ตอนที่แล้วบทที่ 12 การพบเจอ
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 14 อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด

บทที่ 13 คำถามและคำตอบ


ฉันจ้องไปที่เขาด้วยความตะลึงงัน

ค้างคาวเฒ่าคนนี้กำลังพูดอะไร?

"อะไร? จริงจังใช่ไหม?”

ฉันจัดการพูดออกไป

เขาแค่เอียงศีรษะและตอบว่า

“ทำไมไม่ละ?”

“อย่างแรก! ผมเป็นมนุษย์! มีการอนุญาตให้มนุษย์อยู่ในอาณาจักรนี้หรือ? นอกจากนี้ผมต้องแน่ใจว่าครอบครัวของผมสบายดีและอยากบอกพวกเขาว่าผมยังมีชีวิตอยู่”

ฉันบอกเล่า

ในตอนนี้คุณปู่ก็เงียบไปในขณะที่เขาครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนที่จะพูดอีกครั้ง

“การใช้ชีวิตที่นี่ไม่ใช่ปัญหาตราบใดที่นายอยู่ภายใต้ฉัน สำหรับพ่อแม่ของนาย... เจ้าเด็กน้อยจำเป็นไหมที่จะต้องพบพวกเขาด้วยตัวเอง?”

ถึงคราวที่ฉันต้องไตร่ตรองในครั้งนี้

“ผมคิดว่ามันไม่จำเป็นที่จะต้องไปพบพ่อกับแม่ด้วยตัวเอง แม้ว่าผมจะคิดถึงพวกเขา แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการพบว่าพวกเขาเป็นอย่างไรและทำให้พวกเขารู้ว่าผมสบายดีพวกเขาก็คงเห็นด้วยเช่นกัน”

ฉันตอบ

“พรุ่งนี้เช้ามากับฉัน เราจะออกไปข้างนอกคฤหาสน์ตอนเช้าหกโมงเช้า”

ก่อนที่เขาจะหันไปฉันหยุดเขาไว้

“เดี๋ยวก่อน! ผมไม่เข้าใจว่าทำไมคุณถึงต้องการให้ผมเป็นลูกศิษย์ของคุณ นอกจากนี้คุณยังดูรีบร้อนมาก เป็นไปไม่ได้หรือที่ผมจะกลับบ้านและใช้เวลาอยู่กับพ่อแม่ก่อนจะกลับมาที่นี่เพื่อฝึกฝนกับคุณ”

“ ฉันอยากให้นายเป็นลูกศิษย์ของฉันเพราะฉันเห็นศักยภาพในตัวนายนะเด็กน้อย มีผู้คนมากมายนับไม่ถ้วนขอให้ฉันรับพวกเขาเข้าเป็นศิษย์มีตั้งแต่คนรวยไปจนถึงคนยากจนตั้งแต่เด็กจนแก่ แต่นายรู้ไหมว่าจนถึงตอนนี้ฉันมีลูกศิษย์ไปกี่คนแล้ว? ไม่มีเลยสักคน! เด็กรุ่นใหม่พวกนี้ทำให้ฉันเบื่อ เพียงเพราะพ่อแม่ของเด็กผู้มีอันจะกินบางคนคิดว่าลูกของพวกเขาพิเศษกว่าคนอื่น พวกเขาก็คิดว่าพวกเขามีคุณสมบัติพอที่จะขอให้ฉันเป็นที่ปรึกษาได้

ฉันขมวดคิ้วและไม่รู้ว่าคุณปู่ของเทสเซียทำไมจู่ๆได้ยกเรื่องนี้มาพูด

"… นายนะเป็นคนที่แตกต่าง ฉันรู้ว่านายมีความสามารถพิเศษในการจัดการมานาและมีเพียงพระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่านายทำได้ยังไง แต่นายมีเทคนิคที่ดีกว่าฉัน แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่ฉันตัดสินใจสอนนาย เด็กน้อย…ฉันต้องถามนายหน่อย นายกลายเป็นผู้ฝึกสัตว์มานาได้ยังไง”

ความสนุกสนานที่เคยปรากฏบนใบหน้าของเขาก่อนหน้านี้นั้นหายไปหมดแล้วเมื่อใบหน้าที่คมชัดของเขาเปล่งประกายสายตาที่ดุร้ายออกมา

“สัตว์อสูร (หรือสัตว์มานา)? คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร?”

ฉันรู้สึกสับสนจริงๆ แม้ว่ามันจะเข้าสู่ช่วงกลางคืนและผู้อาวุโสได้ส่งเทสเซียเข้านอนแล้ว แต่ดูเหมือนว่าการสนทนานี้จะไม่จบลงในเร็วๆ นี้

“กลับเข้าไปข้างในแล้วค่อยคุยกัน”

เขาพูดแล้วพาฉันไปที่ห้องนั่งเล่นพร้อมโซฟาและเตาผิง

เขานั่งลงบนโซฟา

"ให้เริ่มต้นจากจุดแรก ฉันคิดว่านายคงรู้แล้วว่าสัตว์มานามีแกนมานาเหมือนกับมนุษย์เอลฟ์และคนแคระใช่ไหม”

ฉันพยักหน้านี้

"ใช่ เช่นเดียวกับสัตว์มานา มนุษย์เอลฟ์และคนแคระมีคุณสมบัติของแกนมานาที่แตกต่างกันไปตามเผ่าพันธุ์ของพวกเขาเอง”

เขาหยิบกระดาษขึ้นมาหนึ่งแผ่นและเริ่มวาดแผนภูมิ

น้ำ - น้ำแข็ง

ต้นไม้(พืช)

ดิน - แรงโน้มถ่วง

แมกมา - โลหะ

ไฟ - สายฟ้า

ลม - เสียง

“นี่คือองค์ประกอบพื้นฐานทั้งสี่และรูปแบบที่สูงขึ้น รูปแบบที่สูงขึ้น - น้ำแข็ง โลหะ สายฟ้า เสียง 5อย่างนี้สามารถควบคุมได้โดยนักเวทย์ที่พิเศษ โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เชี่ยวชาญในองค์ประกอบพื้นฐานที่เฉพาะเจาะจงเช่นดีวีเอินทและนี่คือที่มาของคุณสมบัติทางเชื้อชาติที่แตกต่างกัน…”

เขาเขียนคำอธิบายสั้นๆ ภายใต้แต่ละเผ่าอีกครั้ง

มนุษย์

นักเวทย์ของมนุษย์จะมีความสามารถในการจัดการองค์ประกอบพื้นฐานทั้งสี่และเป็นเผ่าพันธุ์เดียวที่มีดีวีเอินทที่สามารถควบคุมองค์ประกอบที่เชี่ยวชาญในรูปแบบที่สูงขึ้นได้ พวกเขายังมีดีวีเอินทที่สามารถก้าวข้ามองค์ประกอบพื้นฐานทั้งสี่เช่นฮีลเลอร์ (ตัวฮิล) ทำให้คอร์มานาเป็นแบบเฉพาะ

เอลฟ์

นักเวทย์เอลฟ์สามารถจัดการกับน้ำลมและดินได้ แต่มีความสัมพันธ์ที่สูงกว่ามาก นอกจากนี้เรายังมีลักษณะพิเศษที่แตกต่างไปจากเผ่าพันธุ์ของเราซึ่งช่วยให้นักเวทย์เลือดบริสุทธิ์สามารถควบคุมพืชได้ อย่างไรก็ตามเอลฟ์ไม่มีดีวีเอินทที่สามารถควบคุมน้ำลมและดินเพื่อให้เป็นรูปแบบที่สูงขึ้นได้

คนแคระ

นักเวทย์คนแคระสามารถควบคุมธาตุดินและไฟได้เท่านั้น แต่เช่นเดียวกับเอลฟ์พวกเขามีความสัมพันธ์ที่สูงกว่ากับองค์ประกอบทั้งสองนี้ ลักษณะที่แตกต่างของพวกเขาคือการที่คนแคระทุกคนสามารถปั้นและงอโลหะได้ในขณะที่ดีวีเอินทบางคนมีความสามารถพิเศษในการจัดการทั้งดินและไฟให้กลายเป็นหินหนืด มันคือสิ่งที่แม้แต่มนุษย์ก็ยังทำไม่ได้อย่าว่าแต่เอลฟ์เลย อย่างไรก็ตามพวกเขาสามารถจัดการกับองค์ประกอบพื้นฐานทั้งสองนี้ได้เท่านั้นและเช่นเดียวกับเอลฟ์ พวกเขาไม่มีความสามารถในการควบคุมองค์ประกอบพื้นฐานในรูปแบบที่สูงขึ้น

“เดี๋ยวก่อนผมยังไม่เข้าใจทั้งหมดนี้ เหตุใดมนุษย์จึงไม่สามารถจัดการกับพืชและหินหนืดได้”

ฉันถามขณะอ่านแผนภูมิข้อมูลที่มีประโยชน์ของเขา

"เป็นคำถามที่ดี มีเพียงเอลฟ์เท่านั้นที่สามารถจัดการกับพืชซึ่งเป็นรูปแบบเดียวของธรรมชาติที่ยังมีชีวิตอยู่เนื่องจากเชื้อสายของเรามีความสัมพันธ์อย่างมากกับองค์ประกอบนี้ มีเพียงเผ่าพันธุ์คนแคระเท่านั้นที่สามารถจัดการกับแมกมาและโลหะได้เพราะเช่นเดียวกับพวกเราเอลฟ์เชื้อสายของพวกเขาทำให้พวกเขาเชี่ยวชาญมากในองค์ประกอบที่ถูกสร้างขึ้น”

ฉันเริ่มถูจมูกโดยไม่รู้ตัวขณะที่สมองหมุนวน

"โอเค ผมรู้ถึงความแตกต่างระหว่างเผ่าพันธุ์ทั้งสาม แต่มันเกี่ยวอะไรกับการที่ผมเป็นคนฝึกสัตว์มานา? นั่นหมายความว่ายังไง?”

“ฉันกำลังจะเปิดประเด็นนั้นอยู่น่าเจ้าเด็กน้อย!” เขาตะคอก

“สัตว์มานาแตกต่างจากเผ่าพันธุ์ทั้งสามเพราะแต่ละเผ่าพันธุ์มีลักษณะพิเศษของตัวเอง ถ้าจะให้ร่ายชื่อทั้งหมดจะไม่มีที่สิ้นสุดดังนั้นฉันจะยกตัวอย่างง่ายๆให้นายฟัง นักเวทย์หรือนักผจญภัยจะถูกจัดประเภท: E, D, C, B, A, AA, S, SS การจำแนกประเภทนี้มันเหมือนกันสำหรับสัตว์มานาเช่นกันเช่นโซนิคฮอว์ก พวกมันเป็นสัตว์มานาระดับ B ที่มีความเร็วเหลือเชื่อขณะบิน พวกมันทั้งมีความสัมพันธ์กับสายลมและเสียง คุณสมบัติเหล่านี้มีมาตั้งแต่กำเนิดในแกนมานาของมัน ถ้าไม่คำนึงถึงความสัมพันธ์ของพวกมันหากแกนมานาเหล่านี้ถูกนำออกไปและมอบให้กับมนุษย์หรือนักเวทย์เอลฟ์ที่เชี่ยวชาญในธาตุลมการฝึกฝนของพวกเขาจะเร็วกว่าการฝึกฝนมานาจากสิ่งรอบข้าง แต่ไม่ใช่แค่นั้น”

ฉันรออย่างใจร้อนขณะที่ผู้เฒ่าวิริออนกลืนน้ำลงไปหนึ่งแก้วก่อนจะพูดต่อ

“…อย่างไรก็ตาม! เมื่อสัตว์มานาเข้าถึงระดับคลาส A ขึ้นไปพวกมันจะมีความสามารถที่จะส่งต่อ ‘เจตจำนง’ หรือความสามารถที่ดีขึ้นให้กับคนๆ หนึ่ง ก่อนหน้านี้ฉันเรียกนายว่าผู้ฝึกสัตว์มานาเพราะนายมีเจตจำนงของสัตว์มานาอยู่ในแกนมานาของนายและจากการประมาณของฉันไม่ใช่แค่เจตจำนงธรรมดาๆ แต่เป็นมานาของสัตว์ระดับ S ไม่ก็คลาส SS ฉันรู้สึกได้เพียงเพราะฉันก็เป็นนักฝึกสัตว์มานาเช่นกันแม้ว่าสัตว์ร้ายที่ฉันมีนั้นจะเป็นสัตว์ร้ายระดับ AA ที่เป็นเสือดำ”

นั่นเป็นวิธีที่เขาสามารถเคลื่อนไหวได้เร็วจนผิดปกติ

เมื่อสังเกตเห็นใบหน้าของฉัน ท่านผู้เฒ่าวิริออนก็หัวเราะเบา ๆ

“ใช่แล้วละเด็กน้อย ฉันกลั่นแกล้งคุณโดยใช้เจตจำนงจากเสือดำของฉัน แต่ฉันใช้ความเร็วประมาณ 50% เท่านั้นเอง”

เขาขยิบตาให้ฉัน

เขาสามารถเร็วได้มากกว่านี้?

ทุกอย่างเริ่มเข้าท่า รอยประหลาดจางๆ ที่ปรากฏบนแกนมานาของฉันหลังจากที่ซิลเวียควักมันออกมาและเธอบอกว่าความก้าวหน้าในอนาคตของฉันจะขึ้นอยู่กับการเข้าใจพลังของเธอ

ดวงตาของฉันเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาขณะก้มศีรษะลงพยายามไม่ให้น้ำตาไหล

“นายต้องผ่านอะไรมามากมายแน่เลยเจ้าเด็กน้อย ฉันจะไม่เร่งเร้านายว่าต้องให้คำตอบ แต่เหตุผลที่ฉันต้องบอกนายอย่างเร่งด่วนเพราะนายมีเวลาไม่มาก”

เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นแต่ดุดัน

“คุณหมายถึงอะไร”

ฉันสูดดมเงยหน้าขึ้นมองเขา

“พลังจากแกนมานาของนายแข็งแกร่งเกินกว่าร่างกายที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะของนายจะรับมือได้ ให้ฉันถามนายหน่อยว่าเมื่อเร็วๆ นี้นายรู้สึกปวดแสบปวดร้อนจากแกนมานาของนายไหม?”

สีหน้าของฉันต้องยืนยันความสงสัยของเขาเพราะเขาพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม

“ถ้านายไม่เรียนรู้ที่จะควบคุมแกนมานาใหม่ของนาย มันจะทำลายร่างกายของนาย”

สายตาของเขามองตรงมาที่ฉันโดยไม่สงสัยเลย

“…”

"ผมเข้าใจแล้ว ดูเหมือนว่าผมจะไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากอยู่ภายใต้การดูแลของคุณ อย่างไรก็ตามผมไม่คิดว่าจะสามารถมุ่งเน้นไปที่การฝึกอบรมโดยยังไม่แน่ใจว่าครอบครัวของผมสบายดีและพวกเขาก็รู้ว่าผมปลอดภัยเช่นกัน คุณพูดถึงเรื่องนั้นด้วยนิ”

ฉันพูดพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเอง

“ฮ่าฮ่า! เรียกฉันว่าคุณปู่ต่อจากนี้ไปก็แล้วกัน ลูกศิษย์คนแรกของฉันอย่างน้อยก็ควรจะเรียกฉันแบบนั้น และใครจะไปรู้บางทีฉันอาจจะกลายเป็นคุณปู่ของนายจริงๆก็ได้”

เขาขยิบตาให้ฉันอีกครั้ง

เขาหัวเราะเบาๆ ขณะที่ดวงตาของฉันเบิกกว้างขึ้นก่อนจะพูดต่อ

“พรุ่งนี้เราจะไปพบเพื่อนเก่าของฉันที่จะช่วยจัดการความกังวลของนาย สิ่งที่ฉันต้องการจากนายในตอนนี้คือความพากเพียรอย่างเต็มที่ แม้ว่าฉันจะไม่แน่ใจว่านายจะใช้เวลานานแค่ไหนในการฝึกฝนพื้นฐานของเจตจำนงของสัตว์มานาของนาย ในสองร้อยปีที่ฉันมีชีวิตอยู่ฉันไม่เคยเห็นนักเวทย์อายุน้อยขนาดนี้นับประสาอะไรกับผู้ฝึกสัตว์มานา นายกำลังจะนำการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่มาสู่โลกใบนี้ ฉันรู้ล่วงหน้าได้เลย”

ฉันเกาแก้มของฉันและมันร้อนจากความเขินอาย

“ไปนอนได้แล้วเด็กน้อย! พรุ่งนี้จะเป็นวันที่ยาวนาน นายต้องพักผ่อน”

ฉันลุกขึ้นและโค้งคำนับก่อนที่จะราตรีสวัสดิ์เขา

“ราตรีสวัสดิ์ครับ…คุณปู่”

เขาหัวเราะเบาๆ และโบกมือให้ฉันและฉันก็ล้มตัวลงนอนบนเตียง ฉันเหนื่อยเกินกว่าจะได้ผ้าห่มได้

____________________________________

ฉันตื่นขึ้นจากการนอนหลับฮึดฮัดรู้สึกถึงความรู้สึกหนักอึ้งที่กระทบทั่วร่างกาย

เหมือนมีอะไรบางอย่างทับตัวฉันอยู่

“อรุณสวัสดิ์อาร์ต! ตื่นนอนได้แล้ว!”

ฉันลืมตาขึ้นและเห็นว่าสิ่งที่ทับฉันคือหญิงสาวที่น่ารักหน้าตาคล้ายกับเทสส์เพื่อนของฉันมาก

“ตื่นได้แล้วไอ้ขี้เซา! นายต้องพบกับคุณปู่นะ! เฮ้! อย่ากลับไปนอน!”

เธอกระเด้งขึ้นลงโดยยังคงนั่งคร่อมอยู่ด้านบนของฉัน

เธอไม่รู้ว่าสิ่งนี้อาจดูไม่เหมาะสมสำหรับคนอื่นไหม? ฮ่าฮ่า ... ความไร้เดียงสาของเด็กน้อย

“เข้าใจแล้ว! ฉันตื่นแล้วเทสส์! ได้โปรดลงจากหลังของฉันเพื่อที่ฉันจะได้ลุกขึ้น”

ฉันคร่ำครวญและยังคงกึ่งหลับกึ่งตื่น

“เฮ้ ~ อาร์ตผมของนายดูตลกจัง เฮ้เฮ้เป็นความจริงหรือที่นายจะอยู่ที่นี่สักพัก? คุณปู่บอกฉันเมื่อเช้านี้! ฉันมีความสุขมาก! นายจะอยู่จริงๆใช่มั้ย? ใช่มั้ย?”

เทสส์อุทานด้วยรอยยิ้มกว้างที่อยู่บนใบหน้าที่น่ารักของเธอ

เธอมีพลังมากเลยในตอนเช้า

โดยพยายามทำให้ผมเข้าทรงฉันตอบว่า

“เราจะรู้แน่นอนหลังจากกลับมาจากทริปกับท่านปู่วิริออน แต่ดูเหมือนว่าผมจะรบกวนเธอนานกว่านี้อีกหน่อยนะเจ้าหญิง”

เธอแทงข้างของฉันด้วยนิ้วของเธอ

“ไม่ใช่เจ้าหญิง! เทสส์! ฉันจะอารมณ์เสียนะถ้านายไม่ปฏิบัติกับฉันให้ดีกว่านี้”

ให้ตายเถอะเธอดูน่ารักมากด้วยใบหน้าที่มุ่ยของเธอ

“เอาล่ะเอาล่ะ! ฉันต้องอาบน้ำและเตรียมตัวให้พร้อมถ้าคุณไม่อยากเห็นฉันเปลือยฉันคิดว่าคุณควรออกจากห้องก่อนนะเทสส์”

ฉันยักคิ้วอย่างลามก

“เอิ๊ก! ฉันไปก็ได้ไอ้ลามก!”

ฉันเห็นหูของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้มขณะที่เธอลนลานออกจากห้อง

ฉันไม่คิดว่าจะทำได้ดีถึงขนาดนี้ ร่างกายอายุสี่ขวบของฉันยังไม่เจริญเติบโตเต็มที่แม้แต่“น้องชาย” ของฉัน

ฉันแค่ยักไหล่และกระโดดลงไปในห้องอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวให้พร้อมและไม่ลืมเก็บหินที่ห่อด้วยขนนกไว้ในเสื้อคลุมของฉัน

ขณะที่ฉันเดินลงบันไดโค้ง พ่อบ้านคนหนึ่งเปิดประตูให้ฉันและฉันก็เห็นรถม้าคันเล็กที่มีคุณปู่วิริออนและเทสส์อยู่ข้างใน

"พ่อ! มันไม่สมควรที่จะให้มนุษย์จะอาศัยอยู่ในอาณาจักรนี้นะ!”

“อัลดูอินพูดถูกนะคะท่านพ่อวิริออน แม้ว่าการช่วยเทสเซียจะเป็นสิ่งที่เราจะขอบคุณเขาไปตลอดชิวิต แต่การที่มนุษย์อาศัยอยู่ที่นี่มันขัดต่อประเพณีทั้งหมด”

ฉันได้ยินเสียงราชาและราชินีกำลังคุยกับคุณปู่วิริออน ขณะที่เขาเอนหลังอย่างเกียจคร้านในรถม้า

“บ๊ะ! ช่างประเพณีสิ! ฉันชอบเจ้าเด็กนั่นและเทสเซียเองก็ด้วยไม่ใช่หรือ”

เขาตะคอก

“คุณปู่ก็! มันไม่ใช่แบบนั้นนะคะ! เขาแค่…”

เสียงของเทสส์ดังออกมาในตอนท้ายพร้อมกับใบหน้าที่เปล่งประกาย

“ฮ่าฮ่าฮ่า! อย่างไรก็ตาม! เขาจะอยู่ภายใต้การดูแลโดยตรงจากฉันนับจากนี้ไปดังนั้นอย่าลืมบอกให้ทุกคนรู้ด้วย!”

“ท่านพ่อ…”

"พอแล้ว! นี่เป็นคำสั่ง! เจ้าเด็กน้อย! นายมาแล้วหรือ! มา! เราควรรีบออกเดินทาง!”

การแสดงออกของเขาเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มทันทีที่เห็นฉัน

ฉันพยักหน้าและกระโดดเข้าไปบนรถม้าโดยหลีกเลี่ยงการขมวดคิ้วที่ราชาและราชินีมอบให้ฉัน

______________________________________

ระหว่างการเดินทางฉันถามคุณปู่วิริออนว่า

“ปู่เรากำลังมุ่งหน้าไปที่ใดกันแน่ คุณบอกว่าเรากำลังไปพบเพื่อนของคุณใช่มั้ย?”

“ฮ่าฮ่า! ปู่งั้นหรือ ตอนนี้นายน่าจะสบายใจเวลาอยู่กับฉันสินะ ดีดี! สำหรับสถานที่ที่เราจะไปนั้นเป็นเซอร์ไฟส์”

เขากระพริบตา

เทสเซียหลับไปโดยเอาหัวพิงไหล่ของฉัน เธอคงเหนื่อยตั้งแต่ตื่นเช้า

“ดูแลเธอให้ดีนะอาร์ต เธอเติบโตมาในสภาพแวดล้อมที่เงียบเหงามาก”

เขาพึมพำอย่างเงียบๆ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเมตตาขณะที่เขามองหลานสาวที่กำลังหลับใหล

“คุณหมายถึงอะไร?”

“การเติบโตขึ้นมาในฐานะเจ้าหญิงเพียงคนเดียวของอาณาจักรเป็นเรื่องที่เครียดมากเกินกว่าที่เด็กจะรับมือได้ การเติบโตมาโดยไม่มีเพื่อนสนิทมันเป็นเรื่องยากสำหรับเธอ เธอได้รับความเจ็บปวดหลายครั้งจากผู้คนที่แกล้งตีสนิทเธอเพียงเพื่อประโยชน์ส่วนตนเท่านั้น สิ่งนี้ทำให้เทสเซียกลายเป็นคนที่เย็นชาและห่างเหินกับคนรอบข้าง ลองนึกดูสิว่าพวกเราทุกคนประหลาดใจแค่ไหนเมื่อเห็นเธอสองคนจับมือกัน”

เขาพูดต่อ

“ใช่ผมสังเกตเห็นเมื่อผมได้ยินเธอพูดกับทหารยาม”

ฉันกล่าวเสริม

“อาเธอร์ เทสเซียได้แสดงสีหน้ายิ้มและหัวเราะมากขึ้นกว่าที่เธอเคยโตมา เมืออยู่ใกล้ๆตัวนาย ในที่สุดเธอก็ดูเหมือนเด็กมากขึ้น สำหรับเรื่องนี้ฉันขอขอบคุณจริงๆ”

เขาตบไหล่อีกข้างของฉัน

นี่เป็นครั้งแรกที่คุณปู่วิริออนเริ่มสัมผัสกายของฉันนอกเหนือจากการซ้อมซึ่งทำให้ฉันประหลาดใจ

รถม้าหยุดลงอย่างนุ่มนวลก่อนที่คนขับจะเปิดประตูรถม้าเพื่อแจ้งให้เราทราบถึงการมาถึงของเรา

“เฮ้เทสส์เรามาถึงแล้ว”

ฉันกระซิบและสะกิดเธอเบา ๆ

“อืม…”

ในที่สุดเธอก็ตื่นขึ้นและเราก็ออกจากรถม้ามาถึง สิ่งที่เห็นคือกระท่อมที่โอชะเท่านั้น

“เฮ้แม่มดนังแก่! ออกมา!”

คุณปู่วิริออนก็ตะโกนขึ้นขณะเคาะประตู

ทันใดนั้นประตูก็เปิดออกเผยให้เห็นหญิงสูงวัยหลังค่อมผมหงอกที่ดูเหมือนถูกฟ้าผ่าและดวงตาเหี่ยวย่นที่มีหลายสีผสมกันอย่างแปลกประหลาด ในชุดเสื้อคลุมสีน้ำตาลเรียบง่ายเธอมองลงมาที่ฉันด้วยสายตาที่อยากรู้อยากเห็น

“ใช้เวลานานจังกว่าจะมาถึง!”

เธอหน้าบึ้ง

“ฮ่าฮ่าฮ่า! อาเธอร์! ให้ฉันแนะนำนายกับ ริเนียดาร์คัสซัน เธอเป็นเอลฟ์ที่พิเศษมากqในหมู่พวกเรา” คุณปู่วิริออนประกาศ

“ดีใจที่ได้พบแกอีกครั้งนะวิริออน แล้วก็เทสเซียตัวน้อยยังมีเสน่ห์เช่นเคย”

เธอยิ้มและตบหัวเทสส์

มองมาที่ฉันเธอยื่นมือออกมา “ในที่สุดเราก็ได้พบกันนะอาเธอร์น้อย ฉันชื่อริเนีย ฉันเป็นนักเวทย์เฉพาะที่เรียกกันว่า ดีวายเนอร์”

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด