ตอนที่ 5 : พ่อค้าลึกลับ
สถานีอวกาศนานาชาติ
นักบินอวกาศผิวสีคนหนึ่งที่กำลังนั่งตรวจเช็คหน้าจออยู่นั้นจู่ๆก็แสดงสีหน้าตกตะลึงออกมา ก่อนจะปรับเปลี่ยนหน้าจอไปอีกหลายครั้งเพื่อยืนยันความมั่นใจ เมื่อมั่นใจแล้วเขาก็รีบลุกขึ้นและรีบวิ่งออกไปจากห้องนั้นอย่างรวดเร็ว
นักบินอวกาศผิวสีคนนั้นวิ่งมาเคาะห้องนอนของกัปตันอย่างเร่งรีบ
ตึง ตึง ตึง !!
“เกิดเริ่องแล้วครับกัปตัน !!”
เขายังคงเคาะอยู่ต่อไปอีกสักพักก่อนที่จะมีเสียงออกจากด้านในห้องดังออกมา
“ฉันตื่นแล้ว หยุดเคาะสักที”
ชายวัยกลางคนผมทองเปิดประตูห้องออกมาด้วยความงัวเงียเล็กน้อยพร้อมกับถามลูกเรือของเขาไปว่า
“เกิดอะไรขึ้นฟิส ? เอะอะเสียงดังเชียว”
นักบินอวกาศผิวสีที่ถูกเรียกว่าฟิสรวบรวมสติของเขาก่อนจะกล่าวกับกัปตันของเขาว่า
“กัปตันอเล็กซ์ครับ เมื่อครู่ผมได้ทำการตรวจเช็คพื้นผิวของโลกและผมสังเกตุเห็นสิ่งผิดปกติบางอย่างครับ”
“สิ่งผิดปกติ ? นายเห็นก็อตซิล่างั้นเหรอ ?”
กัปตันอเล็กซ์หยอกล้อลูกเรือของเขาเล็ก ฟิสนั้นแสดงสีหน้าจริงจังออกมาก่อนจะตอบกลับ
“เจอก็อตซิล่ายังจะดีกว่าเลยครับกัปตัน แต่มันไม่ใช่นี่สิ”
เมื่อกัปตันอเล็กซ์ได้เห็นสีหน้าจริงจังของฟิสเขาก็เริ่มรู้สึกว่าเรื่องนี้คงจะไม่ใช่เรื่องเล่น เขาจึงกล่าวขึ้นว่า
“ไหนพาฉันไปดูหน่อยซิ”
“ครับ”
ฟิสนำทางอเล็กซ์ไปยังห้องทำงานของเขาซึ่งก็คือการควบคุมดาวเทียมต่างๆที่โคจรอยู่รอบโลกเพื่อตรวจเช็คการเปลี่ยนแปลงของสภาพอากาศหรือภูมิประเทศ
เมื่อทั้งคู่มาถึงห้องควบคุมฟิสก็ได้อธิบายสถานะการณ์ทุกอย่างที่เขาได้รู้มาให้กับอเล็กซ์ได้ฟัง ซึ่งอเล็กซ์ก็ตั้งใจฟังอย่างดีพร้อมกับจ้องมองภาพตรงหน้าจออย่างไม่กระพริบตา จากนั้นอเล็กซ์ก็ถามฟิสว่า
“มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ?”
“ช่วง 8-9 นาฬิกาตามเวลาสหพันธ์ครับ”
อเล็กซ์ลูบคางตัวเองเล็กน้อยก่อนจะเอื้อมมือไปควบคุมกล้องของดาวเทียมบางตัวเพื่อตรวจดูอะไรบางอย่าง หลังจากนั้นไม่กี่นาทีสีหน้าของอเล็กซ์ก็เปลี่ยนไปก่อนจะพูดขึ้นว่า
“รีบใช้ดาวเทียมทั้งหมดสแกนดาวโลกทั้งดวงเดียวนี้เลยฟิส !”
“ครับ !”
หลังจากผลสแกนดาวออกมาทั้งกัปตันอเล็กซ์และฟิสก็ถึงกับช็อคและล้มลงไปกับพื้นทันที ก่อนที่ฟิสจะพูดออกมาด้วยเสียงสั่นๆ
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ครับกัปตัน ?”
กัปตันอเล็กซ์ส่ายหน้าเพื่อบ่งบอกว่าตัวของเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
“ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ที่ฉันรู้แน่ๆก็คือโลกที่เรารู้จักได้เปลี่ยนไปแล้ว”
ฟิสที่ได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับกลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนจะถามกลับไปว่า
“เราจะแจ้งทางสหพันธ์ไหมครับ ?”
กัปตันอเล็กซ์พยักหน้าก่อนจะพูดขึ้นว่า
“ส่งข้อมูลทั้งหมดที่เรามีไปให้ทางสหพันธ์ด่วนเลย บอกพวกเขาว่าเป็นเรื่องด่วนที่สุดในตอนนี้โลกของเราขยายขึ้นกว่าเดิมสิบเท่าแล้ว”
…………………………………………………………………………………………………………………..
{ คุณได้ฆ่าก็อบลินคิง ได้รับ 50000 BP }
{ คุณได้รับความสำเร็จ : สังหารราชาคนแรก
รางวัล : 100000 BP }
{ คุณได้ฆ่าฮ็อบก็อบลิน ได้รับ 100 BP }
…
..
.
ลู่หมิงแปลกใจกับรางวัลของความสำเร็จในการฆ่าก็อบลินคิงเล็กน้อยเพราะไม่คิดว่ามันจะเยอะขนาดนี้ จากความทรงจำของเขาการฆ่าก็อบลินคิงไม่น่าจะได้เยอะขนาดนี้
‘หรือมันจะเป็นโบนัสในการฆ่าคนแรก ?’
ลู่หมิงสรุปได้เพียงเท่านี้ หลังจากนั้นลู่หมิงก็หยิบดาบใหญ่ของก็อบลิงคิงขึ้นมาดูและคิดจะเอามันมาใช้ แต่พบว่ามันค่อนข้างจะหนักเกินไปมันจะขัดขวางการเคลื่อนไหวของตัวเขาและอาวุธที่ใหญ่เกินไปมันเป็นอะไรที่ไม่ดีเอาเสียเลย
ลู่หมิงเดินไปที่ศพของก็อบลิงคิงก็พบว่ามีแหวนวงหนึ่งตกอยู่ข้างศพของมัน
{ แหวนก็อบลินคิง ระดับ : แรร์
ความแข็งแกร่ง +2 ความเร็ว +1 }
‘ระดับแรร์ ก็ไม่ได้แย่นะ’
ลู่หมิงบ่นอุบกับระดับของแหวนที่ก็อบลินคิงดรอปออกมา เพราะมันถือว่าเป็นบอสของพื้นที่แรกฉะนั้นอย่างต่ำมันก็ควรจะดรอปของระดับยูนิค
ซึ่งระดับอุปกรณ์จะถูกแบ่งออกเป็น ทั่วไป , แรร์ , ยูนิค , อีปิค , ตำนาน และ ลึกลับ การที่บอสพื้นที่ดรอปไอเทมระดับแรร์ออกมานั้นเป็นอะไรที่ลู่หมิงค่อนข้างจะรับไม่ได้แต่เขานั้นก็ทำอะไรไม่ได้มากนักทำเพียงได้แค่โทษดวงของตัวเองเท่านั้น
แต่เพียงไม่กี่นาทีต่อมาลู่หมิงก็เลิกที่จะสนใจมันและมาสนใจคริสตัลค่าสถานะที่เขาเก็บได้ซึ่งก็มี คริสตัลค่าสถานะความเร็วระดับสูงหนึ่งเม็ดที่ได้จากก็อบลินคิง ความแข็งแกร่งระดับกลางหนึ่งเม็ด สมาธิระดับกลางหนึ่งเม็ด และคริสตัสระดับต่ำอีกห้าหกเม็ดที่ได้จากก็อบลินทั่วไป
หลังจากที่ลู่หมิงใช้งานคริสตัลทั้งหมดที่มีแล้วค่าสถานะของเขาก็สูงขึ้นมาพอสมควร
{ ลู่หมิง ระดับสีขาว อายุ 18 กรุ๊ปเลือด AB
ค่าสถานะ
ความแข็งแกร่ง 0.20/50
ความอดทน 0.07/50
ความเร็ว 1.07/50
สติ 0.19/50 }
ลู่หมิงตัดสินใจจะออกล่าในเขตพื้นที่เริ่มต้นจนหมดเวลาเพื่อเก็บสะสมคริสตัลค่าสถานะให้ได้มากที่สุดเพราะมอนสเตอร์ด้านนอกนั้นค่อนข้างจะฆ่ายากกว่าในพื้นที่เริ่มต้น จึงทำให้การเพิ่มความแข็งแกร่งด้านนอกนั้นลำบากกว่า
และอีกเหตุผลหนึ่งที่ลู่หมิงตัดสินใจอยู่ในพื้นที่เริ่มต้นจนหมดเวลาก็เพราะเขาต้องการเจอกับคนผู้หนึ่ง
…………………………………………………………………………………………………………………..
“ตอนนี้กี่โมงแล้ว ?”
ลู่หมิงถามกับกำไลข้อมือ
[ ตอนนี้เป็นเวลา 23:50 ตามเวลาสหพันธ์ ]
ลู่หมิงได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มออกมาทันทีและเดินตรงไปยังสวนสาธารณะใจกลางย่านการค้าที่อยู่ไม่ไกลจากจุดที่เขาไม่มากนัก เมื่อมาถึงสายตาของลู่หมิงก็ได้พบกับคนในชุดคลุมคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่ที่ลานน้ำพุ
ลู่หมิงเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของชายคนนั้นก่อนจะกล่าวออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม
“สวัสดียามค่ำคืน พ่อค้าลึกลับ”
