ตอนที่ 187 เธอจะกลับออกไปด้วยความเต็มใจได้อย่างไร

​​​​​​​เมื่อรู้ว่าปกติแล้ว เธอเป็นคนขี้อายอย่างเป็นธรรมชาติ และนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้พบกับเพื่อน ๆ ของเขา เธอก็รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย ดังนั้นเขาจะตักอาหารให้เธอ หรือคุยกับเธอเล็กน้อย ทุก ๆ สองสามนาที

เฉียวเมียนเมียนเพิ่งทานอาหารที่เขาตักใส่จานให้

หยางเชาชิงรู้สึกประหลาดใจกับความรอบคอบของเขา

“จุ๊ ถ้าฉันไม่เห็นสิ่งนี้ด้วยตาตัวเอง ฉันจะไม่เชื่อด้วยซ้ำ พี่รองเคยดูใครดูขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

เขาหันไปหากงเซลี “น้องสี่ นายสนิทกับพี่รองมาหลายปีแล้ว เขาเคยตักอาหารให้นายไหม?”

กงเซลีมองเขาอย่างเย็นชา

หยางเชาชิงไม่รอการตอบสนองจากเขา

“อย่างน้อย ฉันก็ไม่เคยได้การปฏิบัติแบบนี้มาก่อน พี่สะใภ้ได้รับการปฏิบัติพิเศษ คุณไม่รู้ว่าพี่รองมองคนอื่นรอบ ๆ ตัวเขายังไง?”

“แต่ตอนนี้เขามีคุณแล้ว พี่สะใภ้พวกเราทุกคนอิจฉาคุณมาก ไม่ใช่อย่างนั้นเหรอคุณเซิน? คุณไม่เคยได้รับการปฏิบัติแบบนี้จากพี่รองตอนที่ยังเด็กใช่ไหมล่ะ?”

หยางเชาชิงกล่าวอย่างตั้งใจ

เขาต้องการให้เซินโย่วรับรู้ข้อเท็จจริงนี้ และไม่ต้องการให้เกิดความปรารถนาที่ไม่เหมาะสมอีกในอนาคต

และนี่เป็นเพราะเขารู้จักเหมาเยซื่อเป็นอย่างดี

ถ้าเซินโย่วสามารถปรับทัศนคติและความคิดของเธอได้ทันเวลา และปฏิบัติต่อเหมาเยซื่อเหมือนเพื่อนหรือพี่ชาย

พวกเขาก็จะยังคงรักษามิตรภาพไว้ได้

แต่ถ้าเธอมีเจตนาอื่น...

หยางเชาชิงไม่ต้องการเห็นพวกเขาหลุดออกจากความสัมพันธ์อันดีที่มีต่อกันมาหลายปี

เซินโย่วกระชับแก้วไวน์ในมือ และเงยหน้าขึ้นมองหยางเชาชิง

เธอดูโกรธเล็กน้อย

หยางเชาชิงสบตาเธอและยิ้ม

“ใช่แล้วล่ะ คุณไม่เคยได้รับการปฏิบัติเช่นนี้มาก่อน พี่รองที่พร่ำบอกว่าเห็นคุณเป็นเหมือนน้องสาวแท้ ๆ คนหนึ่ง เขายังไม่เคยปฏิบัติต่อน้องสาวของเขาดีขนาดนี้มาก่อน เฮ้อ พี่รองกำลังตกอยู่ในห้วงเห็นความรักล่ะเพื่อน ๆ”

“ใช่แล้วล่ะ” เซินโย่วยิ้มอย่างแข็ง ๆ

เธอรู้ว่าหยางเชาชิงกำลังพยายามทำอะไร

แต่เธอชอบเหมาเยซื่อมา 20ปีเต็ม

เธอจะปล่อยมันไปอย่างง่ายดายได้อย่างไรกัน?

แล้วทำไมเธอต้องทำเช่นนั้น?

เธอเป็นคนที่รู้จักเหมาเยซื่อมาก่อน เธอมีความรู้สึกที่แข็งแกร่งสำหรับเขามากกว่าผู้หญิงคนใหม่คนนี้

นอกจากเขาแล้ว เธอยังไม่มีที่ว่างในใจสำหรับใครอีก

เธอตัดสินใจด้วยซ้ำว่าถ้าเหมาเยซื่อจะใช้ชีวิตโสดไปตลอดชีวิต เธอก็จะไม่แต่งงานด้วยเหมือนกัน

เธอจะอยู่เคียงข้างเขาแบบนี้เงียบ ๆ อยู่เบื้องหลัง

เป็นที่ชัดเจนสำหรับเธอ ว่าเธอไม่มีทางเป็นเหมือนคนอื่นได้เลย

ตลอดเวลาของเธอ ความรู้สึกของเธอ ความชอบของเธอ มีให้กับเขาเพียงเท่านั้น

ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ เธอจะกลับออกไปด้วยความเต็มใจได้อย่างไรกัน?

เฉียวเมียนเมียนกินอย่างเงียบ ๆ มาตลอด และรู้สึกตกใจ เมื่อถูกพูดถึง

เธอเงยหน้าขึ้นและยิ้มให้หยางเชาชิง

“...โอ้ ใช่ไหมล่ะ”

“แน่นอนสิ”

หยางเชาชิงยิ้ม

“พี่สะใภ้ คุณคงคิดไม่ถึงว่าพี่รองจะนึกถึงครอบข้าง ฉันจะบอกคุณให้ ก่อนที่คุณจะเข้ามา ฉันไม่เคยเห็นพี่รอง ปฏิบัติกับใครด้วยความห่วยใยและอ่อนโยนขนาดนี้ จริง ๆ”

เขายังเพิ่มระดับของเขาเพื่อให้เป็นประเด็น

“เขาไม่ได้ดีกับป้าเหมาขนาดนี้ด้วย ถ้าวันนี้ป้าเหมามาเห็นเข้า เธอต้องอิจฉาเป็นแน่”