ตอนที่ 25 ฉากสอง

การถ่ายทำโครงเรื่องในหมู่บ้านดำเนินไปอย่างราบรื่น ปัญหาเล็ก ๆ อย่างเดียวที่โจชัวเจอคือฉากที่เขารับบทเป็นแกสตันและต้องสารภาพรักเบลล์

ไม่ว่าโจชัวจะถามอะไรจากอินอร์เกี่ยวกับตัวละครของเขา อินอร์จะไม่กล้าแสดงความไม่พอใจใด ๆ แต่ความจริงก็คือความจริง และการแสดงก็คือการแสดง

โจชัวให้เวลาอินอร์เตรียมใจ ก่อนที่ซัคคิวบัสจะปฏิเสธคำสารภาพของเขา

นั่นเป็นเพียงส่วนหนึ่งของกระบวนการถ่ายทำทั้งหมดที่พบว่ามีการถ่ายแก้ มิฉะนั้นทุกอย่างคงราบรื่นในครั้งเดียว

การแสดงครั้งต่อไปจะเป็นแก่นแท้ของ“โฉมงามกับเจ้าชายอสูร”

“เป้าหมายออกจากหมู่บ้านไปแล้ว และจะมาถึงที่ตั้งของประตูมิติในอีก 1 ชั่วโมง ซีนาร์ทเตรียมตัวให้พร้อม อย่าปล่อยให้เป้าหมายตรวจพบร่องรอยของประตูมิติ” โจชัวส่งข้อความถึงซีนาร์ทผ่านหน้าต่างสนทนาที่เขาสร้างขึ้น เมลิน่า“แม่” ของเบลล์ได้อำลาเบลล์ไปแล้ว ขณะที่นางลงจากรถม้าไปนอร์แลนด์เมืองแห่งเวทมนตร์ซึ่งอยู่ห่างจากหมู่บ้านประมาณสิบกิโลเมตร

รูนตัวเดียวที่ซีนาร์ทรู้ปรากฏบนหน้าต่างสนทนา บอกโจชัวว่าเขาได้รับข้อความแล้ว

โจชัวกำมือซ้ายที่มีเครื่องหมายไว้แน่น ขณะที่เขาเริ่มมีสมาธิเพื่อควบคุมการเคลื่อนไหวของแบนชี เครื่องหมายไม่เพียง แต่อนุญาตให้เขาควบคุมสิ่งมีชีวิตอันเดธ แต่ยังทำให้เขาสามารถแบ่งปันความรู้สึกได้อีกด้วย

ที่นี่โจชัวแบ่งปันเฉพาะวิสัยทัศน์ของแบนชี การเปลี่ยนแปลงระหว่างมุมมองของสิบสองแบนชีก็เพียงพอที่จะทำให้มึน  โชคดีที่โจชัวไม่มีปัญหาดังกล่าว

ในวิสัยทัศน์ของแบนชี โจชัวมองเห็นรถม้าที่กำลังวิ่งผ่านป่าที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ

…

เมลิน่าดึงเสื้อคลุมปิดตัวเอง ปีนี้ฤดูหนาวมาเร็วมากและตอนที่นางจากไปก่อนหน้านี้ก็มีหิมะตกเล็กน้อยแล้ว

มันไม่ใช่ลางดี หากหิมะตกเพิ่มขึ้นในอีกไม่กี่วันข้างหน้า เส้นทางจากหมู่บ้านไปนอร์แลนด์จะถูกปิดกั้นอย่างแน่นอน

เพื่อที่จะให้เบลล์ได้อาศัยอยู่ในบ้านใหม่ของนางโดยเร็วที่สุด เมลิน่าจึงจำเป็นต้องรีบไปที่นอร์แลนด์

ความกระตือรือร้นของนางทำให้นางกระตุ้นคนรับใช้ และม้าแก่ให้ไปเร็วขึ้น

หิมะบนพื้นค่อยๆเพิ่มขึ้น และทันใดนั้นเมลิน่าก็รู้สึกใจสั่น

นางดึงฮูดลงเล็กน้อย แล้วมองไปรอบ ๆ

ป่ายังคงเป็นป่า หิมะก็คือหิมะแต่เมลิน่าก็รู้สึกได้ว่าสภาพแวดล้อมของนางแปลกไปเล็กน้อย

มัน…เงียบเกินไป แม้เมลิน่าจะอายุมาก แต่นางก็ยังไม่แก่

ป่าเงียบเกินไป นางยังคงได้ยินเสียงร้องของนกอยู่เลยก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้ราวกับว่าสัตว์ทั้งหมดในป่าหายไป

หิมะที่ตกลงมาจากท้องฟ้าเริ่มตกหนักขึ้น และในไม่ช้าพายุหิมะก็ถล่มลงมา

ในขณะที่เมลิน่ากำลังคิดว่านางควรจะหาที่หลบภัยจากพายุหิมะยังไงดี สิ่งก่อสร้างเก่าแก่และโอ่อ่าก็เข้ามาในวิสัยทัศน์ของนาง

ไม่ใช่ครั้งแรกที่นางเดินทางบนถนนสายนี้ไปยังนอร์แลนด์ แต่นางไม่เคยเห็นปราสาทแบบนี้ในความทรงจำของนาง

จอมเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่สร้างมันขึ้นมาหรือไง?

หิมะตกหนักจากท้องฟ้าทำให้เมลิน่ามีเวลาคิดเพียงเล็กน้อย ขณะที่นางบอกคนรับใช้ของนางให้มุ่งหน้าไปยังปราสาทโดยหวังว่าเจ้าของปราสาทจะใจดีพอที่จะอนุญาตให้นางพักในคืนนี้

รถม้าเข้าไปในสวนของปราสาทมืดและเมลิน่าก็ลงจากรถม้า ก่อนที่นางจะบอกให้คนรับใช้ของนางนำรถม้าไปที่คอกม้าของปราสาท จากนั้นนางก็จัดแจงเครื่องแต่งกายของนาง เดินขึ้นบันไดไปที่ประตูปราสาท

ก่อนที่เมลิน่าจะเคาะ ประตูปราสาทก็ค่อยๆเปิดออก

“ขอบคุณ…” เมลิน่าเดินเข้าไปข้างใน คิดว่าคนรับใช้ในปราสาทคงสังเกตเห็นนาง แต่เมื่อนางมองไปด้านหลังประตูปราสาทก็ไม่มีใครอยู่

นั่นทำให้เมลิน่าแปลกใจ แต่นางเป็นแม่ค้าที่ได้เห็นโลกมามาก และโดยปกติแล้วผู้วิเศษจะมีเวทมนตร์แปลก ๆ ทุกชนิด ดังนั้นนางจึงปิดประตูปราสาทที่อยู่ข้างหลังนางอย่างสุภาพ

"มีใครหรือไม่เจ้าคะ?" เมลิน่าถามเสียงดัง ขณะที่เสียงของนางดังก้องไปทั่วปราสาทว่างเปล่า บรรยากาศและแสงสว่างในปราสาททั้งหลังดูมืดและหม่นหมองเล็กน้อย

“ท่าน? ขออภัยที่มารบกวน…ข้าเป็นแค่นักเดินทาง ข้าหวังว่าจะท่านจะอณุญาติให้ข้าหลบพายุหิมะที่นี่”

เมลิน่าตะโกนอีกครั้ง แต่ก็ไม่มีใครตอบนาง

อย่างไรก็ตามในความมืด ดวงตานับไม่ถ้วนกำลังมองไปที่มนุษย์ที่ไม่ได้รับเชิญ และนั่นรวมถึงผีสองตัว

“การคิดว่าท่านดยุคอนุญาตให้มนุษย์เข้ามาในอาณาเขตของท่านได้ ถ้าเป็นเมื่อก่อนมนุษย์คนนี้คงจะถูกกินโดยญาติของข้า นอกป่าเงาแสงจันทร์ไปแล้ว...”

“เงียบซะฟาร์โลว์ ท่านดยุคและเจ้าชายจับมือกันแล้ว คำสั่งของเจ้าชายเป็นความประสงค์ของท่านดยุคเอง และฝ่าบาทก็ต้องการให้เรามีส่วนร่วม ...กับอะไรนะ...”

“ภาพยนตร์, ฟ็อกเกอร์” อีกเสียงที่ซ่อนอยู่เตือนเขา

“ใช่แล้ว การถ่ายทำภาพยนตร์เพียงเรื่องเดียวถือเป็นเกียรติอย่างสูงแล้ว อย่าบ่นอีกต่อไป เจ้าจำบทของเจ้าได้หรือไม่? แบนชีกำลังจะมา บรรทัดแรกคืออะไร?”

เชิงเทียนข้างโต๊ะลืมตาขึ้น ขณะที่นาฬิกาข้างๆ มันกระซิบ

“นางคงหลงทางในป่า”

"หุบปาก"

เสียงกระซิบในความมืด ดึงดูดความสนใจของเมลิน่าได้ทันที และนางก็มองไปตามทิศทางของเสียงนั้น อย่างไรก็ตามไม่มีใครอยู่ตรงนั้น นอกจากเชิงเทียนและนาฬิกาบนโต๊ะ

“ขอโทษเจ้าค่ะ ที่นี่มีใครอยู่ไหมคะ?” เมลิน่าเดินไปที่โต๊ะอย่างช้าๆ เพราะเชิงเทียนและนาฬิกาที่สวยงามดึงดูดความสนใจของนาง จากนั้นนางก็หยิบเชิงเทียนขึ้นมาเพื่อตรวจสอบดู

ในฐานะนักแม่ค้านางสามารถบอกได้ว่าสิ่งเหล่านี้เป็นของที่มีค่ามากตั้งแต่มองแวบแรก แต่นางไม่กล้าแม้แต่จะคิดขโมย เนื่องจากสถานที่ที่นางอยู่นั้นแปลกเกินไป

นางวางเชิงเทียนเคลือบทองลง มองไปรอบ ๆ ในไม่ช้านางก็พบสถานที่เดียวที่สว่างขึ้นในห้องโถงมืด

“ข้าแค่หาสถานที่อบอุ่น!” เมลินาพูดเสียงดัง หวังว่าจะมีคนได้ยินนาง ขณะที่นางเดินตามแสงเข้าไปในห้องที่มีเตาผิงอย่างช้าๆ

ความอบอุ่นจากเตาผิงเพียงพอให้เมลิน่าดีใจ นางเดินไปที่เตาผิงอย่างรวดเร็ว และความร้อนจากเปลวไฟได้ช่วยขจัดความหนาวเย็นที่เกิดจากพายุหิมะ

ทันทีหลังจากนั้น เมลิน่าก็ได้ยินเสียงชามและจานดังมาจากห้องถัดไป เมื่อเดินตามเสียงไปก็พบอาหารเย็นเสิร์ฟอยู่บนโต๊ะ

ราวกับว่ามันถูกเตรียมไว้เป็นพิเศษสำหรับนาง

“ขอบคุณเจ้าค่ะ…” เมลิน่ามองไปรอบ ๆ ถึงแม้นางจะไม่รู้ว่าผู้คนในปราสาทไปอยู่ไหน แต่ความหิวของนางก็ทำให้นางนั่งลงเพื่อเพลิดเพลินกับอาหารค่ำที่แสนหายาก

ก่อนที่นางจะกิน ถ้วยน้ำชาบนโต๊ะก็ขยับ

เมลิน่ามองไปที่ถ้วยชาด้วยความตกใจ เมื่อนางเห็นว่ามีใบหน้าของมนุษย์อยู่

“แม่บอกว่าข้าไม่ควรขยับ มันอาจทำให้เจ้าตกใจได้”

ถ้วยน้ำชาพูดกับเมลิน่าด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

สมองของเมลิน่าว่างเปล่าไปสองสามวินาที ไม่น่าแปลกใจที่นางไม่เห็นคนที่มีชีวิตอยู่ในปราสาท มันเป็นตัวปราสาทที่มีชีวิตอยู่และไม่จำเป็นต้องมีผู้มีชีวิตใด ๆ มาดูแล

“ขอโทษ” ถ้วยน้ำชาขอโทษอย่างจริงใจ

“ไม่เป็นไร…ไม่เป็นไร…”

เมลิน่าพยายามอย่างที่สุดเพื่อรักษาความสงบ แต่…สิ่งมีชีวิตทั้งหมดในปราสาทกลายเป็นของใช้ในบ้านและเฟอร์นิเจอร์? ปราสาทถูกสาป?

ในไม่ช้าความคิดที่น่ากลัวทุกประเภทก็เข้ามาในหัวใจของเมลิน่า นางจึงเลือกที่จะหลบหนีจากปราสาทที่ถูกสาป