ตอนที่ 95 อุโมงค์หลักสู่โลกใต้พิภพ (จบภาค 2 ยักษ์เถื่อน)
ตอนที่ 95 อุโมงค์หลักสู่โลกใต้พิภพ (จบภาค 2 ยักษ์เถื่อน)
ขณะเดียวกันที่เมืองออสธา บริเวณคฤหาสน์ตระกูลอาโรเดียที่ตอนนี้ไม่มีอะไรเหลือแล้ว อยู่ ๆ ก็มีวิญญาณลอยขึ้นมาจากพื้นดิน ซึ่งมันก็คือวิญญาณอารักษ์ของเวนดี้
ในช่วงหลายวันมานี้เวนดี้จะส่งวิญญาณอารักษ์ขึ้นมาทุกวันเพื่อดูว่าด้านบนปลอดภัยแล้วหรือยัง และในวันนี้เมื่อมองไปรอบ ๆ แล้วก็ไม่เห็นถึงสิ่งมีชีวิตวิญญาณตนนั้นก็ลอยกับเข้าไปในพื้นดิน
หลังจากนั้นไม่นาน พื้นดินก็เริ่มนูนขึ้น จนกระทั่งดันดินออกมาเผยให้เห็นทางลงสู่ห้องใต้ดิน ซึ่งก็เป็นห้องใต้ดินเดียวกันกับที่ไนเรลและเนโคเข้าไป
ตาเดียวและทุกคนเดินขึ้นมาด้านนอก ตอนนี้สภาพภูมิประเทศโดยรอบเปลี่ยนไปหมดแล้ว มันไม่มีอะไรให้จดจำได้เลยว่าคือสถานที่เดียวกับตอนที่พวกเขานั้นมาถึง
“วินารีบหาท่านไนเรล” ชารอนกล่าวออกมา
วินาที่ได้ยินดังนั้นก็พยักหน้าและแล้วพวกเธอก็ได้เดินมาหยุดอยู่แอ่งน้ำหนึ่ง ซึ่งถ้าดูเผิน ๆ มันก็ไม่ต่างจากแอ่งน้ำขังทั่วไป แต่สำหรับวินามันคือรองลอย เธอเริ่มพยากรณ์อีกครั้ง
และดูเหมือนว่าเธอจะเห็นแค่ชายชราลากไนเรลไปซึ่งทุกอย่างก็มาหยุดอยู่แค่ตรงนี้ เพราะข้อมูลนั้นไม่มีอีกแล้ว
เมื่อทุกคนได้ยินดังนั้นก็พอจะเดาได้ว่าไนเรลและเนโคจากไปแล้ว ซึ่งดูเหหมือนว่าพวกเขาจะบาดเจ็บหนัก แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาห่วงไนเรลเพราะทุกคนเชื่อว่าไนเรลอย่างไรก็ไม่เป็นอะไรโดยเฉพาะชารอนที่รู้ถึงสารสีแดงที่มีความสามารถในการรักษานั้น
ในเมื่อตอนนี้ไนเรลหายไปแล้ว พวกเขาก็ต้องไปจากตรงนี้เช่นกัน ที่นี่ยังอันตรายเกินไป
ดังนั้นชารอนจึงได้ตัดสินใจนำทุกคนออกไปและมุ่งหน้าลงไปทางใต้ ซึ่งก็คือตามที่ไนเรลเคยพูดไว้ว่ายังมีมนุษย์และรัฐบาลไทกีล่าอยู่ทางนั้น
ตาเดียวก็ไม่ได้คัดค้านอะไร ได้แต่เดินตามสาว ๆ ไปอย่างเงียบ ๆ ในฐานะบอดี้การ์ด
......
ไนเรลที่สลบค่อย ๆ รู้สึกตัวอย่างช้า ๆ ดวงตาที่เปิดอยู่มองไปโดยรอบอย่างมึนงง “เกิดอะไรขึ้น?” นี่คือคำถามแรกที่เข้ามาในหัวของเขา
ตอนนี้ตัวของไนเรลกำลังเคลื่อนที่อยู่ ไม่สิต้องบอกว่ากรงที่ขังเขากำลังเคลื่อนที่อยู่
เคร็ง!
เมื่อไนเรลพยายามที่จะขยับตัว ความเจ็บปวดก็ถาโถมเข้ามา เพราะที่ข้อมือและแขนขาทั้ง 4 ของเขานั้นมันกับถูกโซ่สีดำเจาะตรึกไว้กับเสาเหล็กที่เป็นเหมือนกับไม้กางเขน
บริเวณที่โดนโซ่เจาะนั้นมีเลือดซึมไหลออกมาเล็กน้อยในทุก ๆ ครั้งที่เขาขยับตัว มันทำให้ไนเรลขมวดคิ้วในทันที เขาลองออกแรงกระชากโซ่ด้วยพละทั้งหมด แต่มันกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย
ไนเรลจึงได้แต่หยุดการกระทำนั้น และหันไปสังเกตรอบ ๆ เพื่อทำความเข้าใจสถานการณ์
รอบตัวของไนเรลนั้นมียักษ์เถื่อนสวมเกราะอยู่หลายตน ดูเหมือนว่านี้จะเป็นกองทัพยักษ์เถื่อน กรงที่ไนเรลอยู่ในตอนนี้ก็อยู่บนหลังของแรดเกราะหนัก เมื่อมารวมกับตอนที่เขาโดนรอบโจมตีภาพสุดท้ายนั้นก็เดาได้ไม่ยากมันก็คืออูคาที่ลอบโจมตีเขา
ไนเรลเชื่อว่าไม่ได้มีแค่นั้น เขาสงสัยอยู่อีกเรื่องสองเรื่อง หนึ่งก็คือพวกมันหาตัวของเขาเจอได้อย่างไรและสองก็คือยักษ์อีกตนที่โจมตีเขาคือใคร พลังของมันไม่ต่ำกว่าขั้น 5 แน่นอน
การที่เขาโดนยักษ์เถื่อนขั้น 5 สองตนโจมตีพร้อมกันนั้นก็ไม่แปลกที่ไนเรลจะสู้ไม่ได้ เพราะแค่ยักษ์เถื่อนขั้น 5 อย่างอูคาแค่ตนเดียวนั้นก็แทบจะรับมือไม่ไหวแล้ว
การที่มันถูกเรียกว่าระดับที่ก้าวข้ามระดับชีวิตนั้นก็เป็นเพราะว่ามันไม่เหมือนกับระดับที่ผ่าน ๆ พลังมันต่างกันมากเกินไป
หลังจากที่ไนเรลอยู่แบบนี้ทำอะไรไม่ได้ ก็ได้แต่ปล่อยให้พวกยักษ์เถื่อนพาเขาไป ซึ่งขบวนกองทัพยักษ์เถื่อนก็เคลื่อนที่ทั้งวัน จนกระทั่งเย็นพวกมันก็หาที่พักกัน
หลังจากที่ทหารยักษ์เถื่อนแยกย้ายกันไปล่าสัตว์และหาเสียง ในตอนนั้นก็มีหนึ่งในยักษเถื่อนเดินเข้ามาที่กรงขังไนเรล
ไนเรลมองไปที่ยัก์เถื่อนที่เดินเข้ามา เขาต้องใช้เวลาสักพักจึงจำได้ว่ามันคืออูคา
“แกยังไม่ตาย”
“ข้าไม่ตายง่าย ๆ หรอก เจ้าก็เช่นกัน” อูคามองไปที่ไนเรลอย่างโกรธแค้น ในทุกครั้งที่มันมองไนเรลบาดแผลที่อยู่บนหน้าก็จะเจ็บขึ้นมาแปลบ
ไนเรลมองไปที่อูคาที่มีบาดแผลเต็มหน้า ผิวหนังมันหายไปหมด เหลือเนื้อและกระดูกที่โผล่ออกมา ถ้าเป็นมนุษย์ปกติแล้วมีบาดแผลขนาดนี้ก็คงตายไปแล้ว
เนื่องจากว่าแผลของอูคายังไม่แห้งสนิท มันจึงมีน้เหลืองออกมาเล็กน้อยอยู่ตลอด ส่งกลิ่นที่น่ารังเกียจอยู่เรื่อย ๆ อูคาใช้แขนปาดน้ำเหลืองที่อยู่บนหน้า มันก็เจ็บขึ้นมาเล็กน้อย
ไนเรลมองไปที่อูคาเขารับรู้ได้จากสายตาของอูคาว่ามันโกรธแค้นไนเรลมาก จนอยากจะฉีกร่างของเขาออกไปเป็นชิ้น
“ข้าจะทำให้เจ้าได้รับความเจ็บปวดไม่น้อยไปกว่าข้าแน่นอน” อูคาหยิบมีดออกมาและหันไปสั่งให้ยักษ์เถื่อนผู้ที่ถือกุญแจเปิดกรงขังไนเรลออก
ไนเรลพยายามดิ้นเล็กน้อย แต่มันก็ไม่มีผลเพราะเขาไม่มีทางหลุดจากโซ่นี้ได้เลย
“เจ้าดิ้นเข้าไป มันไม่มีทางหลุดได้อย่างแน่นอน โซ่และเสาเหล็กที่ใช้พันธนาการเจ้ามันสร้างมาจากเหล็กพิภพที่แข็งแกร่งและหลอมออกมาได้ยากมาก ไว้ใช้ขังพวกขั้น 6 โดยเฉพาะ เจ้าจงสำนึกซะที่ได้รับเกียรตินี้” อูคากล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูโหดเหี้ยมมาก
อูคาใช้มือปิดปากของไนเรลกดลงไปกับเสาโลหะ จากนั้นก็ล้วงมือไปที่ด้านหลังของตนหยิบสั้นออกมา ถึงอูคาจะมองมันเป็นมีดสั้น แต่สำหรับไนเรลนั้นมันเหมือนกับมีดฆ่าสัตว์ไม่มีผิด
“ข้าจะตัดแขนตัดขาเจ้าเพื่อป้องกันไม่ให้เจ้าหนีไปได้ออีก แต่ไม่ต้องกลัวมันจะไม่เจ็บปวดมากนัก” อูคายิ้มออกมามันดูสยองเป็นอย่างมาก ขณะที่มีดกำลังจะตัดลงไปอยู่ ๆ ก็มีเสียงที่ดังมาจากด้านหลัง
“ท่านอัศวินอูคา ท่านจะทำอะไร? ท่านลืมไปแล้วหรือว่าองค์ชายใหญ่ต้องการจับมันไปทั้งที่ยังครบ 32 อยู่ หรือว่าท่านต้องการมีปัญหากับองค์ชายใหญ่” ยักษ์เถื่อนที่ดูแก่ราวกับชายชราอายุ 80 ก็ไม่ปาน
แต่ดูจากเขาที่อยู่บนหัวของยักษ์ชราก็ต้องตกใจที่มันมีพลังถึงระดับ 5 และดูท่าแล้วยักษ์ชราตนนี้ไม่ชพวกไร้ซื่อเสียงอย่างแน่นอน
อูคาถึงกับชักสีหน้าไม่พอใจทันที แต่เพราะยังคงกลัวองค์ชายใหญ่ที่พูดถึงอยู่มาก เขาจึงหยุดมือในทันที
“ถ้าไม่ทำมันก็จะหนีอีก”
“ถ้างั้น ท่านก็แค่ตัดเส้นเอ็นมันก็พอแล้ว” ยักษ์ชราตนนั้นกล่าวออกมาอย่างไม่สนใจจากนั้นก็เดินกลับไป เพราะเชื่อว่าอูคาจะไม่ทำอะไรเกินเลยไปกว่านี้แน่นอน
อูคาได้แต่ทำเสียงฮึดฮัดไม่พอใจจากนั้นก็ลงมือตัดเอ็นไนเรลที่แขนขาทั้ง 4 ข้างแทน
มือข้างหนึ่งปิดปากไนเรล มืออีกข้างก็ลงมือทุก ๆ การตัด อูคาจะลงมืออย่างช้า ๆ เพื่อที่จะให้ไนเรลนั้นเจ็บปวดมากที่สุด
ไนเรลได้แต่กัดฟันและมองไปที่อูคาด้วยสายตาอาฆาต แต่ยิ่งไนเรลทำแบบนี้มันก็ยิ่งทำให้เขาเจ็บปวดมากกว่าเดิม
ในใจของไนเรลได้สาบานไว้แล้วว่าถ้าเขาหลุดออกมาได้เมื่อไหร่ละก็เขาจะตามฆ่าอูคาอย่างแน่นอน
ไนเรลเลือกที่จะไม่ร้องออกมา แต่ความจริงนั้นมันเจ็บเป็นอย่างมาก หลังจากที่เห็นว่าไนเรลนั้นเลิกที่จะดิ้นรนแล้วอูคาก็ไม่มีอารมณ์จะเล่นกับเขาต่อมันจึงลงมืออย่ารวดเร็วให้เสร็จ ๆ และก็จากไป
บาดแผลมันไม่ได้มากนักเป็นแค่รอยตัดเฉือนเล็ก ๆ เท่านั้น ตอนนี้แขนขาของไนเรลนั้นไม่สามารถขยับได้อีก แต่เขาก็ไม่ได้กลัว เพราะขนาดแขนที่ขาดของเนโค เลือดแห่งชีวิตยังคงรักษาได้เลย
หลังจากนั้นตกกลางคืนไนเรลก็ได้แต่มองดูเหล่ายักษ์เถื่อน กินเนื้อกันอย่างเมามันพอตกกลางคืนทุกอย่างก็ได้กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง แต่แล้วก็เกิดมีสัตว์กลายพันธุ์ขั้น 4 ตัวหนึ่งที่ไม่รู้ว่าหิวโซมาจากไหน
มันเลือกที่จะโจมตัวทหารยักษ์เถื่อนขั้น 3 นายหนึ่ง ซึ่งมันก็ได้ลิ้มรสเนื้อไปอีกไม่ยักษ์เล็กน้อย แต่ก็แน่นอนว่าหลังจากนั้นมันก็โดนฆ่าตายกลายเป็นมื้อเช้าส่วนศพของยักษ์เถื่อนตนนั้นก็ถูกฝังอยู่ไม่ไกล
เช้าวันต่อมาขบวนก็เคลื่อนที่แต่เช้าอีกครั้ง ซึ่งในขณะนั้นไนเรลก็ถือโอกาสใช้ความสามารถ [โลหิตแห่งชีวิต A] สร้างออกมาได้อีกประมาณหนึ่งขวด แต่ไนเรลไม่ได้เลือกที่จะรักษาตัวเองในทันที เพราะถ้าทำแบบนั้นอูคาก็จะมาตัดเอ็นเขาอีกครั้ง
ไนเรลเลือกที่จะเก็บมันเข้าไปในขวด โดยการใช้ความสามารถเงา เตะนิ้วลงไปในเงาซึ่งด้านในมีขวดเล็ก ๆ อยู่และเขาก็จะไม่ขยับตัวมากนักเพื่อไม่ให้เป็นที่สังเกตจนเกินไป
ตกเย็นทุกอย่างก็ยังคงเป็นไปในลักษณะเดิม และมันก็เป็นแบบนี้อยู่สองวัน จนกระทั่งวันที่สามไนเรลก็เข้าใจแล้วว่าพวกมันต้องการพาเขาไปที่ไหน
และนั้นก็คือที่ปากทางอุโมงค์สู่โลกใต้พิภพ แต่ที่นี่ไม่ใช่ที่เดียวกับครั้งที่เลฟอนออกมา
ดูเหมือนที่แห่งนี้จะเป็นอุโมงค์หลักที่พวกมันทั้งหมดใช้ในการเข้าออก บริเวณโดยรอบนั้นเต็มไปด้วยยักษ์เถื่อน แต่มันไม่ได้หมดแค่นั้น เพราะมันยังมีกรงขังสัตว์กลายพันธุ์ ซอมบี้ แม้แต่เผ่าอสูรก็มีและที่ขาดไม่ได้นั้นก็คือมนุษย์
สำหรับไนเรลแล้วในชีวิตก่อนหน้านั้นไม่ได้เข้ามาเกี่ยวข้องกับพวกนี้มากนัก เพราะเขานั้นมีแค่ความสามารถแค่เร่งการเจริญเติบโตของพืชเท่านั้น
ส่วนการเดินทางไปยังประเทศทางตอนเหนืออย่างมิสทาลนั้นเขาก็อาศัยในหลาย ๆ อย่างถึงรอดไปถึงที่นั่น และหนึ่งในนั้นก็คงหนีไม่พ้นโชค
ขณะที่กองทัพของยักษ์เถื่อนที่นำโดยอูคาไปถึง ทุกสายตาก็มองมาที่ไนเรลและกระซิบกันเล็กน้อย ซึ่งยักษ์เถื่อนหลาย ๆ ตนต่างก็ชี้มาที่ไนเรล ถึงเขาจะฟังไม่ค่อยรู้เรื่องแต่ก็พอจะเดาได้ว่ามันเกี่ยวกับการที่เขาฆ่าเลฟอน
เพราะการฆ่ายักษ์เถื่อนสายเลือดราชศ์วงสักตนหนึ่งนั้นถือเป็นเรื่องใหญ่มากในเผ่าอัคคี
แต่ก่อนที่กองทัพของอูคาจะเข้าไปในหลุมมันก็มียักษ์เถื่อนขั้น 4 ตนหนึ่งเข้ามาถามพวกเขา
พอยักษ์เถื่อนตนนั้นรู้ว่าเป็นอูคาที่ได้มาส่งเชลย เขาก็เอาตัวไนเรลไปซึ่งแน่นอนว่าในตอนนั้นอูคาได้ส่งเข็มทิศชีพไปด้วย ไนเรลก็มองไปที่เข็มทิศนั้นเช่นกัน
อูคามองไปที่ไนเรลอยากสายตาอาฆาตมาดแค้นจากนั้นก็หันหลังกลับไป ตอนนี้ภารกิจของเขาเสร็จสมบูรณ์แล้ว
ซึ่งไนเรลก็ได้ถูกส่งไปรวมกลุ่มกับมนุษย์คนอื่น ๆ และก็มุ่งลงสู้โลกใต้พิภพ เพื่อเข้ารับโทษกับการฆ่าไนเรล
เมื่อลงมาที่อุโมงค์มันมีเส้นทางเวียนลงไปยังเบื่องล่าง ลึกลงไปจนแทบไม่มีแสงสองถึง แต่เนื่องจากไนเรลนั้นมีเสาหลักและโซ่จากเหล็กพิภพพันธนาการอยู่ เขาจึงถูกส่งลงไปทางช่องที่ใช้คนของใหญ่ ๆ มันดูไม่ต่างจากลิฟท์มากนัก ถูกสร้างมาด้วยกลไกเหล็กทั้งหมด
ไนเรลค่อย ๆ ถูกหย่อนลงไปด้านล่างที่มืดมิด โดยมีน้ำฝนที่หนาวเย็นตกลงมาใบหน้า ไนเรลในตอนนี้ได้แต่รอโอกาสและเวลาที่สามารถหนีเท่านั้นไม่สามารถทำอย่างอื่น ๆ ได้อีก
และแล้วผ่านไปสักพักแสงก็ค่อย ๆ หายไปเหลือแต่ความมืดของโลกใต้พิภพ
...........................
Witterry : ข้อ 1. จบภาค 2 ยักษ์เถื่อนแล้ว เจอกันกับภาค 3 โลกใต้พิภพ
ข้อ 2.ไรท์จะย้อนกลับไปปลดตอนติดเหรียญของภาค 1 ทั้งหมด (ยกเว้นตอนที่ 35)
ข้อ 3. ขอบคุณทุกการสนับสนุนซึ่งรอลุ้นปกนิยายใหม่กันนะ ตอนนี้กำลังจะได้มีปกนิยายจริง ๆ สักที ดังนั้นตอนนี้ไรท์จึงปล่อยตอนนี้อ่านฟรี
*******ใน ThaiNovel ตามอ่านตอนที่ปลดไปที่เด็กดีได้*******
