ระบบใช้จ่ายตอนที่286
บทที่ 286: แชร์อารมณ์
เวลาเมริกา วันที่ 5 เวลา 08.00 น.
“นิตยสารบันเทิงฮอลลีวูด” เริ่มตอบโต้อย่างรุนแรงต่อท่านนายน้อยหงต้าหลี่ ...
“หลายวันก่อน ผู้กำกับหนัง 'Magic Age' มิสเตอร์เจมส์ตอบรับคำท้าของท่านนายน้อยหงต้าหลี่อย่างเป็นทางการ เจมส์พูดว่า เขายินดีกับภาพยนตร์ของท่านนายน้อยหงต้าหลี่ และบ็อกซ์บัสเตอร์ในภาพยนตร์เมริกา ในเวลาเดียวกันเขาประกาศอย่างเป็นทางการว่าฮอลลีวูดไม่กลัวการท้าทายของหงต้าหลี่และยินดีที่จะท้าทายกลับ นอกจากนี้เพื่อแสดงความเคารพต่อท่านนายน้อยหงต้าหลี่ ต้นทุนของหนัง 'Magic Age' จะเพิ่มขึ้นเป็น 50 ล้านเหรียญสหรัฐ นี่จะเป็นการปะทะกันครั้งประวัติศาสตร์ระหว่างทั้งสองฝ่าย เจมส์ยังขอแสดงความยินดีกับนักแสดงที่เข้าร่วมแสดงหนังของหงต้าหลี่ด้วย เจมส์หวังว่าในตอนท้ายของการทำงานร่วมกันในภาพยนตร์เรื่องนี้ นักแสดงที่นำแสดงในภาพยนตร์ของท่านนายน้อยหงต้าหลี่จะกลับมาที่ฮอลลีวูดเพื่อถ่ายทำภาพยนตร์ได้โดดเด่นกว่าเดิม”
เมื่อข่าวนี้เผยแพร่ออกไป ผู้ที่ชื่นชอบภาพยนตร์ในเมริกาก็ถูกแยกออกเป็นสองฝ่ายทันที
มีความคิดหนึ่งว่า.. ความท้าทายพวกเขา ผู้ชมอาจดูหนังทั้งสองเรื่องและแสดงความคิดเห็นในภายหลัง เพราะสุดท้ายจะรู้ได้ว่าเรื่องไหนดีและเรื่องไหนไม่ดี
ในทางกลับกันอีกด้านหนึ่งรู้สึกว่า.. พวกเขาทุกคนเป็นพลเมืองของเมริกา พวกเขาจึงต้องสนับสนุนภาพยนตร์ท้องถิ่นของตนอยู่แล้ว ดังนั้นจึงมีการตัดสินใจ ในขณะนี้พวกเขาจะให้ความสำคัญกับการสนับสนุนหนัง "Magic Age" มากกว่าภาพยนตร์ของท่านนายน้อยหงต้าหลี่ … แม้ว่าพวกเขาจะอยากดูหนังเรื่องนี้ แต่พวกเขาก็ตัดสินใจที่จะสนับสนุนประเทศตัวเอง
อย่างไรก็ตามแม้ว่าผู้ชื่นชอบภาพยนตร์หลายคนจะอยู่ในฝ่ายที่สอง แต่พวกเขาก็ดึงดูดผู้ที่ชื่นชอบภาพยนตร์ไม่ได้ ส่วนใหญ่จะยังมองในแง่ลบ แต่ชาวรัฐสวรรค์ไม่ทำแบบนั้น ในวันแรกของการฉายหนังของฮอลลีวูด เรื่อง “ทรัมป์การ์ดแห่งห้วงอากาศ” และ “ช่วงเวลาแห่งเสียงกรีดร้อง” ถ้าพวกคุณทำแบบนั้น มันจะดูใจร้ายมากที่ทำให้เสียชื่อประเทศที่บอกว่า เป็นประเทศที่เสรีและเท่าเทียม! ดังนั้นทั้งสองกลุ่มจึงทะเลาะกันอย่างดุเดือดและวุ่นวาย
ในที่สุดทั้งสองฝ่ายก็มีมติเป็นเอกฉันท์ จริง ๆ แล้วเงื่อนไขที่หยุดทะเลาะกัน เป็นเพราะว่าพวกเขาได้ดูหนังทั้งคู่หรือไม่ได้ดูเลยสักเรื่อง ...
สำหรับผลบ็อกซ์ออฟฟิศในท้ายที่สุดนั้น มันก็คงขึ้นอยู่กับบทวิจารณ์ พวกเขาจะใช้มันเป็นการตัดสิน ซึ่งต่างก็ได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวาง
…
ฝ่ายของเมริกาตอนนี้เกิดความโกลาหล เป็นเพราะภาพยนตร์สองเรื่องนี้ ในทางกลับกันฝั่งของหงต้าหลี่ เขาไม่ได้ใส่ใจในเรื่องเหล่านี้เลย ในช่วงเวลานี้เขาใช้จ่ายไปเป็นจำนวนมาก ผู้ติดตามของเขาได้ช่วยชีวิตแมวและสุนัขจรจัดกว่าร้อยตัวที่ใกล้จะตาย เพียงแค่นั้นภารกิจของหงต้าหลี่ก็สำเร็จลงอย่างง่ายดาย!
[ภารกิจที่ 1: ใช้จ่ายอย่างห่วงใย ภารกิจที่ต้องทำ: ช่วยชีวิตสัตว์น้อยน่ารักที่ใกล้จะตาย ความคืบหน้าปัจจุบัน: 100/100 รางวัล: อัพเกรดเอฟเฟค "สัตว์จะเป็นเพื่อนที่แสนดี" ผลที่ตามมา: โฮสต์สามารถควบคุมสัตว์ได้อย่างง่ายดาย สัตว์ที่มีน้ำหนักไม่เกิน 50 กิโลกรัม ระดับ: เลเวลสอง คำอธิบายเพิ่มเติม: ผลของภารกิจนี้ได้รับการปรับปรุง เนื่องจากความจริงใจของโฮสต์ในการปฏิบัติภารกิจ]
[เอฟเฟกต์ขั้นสูง: โฮสต์สามารถควบคุมสัตว์ที่มีน้ำหนักมากถึงห้าสิบกิโลกรัมในลักษณะที่ซับซ้อน สร้างความเชื่อมโยงระหว่างหัวใจกับสัตว์ ควบคุมและสามารถสัมผัสถึงอารมณ์ของสัตว์ได้ ยิ่งไปกว่านั้นสัตว์สามารถเลือกได้ว่าจะแสดงอารมณ์ร่วมกับคนอื่นภายในรัศมี 10 เมตรจากโฮสต์]
ถ้าเอฟเฟคธรรมดาที่เคยควบคุมสัตว์ที่มีน้ำหนักไม่เกิน 50 กิโลกรัมได้ ด้วย 10 คะแนนผลที่ได้รับการปรับปรุงในตอนนี้จะมีค่า 100 คะแนนแน่นอน!
ไอ้การควบคุมซับซ้อนนั่นไม่ต้องสนใจ แต่ที่สำคัญคือการเชื่อมต่อและรับรู้ถึงอารมณ์ต่างหาก!
เห็นได้ชัดว่าระบบต้องการให้มนุษย์รู้สึกถึงความคิดของสัตว์ ซึ่งเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของมนุษย์อย่างแท้จริง หงต้าหลี่เข้าใจถึงระบบ มนุษย์เองก็สามารถชอบสัตว์จากก้นบึ้งของหัวใจได้
“การอัปเกรดระบบนี้ยอดเยี่ยมมากชะมัด!” หงต้าหลี่ยิ้มแย้มแจ่มใส “ตอนนี้ฉันรู้สึกได้ถึงความคิดของสัตว์แล้วงั้นเหรอ? ฉันไม่แน่ใจแฮะว่ามันเป็นยังไง…” เมื่อคิดจนถึงจุดนี้ หงต้าหลี่ก็ก้มศีรษะลงมองเคลตินในอ้อมแขนของเขาและเลือกการเชื่อมต่อระหว่างหัวใจกับหัวใจ
"เชื่อมต่อ!"
จากนั้นระบบในหัวของเขาก็แสดงตัวเลือกสองทาง: “[เดี่ยว], [กลุ่ม]”
“เอ่อ…” หงต้าหลี่เลือก [เดี่ยว] “ฉันจะเลือกศึกษาเดี่ยวก่อน ไม่งั้นมันอาจจะทำให้คนอื่นกลัวได้…”
หลังจากนั้นเขาก็เข้าใจความคิดภายในของเคลติน ...
เคลติน: “ร่างกายของท่านนายน้อยอบอุ่นมาก ดีใจจังที่ได้อยู่กับท่านนายน้อย ฉันได้กินเนื้อวัวที่มีกลิ่นหอมและหลังจากกินเสร็จ ฉันก็ได้นอน หลังจากตื่นนอน เมื่อฉันหิว ฉันสามารถทำตัวงี่เง่าและกินต่อได้ ชีวิตดีจริง ๆ…”
อาหาร!
หงต้าหลี่แทบจะโยนเพื่อนคนนี้ลงกับพื้น! แกรู้แต่วิธีกินทุกวันเท่านั้น! เป็นงี้แกคงจะกินจนตาย!
เคลติน: "อัยยา? ท่านนายน้อยดูเหมือนจะโกรธ น่ากลัว น่ากลัวมาก! ไม่นะ ฉันต้องรีบทำตัวงี่เง่า ถ้าไม่อย่างนั้น แย่แน่ ๆ ถ้าคืนนี้เขาไม่ให้เนื้อฉันจะเป็นยังไงล่ะ!” หลังจากนั้นไม่นานเคลตินก็ย้ายมาที่นี่และอยู่ในอ้อมแขนของหงต้าหลี่ ขยับไปมา ...
ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าตะกละตัวน้อย หงต้าหลี่ยิ้มกว้างเมื่อเขาสั่งเคลตินในใจ: “นี่แกแค่รู้วิธีกินทุกวันหรือไง ไปหยิบโทรศัพท์ให้ฉันเดี๋ยวนี้!”
เคลติน: “ทำไมอยู่ๆถึงได้ยินเสียงท่านนายน้อยในหัวล่ะ!”
เสือน้อยตกใจอย่างเห็นได้ชัดไปชั่วขณะ หลังจากนั้นไม่นานมันก็จ้องไปที่หงต้าหลี่ด้วยดวงตากลมของมัน หลังจากนั้นมันก็กระโดดลงอย่างเชื่อฟังและข่วนแบบสุ่มที่ด้านข้างกระเป๋าของหงต้าหลี่ ถังมู่ซินที่กอดเหมียวน้อยก็จ้องมองด้วยความสับสน “ต้าหลี่ เคลตินกำลังทำอะไร? หาอาหารเหรอ?”
“อ่า ฉันบอกให้มันเอาโทรศัพท์มาให้” หงต้าหลี่ยิ้มกว้าง “ฉันไม่คิดว่าเคลตินจะเข้าใจสิ่งที่ฉันพูดจริง ๆ! แต่ดูเหมือนเพื่อนตัวน้อยคนนี้จะฉลาดไม่เบา!”
"จริงเหรอ?!" ถังมู่ซินตกใจทันที “ถ้าอย่างนั้น…นายขอให้…ให้…” ถังมู่ซินคิดไม่ออกว่าจะทำอะไรในตอนนี้ ในตอนนั้นหงต้าหลี่สั่ง: “กอดต้นขา!”
หลังจากนั้นเคลตินก็กระโดดไปที่ด้านข้างของถังมู่ซินและกอดต้นขาของเธอทันที ...
“นี่…ไอ้บ้า…” ถังมู่ซินโกรธจนถึงขั้นที่แขนของเธอยังสั่น “ต้าหลี่ นายร้ายมากนะ นายสอนเคลตินดี ๆ ไม่ได้รึไง!”
เพื่อนที่อยู่รอบ ๆ ต่างก็หัวเราะออกมา
ว้าวดูเหมือนสกิลนี้จะสุดยอดจริง ๆ!
หงต้าหลี่หัวเราะอย่างมีความสุข หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็หันไปมองเหมียวน้อยในอ้อมแขนของถังมู่ซิน
เคลตินจอมตะกละตัวนี้ขี้เล่นมาก เหมียวน้อยกำลังคิดอะไรอยู่?
“อืม…” หงต้าหลี่มองไปทางซ้ายและขวา จากนั้นก็ทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ในขณะที่เขานอนลงและพูดว่า “อ่า ฉันเหนื่อยจัง ฉันจะพักผ่อนสักพัก…”
ขณะที่เขาพูด เขาหลับตาและคิดในใจ: "เชื่อมต่อ แบบกลุ่ม!"
หลังจากสิ้นสุดคำสั่งนี้ ทุกคนในตอนนี้ก็ตกตะลึงทันที
“นี้… ท่านนายน้อย?” เสียงที่อ่อนแอเสียงหนึ่งได้ดังขึ้นในใจของทุกคน เสียงนั้นบางเบาและอ่อนโยนมาก จนฟังดูเหมือนเด็กน้อยที่แสนเชื่อฟัง แม้ว่าจะไม่รู้ว่าเสียงนี้มาจากไหน แต่ทุกคนก็เข้าใจในใจได้ทันทีว่าเจ้าของเสียงนั้นคือใคร
เหมียวน้อย
“ม…เหมือนกับเรารู้สึกได้ถึงความคิดของท่านนายน้อยเลย…”
เสียงของเหมียวน้อยดังขึ้นทีละน้อย “พอได้มองท่านนายน้อยแล้ว…พอได้สัมผัสกับท่านายน้อยแล้ว… เหมือนกับร่างกายอบอุ่นมากเลย…
“แต่เพื่อที่จะไม่ให้เขากังวล…เราต้องพยายามอย่างเต็มที่ที่จะมีชีวิตอยู่…
“โลกนี้สวยงามจริง ๆ… มีสิ่งแปลก ๆ ใหม่ ๆ มากมาย…
“เขาเป็นเหมือนกับเจ้าของคนเก่าของเราเลย… เขาชอบเล่นกับลูกแมว… แต่เจ้าของคนก่อนของเราไม่ได้เล่นกับเราเลย…
“แต่ทำไมเราถึงแตกต่างจากพี่น้องคนอื่น ๆ จังเลย…แม้กระทั่งแม่ของเราก็ไม่สนใจเรา
“แต่พอเราได้อยู่กลับท่านนายน้อย…เรากลับรู้สึกปลอดภัยมาก…
“แถมยังรู้สึกเหมือนกับว่า…”
“เหมือนกับแม่ของเราเมื่อก่อน…นอนอยู่เฉยๆอย่างเกียจคร้าน…ตามองหาและคิดถึงแต่อาหาร…
“เมื่อเราได้พบเขา …เรารู้สึกว่าฉันไม่สามารถอยู่รอดในโลกนี้ต่อไปได้…
“อ่า… ท่านนายน้อยคนใหม่…บอกฉันที ทำไมถึงเป็นแบบนี้ เพราะฉันแตกต่างหรอ…เจ้าของคนก่อนถึงทิ้งฉันไป?
“อ่า… ที่จริงฉันอยากเป็นเหมือนแมวธรรมดามาตลอด…อยู่อย่างขี้เกียจ…
“ฉันยังจำได้…ฉันเลียเสื้อผ้าของเขาด้วยความอยากรู้อยากเห็น…อันที่จริงมันคือกลิ่นของเขา…
“พื้นลื่นจริง ๆ…ฉันพยายามหลายครั้ง ฉันไม่สามารถขยับขาหน้าได้ด้วยซ้ำ…ฉันแค่อยากจะเดินไปหา ขอเพียงแปปเดียว…
“แต่แค่กระโดดฉันยังทำไม่ได้เหมือนแมวตัวอื่น…
“แต่จริง ๆ แล้วฉันก็… ฉันก็จับหนูได้เหมือนกัน…
“ฉันน่ะชอบมองออกไปนอกหน้าต่าง…แสงแดดกลายเป็นแสงจ้า…
“เหมียว … ท่านนายน้อย … ฉันสามารถวิ่งภายใต้แสงแดดข้างนอกเหมือนแมวตัวอื่น ๆ ได้ไหม…ฉันจะสามารถหลับภายใต้แสงอาทิตย์ได้ไหม?
“แต่เพียงแค่ได้มองท่านนายน้อย… ฉันก็รู้ดีถึงสถานการณ์ของฉัน…
“เพื่อที่จะให้ฉันเป็นเหมือนแมวธรรมดา…ท่านนายน้อยถึงกับเล่นกับฉันอย่างระมัดระวัง…
“ความสุขของมนุษย์เป็นแบบนี้เหรอ …
“ใกล้ที่พักผ่อนของฉัน…ฉันมองเห็นของเล่นได้ตลอด…จริง ๆ แล้วฉันสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนของท่านนายน้อย…
“แต่ฉันมักจะทำของเล่นเลอะเทอะ…
“พอเห็นเข้า ท่านนายน้อยก็ทนไม่ได้ที่จะตำหนิฉัน…ที่จริงฉันรู้สึกแย่มาก…ฉันขอโทษ…
“ฉันจะไม่ทำเลอะเทอะอีก…โปรดยกโทษให้ฉันด้วย…
“ฉันมีความสุขมากที่ได้พบท่านนายน้อย ...
“ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะท่านนายน้อย… บางทีฉันอาจจะไม่ได้อยู่ในโลกนี้แล้ว…
“ฉันนอนอาบแดดสบาย ๆ ไม่ได้…
“ท่านนายน้อยชอบเวลาที่ฉันใช้ขาหน้าที่ผิดปกติจับนายน้อยเบา ๆ ...
“มันเยี่ยมจริง ๆ … แค่ได้มองใบหน้าของท่านนายน้อย มันก็มีความสุข… มันดีเหลือเกิน…
“เมื่อไม่นานมานี้ฉันคิดได้ว่า…ที่ฉันแสดงออกไปคือสิ่งที่มนุษย์เรียกว่า 'ทำตัวน่ารัก' ...
“ท่านนายน้อยยังจำได้ไหม? ท่านนายน้อยช่วยอาบน้ำให้ฉันอย่างพิถีพิถัน…ไอ้การเล่นแผลงๆตอนนั้นน่ะ…ฉันชอบพวกมันมากเลยนะ…
“ฉันเคยมอง…มองไปที่ท่านนายน้อย…
“ทำให้ฉันรู้ว่า…โลกนี้สวยงามมากจริง ๆ… มันยิ่งใหญ่เกินกว่าที่ฉันจะอยู่ได้…
“ขอบคุณ…ที่ไม่ทิ้งฉันไป เพราะฉันไม่เหมือนใคร…
“ท่านนายน้อยมอบโลกให้ฉัน…นั่นคือสิ่งที่สวยงามที่สุด…
“ฉันกลัวว่าสักวันจะต้องจากท่านนายน้อยไป… แต่ก่อนหน้านั้น…ฉันจะรัก รักท่านนายน้อยเสมอ …
“ตลอดเวลาจนถึงวันที่ชีวิตของฉันจบลง ...
“ฉันจะอยู่กับท่านนายน้อยเสมอ…ฉันจะไม่ปล่อยให้ท่านรู้สึกเหงา…
“มันเยี่ยมมากที่ฉันได้พบกับท่านนายน้อยในชีวิตนี้ ... ขอบคุณ ...
“ขอบคุณที่ให้ชีวิตใหม่แก่ฉัน ...
ถังมู่ซินไม่ได้ร้องไห้ แต่ใบหน้าของเธอตอนนี้กลับเต็มไปด้วยน้ำตา
