บทที่ 12 การพบเจอ

เก่าแก่

นั่นคือคำพูดที่ผุดเข้ามาในหัวของฉันขณะที่ฉันมองไปที่เมืองของเอลฟ์

ดูเหมือนว่าเราจะเทเลพอร์ตโดยตรงผ่านประตู

สิ่งที่ฉันเห็นต่อหน้าฉันคืออาคารที่ดูเหมือนสร้างจากวัสดุคล้ายๆหยก

อาคารหยกเหล่านี้เรียบเนียนไม่มีที่ติจนดูเหมือนว่ามันถูกแกะสลักจากหินก้อนใหญ่ก้อนเดียว

การทำให้สถานที่แห่งนี้ดูน่าเกรงขามยิ่งขึ้นคือต้นไม้ขนาดใหญ่ที่เกี่ยวพันกับอาคารทำให้ทั้งเมืองนี้มีบรรยากาศที่โดดเด่นและเป็นธรรมชาติมากขึ้น

เมื่อมองขึ้นไปฉันเห็นบ้านที่สร้างบนกิ่งก้านที่หนาผิดธรรมชาติยื่นออกมาจากลำต้นขนาดใหญ่ที่ใหญ่กว่าอาคารเสียอีกและมีควันลอยออกมาจากปล่องไฟ

พื้นดินทั้งหมดในเมืองนี้ถูกปกคลุมไปด้วยมอสหญ่าอ่อนๆ เขียวชอุ่มมีเพียงทางเท้าแคบๆ และถนนสายหลักที่ปูด้วยหินเรียบ

กิ่งก้านสาขาหนาแน่นที่แผ่ออกมาจากต้นไม้ปกคลุมเมืองเกือบทั้งเมืองด้วยร่มเงา

แต่มีแสงเรืองรองที่อบอุ่นไปทั่วเมืองเนื่องจากมีลูกไฟแสงจำนวนมากตั้งอยู่ทุกมุมและถนน

ในขณะที่ฉันยืนกรามค้างและประมวลผลรอบๆตัวฉัน ทันใดนั้นเงาก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าฉันทำให้ฉันตื่นขึ้นมา

เทสส์ยังคงจับมือของฉันเมื่อกลุ่มคนที่ดูเหมือนว่าจะเป็นยามเหล่านี้ก็ออกมา

ทุกคนแต่งกายด้วยชุดสูทสีดำที่ประสานกันพร้อมขอบสีเขียวและชุดป้องกันไหล่สีทองที่ไหล่ซ้าย

องครักษ์ทั้งห้านี้ถือดาบที่รัดเอว ฉันสังเกตในใจว่าผู้คุมเหล่านี้ไม่มีออร่าที่แผ่ออกมาจากพวกเขา

ออกเมนเตอร์และคอนเจอะเรอร์ต่างก็เปล่งออร่าจาง ๆ ออกมาจากร่างกายตามธรรมชาติ

ความจริงที่ฉันไม่สามารถสัมผัสได้ถึงการรั่วไหลของมานาหมายความว่า

แกนมานาของพวกเขาอยู่ในระดับที่สูงเกินที่ฉันไม่สามารถรับรู้ได้หรือพวกเขาควบคุมมานาได้เพียงพอเพื่อไม่ให้มีการรั่วไหลออกมา

ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็หมายความว่าความสามารถของคนเหล่านี้น่าประทับใจพอๆ กับการแต่งกายของพวกเขาที่ทำให้พวกเขาดูดี

ทหารยามไม่สนใจการปรากฏตัวของฉันในขณะที่พวกเขาคุกเข่าต่อหน้า เทสส์พร้อมเพรียงกัน

“ขอยินดีต้อนรับเจ้าหญิงผู้เลอโฉมกลับมา”

“…” สายตาของฉันสะบัดไปมาระหว่างทหารยามและเทสส์และฉันนึกถึงเวลาที่ฉันเคยแซวเทสเซียว่า ‘องค์หญิง’ แบบติดตลก

เทสเซียเป็นเจ้าหญิงของอาณาจักรนี้จริงๆหรือ?

เมื่อฉันพยายามปล่อยมือของเทสเซีย จู่ๆเธอก็บีบมือแน่นขึ้น ด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาและไม่แยแสจนฉันเข้าใจผิดว่าเสียงของเธอเป็นของคนอื่นเธอพูดว่า

“พวกคุณลุกขึ้นเถอะ”

พวกเขายืนขึ้นโดยเอากำปั้นขวาไปไว้ที่หน้าอกเมื่ออัศวินตรงหน้าพูด

“เจ้าหญิงเรามาถึงทันทีที่เห็นว่าประตูเคลื่อนย้ายของราชวงศ์ถูกใช้ ราชาและราชินี…”

ก่อนที่เขาจะพูดจบฉันก็ได้ยินเสียงร้องไห้ที่อยู่ไม่ไกล

"ลูกจ้า! เทสเซียลูกโอเค! โอ้ที่รัก!”

คนที่วิ่งมาหาเราเป็นชายและหญิงวัยกลางคน จากมงกุฎบนศีรษะของผู้ชายและมงกุฏที่ล้อมรอบหน้าผากของผู้หญิงคนนั้น ฉันคิดว่าพวกเขาคือราชาและราชินี

ร่างสูงใหญ่ของกษัตริย์สวมเสื้อคลุมหลวมๆ ดวงตาสีมรกตของเขาชี้ขึ้นและริมฝีปากบางของเขาก็ตึงเข้ากับผมสั้นทรงทหารของเขา

ในขณะที่กษัตริย์มีรูปลักษณ์ที่สง่างามแต่ค่อนข้างสงบ ส่วนราชินีก็สวยงามจนน่าทึ่ง

แม้ว่าเธอจะผ่านช่วงวัยเยาว์มาเล็กน้อย แต่อายุของเธอก็ไม่สามารถปกปิดความงามที่เธอเป็นได้

ดวงตากลมของเธอส่องประกายสีฟ้าอ่อนตัดกับริมฝีปากสีชมพูที่เขียวชอุ่มของเธอ

ผมสีเงินของเธอม้วนลงสะบัดผ่านหลังของเธอขณะที่เธอวิ่งก็ทำให้เห็นรูปร่างสันทัดของเธอที่มองเห็นได้ภายใต้ชุดของเธอ

แก้มของผู้เป็นแม่เต็มไปด้วยน้ำตาในขณะที่พ่อมีสีหน้าเครียดและดูเหมือนว่าเขากำลังกลั้นน้ำตาเช่นกัน

ฉันหันไปมองดูใบหน้าของเทสเซีย เธอดูผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัดขณะที่เธอก็เริ่มฉีกยิ้มเช่นกัน

ฉันปล่อยมือเธอและค่อยๆผลักเธอไปทางพ่อแม่ของเธอและรู้สึกซาบซึ้งในตัวเองเล็กน้อย

เทสเซียเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของแม่ของเธอที่เริ่มสะอื้น พวกเขาคุกเข่าของพวกเขาทั้งสองลงและฝังใบหน้าของพวกเขาไว้ที่ไหล่ของลูกสาว

คนสุดท้ายที่มาถึงคือชายชราคนหนึ่งที่ผ่านช่วงเวลาสำคัญของเขามาแล้ว

ใบหน้าของเขาคมชัดและมีสายตาที่สามารถฆ่าคนได้เลย

ผมของเขาเป็นสีขาวบริสุทธิ์และถูกมัดไว้ด้านหลังใบหน้าเกลี้ยงเกลา

ชายสูงอายุคนนี้ไม่ได้พูดอะไร แต่ดวงตาของเขาอบอุ่นขึ้นเล็กน้อยเมื่อเขาเห็นเทสเซีย

เทสเซียและพ่อแม่ของเธอใช้เวลาหลายนาทีใน

ในขณะเดียวกันองครักษ์ก็จ้องมองฉันและกำมีดสั้นในของพวกเขาขณะที่ผู้อาวุโสยังมองฉันอย่างอยากรู้อยากเห็น

ในที่สุดพระราชาก็ลุกขึ้นยืนและในขณะที่ดวงตาของเขาเป็นสีแดงเขาก็ยังคงมีศักดิ์ศรี

“ในฐานะราชาแห่งเอเลนัวร์และพ่อของเทสเซียฉันต้องขอโทษสำหรับรูปลักษณ์ที่ไม่น่าดูของฉันและที่สำคัญฉันขอขอบคุณที่พาลูกสาวของฉันกลับบ้านอย่างปลอดภัย”

เขากล่าวและน้ำเสียงของเขาแหบลงเล็กน้อย

“โปรดตามเราไปที่บ้านของเราเพื่อที่คุณจะได้พักผ่อน หลังจากนั้นคุณบอกเราได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น?”

น้ำเสียงของเขาอ่อนโยน แต่บอกเป็นนัยว่าไม่มีทางเลือกอื่น ฉันจึงพยักหน้าอย่างยินยอม

ขณะที่ฉันกำลังจะตามหลังพวกเขาเทสเซียก็ได้เข้ามาหาฉันและจับมือฉันอีกครั้งทำให้คนรอบข้างเต็มไปด้วยความตกใจ

ฉันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆ อย่างไม่สบายใจขณะที่เกาด้านข้างของศีรษะและไม่สามารถรวบรวมคำพูดที่เหมาะสมกับสถานการณ์เช่นนี้ได้

หลังจากนั่งรถที่น่าอึดอัด มันดูเหมือนจะนานเวลาจริงๆ เราก็มาถึงปราสาท อย่างไรก็ตามแทนที่จะเป็นปราสาท

แต่ดูเหมือนจะเป็นต้นไม้ขนาดมหึมา

ต้นไม้ต้นนี้อาจต้องใช้คนอย่างน้อยสองสามร้อยคนที่ล็อคแขนเพื่อโอบล้อม

มันทำจากหินสีขาวซึ่งฉันเดาได้แค่ว่าต้องผ่านกระบวนการกลายเป็นหินมาแล้ว

เมื่อก้าวผ่านประตูของต้นไม้ฉันรู้สึกประหลาดใจอย่างมากที่ได้เห็นว่าการตกแต่งภายในของปราสาทนี้น่าประทับใจเพียงใด

มีบันไดโค้งสองอันที่สร้างเป็นวงกลมโดยมีโคมแขวนขนาดมหึมาลอยอยู่ตรงกลาง โคมแขวนนี้ดูเหมือนจะทำจากดวงไฟเดียวกับที่ประดับอยู่ทั่วเมือง

ฉันเคยบอกกับราชาและราชินีว่าไม่จำที่ต้องพักผ่อนและอยากจะบอกพวกเขาทันทีที่เรามาถึงนั่นเลยเป็นสิ่งที่เราทำแทน

ด้วยที่ฉันไม่ได้อาบน้ำ คนงานที่ต้อนรับทุกคนก็อยู่รอบๆ โต๊ะอาหารสี่เหลี่ยมชั้นล่าง

พ่อของเทสเซียอยู่ที่ปลายสุดของโต๊ะกับฉันตรงข้ามกับเขา

แม่ของเทสเซียนั่งในแนวตั้งฉากกับสามีของเธอโดยเทสเซียนั่งข้างๆเธอ

คุณปู่นั่งอยู่ตรงข้ามกับแม่และลูกสาวโดยเว้นช่องว่างขนาดใหญ่ระหว่างเราขณะที่ทหารยามทั้งห้ายืนอยู่ด้านหลังของพระราชา

โดยที่ข้อศอกทั้งสองของเขาวางอยู่บนโต๊ะ

กษัตริย์เป็นคนแรกที่พูด

"เด็กน้อยคุณบอกว่าชื่อของคุณคืออะไร?”

“ยกโทษให้ผมที่แนะนำตัวช้าไป ผมมีชื่อว่าอาเธอร์เลย์วิน ผมมาจากเมืองห่างไกลในอาณาจักรซาปิน เป็นเกียรติที่ได้รู้จักกับราชา ราชินี ผู้อาวุโสและสุภาพบุรุษทั้งหลาย”

ฉันยืนขึ้นและโค้งคำนับเล็กน้อยก่อนจะนั่งลง

การสนทนาจะไม่คืบหน้าถ้าพวกเขาจะปฏิบัติต่อฉันเหมือนเด็ก

ทั้งราชาและราชินีและองครักษ์ที่อยู่ด้านหลังต่างก็แสดงท่าทีแปลกใจอย่างเห็นได้ชัดจากพฤติกรรมที่เป็นผู้ใหญ่ของฉันในขณะที่คุณปู่ยังยิ้มอย่างขบขันบนใบหน้าของเขาส่วนเกียรติยิ้มเขินๆ ให้ฉัน

กษัตริย์ทรงฟื้นคืนความสงบ

“ดูเหมือนว่าคุณจะเป็นผู้ใหญ่เกินอายุมาก ยกโทษให้ฉันด้วยฉันชื่อ อัลดูอินเอราลิธ และนี่คือภรรยาของฉันเมเรียลเอราลิธ และพ่อของฉัน วิริออนเอราลิธ สำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดได้โปรดเล่าให้เราทราบ เราอยากได้ยินจากด้านของคุณ”

หลังจากโบกมือขอโทษฉันก็เริ่มเล่าเรื่องราว ฉันแน่ใจว่าจะคลุมเครือมากในการบอกพวกเขาว่าฉันเข้าไปในป่าเอลเชียร์ได้อย่างไรในตอนแรก ฉันบอกพวกเขาว่าฉันถูกแยกออกจากครอบครัวของฉันหลังจากปะทะกับกลุ่มโจรและเอาตัวรอดได้จากโชค

อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ฉันต้องบอกพวกเขาว่าฉันเป็นนักเวทย์และมันก็ตามมาด้วยว่าทุกคนไม่เชื่ออย่างเต็มที่รวมทั้งเทสเซียด้วย

เนื่องจากไม่มีอุปสรรคที่เราพบในการเดินทางกลับฉันไม่เคยมีความจำเป็นที่จะต้องใช้มานาเลยจึงไม่ต้องกังวลกับการอธิบาย

ผู้คุมคนหนึ่งบอกฉันว่าฉันเป็นคนโกหกและเพื่อพิสูจน์ว่าฉันเป็นนักเวทย์จริงๆกลับถูกคุณปู่ของเทสเซียบอกให้เขาเงียบไปโดยไม่คาดคิด

จากนั้นเขาก็ประสานมือกันบนโต๊ะและมองมาที่ฉันด้วยความสนใจที่ต่างออกไป

ฉันเล่าต่อไปและบอกพวกเขาว่าฉันเห็นรถม้าได้อย่างไรและสังเกตเห็นพวกเขาอุ้มเด็กที่ถูกมัดไว้ที่หลังรถม้าก่อนที่จะเดินทางออกไป

เมื่อถึงตอนนี้ราชาก็ฟาดมือทั้งสองข้างลงบนโต๊ะดวงตาของเขาหรี่ลงด้วยแสงจ้าที่น่ากลัว

“ฉันควรจะรู้ว่าพวกมันคือมนุษย์…”

ฉันแก้ไขความคิดเห็นที่เหยียดเผ่าอย่างอ่อนโยนของเขาและพูดว่า

“พวกเขาเป็นพ่อค้าทาส พวกโจรต่างก็ล่าเหยื่อเหมือนกันไม่ใช่แค่เอลฟ์เท่านั้น แต่ยังรวมถึงมนุษย์ด้วยกันด้วย”

สิ่งนี้ทำให้ราชาปิดปากก่อนจะนั่งลงและปล่อยไอเบาๆ ออกมา

“ผมไม่ได้ถามเทสส์ … * อะแฮ่ม * เจ้าหญิงเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก่อน แต่ผมก็อยากรู้ว่าพ่อค้าทาสจับเจ้าหญิงแห่งอาณาจักรนี้ได้อย่างไร?”

ฉันถามเกือบจะเรียกเทสส์ด้วยชื่อเล่นของเธอ ฉันไม่คิดว่าจะเรียกเธอว่าเป็นทางการขนาดนี้เพราะเทสส์จะนั่งอยู่กับทุกคนในที่นี้

ในตอนนี้กษัตริย์เกือบจะดูเขินอายก่อนที่จะพูดว่า

“ภรรยาของฉันและฉันมีความขัดแย้งกับเทสเซียเล็กน้อยและเธอตัดสินใจที่จะขัดขืนโดยการวิ่งหนี เราตัดสินใจที่จะปล่อยให้เธอใจเย็นลงสักหน่อยก่อนที่จะพาเธอกลับมาเพราะเรารู้ว่าเธอมักจะอยู่ที่ไหนเมื่อเธอทำหน้ามุ่ย แต่น่าเสียดายที่เธอไปเจอกับ ... พ่อค้าทาส”

อา…เจ้าหญิงผู้หลบหนี ฉันแอบยิ้มเล็กๆ ไปที่เทสส์แล้วเธอก็ตอบกลับด้วยการแลบลิ้นออกมาหน้าแดง

ฉันดูรายละเอียดของการต่อสู้กับพ่อค้าทาส

“โชคดีที่ผมได้โจมตีพ่อค้าทาสตอนที่พวกเขาตกใจและจัดการกำจัดพวกเขาก่อนที่จะปลดปล่อยเจ้าหญิงออกและพาเธอมาที่นี่”

“ดังนั้นคุณจะบอกว่าเด็กสี่ขวบก็สามารถมี 'โชค' พอที่จะฆ่าผู้ใหญ่สี่คนได้โดยคนหนึ่งเป็นออกเมนเตอร์นและคุณก็โบกมือให้มันเหมือนกับมันไม่ใช่เรื่องใหญ่”

เสียงกังวานในพ่อของกษัตริย์ที่นั่งตรงข้ามเทสเซียเอนหลังลงบนเก้าอี้และมีเพียงสองขาเท่านั้นที่แตะพื้น

"ใช่ครับ สองคนของพวกเขาหลับสนิทและทั้งสองไม่ได้ระวังตัวดังนั้นการกำจัดพวกเขาจึงไม่ท้าทายเกินไป”

ฉันตอบกลับ

ผู้อาวุโสเพียงตอบด้วยการยักไหล่อย่างเกียจคร้าน

หลังจากจบกิจกรรมฉันกระแอมคอก่อนถามฉันว่ามาที่นี่เพื่ออะไร

“อย่างที่บอกไปว่าเกือบสองเดือนแล้วที่ผมไม่ได้เจอพ่อแม่ ผมไม่ได้วางแผนที่จะอยู่ในอาณาจักรของคุณเป็นเวลานาน เท่าที่ผมต้องการคือพบพวกเขาโดยเร็วดังนั้นผมจึงสงสัยว่าพวกคุณมีประตูเทเลพอร์ตที่สามารถพาผมไปที่เมืองไซรัสหรือที่ใดก็ได้ในเซพิน”

“คุณจะไปแล้วหรืออาร์ต?!”

เทสเซียลุกขึ้นจากที่นั่งของเธอใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

ทั้งแม่และพ่อของเธอต่างมองกันอย่างงุนงงขณะที่พวกเธอพูดถึงคำว่า

'อาร์ต'

ผู้อาวุโสเพียงแค่ยิงแสยะยิ้มกับสิ่งนี้และหัวเราะเบาๆ แล้วโยกตัวลงบนเก้าอี้ของเขา

“ผมไม่คิดว่ามันเหมาะสมที่มนุษย์เช่นผมจะอยู่ในอาณาจักรนี้นานเกินไปนะเจ้าหญิง นอกจากนี้ผมอยากแน่ใจว่าครอบครัวของผมปลอดภัยและบอกพวกเขาว่าผมก็สบายดีเช่นกัน”

ฉันตอบพลางยิ้มเขิน ๆ

ราชาตอบกลับไปยังเทสเซีย

“เป็นเวลาสองสามร้อยปีแล้วที่มนุษย์คนสุดท้ายได้ก้าวเข้ามาในอาณาจักรเอเลนัวร์และอาเธอร์เป็นมนุษย์คนแรกที่อยู่ในเมืองหลวงของอาณาจักรแห่งนี้นั่นคือเมืองเซสเทียร์ อย่างไรก็ตามการช่วยลูกสาวของเราและยอมเดินทางกับเธอตลอดทางกลับมาหาเรา คุณจะได้รับรางวัลที่เหมาะสม ...”

ฉันมองไปที่เทสเซียอย่างรวดเร็วและเห็นเธอก้มหัวลง ผมสีเงินปิดหน้าเธอ

“…น่าเสียดายที่ประตูเทเลพอร์ตที่เชื่อมโยงกับราชอาณาจักรเซพิน จะเปิดเพียงครั้งเดียวทุกๆเจ็ดปีสำหรับการประชุมระหว่างสามเผ่าพันธุ์ นับตั้งแต่การประชุมครั้งล่าสุดเมื่อสองปีที่แล้วก็จะเป็นเวลาอีกห้าปีจนกว่าประตูจะทำงาน”

กษัตริย์กล่าวต่อ

ฉันอดไม่ได้ที่จะหายใจเข้าลึก ๆ ด้วยความผิดหวัง

“อย่างไรก็ตามเราเต็มใจที่จะส่งกลุ่มผู้คุมกันเพื่อพาคุณกลับไปยังบ้าน คุณคิดถูกแล้วที่จะไม่จะอยู่ในอาณาจักรนี้นานเกินไป ในขณะที่มีคนบางคนรับได้ แต่หลายคนก็มีความเกลียดชังต่อมนุษย์เนื่องจากสงครามเมื่อนานมาแล้ว”

เขายิ้มสั้นๆ และเศร้าโศกกับสิ่งๆนี้

ฉันพยักหน้าเห็นด้วย อย่างน้อยฉันก็สามารถกลับบ้านได้อย่างปลอดภัย

“สำหรับตอนนี้ได้โปรดไปพักที่บ้านหลังนี้ เราจะจัดเตรียมผู้คุ้มกันของคุณในเช้าวันพรุ่งนี้ ฉันไม่แนะนำให้คุณออกไปเที่ยวนอกเมืองด้วยเหตุผลที่กล่าวไว้ก่อนหน้านี้”

พระราชาดีดนิ้วของเขาและหญิงชราในชุดแม่บ้านสีแทนก็รีบวิ่งออกไปและพาฉันไปที่ห้องของฉัน

ฉันถูกพาไปที่ห้องที่มีขนาดใหญ่ แต่ตกแต่งอย่างเรียบง่ายอย่างหรูหรา ในขณะที่เฟอร์นิเจอร์ประกอบไปด้วยโซฟาโต๊ะน้ำชาเตียงและโต๊ะเครื่องแป้ง

แต่ละชิ้นดูเหมือนจะทำด้วยมือจากไม้โดยช่างฝีมือผู้ช่ำชอง

ทันทีที่ฉันเข้าไปในห้องฉันปิดประตูลงและฉันถอดเสือผ้าและตรงไปที่ห้องน้ำ

การอาบน้ำเป็นเรื่องน่าประหลาดใจ มันเป็นน้ำตกธรรมดาที่ดูเหมือนจะไหลจากเพดานตามธรรมชาติและลงมาที่พื้น

อย่างไรก็ตามการไหลของน้ำอย่างต่อเนื่องที่ดูเหมือนจะไม่เคยดับลงนั้นเป็นอุณหภูมิที่น่าประหลาดใจเพียงแค่อุ่นพอที่จะทำให้ร่างกายและรูขุมขนของฉันผ่อนคลาย

ในขณะที่ฉันแต่งตัวด้วยเสื้อคลุมที่นุ่มมากสำหรับกางเกงตัวบนและกางเกงขาสั้น

แล้วฉันก็วางก้อนหินที่ซิลเวียทิ้งฉันไว้ในกระเป๋าหน้าอกข้างในเสื้อคลุมและพยายามศึกษาแกนมานาของฉันอีกครั้ง

ประมาณสามสิบนาทีและคืบหน้าเพียงเล็กน้อยฉันได้ยินเสียงเคาะประตู

"กำลังไปเปิดครับ!"

เมื่อเปิดประตูฉันได้รับการต้อนรับจากเทสเซียที่ทำหน้ามุ่ยซึ่งเหวี่ยงหมัดเบาๆ ไปที่หน้าอกของฉัน

“เจ้าบ้า! ทำไมนายถึงทำตัวไม่เป็นมิตรเมื่อนายอยู่กับครอบครัวของฉันที่นั่น”

เธอพูดเสียงแข็งพลางและเดินผ่านฉันไปนั่งบนเตียงของฉัน

“ก่อนอื่นคุณไม่ได้พูดถึงผมว่าคุณเคยเป็นเจ้าหญิงของอาณาจักรนี้!”

ฉันส่ายหัวฉันและจับมือของเทสเซียแล้วดึงเธอออกจากห้อง

แม้ว่าจะเป็นเด็ก ฉันก็ไม่คิดว่าพ่อแม่ของเธอจะชอบให้เธออยู่ในห้องกับเด็กผู้ชาย

“พาผมดูรอบ ๆ ปราสาทละกัน! ผมจะไม่ได้มีโอกาสมาที่นี่อีกแล้ว”

ฉันเสียใจทันทีที่พูดแบบนี้

ฉันได้ยินเสียงสูดลมหายใจเล็กน้อยขณะที่เทสเซียจู่ๆ ก็น้ำตาไหลและพยายามพูดขณะสะอื้น

"อาร์ต! ฉันไม่อยากให้คุณ * ร้องไห้ * จากไป…”

“…คุณเป็นคน * ร้องไห้ * คนแรกที่ฉันเคยใกล้ชิด…”

“…”

ฉันแค่ตบหัวเธอเบาๆ ในขณะที่เธอขยี้ตาโดยที่แขนไม่ได้จับมือฉัน

ขณะที่เราเดินต่อไปในความเงียบยกเว้นการร้องไห้เบาๆ ของเทสส์ทำให้เราออกไปข้างนอกที่ลานด้านหลังของปราสาท

ลูกไฟที่ลอยอยู่ให้แสงสลัวเรืองแสงทำให้สวนที่ได้รับการดูแลเป็นอย่างดีมีบรรยากาศที่อ่อนโยน

ฉันอดไม่ได้ที่จะจินตนาการว่าฉากนี้จะเป็นไปอย่างไรถ้าเราอายุมากกว่านี้อีกสิบปี

ก่อนที่ฉันจะมีโอกาสที่จะจบความคิดของฉัน ฉันสัมผัสได้ถึงเจตนาฆ่าที่ชัดเจนอย่างโจ่งแจ้ง

มิลลิวินาทีต่อมาแสงริบหรี่จางๆ ได้ทำให้ตำแหน่งของกระสุนปืนที่เล็งไปที่ เทสเซีย

ฉันผลักเจ้าหญิงที่ยังร้องไห้ออกไปให้พ้นทางและฉันก็เตรียมปัดป้องกระสุนด้วยมือที่หุ่มด้วยมานา

ในขณะนั้นร่างในชุดดำหันหลังให้ฉัน

แขนขวาของเขาอยู่ในท่าทางที่จะโจมตี

เมื่อคว้ากระสุนออกมาฉันก็หมุนตัวเพื่อขัดขวางมือสังหารทันทีด้วยอะไรก็ตามที่ขว้างมาที่ฉัน

ฉันประหลาดใจที่ได้เผชิญหน้ากับปู่ของเทสเซีย

ฉันกระโดดถอยหลังออกไปจากระยะก่อนที่จะตะโกนอย่างโกรธๆ ว่า

“อะไรกัน! ทำไมคุณถึงพยายามฆ่าพวกเรา”

"เด็กน้อย มันอาจจะเจ็บนิดหน่อยแต่ฉันสงสัยว่าของเล่นที่คุณถืออยู่จะฆ่าใครได้?” เขาหัวเราะเบาๆ

ฉันมองลงไปที่มือของฉันเพื่อดูกระสุนปืนขนาดเท่าดินสอที่ปลายทั้งสองข้างทื่อและเคลือบด้วยอะไรบางอย่างที่ใกล้เคียงกับยาง

โดนหลอก!

“ฮ่าฮ่า! ปฏิกิริยาที่ดีปฏิกิริยาที่ดี! ฉันไม่คิดว่าคุณจะจับของขวัญเล็กๆ น้อย ๆ ของฉันและใช้มันเพื่อขัดขวางการโจมตีครั้งต่อไปของฉัน! มหัศจรรย์จริงๆ! อย่างไรก็ตามการใช้มานาของคุณนั้นอยู่ในระดับขั้นปานกลางเท่านั้น!”

เขาโยนดาบไม้ที่พอดีกับขนาดของฉันให้ฉันในขณะที่เขาหยิบดาบไม้ของเขาเองที่ใหญ่กว่าเล็กน้อย

“ฉันบุกละนะ!”

ไม่แม้แต่จะให้เวลาฉันในการยืนหยัดหรือแม้แต่โอกาสที่จะยอมรับการฝึกซ้อมอย่างกะทันหันของเขา เขาก็พุ่งเข้าหาฉัน

ไอ้เฒ่าบ้านี่!

ฉันลดท่าทางลงและแทนที่จะตั้งรับฉันก็โจมตีไปที่เขาเช่นกัน

ฉันเร่งความเร็วของฉันเพื่อสลัดจังหวะการสวิงของเขา

เล็งไปที่นิ้วที่จับดาบของเขาฉันกระโดดขึ้นไปข้างบนพร้อมกับเสริมทั้งร่างกายของฉันด้วยมานา

ก่อนที่ดาบของฉันจะสัมผัสกับมือของเขาฉันก็ได้พบกับอากาศเพียงอย่างเดียวในขณะที่เขาหายไปจากสายตาของฉัน

ฉันหันหลังกลับไปฉันเห็นเขาอยู่ห่างจากจุดที่ฉันยืนอยู่สองสามเมตร

“นายนี้เป็นเด็กที่น่ากลัวไม่ใช่เล่น ดูเหมือนว่าฉันจะต้องจริงจังกว่านี้สักหน่อย!”

คุณปู่ยิ้มเยาะ

ความเร็วของเขาเพิ่มมากขึ้น

แม้ว่าในชีวิตก่อนหน้าของฉันจะเป็นเพียงการฝึกฝนและการต่อสู้

แต่ฉันก็แทบจะไม่สามารถมองเห็นเขาได้

อย่างไรก็ตามความสามารถในการมองเห็นเขาและสามารถตอบสนองต่อการโจมตีของเขาเป็นสองสิ่งที่แตกต่างกัน

ฉันรู้สึกเหมือนกระสอบทรายเพราะฉันได้แต่สาปแช่งร่างกายของตัวเอง

ฉันสามารถสกัดกั้นการเคลื่อนไหวของเขาหนึ่งครั้งจากทุกๆสามครั้งที่เขาเข้ามาทับร่างของฉัน

เทคนิคที่ฉลาดแกมโกงที่ค้างคาวแก่คนนี้กำลังใช้กับฉันคือความเร็วที่แท้จริง

เหตุผลเดียวที่ทำให้ฉันตามทันได้คือการใช้เทคนิคดาบและการวางเท้าเพื่อลดการเคลื่อนไหวของฉันพร้อมกับความจริงที่ว่าเนื่องจากขนาดของฉันเล็ก ฉันจึงเป็นเป้าหมายที่เล็งได้ยาก

หลังจากใช้เวลาประมาณสิบนาทีในการปฏิบัติเหมือนหุ่นฝึก ฉันเริ่มสังเกตเห็นรูปแบบบางอย่างในการโจมตีของคุณปู่

ในขณะที่เขาแวบเข้ามาข้างหลังฉันเพื่อกวาดขาของฉันในแนวนอนฉันก็เอาแรงทั้งหมดไปที่ขาของฉันแล้วกระโดดกลับมาพร้อมกับดาบที่เหน็บไว้ใต้รักแร้และชี้ไปที่หัวของเขา

ด้วยเสียงดังที่สร้างขึ้นจากการลงจอดของฉันค้างคาวแก่ผู้นั้นก็สะดุดเล็กน้อยก่อนที่จะทรงตัว

"ฮ่า ๆ ๆ ๆ! ฉันเดาว่าฉันสมควรที่จะโดนแล้ว!”

เขาหัวเราะและถูหน้าผากที่บวม

ตลอดเวลาทั้งหมดนี้เทสเซียรู้สึกประหลาดใจในตอนแรก

แต่หลังจากรู้ว่ามันเป็นเพียงแค่การทดสอบเธอก็นั่งลง

แต่เธอใช้โอกาสนี้กระโดดออกไปและกระทืบผู้อาวุโส

“คุณปู่! ปู่ทำร้ายอาร์ตได้ยังไง! ปู่น่าจะต่อให้เขา!”

เธอบีบด้านข้างของผู้อาวุโส

“อ๊า! เจ็บนะเจ้าหลานน้อยฮ่า ๆ ฉันกลัวว่าถ้าฉันอ่อนข้อให้อาเธอร์ เขาจะเป็นคนกลั่นแกล้งฉันเสียเอง!”

เขาตอบเบา ๆ ขณะอุ้มหลานสาวของเขา

เขากะพริบตรงหน้าฉันแล้วก็วางฝ่ามือขวาลงที่กระดูกอกของฉัน

“ก็อย่างที่ฉันคิด ร่างกายของนายอยู่ในสภาวะอันตราย…”

ฉันจ้องมองเขาอย่างว่างเปล่า ด้วยการใช้การหมุนมานาและการทำสมาธิอย่างต่อเนื่องร่างกายของฉันควรจะมีสุขภาพดีกว่าเด็กอายุสี่ขวบที่ได้รับสารอาหารมาก

วิริออนสังเกตเห็นการจ้องมองที่สงสัยของฉัน เขากดฝ่ามือของเขาลงบนกระดูกอกของฉันในมุมหนึ่งทำให้เกิดความเจ็บปวดที่คุ้นเคย

“การปรับใช้มานาของนายนั้นดีสำหรับมือใหม่ด้วยอายุของนาย และเทคนิคการใช้ดาบและประสบการณ์การต่อสู้ของนายก็น่ากลัวพอที่จะทำให้ฉันสงสัยว่านายได้ใช้ชีวิตแบบไหนมาในเรียนรู้ทั้งหมดนี้”

ดวงตาของเขาหรี่ลง

“แต่นายลืมพูดถึงสิ่งสำคัญอย่างหนึ่งในเรื่องราวของคุณก่อนหน้านี้”

ฉันรู้สึกได้ว่าการเต้นของหัวใจของฉันเริ่มดังขึ้นเมื่อฉันเริ่มสงสัยว่าเขารู้เรื่องซิลเวีย

“ฉันตัดสินใจแล้ว อาเธอร์มาเป็นศิษย์ของฉันเถอะ!”

เขาพยักหน้าและโจมตีฉันโดยที่ยังไม่ทันตั้งตัวด้วยคำพูด