ตอนที่แล้วบทที่ 166 เทศกาลหว่านเมล็ด
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 168 ปลาหน้ามนุษย์

บทที่ 167 ฐานที่มั่นลับในแลงคาสเตอร์ขอความช่วยเหลือ


เทศกาลหว่านเมล็ดเพิ่งจบลง เจ้าหญิงนักรบลีอาก็มาเยี่ยมเมืองไร้ชื่อ

"อะไร? กองทัพมนุษย์เงือกหนองน้ำปรากฏตัวที่แลงคาสเตอร์?”

ทีแรกแองโกร่าเดาว่าเธอมาเที่ยวชมเมืองเพื่อผ่อนคลาย นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงตกใจเมื่อได้ยินเรื่องนี้จากเธอ

“ข้าได้ไปเยี่ยมหมู่บ้านมนุษย์กบมาก่อน แต่หัวหน้าหมู่บ้านบอกว่าไม่มีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นบนเกาะมนุษย์เงือก…ดังนั้น ข้าหวังว่าท่านจะสามารถส่งผู้เล่นจากเมืองนี้ไปช่วยเหลือแลงคาสเตอร์ได้”

เจ้าหญิงลีอาดูเหมือนว่าเธอพึ่งจะผ่านวันคืนที่ยากลำบากมา ตอนนี้ใบหน้าที่สวยงามของเธอดูค่อนข้างโทรม “ผู้เล่นที่อยู่ในแลงคาสเตอร์แทบจะไม่ได้หลับได้นอนสักคนเดียว”

“มันไม่มีปัญหาหากท่านกำหนดรางวัลเควสที่เหมาะสม” แองโกร่าตัดสินใจพูดออกมาหลังจากนั้นครู่หนึ่ง

แม้ว่าแองโกร่าจะไม่ได้ใจดำถึงขนาดไม่คิดที่จะช่วยเหลืออะไรเลย แต่เขาก็ต้องต่อรองเล็กน้อย หรืออย่างน้อยเขาก็ต้องได้กำไรก่อนที่จะตกลง ท้ายที่สุดเขาได้ทำงานอย่างหนักเพื่อพัฒนาเมืองของเขาให้เป็นเมืองหลักในสายตาผู้เล่น

อย่างไรก็ตามหลังจากที่เขาได้รู้เกี่ยวกับความเป็นมาของเขาจากฮอร์รันพ่อของเขา และเข้าใจว่าเขาก็เป็นหนึ่งในเชื้อสายราชวงศ์เทียร์ร่า เขาก็ไม่รู้สึกห่างเหินกับเจ้าหญิงลีอา แม้ว่าเขาจะไม่ได้ตั้งใจแข่งขันกับเธอเพื่อชิงอำนาจก็ตาม

ในแง่หนึ่ง ความคิดที่ว่าเขามีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับเธอ ถือได้ว่าเป็นเรื่องสำคัญที่ยังคงส่งผลกระทบต่อแองโกร่า เพราะขุนนางมักให้ความสำคัญกับสายเลือดมาเป็นอันดับต้น ๆ

แน่นอนว่าแม้เขาจะมีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับเธอ แต่เขาก็ไม่ใจดีพอที่จะช่วยฐานที่มั่นลับในแลงคาสเตอร์ฟรี ๆ มันดีกว่าที่จะพูดคุยข้อตกลงให้ชัดเจนตั้งแต่ต้น

“แน่นอน…วิเศษมาก กรุณาให้ข้าขอบคุณท่านในนามของฐานที่มั่นลับในแลงคาสเตอร์”

เจ้าหญิงลีอาดูโล่งใจขึ้นมากเนื่องจากเธอไม่ได้สนใจเรื่องทรัพยากรสักเท่าไหร่ เพราะเธอและทหารของเธอเคยสิ้นเนื้อประดาตัว เมื่อพวกเธอกำลังหลบหนีเพื่อเอาชีวิตรอด และในตอนนี้สิ่งต่าง ๆ ก็ได้สงบลงแล้ว ด้วยความที่ผู้เฒ่าแวนเค่อมีความเป็นผู้นำและพัฒนาฐานที่มั่นลับในแลงคาสเตอร์อย่างขยันขันแข็ง พวกเขาจึงสามารถสะสมทรัพยากรได้มากมาย เนื่องจากพวกเขาไม่ได้อยู่ไกลจากเมือง อันที่จริงพวกเขาประหยัดทรัพยากรได้มากกว่าเมืองไร้ชื่อและหมู่บ้านมนุษย์กบด้วยซ้ำ

นั่นเป็นสาเหตุที่เจ้าหญิงลีอาพอใจมากกับข้อตกลงนี้ ตอนแรกเธอนึกว่าจะต้องเสียเลือดเล็กน้อยเพื่อให้แองโกร่าซึ่งเป็นขุนนางของจักรวรรดิวัลลายอมช่วยเหลือ แต่เธอไม่คิดเลยว่าเขาจะพอใจง่ายขนาดนี้ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาดูเจ้าเล่ห์มาก

นี่เธอเข้าใจเขาผิดมาตลอดเลยหรือ? ลีอาพบว่าเธออ่านเขาไม่ออก เนื่องจากเธอรู้เพียงเล็กน้อยว่าแองโกร่าไม่เป็นที่รักของพ่อแค่ไหน ดยุกจึงได้ส่งเขามาอยู่ในเมืองไร้ชื่อ ซึ่งไม่มีอะไรเลยนอกจากความว่างเปล่า...

นั่นสินะ คงเป็นเรื่องปกติที่เด็กที่เกิดภายใต้สถานการณ์เช่นนี้จะระมัดระวังคนแปลกหน้า

เจ้าหญิงลีอาที่ยังไม่รู้ว่าเธอมีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับแองโกร่าคิดอย่างรู้สึกผิด

หลังจากได้รับการอนุมัติจากแองโกร่า เจ้าหญิงลีอาก็ไม่ได้อยู่ในเมืองไร้ชื่อต่อ เธอรีบกลับไปยังฐานที่มั่นลับในแลงคาสเตอร์

เห็นได้ชัดว่าการต่อสู้ที่นั่นรุนแรงมาก

“จะไม่เป็นไรจริง ๆ หรือ” วีลาถามแองโกร่าอย่างสงสัยหลังจากเธอเห็นเจ้าหญิงลีอาจากไป “เราจะไม่เสียผู้เล่นให้ฐานที่มั่นลับในแลงคาสเตอร์ใช่ไหม?”

“ข้าคงโกหก หากข้าบอกว่าไม่เป็นไร” แองโกร่ายักไหล่

ในมุมมองของผู้เล่น สถานที่ทั้งสองนั้นเหมือนกัน แม้ว่าเมืองหนึ่งจะเป็นเมืองที่พลุกพล่าน แต่ก็ไม่มีความทรงจำสำคัญใด ๆ สำหรับผู้เล่นนอกจากการทำเควสประจำวัน ในขณะที่อีกเมืองเป็นเมืองที่พวกเขาปกป้องมันจากศัตรูผ่านสงครามที่รุนแรงและโหดร้าย ในขณะที่พวกเขาต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับสหาย

ดังนั้นแม้ว่าเมืองไร้ชื่อจะไม่รุ่งเรืองเท่าเมืองแลงคาสเตอร์ แต่ความทรงจำของผู้เล่นที่ร่วมมือกันปกป้องเมืองเล็ก ๆ นี้ก็ทำให้เมืองนี้มีน้ำหนักมากกว่าเมืองแลงคาสเตอร์

“ถ้าเจ้าหญิงลีอาไม่ได้โกหก และนี่เป็นการต่อสู้ที่ยากลำบากจริง ๆ อาจมีผู้เล่น 1 ใน 3 ที่ไปที่นั่น” แองโกร่าเสริม

“นั่นไม่ดีเลย!” วีลาอุทานอย่างเป็นห่วงขณะที่เธอช่วยแองโกร่าสวมเสื้อโค้ท “การขาดผู้เล่นจะไม่ส่งผลต่อการพัฒนาของเมืองเราหรือ?”

“ไม่เป็นไรวีลา เจ้าควรมองสิ่งนี้อย่างเปิดใจ เพราะโลกไม่ได้แคบอย่างที่เจ้าคิด” แองโกร่าไม่สนใจเลย จริง ๆ แล้วเขากำลังยิ้มอย่างผ่อนคลาย “ความจริงก็คือโลกมันกว้างใหญ่มาก และเราก็กำลังอาศัยอยู่ในผืนดินจุดเล็ก ๆ บนโลกเท่านั้น เมืองของเราเองก็ไม่ได้มีพลังและแข็งแกร่งพอที่จะครอบคลุมทุกอย่างได้หรอก”

“?”

วีลามีสีหน้าสับสนและพูดว่า 'เรากำลังพูดถึงเรื่องเดียวกันอยู่รึเปล่า?'

“แต่เทพเจ้าแห่งเกมนั้นแตกต่าง ในช่วงเวลาสั้น ๆ ข้าก็ได้เข้าใจสิ่งหนึ่ง เช่นเดียวกับชื่อเควสถาวรของผู้เล่นที่ว่า ‘แสงของพระองค์จะส่องสว่างไปทั่วผืนแผ่นดิน'” แองโกร่าพูดต่อ “นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไม การเสียผู้เล่นไปไม่กี่คนนั้นไม่มีความหมายอะไรเลย”

เขาปรับคอเสื้อและหันไปมองวีลาที่ครุ่นคิด ก่อนจะหยิบหมวกที่เธอถือมาสวม “ดวงตาของเจ้าควรมองไปข้างหน้ามากว่านี้”

"จริงรึ? แต่ข้ารู้สึกว่ามันเพียงพอแล้ว ตราบเท่าที่ดวงตาของข้าสามารถมองเห็นท่านได้ ลอร์ดของข้า” หญิงสาวกล่าวเบา ๆ

แองโกร่าแข็งทื่อไปครู่หนึ่ง แต่ในไม่ช้าเขาก็ยิ้ม

“นั่นคือสิ่งที่ข้าพูด” เขาหันมาและมุ่งหน้าไปที่ประตู โดยไม่ได้อธิบายความมายให้วีลาฟัง “การเป็นผู้นำเป็นความรับผิดชอบของข้า และข้าจะทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้ เพื่อนำทางพวกเจ้าไปในทางที่ถูกต้อง และเจ้าเองก็ด้วยวีลา”

จากนั้นเขาก็เดินออกจากห้องไป

วีลาพองแก้มและสบถเสียงเบาว่า 'เจ้าโง่เอ้ย!' ขณะที่เธอเดินตามเขาไปอย่างรวดเร็ว

“แต่ข้าก็ยังคิดว่าเราไม่ควรปล่อยผู้เล่นไปง่าย ๆ…”

“ไม่เป็นไร เราจะทำบางอย่างเพื่อดึงพวกเขากลับมาในภายหลัง ข้ายังต้องไปทุนย่าเร็ว ๆ นี้เพื่อเข้าร่วมเทศกาลหว่านเมล็ดกับพ่อ ข้าไม่มีเวลาให้ความสนใจกับผู้เล่นตอนนี้ การปล่อยให้พวกเขาออกไปเล่นที่แลงคาสเตอร์ก็ถือเป็นเรื่องดีเช่นกัน…”

เสียงของเจ้านายและผู้ติดตามของเขาเริ่มห่างจากห้อง ก่อนจะหายไปในที่สุด

------------------------------------------------

เพจ FC-Translate

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด