ตอนที่ 200 คุณเกลียดผู้ชายคนนั้น...มากขนาดนี้เลยเหรอ?
ท่าทีของเหมาเยซื่อเปลี่ยนไปเล็กน้อย “คุณเสียใจอะไร”
เฉียวเมียนเมียนกัดฟันแน่น “ฉันเสียใจที่จากมาแบบนี้ ฉันควรทุบตีไอ้บ้านั่นแล้วเรียกตำรวจมาจับเขา แต่...ฉันไม่ได้ทำ”
เหมาเยซื่อพูดไม่ออก “...”
“คุณจะเอาชนะเขาได้เหรอ?”
“แต่ฉันต้องทำ”
“คุณเกลียดเขา..ขนาดนั้นเลยเหรอ”
“จากสิ่งที่เขาทำ เขาไม่สมควรถูกเกลียดเหรอ” เขามองเห็นความโกรธในแววตาของเฉียวเมียนเมียน
“เขาเป็นคนที่ร้ายกาจ น่ารังเกียจที่สุด”
เหมาเยซื่อพูดไม่ออก “...”
จู่ ๆ เขาก็รู้สึกลำบากใจ
เขาตั้งใจจะหาเวลาเล่าเรื่องคืนนั้นให้เธอฟังสักวัน
แต่ตอนนี้...
ในคืนนี้ เธอเกลียดผู้ชายคนนั้นมากแค่ไหน เธอจะให้อภัยเขาได้ไหม ถ้าเธอรู้
เหมาเยซื่อไม่แน่ใจ
เขาเงียบไปครู่หนึ่ง “คุณ..จำไม่ได้เลยเหรอว่าเขาหน้าตาเป็นอย่างไร”
เฉียวเมียนเมียนส่ายหน้า
ทันใดนั้นเธอก็เบิกตากว้าง
เหมาเยซื่อมองไปที่เธอเล็กน้อยอย่างรู้สึกผิด “...เกิดอะไรขึ้น”
เฉียวเมียนเมียนมองเขาสองสามวินาที จากนั้นก็ส่ายหน้า “ไม่มีอะไร”
เธอแค่...มีความรู้สึกคุ้นเคยเมื่อเหมาเยซื่อถามคำถามนั้นกับเธอ
ดวงตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนา ทำให้เธอนึกถึงผู้ชายในคืนนั้น
ดวงตาที่ลุกเป็นไฟในความมืด...
แต่ในเวลาต่อมาเธอพบว่าเงาที่อยู่เหนือเธอหายไป
เฉียวเมียนเมียนตระหนักว่าเหมาเยซื่อนอนอยู่อีกด้านของเตียง
เขานอนเงียบอยู่พักหนึ่งก่อนจะลุกขึ้นนั่งช้า ๆ เขาหลับตาลงสักพักแล้วพูดว่า
“ผมเพิ่งนึกได้ว่ามีเอกสารบางอย่างที่ต้องทำให้เสร็จ ผมขอทำงานสักครู่ มีคอมพิวเตอร์ในห้องนะ รหัสผ่าน 5555 ใช้ได้ตามต้องการ มีห้องเธียเตอร์อยู่ที่ชั้นหนึ่ง ถ้าคุณอยากดูหนังก็บอกเหล่ยเอิน เขาจะช่วยดูแลให้คุณ”
“ถ้าคุณต้องการไปเดินเล่น คุณให้แม่บ้านตามไปด้วยที่สวน”
“บอกเหล่ยเอิน ถ้าคุณอยากจะทานอะไร”
“นอกจากนั้น ผมให้เขาเตรียมของใช้ของคุณให้แล้ว คุณไปเลือกดูเสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋า หรืออะไรก็ได้ บอกให้เขารู้ถ้าคุณไม่ชอบ เขาจะหามาเปลี่ยนให้ใหม่”
“คืนนี้ผมคงเข้ามาดึกหน่อย นอนเถอะถ้าคุณเหนื่อย ไม่ต้องรอผมนะ”
เขาหันไปมองเฉียวเมียนเมียน
เฉียวเมียนเมียนนอนอยู่บนเตียงอย่างนิ่ง ๆ โดยที่มือข้างหนึ่งยังคงจับผ้าปูที่นอน เธอพยายามอย่างมากที่จะไม่ร้องไห้ ในขณะที่หายใจเข้าลึก ๆ จากนั้นเธอก็ยิ้มออกมาแล้วพยักหน้า “เข้าใจแล้วค่ะ”
เหมาเยซื่อขมวดคิ้วเล็กน้อย
“เมียนเมียน” เขาดึงเธอเข้ามากอดแล้วจูบที่หน้าผากของเธอ “อย่าคิดอะไรไปเอง ที่จริง ผมไม่สนใจหรอก เพียงแค่ผมจำได้ว่าผมมีเรื่องสำคัญที่ต้องทำ ดังนั้น...”
“ฉันรู้ค่ะ” เฉียวเมียนเมียนพยักหน้าก่อนที่เขาจะพูดจบ
“ฉันจะไม่คิดมาก คุณไปทำงานต่อเถอะ ฉันเข้าใจค่ะ”
เหมาเยซื่อมองไปที่เธอด้วยความกังวลเล็กน้อย “คุณไม่เป็นอะไรจริง ๆ นะ”
เขารู้ว่ามันยากที่เธอจะไม่เข้าใจผิด เพราะเขาหยุดในช่วงเวลาเช่นนี้
แต่หลังจากพบว่าเธอเสียใจและโกรธมากตลอดทั้งคืนที่เขาพรากพรหมจรรย์ของเธอไป เขาก็ไม่สามารถแสร้งทำเป็นว่าเขาไม่รู้เรื่องนี้ และอยู่กับเธอในคืนนี้
จู่ ๆ เขาก็หมดอารมณ์ขึ้นมา
