่ที่เขาและเธอผู้เป็นที่รักเคยอาศัยอยู่ด้วยกัน
และมัน มันที่ไม่ได้รู้เรื่องเ*ย อะไรเลยกลับกล้ามาพูดแบบนี้ต่อหน้าเขา
“ปล่อยย! ข้าจะผ่าท้องของมันออกมาและมาดูกันซิว่ามันจะยังมีหน้ามาพูดแบบนั้นอีกรึเปล่า!”
“ท่านได้โปรดใจเย็นลงก่อนเถอะนายน้อย”
“พวกเราเป็นคนผิดเอง ดังนั้นได้โปรดเถอะ...”
มันเป็นอีกครั้งที่เหล่าคนรับใช้เห็นนายน้อยของพวกเขาโกรธมากขนาดนี้ และคำพูดเหล่านั้นก็ดูป่าเถื่อนเหมือนกับเขาไม่ได้รับการสั่งสอนที่ดีมา
แต่ในทางกลับกัน พวกเขานั้นก็เข้าใจดีถึงการกระทำของนายน้อยของพวกเขา
แม้ว่าปราสาทของราชาปีศาจจะไม่ได้เป็นที่น่าพอใจมากนัก แต่มันก็เป็นสถานที่ที่บรรพบุรุษของเขาได้รับชื่อเสียงอันยิ่งใหญ่ และถ้าสถานที่แห่งนี้ถูกขายทิ้งไปโดยที่เขาไม่ทำหรือพูดอะไร เขาก็คงจะเรียกตัวเองว่าเป็นลูกหลานของรากันต์ได้ยังไงกัน
แม้สิ่งที่พวกเขาคิดจะไม่ตรงกับสิ่งที่อยู่ในหัวของลุค แต่มันก็ทำให้เหล่าคนรับใช้รู้สึกเคารพนับถือในตัวนายน้อยของพวกเขาขึ้นอย่างมาก
“เจ้ากล้าที่ทำกับเจ้าหนี้ของเจ้าแบบนี้ได้ยังไง? เจ้าไม่สนใจเรื่องความสัมพันธ์ของเราแล้วใช่ไหม?”
เทรินที่โดนซัดจนหน้าปูดบวมพูดขึ้นขณะที่ในดวงตาของเขาสั่นเทาไปด้วยความกลัว
“ไม่ใช่แบบนั้น นี่มันก็แค่การตอบแทนเล็กๆน้อยๆ”
“ตอบแทน? เล็กๆน้อยๆ? นี่เจ้าคิดว่าเจ้ามีความสามารถพอที่จะทำแบบนี้อย่างนั้นเหรอ?”
ในความเป็นจริงแล้ว คนอย่างลุคคือคนที่เทรินต้องการ เพราะเขาคือคนประเภทที่ขาดความสามารถในการใช้หนี้ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงยินยอมที่จะปล่อยกู้ให้กับลุค
“โอ้ ใช่เจ้าหมายถึงตอบแทนแบบนั้นเองสินะ 30,000 เปโซใช่ไหม? ได้! ข้าจะจ่ายแกภายใน 10 วัน พร้อมกับดอกเบี้ย ดังนั้นเมื่อเจ้าได้ยินแล้วก็ไสหัวออกไปให้พ้นจากสายตาของข้าซะ!”
“หึ! แล้วข้าจะคอยดูว่าเจ้าจะทำได้ตามที่พูดหรือไม่”
แม้ว่าเทรินจะพูดออกไปแบบนั้นแต่ตอนนี้หัวใจของเขาก็เต้นรัวอย่างบ้าคลั่งเหมือนจะระเบิดออกมาแล้ว เขารู้ว่าสิ่งที่ลุคพูดออกมานั้นมันไม่ใช่เพียงคำขู่แน่นอน
คำพูดของลุคติดอยู่ในหัวของเทรินดั่งกับเสี้ยนหนามที่เสียดแทงความคิดเขา ดวงตาของลุคเองก็เปล่งประกายเป็นสีแดง เมื่อมองเข้าไปเขาก็รู้สึกเหมือนกับว่าดวงวิญญาณของเขากำลังถูกแผดเผา
“เ*ยเอ้ย! นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่วะ”
หลังจากลุคพูดเสร็จ เทรินและคนของเขาก็เลือกที่จะเดินออกไปแต่โดยดี
“นายน้อย ท่านทำได้ดีเป็นอย่างมาก”
แม้ว่าฮานส์จะรู้สึกเป็นกังวลกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคตแต่เขาก็ยังรู้สึกพึงพอใจมากกว่าเมื่อได้เห็นนายน้อยของเขาเลือกในเส้นทางที่ถูกต้องและน่าเคารพเช่นนี้
“แต่นายน้อย ท่านมีแผนที่จะชำระหนี้อย่างไรกัน?” ไดซอน พนักงานที่จัดการเรื่องการเงินของตระกูลเอ่ยถามด้วยความระมัดระวัง
มันไม่มีสถานที่หรืองานอะไรที่จะสามารถทำเงิน 30,000 เปโซได้ในระยะเวลา 10 วัน ต่อให้พวกเขาขายทุกอย่างในบ้านทิ้ง มันก็ยังไม่ถึง 30,000 เปโซอยู่ดี
30,000 เปโซ มันนับเป็นจำนวนเงินที่มีค่าเท่ากับข้าวสาร 20 กิโลกรัม 10,000 กระสอบ หรือหุ่นรบกิกันท์ใหม่เอี่ยม 1 ตัว
และระยะเวลา 10 วันนี้ มันยังไม่มากพอที่จะทำให้เด็กชายที่เพิ่งสูญเสียความทรงจำจากอุบัติเหตุบริเวณศีรษะฟื้นตัวทันด้วยซ้ำ
“ทางธนาคารอิมพีเรียลหรือธนาคารอื่นๆก็ไม่มีทางจะให้เรายืมเงินแน่นอน ถ้าเราไม่มีหลักค้ำประกันที่เหมาะสมไปวาง...”
“เงียบๆ! ฉันจะจัดการเรื่องนี้เอง เพราะฉะนั้นออกไปให้หมด”
เหล่าคนรับใช้ปล่อยให้ลุคอยู่คนเดียวตามที่เขาขอ
ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม เขาจะปกป้องสถานที่แห่งความทรงจำที่เขาได้ใช้ร่วมกันกับเธอผู้เป็นที่รักเอาไว้ให้ได้...
เพจ : นอนน้อยโนเวล
