บทที่ 16 ก้าวต่อไป

“เฮ้อาร์ต! เร็วเข้า! เราจะไปสายนะ!”

“อ๊ากกกกก !! เทส! พอก่อน! ฉันยอมแล้ว! ฉันยอมแล้ว!”

ฉันตะโกนออกมา

ในที่สุดเทสก็ออกจากตัวฉันโดยยอมปล่อยขาล็อคที่เธอกอดไว้แน่น

“ไม่มีวิธีที่อ่อนโยนกว่านี้ในการปลุกฉันแล้วหรือเทส?”

ฉันกัดฟันและนวดเพื่อให้เกิดความรู้สึกกลับไปที่ขาของฉัน

“ก็มันยากขึ้นเรื่อยๆ ในการปลุกนายตอนเช้านิ! ฉันต้องทำอะไรสักอย่างใช่มั้ย? นอกจากนี้นายน่าจะขอบคุณสาวน้อยที่น่ารักคนนี้ที่ปลุกนายทุกๆเช้า”

เธอเหลือบตามาที่ฉัน

“ฉันว่าสาวใช้ที่นี่ก็สวยมากนะ แต่ก็ขอบใจ”

ฉันพึมพำภายใต้ลมหายใจของฉัน

เธอต้องได้ยินมันเข้าแน่ๆ เพราะมันทำให้ฉันถูกบีบไปที่ด้านข้าง

เทสที่ขี้อายและขี้กลัวเกินกว่าจะนอนคนเดียวในเต็นท์ได้หายไปไหน เทสที่แสนหวานที่ขอร้องไม่ให้ฉันไม่จากเธอไป? เอาเธอคนนั้นกลับมาหน่อย! ฉันชอบเธอคนเก่ามากกว่า!

สิ่งที่ฉันตระหนักในสามปีที่ฉันอาศัยอยู่ในเอเลนนัวร์คือเอลฟ์นั้นเรียนรู้เวทย์มนต์ได้เร็วกว่ามนุษย์มาก ในขณะที่อายุเฉลี่ยของมนุษย์อยู่ที่ประมาณสิบสามปีเอลฟ์จะตื่นขึ้นเมื่ออายุได้สิบขวบ

โดยเฉพาะเทสนั้นตื่นเร็วกว่าแม้กระทั่งในหมู่เอลฟ์ด้วยกัน มันเกิดขึ้นเมื่อปีที่แล้วและเธอก็ตื่นขึ้นด้วยเสียงดังปัง มันไม่ได้ใหญ่โตเหมือนตอนที่ฉันตื่นในครั้งแรก

แต่เธอได้ทำลายห้องของเธอที่ชั้นบนและเธอตกลงมาและสร้างปล่องภูเขาไฟขนาดเล็กจากการระเบิดในห้องครัวด้านล่าง

ตั้งแต่นั้นมาเธอก็ร่วมฝึกกับ ตาเฒ่าพร้อมกับฉัน ทั้งหมดที่ฉันพูดได้ก็คือตั้งแต่ตื่นขึ้นมาเธอมีความมั่นใจและกล้าแสดงออกมากขึ้นแต่ไปในทางที่ไม่ดีมากกว่าทางดี

เธอรู้ดีว่าร่างกายของฉันแข็งแกร่งเพียงใดเธอจึงไม่ลังเลที่จะใช้ฉันเป็นกระสอบทรายขณะที่เธอลองใช้คาถาใหม่ๆที่เธอเรียนรู้จากคุณปู่วิริออนหรืออาจารย์คนอื่นๆ

สิ่งที่เธอดูเหมือนจะไม่ได้รับรู้คือเสียงร้องของฉันที่กำลังรู้สึกเจ็บปวดอยู่!

สำหรับฉันแล้ววันนี้เป็นวันที่พิเศษมากเพราะเวลาได้ผ่านไปสามปีและในที่สุดฉันก็สามารถดูดซึมมานาเข้าสู่ร่างกายได้สำเร็จ

เกือบจะเป็นวันเกิดของฉันแล้วในขณะที่เทสอายุเก้าขวบเมื่อสองสามเดือนก่อนฉันก็อายุได้แปดขวบแล้ว

ในช่วงเวลานี้ฉันไม่ได้รับอนุญาตให้ดูดซับมานาใดๆ จากสภาพแวดล้อมของฉันและอนุญาตให้ใช้เฉพาะมานาโดยกำเนิดของฉันที่สร้างจากแกนมานาของฉันเพื่อกระจายเข้าสู่ร่างกายของฉัน วันนี้เป็นขั้นตอนสุดท้ายที่เกิดขึ้นเมื่อผู้ฝึกสัตว์มานาเสร็จสิ้นการดูดซึม

ฉันเลือกที่จะไม่อาบน้ำและเปลี่ยนเป็นเสื้อคลุมที่ดูเรียบร้อยกว่านี้โดยเหน็บหินไว้ในเสื้อคลุมของฉันก่อนจะมุ่งหน้าออกไปที่ลานบ้านพร้อมกับเทส

“กว่าจะตื่นนะอาร์ต? วันนี้ภรรยาของนายปลุกนายอย่างไรละ? ฮ่าฮ่า!”

คุณปู่วิริออนรำพึงขณะที่เขาจิบชาบนโต๊ะเล็กด้านนอก

“ฮึภรรยาที่ไหนละ? ผมไม่รู้มาก่อนเลยว่าเราจะสามารถแต่งงานกับปีศาจได้ ปู่กำลังเปลี่ยนเธอให้กลายเป็นสัตว์ประหลาดนะปู่”

ฉันคร่ำครวญ

โชคดีที่เทสไม่ได้ยินได้ในขณะที่เธอเดินออกไปข้างนอกเพียงไม่นานหลังจากนั้น

“เธอจะเติบโตเป็นผู้หญิงที่ดีนะอาร์ต แต่จะดีกว่าถ้าจะจีบเธอและทำให้เธอหลงรักก่อนที่มันจะสายเกินไป”

เขาหัวเราะเบา ๆ ยกถ้วยน้ำชาขึ้นมาใส่ขนมปัง

เทสแค่หน้าแดงแล้วศอกข้างตัวฉัน

“อึก!” ทำไม? ฉันทำอะไรผิด?

“ฮ่าฮ่าฮ่า! อาร์ต! นายพร้อมไหม? วันนี้เป็นวันสุดท้าย หลังจากนี้นายจะเป็นผู้ฝึกสัตว์มานาที่แท้จริง ไม่ใช่เหมือนนักผจญภัยที่มีเพียงแค่สัตว์มานาเท่านั้น”

เขาย้ำพร้อมกอดอก

ฉันพยักหน้าให้เขาอย่างแน่วแน่ขณะที่เทสมุ่งหน้าไปที่โต๊ะของตาเฒ่าและนั่งดูอยู่

มันไม่ได้เป็นพิธีรีตองอะไรมาก ทั้งหมดนี้ตาเฒ่าจะต้องใช้มานาจำนวนมากส่งเข้าสู่แกนกลางของฉัน สิ่งนี้จะกระตุ้นมานาจำนวนมากให้ฉันสั่งการและกระจายเข้าสู่ร่างกายของฉัน

“นายจำขั้นตอนพื้นฐานของผู้ฝึกสัตว์มานาได้ไหมอาร์ต?”

เขาถาม

ฉันท่องพื้นฐานที่คุณปู่วิริออนได้โขกเข้าสมองฉันในช่วงหลายปีที่ผ่านมา

“ผู้ฝึกสัตว์มานาทุกคนมีรูปแบบที่แตกต่างกันออกไปซึ่งพวกเขาจะกลายร่างได้ จำนวนรูปแบบขึ้นอยู่กับความแข็งแกร่งของเจตจำนงของสัตว์มานาที่อยู่ในแกนมานา ระยะแรกที่ผู้ฝึกสัตว์มานาทั้งหมดมีคือการได้รับ ในขั้นตอนนี้ ผู้ฝึกสามารถใช้ประโยชน์จากความสามารถโดยธรรมชาติของสัตว์มานาได้เพียงเล็กน้อย ขั้นตอนที่สองคือการบูรณาการซึ่งร่างกายของผู้ฝึกจะหลอมรวมเข้ากับเจตจำนงของสัตว์นามาทั้งหมดทำให้การควบคุมความสามารถของสัตว์นามานั้นดีขึ้นมาก”

"ถูกต้อง! ขั้นตอนที่ผู้ฝึกสัตว์มานาสามารถปลดล็อกได้แสดงให้เห็นว่าพวกเขาสามารถใช้ประโยชน์จากเจตจำนงของสัตว์นามาได้มากเพียงใด สัตว์มานาที่แข็งแกร่งก็จะยิ่งยากขึ้น แต่ในขณะเดียวกันถ้าผู้ฝึกไม่สามารถเข้าใจได้ก็จะไม่สามารถผ่านช่วงแรกไปได้ อย่างไรก็ตามสิ่งหนึ่งที่ควรทราบก็คือไม่เสมอไปที่ขั้นตอนของการผสานจะมีประสิทธิภาพมากกว่าการได้รับ ขั้นตอนของการได้รับคือการเข้าสู่ความสามารถที่มีอยู่โดยธรรมชาติของสัตว์มานาของนายในขณะที่การผสานเป็นพลังที่ครอบคลุมมากขึ้นโดยใช้เจตจำนงของสัตว์ร้ายของนาย”

เขาเตือนใบหน้าของเขาดูเคร่งเครียด

“แม้ว่าฉันจะไม่ได้บอกนายก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้นายกำลังจะกลายเป็นผู้ฝึกสัตว์มานาที่แท้จริง แต่นายควรรู้ว่าความแตกต่างในวิธีการได้มาของผู้ฝึกสัตว์มานา ถ้าหากสัตว์มานาถูกฆ่าและแกนมานาของเขาถูกดึงออกมาให้นักเวทย์ดูดซับเจตจำนง นักเวทย์คนนั้นจะถือว่าเป็นผู้ฝึกฝนที่ปลอมแปลง แม้ว่าจะง่ายกว่า แต่การรับรู้ข้อมูลเชิงลึกนั้นจะเข้าถึงได้ยากและมีขีดจำกัด สาเหตุหนึ่งที่ทำให้ฉันต้องใช้เวลานานมากในการเข้าสู่ขั้นที่สองก็เพราะว่าฉันเป็นนักปลอมแปลง ฉันคิดว่าตัวเองโชคดีแค่ไหนที่สามารถเข้าสู่ขั้นที่สองได้ อาเธอร์นายเป็นหนึ่งในผู้ฝึกที่หาได้ยากมาก ที่ซึ่งสัตว์มานาได้มอบเจตจำนงให้กับนายด้วยความเต็มใจ”

เขาอธิบายต่อไปว่า “อาร์ตช่วงแรกของฉันไม่ได้ทำให้ฉันเร็วขึ้นมากขนาดนั้น ฉันแค่สามารถลบการเคลื่อนไหวออกเล็กน้อยและทำได้แค่ผสมผสานตัวเองเข้ากับเงามืด นายยังไม่เคยเห็นเฟสที่สองของฉันใช่ไหม? ระวังละฉันใช้เวลากว่าสิบปีในการพัฒนาขั้นตอนนี้”

ฉันรู้สึกถึงพลังมานาที่พลุ่งพล่านรอบกายของเขา ฉันอดไม่ได้ที่จะประจบประแจงโดยไม่สมัครใจ ทันใดนั้นมานารอบตัวของเขาก็ซึมกลับมาที่ตัวเขาและดวงตาของฉันก็เบิกกว้าง

ผิวของคุณปู่เปลี่ยนเป็นสีดำสนิท แม้แต่ตาขาวของเขาก็กลายเป็นสีดำในขณะที่ม่านตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีเหลืองอร่าม ผมสีขาวที่มัดของเขาหลุดออกและเป็นสีดำ ออร่าที่ล้อมรอบตัวเขาทำให้ฉันตัวสั่นและถอยหลัง

“นี่คือขั้นตอนการผสานรวม ฉันจะขยับไปอยู่ข้างหลังนาย ดูให้ดีๆละ”

เขาคำรามเสียงของเขาแหบกว่าเดิมมาก

มันจะเป็นการแอบไปข้างหลังจริงๆหรือเปล่าถ้าเขาบอกฉันก่อน มันคือสิ่งที่ฉันคิดก่อนที่เขาหายไปจากสายตาของฉัน ฉันไม่รู้สึกถึงการปรากฏตัวของเขาเลย แต่เมื่อมองข้างหลังฉันตามที่ฉันได้รับคำสั่ง นิ้วของเขาก็กดลงบนคอของฉันในขณะที่เขามองลงมาที่ฉันด้วยดวงตาสีเหลืองอร่ามของเขา

เร็วมาก มันดูเหมือนการเทเลพอร์ต แต่ฉันรู้ว่ามันไม่ได้เกิดจากการลื่นไถลจากตำแหน่งเริ่มต้นของเขา เป็นความเร็วที่แม้แต่ฉันก็ยังตามไม่ทัน ไม่แม้แต่จะเห็นแค่นิดหนึง ไม่สิ...ส่วนที่น่ากลัวไม่ใช่ความเร็วที่บ้าคลั่งของเขาแต่มันคือการลบตัวตนของเขาให้หายไป แม้ว่าเขาจะอยู่ข้างหลังของฉัน แต่ฉันก็ไม่รู้สึกว่าเขาอยู่ตรงนั้นเลย

เขาหันกลับมาเป็นปกติใบหน้าของเขาแดงเล็กน้อยขณะที่เทสเริ่มปรบมือราวกับว่านี่เป็นการแสดง

“เหอะ! การใช้ร่างนี้จะทำให้ฉันต้องจ่ายค่าใช้งานอยู่เสมอ หลังจากฝึกมาได้สองสามทศวรรษฉันสามารถรักษาร่างได้ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ ในช่วงของการรับพลังของฉันฉันเพียงแค่รวบรวมเจตจำนงจากสัตว์นานของฉันเพียงเล็กน้อยและฉันสามารถยืมความเร็วและการลอบเร้นของเสือดำเงาได้ อย่างไรก็ตามด้วยขั้นตอนการผสานรวมของฉันไม่เพียงแต่เพิ่มความเร็วและการซ่อนตัวของฉันเท่านั้น แต่การรับรู้ของฉันยังเพิ่มขึ้นด้วย”

ฉันพยักหน้าเห็นด้วย

"ดีละ! เรามาเริ่มพิธีกันเลย "

เขาตอบพร้อมกับประสานมือเข้าด้วยกัน

เรายืนหันหน้าเข้าหากันห่างกันเพียงช่วงแขน ตอนนี้เทสกำลังโน้มตัวไปข้างหน้าด้วยความตื่นเต้นขณะที่เรากำลังจะเริ่ม

“ปล่อยมานาของนายออกมาอย่างอิสระ อย่าพยายามควบคุมอะไรเลย ฉันจะยับยั้งนายเองหากจำเป็นดังนั้นจึงเป็นเรื่องสำคัญที่นายจะต้องมีจิตใจที่ผ่อนคลายและกระตุ้นอนุภาคของมานาที่นายดูดซึมมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา”

เขาแนะนำ

หลังจากพยักหน้าตอบรับจากนั้นเขาก็เริ่มออกแรงส่งมานาเข้าไปในแกนกลางของฉันจนท่วมด้วยมานาของเขาพร้อมกับของฉัน

ทันใดนั้นฉันก็เริ่มรู้สึกถึงความรู้สึกอบอุ่นเหมือนกับลมที่กระโชกร้อนกำลังไหลเข้าและออกจากรูขุมขนของฉัน

ในขณะที่ฉันรู้สึกว่าร่างกายของฉันถึงขีดจำกัดเสียงระเบิดที่ดังทำให้ฉันแทบขาดสมาธิ ฉันเห็นเพียงฉันแค่ตาเฒ่าได้ถูกเหวี่ยงออกและเทสก็ล้มลงบนเก้าอี้ของเธอและกลิ้ง

ความเจ็บปวดที่เหลือทนได้พุ่งออกมาจากร่างกายของฉันทันทีราวกับว่าโครงกระดูกของฉันมันพยายามคลานออกจากผิวหนังของฉัน

ฉันไม่มีแม้แต่แรงที่จะกรีดร้องวิสัยทัศน์ของฉันก็มืดลง ฉันยินดีกับความมืดเพราะฉันรู้ว่ามันจะบรรเทาความเจ็บปวดของฉันได้

ฉันตื่นขึ้นมาบนเตียงของฉัน ฉันลุกขึ้นนั่งรู้สึกสดชื่นอย่างน่าประหลาดใจ เทสนั่งอยู่ข้างๆฉันและวางหัวลงบนขาของฉัน เมื่อมองดูเธอนอนหลับแบบนี้มันทำให้ฉันนึกถึงตอนที่ฉันพาเธอกลับบ้านหลังจากช่วยเธอจากพวกพ่อค้าทาส

คุณปู่เดินเข้ามาไม่นานหลังจากนั้นเขาก็นั่งลงอีกด้านของเตียงโดยไม่สนใจที่จะปลุกหลานสาวที่กำลังหลับใหล

“นายรู้สึกยังไงบ้าง?”

ริมฝีปากของเขาม้วนเป็นรอยยิ้มครึ่งหนึ่ง

“ผมควรจะถามคุณมากกว่านะปู่ ผมเห็นคุณลอยไปเลยแม้แต่เทสที่นั่งห่างออกไปยังถูกกระแทกเลย”

เขาแค่หัวเราะเบา ๆ

“ฉันต้องยอมรับว่าฉันไม่ได้คาดหวังถึงพลังที่ยิ่งใหญ่ขนาดนั้น ฉันรู้ว่านายคงมีเหตุผลที่ดีที่จะไม่บอกฉันด้วยซ้ำว่าสัตว์มานาชนิดใดให้พลังกับนาย แต่ฉันจะขอถามสักครั้ง สัตว์มานาที่มอบพลังให้นายเป็นอะไร?”

ฉากเวลาของฉันกับซิลเวียวิ่งผ่านความคิดหนึ่งในนั้นคือเธอบอกฉันว่าอย่าบอกใครว่าฉันเคยพบเธอ

อย่างไรก็ตามผู้อาวุโสวิริออนอาจเป็นเพียงไม่กี่คนที่ฉันสามารถไว้วางใจได้และเขาก็มีสิทธิ์ที่จะรู้ ถ้าไม่ใช่เพราะเขาฉันคงไม่มีชีวิตอยู่

“…เอาล่ะเธอบอกว่าเธอเป็นสิ่งที่ผู้คนเรียกว่าดราก้อนหรือมังกรเธอเป็นคนส่งเจตจํานงของเธอให้ฉัน”

ความเงียบที่หนาทึบเข้ามาในห้องขณะที่ใบหน้าของวิริออนถูกแช่แข็งด้วยการแสดงออกที่รุนแรงแบบเดียวกับที่เขามีเมื่อฉันบอกเขา เขาเริ่มพึมพำกับตัวเองและฉันสามารถได้ยินเบาๆคือ "เป็นไปได้" และ "ไม่เคยเกิดขึ้น"

“ดราก้อน…”

เขาหายใจเสียงดังออกมาดวงตาของเขาจ้องมองมาที่ฉันอย่างว่างเปล่า

“โอ้วพระเจ้า…ผู้ฝึกมังกร ในชีวิตของฉัน ฉันไม่เคยคิดเลยว่าฉันจะได้เห็นการกำเนิดของผู้ฝึกมังกร …และฉันเป็นคนที่ฝึกฝนเขาด้วย! ฮ่าฮ่าฮ่า! ผู้ฝึกมังกร !”

เทสตื่นขึ้นมาจากเสียงของวิริออนและมองเขาอย่างสับสน

จู่ๆเขาก็จับไหล่ทั้งสองข้างของฉันและมองมาที่ฉันอย่างตั้งใจ

“นายทำถูกแล้วที่เก็บเรื่องนี้เป็นความลับ อย่าบอกใครเด็ดขาด พลังของนายจะต้องถูกเก็บเป็นความลับจนกว่านายจะมีพลังพอที่จะปกป้องตัวเองและคนรอบข้างได้”

“ผมเริ่มจะเชื่อเรื่องนั้นมากขึ้นเรื่อยๆแล้วละครับปู่”

ฉันตอบอย่างจริงจัง

"ดี! แม้ว่าฉันอยากจะรู้เรื่องราวทั้งหมด แต่ฉันก็พอใจกับสิ่งที่นายบอกฉันในตอนนี้มากพอแล้ว "

เขายิ้มตอบกลับ

“คุณปู่มีอะไร? อาร์ตบอกอะไรกับปู่บ้าง? เอ่อ…ไม่ยุติธรรมเลยที่เก็บความลับจากฉัน”

เทสเริ่มมุ่ยเมื่อมาถึงจุดนี้

“ฮ่าฮ่าฮ่าหลานจะรู้เมือถึงเวลาที่เหมาะสมนะเจ้าตัวเล็ก ส่วนอาเธอร์! ฉันมีข่าวดี ประตูเทเลพอร์ตที่คาดว่าจะเปิดในอีกสองปีจะเปิดก่อนเวลาอันควร จะมีการแข่งขันที่จะจัดขึ้นที่เมืองไซรัสในอีกสี่เดือน ทัวร์นาเมนต์นี้จะเป็นกิจกรรมที่สำคัญมากสำหรับอนาคตของทุกเผ่าเพราะทั้งคนแคระและเอลฟ์ต่างส่งเยาวชนมาเป็นตัวแทนสำหรับการแข่งขันและในฐานะนักเรียนไปยังสถาบันมนุษย์ของนาย ในระหว่างทัวร์นาเมนต์เราสามารถแอบพานายกลับไปที่เซปินได้โดยที่พวกมนุษย์ไม่รู้ตัวในตอนนั้น”

ตาเฒ่าอุทานพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าคมของเขา

“จริงเหรอปู่? ผมจะกลับบ้านเร็วๆ นี้?”

ฉันพุ่งออกจากเตียง

ในที่สุดฉันก็จะได้พบพ่อกับแม่อีกครั้ง! ฉันส่งข้อความถึงพ่อแม่ทุกครั้งผ่านผู้อาวุโสริเนีย แต่หลังจากได้เห็นพวกเขาผ่านการทำนายฉันก็ไม่สามารถเห็นพวกเขาได้อีก

“นายกำลังจะจากไปเร็วๆ นี้ใช่ไหมอาร์ต?”

เทสถามและใบหน้าของเธอก็หงอน

"ใช่แล้วละฉันต้องเจอครอบครัวเร็วๆ นี้ ไม่ต้องกังวล! ฉันจะไปเยี่ยมเธออีกครั้งแน่นอน! และบางทีเธอก็ยังสามารถมาเยี่ยมฉันที่เซปินได้!”

ฉันบอกเพื่อหวังว่าจะเป็นกำลังใจให้เธอ

“เรายังมีเวลาอีกสี่เดือนอาเธอร์! จนถึงวันที่ประตูเทเลพอร์ตเปิดฉันหวังว่านายจะฝึกให้หนักกว่าเดิมนะไอ้เด็กน้อย! แกนมานาของนายไม่ได้พัฒนาขึ้นเลยในช่วงเวลาสามปีที่ผ่านมาเพราะการดูดซึมที่นายจำเป็นต้องทำ อย่ามุ่งเน้นไปที่การฝึกฝนเจตจำนงของสัตว์มานาเท่านั้น นั่นควรใช้เป็นไม้ตายเท่านั้น เข้าใจไหม?”

เขาพูดถูก แม้ว่าฉันจะยังไม่ได้เปิดใช้งานแม้แต่ขั้นตอนของการได้รับเจตจำนงของมังกรของฉัน แต่ฉันก็รู้ดีว่าการขะใช้มันจะทำให้เป็นจุดสนใจที่ไม่ต้องการเท่านั้น ฉันไม่ควรใช้เจตจํานงของสัตว์มานาของฉันถ้าหากเป็นไปได้

คุณปู่ตบหลังฉันแล้วพูดว่า

“ตอนนี้! อาบน้ำแล้วพักผ่อนเถอะ นายตัวเน่าเหม็นไปหมดแล้วเจ้าเด็กเหลือขอ ส่วนหลานก็ปล่อยให้อาเธอร์อยู่คนเดียวเถอะเพื่อที่เขาจะได้พักฟื้น”

ฉันสังเกตเห็นว่าเทสยังคงดูหดหู่กับข่าวการจากไปอย่างกะทันหันของฉัน การเติบโตและใช้ชีวิตร่วมกับเธอเป็นเวลาสามปีทำให้เรามีความผูกพันที่ใกล้ชิดเหมือนพี่น้องและในขณะที่เธออายุเพียงเก้าขวบความจริงที่ว่าเธอได้แสดงอาการเบ่งบานในการเป็นสาวสวยแล้ว มันทำให้ฉันรู้สึกถึงความผูกพัน เสียใจที่ฉันจะไม่อยู่ที่นี่กับเธอเมื่อเธอโตขึ้น

“เทส! สู้ๆโอเค? ฉันจะยังคงอยู่ต่อไปอีกหลายเดือนและแม้ว่าฉันจะจากไปแล้วมันไม่ใช่การจากอย่างถาวร ฉันหวังว่าสักวันเธอจะได้พบกับพ่อแม่ของฉันเช่นกัน”

ฉันกอดเธอด้วยความจริงใจ

“เอ๊! นายเป็นอะไรไป?”

ฉันแทบจะเห็นไอน้ำพุ่งออกมาจากหัวของเธอในขณะที่หน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงสด ทันใดนั้นเธอก็ผลักฉันออกและวิ่งออกไป

"อา! วัยรุ้น! ฮ่า ๆ หลับให้สบายเถอะ!”

ปู่หัวเราะเบาๆ และส่ายหัวขณะปิดประตูตามหลังเขา

เทสกำลังเข้าสู่วัยแรกรุ่นหรือ?

ฉันกระโดดกลับเข้านอนเพราะรู้สึกขี้เกียจที่จะอาบน้ำ

“ฉันจะนอนพักสักหน่อยแล้วค่อยอาบน้ำ”

ฉันพึมพำดัง ๆ

* เสียงกรอบแกรบ * * เสียงกรอบแกรบ *

ฉันสงสัยว่าคืนนี้ลมแรงเกินไปไหม โดยปกติฉันไม่ได้ยินเสียงใบไม้ที่ส่งเสียงกรอบแกรบ

* แตก *

โอเค…นั่นเป็นเสียงที่ผิดปกติ

ฉันนั่งมองไปรอบๆ พยายามค้นหาว่าเสียงมันมาจากไหน

* แตก * * แตก *

ฉันหันไปมองทางที่ฉันทิ้งเสื้อคลุมไว้บนเก้าอี้

“คยู ~” คยู ~”

คยู?

เสื้อคลุมของฉันทำเสียง “คยู ~”? คิ้วของฉันขมวดมุ่นขณะพยายามประเมินว่าเกิดอะไรขึ้น

* แตก! *“คยู ~!”

หินมังกร!