ตอนที่ 13 ผู้วิเศษที่น่าสงสาร

“เจ้าจะปล่อยข้าไปไหม ถ้าข้าเล่นเกมน่าเบื่อนี้ของเจ้า?”

นางกล้าหาญมากที่กล้าพูดเช่นนี้ต่อหน้าปีศาจ

อย่างไรก็ตามนิสัยของซิริเป็นเช่นนั้น นางจะไม่ยอมอ่อนข้อให้ใคร

ไม่ว่าในกรณีใดชีวิตของนางก็อยู่ในเงื้อมมือของโจชัวแล้ว สิ่งที่เลวร้ายที่สุดที่อาจเกิดขึ้นกับนางก็คือความตาย…ฮึดูเหมือนจะแย่จริงๆ

ปัญหาคือซิริพยายามเข้าหาโจชัวด้วยความเคารพ เช่นเดียวกับขุนนางเหล่านั้นที่วางท่าดูดีและเหมาะสมอยู่ภายนอก แต่วางแผนที่จะหลอกล่อใครบางคนตลอดทั้งวันหลังประตูที่ปิดสนิท ซิริสามารถรวบรวมลักษณะของพวกเขาได้ประมาณหนึ่งในสิบ นางวางแผนที่จะทำเช่นนั้นเพื่อแลกกับชีวิตของนาง แต่ในไม่ช้านางก็พบว่านางไม่สามารถทำอะไรได้เลย

เหตุผลก็คือนางไม่สามารถตรวจจับกลิ่นอายคุกคามหรือกดขี่ใด ๆ จากโจชัวได้…ที่ขาดหายไปคือการดูถูกมนุษย์หรือการเหยียดหยามที่เจ้านายมีต่อคนรับใช้

นั่นส่งผลให้ซิริเบะปากเมื่อนางพูดกับโจชัว เผยให้เห็นธรรมชาติที่แท้จริงของนาง

“ใช่ ข้าจะปล่อยเจ้าไปเมื่อการถ่ายทำเสร็จสิ้น”

แน่นอนว่าโจชัวเข้าใจแนวคิดของการใช้แรงจูงใจ ถ้าเขาให้ความหวังเล็ก ๆ แก่ซิริ นางก็จะทำงานหนักเพื่อมัน

“และข้าขอแก้ไขที่เจ้าพูดนิดหน่อย สิ่งที่เรากำลังทำต่อไปเรียกว่าการถ่ายทำภาพยนตร์ มันไม่ใช่เกม”

“ปีศาจช่วยชาวบ้าน ฟังดูเหมือนสิ่งที่คนจะสนใจ”

ซิริพึมพำกับตัวเอง แต่นางจงใจไม่ควบคุมน้ำเสียง ดูเหมือนว่านางต้องการให้โจชัวได้ยิน

ซิริเคยเห็นขุนนางที่น่าเบื่อเช่นนี้มามากพอแล้ว นางคิดว่าคนโง่ที่ขี้วางท่าเหล่านี้ควรถูกโยนเข้าไปในถิ่นทุรกันดารเพื่อเรียนรู้การเอาชีวิตรอด สัมผัสการกินเปลือกไม้ว่ามันเป็นยังไง? นั่นจะทำให้พวกเขาเข้าใจว่าเวลามีค่าแค่ไหน

เดี๋ยวก่อน…เมื่อนางคิดเช่นนั้นทันใดนั้นซิริก็จำได้ว่านางไม่ได้กินอาหารมาเกือบทั้งวัน

ความหิวภายในท้องของนางทำให้นางยอมแพ้ที่จะเถียงกับโจชัว ขณะที่นางเริ่มคุ้ยกระเป๋าใบเล็กใต้เสื้อคลุมของนาง

ซิริพบว่าไม่มีอะไรให้กิน มีแต่ภาพวาดและดินสอที่ไร้ประโยชน์

ไม่ ยังมีเปลือกไม้แห้งครึ่งหนึ่งอยู่ที่ด้านล่างของกระเป๋า!

ความตื่นเต้นของซิริไม่น้อยไปกว่าเกรอลท์ ความตื่นเต้นของวิชเชอร์ นางหยิบเปลือกไม้ออกมาและก่อนที่นางจะกัดเข้าปาก นางสังเกตเห็นว่าโจชัวกำลังมองนางอย่างขบขัน

“มีอะไร? ไม่เคยเห็นเปลือกของต้นโกโก้หรือไง? ต้นไม้นี้เป็นอาหารอันโอชะในโลกมนุษย์…ใช่…ข้าหมายถึงนี่แหละ”

ซิริไม่สามารถไปต่อได้เมื่อนางพูดถึงตรงนั้น ความจริงที่ว่าตอนนี้คนอื่นมองว่านางยากจนมากจนไม่มีอาหารกินทำให้นางรู้สึกอับอาย

“สิ่งที่ข้าอยากถามคือเจ้าวาดภาพนี้หรือเปล่า?”

โจชัวถือกระดาษแผ่นหนึ่งที่หล่นออกมาจากกระเป๋าของซิริตอนที่นางค้นกระเป๋า

มันเป็นภาพร่างของภูมิประเทศที่มีลำธาร ป่าเรียบง่ายและกองไฟเล็ก ๆ โทนสีดำและสีขาว มีแคมป์ไฟใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืนอย่างสมบูรณ์แบบ

“ไปเอามาจากไหน! อา ไม่ คืนมานะ!”

ทันใดนั้นซิริก็รู้ว่ามันหลุดออกมาจากกระเป๋าของนางเอง นางก้าวไปข้างหน้าทันทีเพื่อพยายามคว้าภาพวาดมาจากโจชัว

นางไม่สามารถคว้ามันได้ แต่ด้วยความกระวนกระวายใจทำให้นางรีบเกินไป นางเสียการทรงตัวและกำลังจะล้ม

โจชัวคำนึงถึงหน้าอกเล็ก ๆ ของเด็กผู้หญิง ดังนั้นเขาจึงจับที่เอวของซิริเพื่อไม่ให้นางล้มลง

มันเป็นเพียงสัมผัสหลวม ๆ แต่ซิริสั่นสะท้านไปทั้งตัว นางถอยหลังไปสองสามก้าวทันที

นั่นเป็นครั้งแรกที่ผู้ชายได้สัมผัสส่วนอ่อนไหวของร่างกายของนาง! แต่ก่อนที่นางจะได้ไตร่ตรองถึงเรื่องนี้ นางก็สังเกตเห็นว่าตอนนี้เปลือกไม้แห้งที่นางถืออยู่ตกลงบนพื้นไปแล้ว!

นางรีบวิ่งเพื่อไปหยิบเปลือกไม้และปัดมันสองสามครั้ง

ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร !ซิริเคยได้ยินหัวหน้าใหญ่คนหนึ่งพูดว่า "อาหารที่หล่นลงพื้นยังสามารถกินได้ หากหยิบขึ้นมาภายในสามวินาที"

"พูด…"

โจชัวย่อตัวลงและมองไปที่ซิริ เขาเริ่มเห็นอกเห็นใจผู้วิเศษที่น่าสงสารนี่

นางน่าสงสารแค่ไหนที่ต้องเคี้ยวเปลือกไม้แห้ง

“ถ้าเจ้าเป็นคนวาดสิ่งนี้ ข้าอาจให้เนื้อเจ้ากินได้บ้าง” โจชัวพูดขณะที่เขาวางภาพวาดไว้ตรงหน้านาง

ทันทีที่โจชัวบอกว่าเขาจะให้นางกินเนื้อ ดวงตาของซิริก็สว่างวาบขึ้น ความลังเลใจในตอนแรกของนางก็หายไปโดยสิ้นเชิง

"ใช่แล้ว ข้าเป็นคนวาด”

จากการแสดงออกของซิริ โจชัวตระหนักว่าเขาไม่ควรสัญญาว่าจะให้เสรีภาพกับนางก่อนหน้านี้และควรบอกนางว่านางจะมีเนื้อกินทุกวันถ้านางติดตามเขา

“เจ้าสามารถร่างภาพ?”

ในตอนแรกโจชัวตั้งใจจะปล่อยนางหลังการถ่ายทำ ปล่อยให้นางกลับบ้านไป

อย่างไรก็ตาม ภาพวาดในมือของนางพิสูจน์แล้วว่าซิริมีค่าพอที่จะเก็บไว้

"ร่างภาพ? มันคืออะไร? ข้าแค่วาดโดยใช้ดินสอถ่านของวงเวทย์ ข้าจับปลาได้สองสามตัวในลำธารตรงนั้นและข้าก็วาดมัน…เพียงเพราะมีแรงบันดาลใจ”

ซิริคิดอย่างรอบคอบก่อนที่นางจะอธิบาย

สำหรับจอมเวทย์พเนจรที่ไม่ได้ร่ำรวยขนาดนั้น การใช้ของไปกับการวาดภาพถือว่าสิ้นเปลืองมาก

ชีวิตแบบนั้นทำให้ซิริสามารถฝึกฝนทักษะต่างๆเช่นการใช้สายฟ้า จับปลาและใช้ควันเพื่อรมควันกระต่าย

ความพิเศษเพียงอย่างเดียวที่นางมีคือความสามารถในการวาดรูป

“เจ้าเรียนรู้ทั้งหมดนี้ด้วยตัวเองหรือเปล่า?”

“ถ้าข้าไม่ได้เรียนรู้เอง แล้วใครจะสอนข้า วัสดุวาดภาพที่จิตรกรราชสำนักใช้สามารถเลี้ยงชีวิตข้าได้ถึงยี่สิบห้าปี สำหรับพวกเขาที่จะสอนข้า ข้าคิดว่าแม้จะมีเงินค่าอาหารห้าสิบปี ข้าก็ยังไม่สามารถจ่ายให้พวกเขาได้”

"ดี บางทีข้าอาจจะจ้างเจ้าอย่างเป็นทางการได้ซิริ”

โจชัวไม่เคยคาดหวังว่าจอมเวทย์จะเป็นศิลปินที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้

การร่างภาพนั้นง่ายต่อการเรียนรู้ แต่ยากที่จะเชี่ยวชาญ และการวาดภาพของซิริก็อยู่ในขอบเขตของความวิจิตรงดงามอย่างไม่ต้องสงสัย

การร่างภาพเป็นพื้นฐานของศิลปะ บางทีอัจฉริยะอาจข้ามขั้นตอนนี้ไปได้ แต่โจชัวเองก็ใช้เวลาสิบปีในการเรียนรู้วิธีการร่างภาพ

เมื่อพิจารณาว่าโจชัววางแผนที่จะพัฒนาในอนาคต เขาจะไม่เพิกเฉยต่อความสามารถทางศิลปะใด ๆ

“จ้างข้าเหรอ ฮึ…เจ้าไม่ได้บอกว่าจะปล่อยข้าหลังการถ่ายทำเหรอ?”ซิริถามขณะเข้าไปหยิบเปลือกไม้

ดูเหมือนนางจะไม่เชื่อในคำสัญญาของโจชัวที่มีต่อนาง รวมถึงที่เขาบอกว่าจะให้“เนื้อนางกิน” ด้วย

การจ้างงานนี้ต้องคล้ายกับการเป็นทาส!

“ไม่ว่าเจ้าจะยอมรับหรือไม่ขึ้นอยู่กับเจ้า แต่ข้าคิดว่าราคาที่ข้าเสนอเจ้าน่าจะชอบ”

"ราคาอะไร?"

“ข้าสามารถรับรองอาหารให้เจ้าได้ตลอดชีวิต”

เพื่อที่จะขยายธุรกิจการรุกรานทางวัฒนธรรมของเขาในอนาคต เขาต้องการคนที่มีความสามารถจำนวนมากอย่าง ในขณะที่โจชัวไม่ได้กำหนดลักษณะเฉพาะของการจ้างงาน แต่ประโยคนั้นเพียงอย่างเดียวก็เพียงพอที่จะสร้างความประทับใจให้กับซิริ