ตอนที่แล้วตอนที่ 166 ไม่มีใครหัวเราะเยาะคุณ
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 168 เธอไม่สน แต่ฉันสน

ตอนที่ 167 ประธานเหมาทำอะไรเลยเถิดไปจริง ๆ.


“ผมเป็นสามีของคุณ ผมจะอยู่กับคุณไปตลอดชีวิต คุณไม่จำเป็นต้องแสดงท่าทางเข้มแข็งต่อหน้าผมหรอก”

เฉียวเมียนเมียนยิ่งร้องไห้หนักขึ้นไปอีก โดยใบหน้าของเธอซุกอยู่กับหน้าอกแข็งแกร่งและอบอุ่นของเขา หลังจากที่เธอได้ยินคำปลอบโยนนั้น

เธอนึกถึงช่วงเวลาที่แม่ของเธอยังอยู่

ครั้งที่เฉียวหรุ่ยไห่ยังคงเอาอกเอาใจเธอเหมือนลูกสาว

ยิ่งคิดถึง เธอก็ยิ่งเศร้า...

อารมณ์ด้านลบทั้งหมดที่เธอเก็บซ่อนไว้ในใจถูกปลดปล่อยออกมาทันที

เธอกอดเหมาเยซื่อและร้องไห้อยู่เป็นเวลานาน

...

ในที่สุดเหมาเยซื่อก็อุ้มเธอขึ้นรถ

เธอร้องไห้มานานไม่จนไม่เหลือแรง

รู้สึกเหนื่อยราวกับวิ่งหลายกิโลเมตร

บนรถ

เหมาเยซื่อไม่ปล่อยมือจากเธอ เขากอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา

เฉียวเมียนเมียนอ่อนแอไปหมดแล้วและพิงเขาอย่างงุ่มง่าม

เหมาเยซื่อรวบผมของเธอและเช็ดรอยน้ำตาที่เปื้อนบนใบหน้าด้วยผ้าเช็ดหน้า

เธอเป็นเหมือนลูกแมวตัวน้อย ที่ปล่อยให้เขาลูบไล้เธอตามต้องการโดยไม่แสดงปฏิกิริยาตอบสนองใด ๆ

“คุณชาย กลับไปที่บริษัทใช่ไหมครับ”

ลุงหลี่ถามเมื่อเขาเข้าไปในรถ

เหมาเยซื่อมองไปที่นาฬิกาของเขาและพยักหน้า “อืม กลับไปที่บริษัท”

ยังมีเรื่องคาราคาซังอีกมาก

เขาต้องกลับบริษัทเพื่อจัดการกับมัน

วันนี้เขายุ่งมากจริง ๆ มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องทำ และหลายเรื่องเป็นเรื่องสำคัญที่ต้องดูแล

แม้แต่เขาก็ไม่รู้ตัวว่าเขาสามารถวางสิ่งสำคัญทั้งหมดลงพร้อมกันเพื่อมาที่นี่ได้อย่างไร

แม้ว่าเธอจะบอกว่าเธอสามารถจัดการได้เองโดยที่เขาไม่ต้องกังวลก็ตาม...

เขาไม่สามารถสบายใจได้จนกว่าเขาจะลงมาดูด้วยตัวเอง

เขากังวลว่าเธอจะเสียใจ กังวลว่าเธอจะถูกรังแก กังวลไปต่าง ๆ นานา

เขาเป็นห่วงเธอมาก

ในตอนแรก เขาแต่งงานกับเธอเพียงเพราะเธอเป็นคนพิเศษสำหรับในลักษณะนั้น แต่พอแต่งงานกันได้ไม่กี่วัน จนถึงตอนนี้เขารู้สึกกับเธอมาก

เมื่อได้ยินว่าเขากำลังจะไปที่บริษัท เฉียวเมียนเมียนก็เงยหน้าขึ้นมองในที่สุด “จะกลับไปที่บริษัทเหรอคะ”

เหมาเยซื่อมองลงมาที่เธอและพูดอย่างอ่อนโยนว่า “อืม ผมยังมีธุระที่ยังจัดการไม่เสร็จ ต้องกลับแล้วล่ะ”

“ในเมื่อคุณยุ่ง ทำไมคุณถึง..” เฉียวเมียนเมียนกัดริมฝีปากแล้วถามเบา ๆ

“ผมเป็นห่วงคุณ”

เหมาเยซื่อมองไปที่แก้มที่บวมของเธอแล้วถอนหายใจ “ผมกลัวว่าคุณจะถูกรังแกเมื่อผมไม่อยู่ ผมไม่คิดว่าตัวเองจะมาช้าไป”

เธอยังต้องแบกรับการตบนั้น

เขาพูดอย่างตรงไปตรงมามาก

หัวใจของเฉียวเมียนเมียนเต้นแรงอย่างรวดเร็วเมื่อเธอได้ยินเขาพูดว่าเขา ‘เป็นห่วงเธอ’

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขามองเธอด้วยสายตาเช่นนี้

เธออาจไม่มีเหตุผลอีกต่อไป หากเธอหายไปในสายตาของเขา

พวกเขาเพิ่งรู้จักกันได้ไม่นานและพวกเขายังไม่มีความรู้สึกที่ดีต่อกัน แต่เขาดีกับเธอมากจนเธอรู้สึกประหม่า

ไม่มีใครให้โดยไม่มีเงื่อนไข

เธอต้องตอบแทนเขาสำหรับเรื่องทั้งหมด

แต่ไม่ว่าเธอจะพยายามคิดอย่างไร เขาก็ไม่ต้องการอะไร

สิ่งเดียวที่เธอจะตอบแทนเขาได้คือ..ร่างกายของเธอ

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด