ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 2: เมื่อมาถึง "คอนดอร์ "

บทที่ 1: การหลบหนีความว่างเปล่า


ณ ภูเขาลูกหนึ่ง.. มีชายในชุดคลุมสีดำ ผมเดรดล็อกของเขายาวปิดทั้งใบหน้า เขาอยู่ในท่าคุกเข่าลงพร้อมกับเหยียดแขนออกไปด้านข้าง เขามีโซ่ตรวนขนาดใหญ่ที่ข้อมือทั้งสองข้างซึ่งเป็นโซ่เรืองแสงสีแดงขนาดใหญ่

เมื่อมองจากด้านบน..โซ่ขนาดใหญ่เหล่านั้นทะลุภูเขาหลายลูกแล้วถูกฝังลงไปที่พื้นอีกมากมายหลายแห่ง หากชายคนนั้นต้องการหลบหนีเขาจะต้องหักโซ่หรือยกภูเขาออก

ท้องฟ้ามืดมิดและไร้ดวงดาว แหล่งกำเนิดแสงเพียงอย่างเดียวคือเส้นเรืองแสงสีแดงสีน้ำเงินและสีเขียวที่สามารถมองเห็นได้บนท้องฟ้า ชายคนนั้นก็ลืมตาขึ้นทันที

เขามองไปในระยะไกลด้วยเจตนาฆ่าที่เต็มไปด้วยดวงตาของเขา

"ห้าแสนปี .... ฮิฮิฮิ .. " ชายคนนั้นพูดช้าๆพร้อมกับหัวเราะเยาะเย้ยตัวเอง "คาลิครัมคุณเอาชนะตัวเองไม่ได้จริงๆ...ขังฉันไว้ในความว่างเปล่าที่ลดน้อยลง ผูกมัดฉันด้วยกุญแจมือที่ระบายออกมาโดยใช้รังไหม โบริล่า เพื่อ ระบายพลังของฉันและทำให้เยโมจาหันมาต่อต้านฉัน ..... (เมื่อเขาพูดประโยคสุดท้ายก็สามารถเห็นความเจ็บปวดได้ทั่วใบหน้า)

"ฉันเป็นคนโง่ที่คิดว่าเธอรักฉัน .... ฮ่า ๆ ๆ ... " เขาหัวเราะด้วยความเยาะเย้ยตัวเอง

จู่ๆก็มี ภาพเงาของผู้ชายคนหนึ่งที่เขาสามารถมองเห็นได้ในระยะไกลปรากฏขึ้น..

"ฉันไม่ได้ทำให้ใครหันมาต่อต้านคุณ .... เห็นได้ชัดว่าเทพเจ้าทั้งหมดไม่ไว้ใจในตัวคุณ .... ฉันจำเป็นต้องอธิบายเรื่องเดิมอีกครั้งหรือไม่ ... และ เยโมจา จุ! จุ! มันค่อนข้างง่าย ..... "เสียงของชายคนนั้นดังมา แต่ไกล

"ฉันจะให้โอกาสคุณอีกครั้งในการปลดปล่อยฉัน ..... ฉันสัญญาว่าจะปล่อยให้ศพของคุณสมบูรณ์และให้คุณตายอย่างรวดเร็ว ไม่เหมือนกับที่ฉันวางแผนไว้สำหรับคนอื่น ๆ ... " ชายเดรดล็อกส์ยิ้มเยาะขณะพูด .

"ฮ่า ๆ ๆ ๆ ..... อาลูเซคเจ้าโง่เจ้ายังเชื่อว่าเจ้าจะหนีออกไปจากที่นี่ได้ .... ดูรอบ ๆสิ มันผ่านไปห้าแสนปีแล้วแต่เจ้ายังอยู่ในที่แห่งนี้ .... คนอื่นๆคงอยากสังหารคุณ ... ฉันแค่มาทักทายคุณอาจารย์เท่านั้น เนื่องจากเป็นวันครบรอบการแต่งงานของฉันและเยโมจา .... และยังเป็นวันครบรอบห้าแสนปีของคุณที่อยู่อย่างโดดเดี่ยวอีกด้วย  “ฉันได้เป็นกษัตริย์ของพระเจ้ามาสี่แสนปีและมันก็คุ้มค่าที่จะเฉลิมฉลอง คุณไม่คิดอย่างนั้นเหรอ ?” คาลิครัมถามอย่างประชดประชัน

"สนุกกับมันในขณะที่ยังมีเวลา ..... " อาลูเซค ตอบอย่างหนักแน่น

"เกรงว่าฉันจะลืมไปว่าตอนนี้ลูกชายคนแรกของฉันเป็นระดับโอเมก้า เมื่ออายุสองร้อยปีเขาเกือบจะทำลายสถิติของคุณ ..... ฉันแน่ใจว่าลูกชายคนที่สองของฉันจะสามารถทำลายสถิติของคุณได้ ... " คาลิครัมกล่าวด้วยความภาคภูมิใจที่แสดงขึ้นทั่วใบหน้าของเขา

"พอแล้วกับการพูดคุยและจงออกไปจากที่นี่ซะ !ใ บหน้าของคุณทำให้ฉันรู้สึกรังเกียจ" อาลูเซค ตอบเขา

"โอ้ให้ตายเถอะอาจารย์ คุณกระตือรือร้นที่จะขับไล่ฉันไปจริงๆเหรอ คุณอาจจะไม่ได้คุยกับใครต่อไป ....ตัวอย่างเช่นยี่สิบถึงสามแสนปี ….  ฉันไม่อยากให้อาจารย์ของฉันเบื่อตาย ... ” คำพูดของคาลิครัมเจือไปด้วยการเยาะเย้ยขณะที่เขาเดินทอดน่องไปตามเส้นทางระหว่างภูเขาสองลูก

“คุยกับคุณก็ไม่ต่างจากคุยกับคนตาย ....”

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ..... จงหลอกลวงตัวเองต่อไป ทั่วทั้งจักรวาลมีเพียงเทพห้าองค์เท่านั้นที่สามารถยืนอยู่บนพื้นดินเดียวกันกับฉันได้ในแง่ของพลัง ..... แต่ถ้าคุณต้องการให้ฉันไป ฉันสัญญากับคุณว่าจะไป และฉันแน่ใจว่าคุณจะคิดถึงฉันเร็วๆนี้ ฉันจะถ่ายทอดความคิดถึงของคุณไปยัง เยโมจา ”

ด้วยนิ้วมือของเขา คาลิครัม หายไปในขณะที่คําพูดสุดท้ายของเขายังคงอ้อยอิ่งอยู่ในอากาศ

จงเพลิดเพลินไปกับวันสุดท้ายของสันติภาพ... สิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปคือการทําลายล้างทั้งหมดสําหรับทุกคนที่ทรยศฉัน..." อาลูเซค พูดอย่างเคร่งขร่งในขณะที่หลับตา

หลังจากผ่านไปหลายชั่วโมง … อาลูเซคก็ลืมตาขึ้นอีกครั้ง

"ถึงเวลาแล้ว" เขาพูดขณะจ้องมองไปที่พื้น..

“โอ้โอ้โอ้โอ้!”

พื้นเริ่มสั่นสะเทือน แผ่นดินไหวขนาดเล็กกำลังเกิดขึ้นโซ่บนมือของเขาเริ่มสั่นรัว

จากด้านบนจะเห็นได้ว่าโซ่ทะลุภูเขาและพื้นดินเริ่มดึงออกด้วยอัตราที่รวดเร็วมาก สามารถได้ยินเสียงขณะที่โซ่ดึงออกจากภูเขาและพื้นดินอย่างต่อเนื่องจนกระทั่งมันกลับเข้าสู่ห่วงโซ่อย่างสมบูรณ์

“โซ่ถูกเปิดและหล่นลงกับพื้น”

"ในที่สุดก็เป็นอิสระ ... คนงี่เง่าเหล่านั้นไม่เคยรู้มาก่อนว่าการใช้โซ่นี้มันดึงพลังที่เหลือของฉันออกมา หมายถึงการที่ให้โอกาสฉันในการป้อนจิตสำนึกของฉันลงในห่วงที่ระบายออกมา ..... มันเป็นงานที่ยุ่งยาก แต่สุดท้ายฉันก็สามารถป้อนสติของฉันได้มากพอที่จะควบคุมโซ่หลังจากห้าแสนปี .... "อาลูเซค พูดในขณะที่ดวงตาของเขากลับมาเป็นปกติ เขามองลงไปที่รอยแยกที่ห่วงโซ่ที่สร้างขึ้น เมื่อพวกเขาตกลงบนพื้นซึ่งพิสูจน์ได้ว่าหนักแค่ไหน

"สิ่งนี้จะเป็นประโยชน์" อาลูเซคหยิบกุญแจมือขึ้นมาเหมือนมันไม่มีน้ำหนักและทั้งคู่ก็หายไป

"ดูเหมือนว่าฉันยังสามารถใช้แหล่งพลังของฉันได้ .... " อาลูเซคกล่าวขณะจ้องมองไปที่มือของเขา

ห่วงปรากฏขึ้นหลังจากที่เขาหักนิ้วของเขา เขาหักนิ้วอีกครั้งและมันก็หายไป

“ตอนนี้ฉันไม่ได้ถูกผูกมัดอีกต่อไป พลังของฉันดูเหมือนจะฟื้นตัวขึ้นมา.. ฉันสามารถจะใช้กำลังได้ประมาณหนึ่งในล้านของพลังดั้งเดิมของฉันในตอนนี้” อาลูเซค พูดขณะที่จ้องมองไปบนท้องฟ้า

“ผู้พิทักษ์แห่งความว่างเปล่าควรตระหนักถึงอิสรภาพของฉันในตอนนี้ แต่ทำไมเขาถึงไม่ทำอะไรกับมัน?” อาลูเซค สงสัย

“บางทีเขาอาจจะคิดว่าฉันหนีไม่ได้ ..... ฮิฮิฮิ .... รับคำท้าแล้ว” อาลูเซค พูดพร้อมกับงอเข่าเข้าหาพื้นเหมือนอยากจะวิ่งจากนั้นก็ .....

เสียงโซนิคดังก้องในพื้นที่ทั้งหมดขณะที่เขาบินขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยความเร็ว

เช่นเดียวกับที่เขาขึ้นสู่ความสูงหนึ่งบนท้องฟ้า

"โอ๊ย! เจ็บ .... " อาลูเซค พูดขณะถูก้นที่เขาร่อนลง

เขายืนขึ้นหลังปัดฝุ่นเสื้อคลุมและยิ้มเยาะขณะมองไปที่ท้องฟ้า

เขาบินขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยความเร็วที่เร็วกว่าครั้งแรก..คราวนี้เสื้อคลุมของเขากระพือปีกไปตามลมพร้อมกับความกลัวที่ว่ายอยู่ในอากาศ เขากระชับแขนขวาเป็นกำปั้นลากไปข้างหลังและเคลื่อนไปข้างหน้าด้วยแรง

ครั้งนี้ดังกว่าครั้งก่อนด้วยซ้ำเพราะมีรอยแตกขนาดใหญ่บนท้องฟ้า

อาลูเซคลอยเข้าใกล้รอยแตกบนฟ้าและชกออกไปอีกครั้ง

เขาเหวี่ยงหมัดออกไปหกครั้งติดต่อกันขณะที่รอยแตกบนท้องฟ้าค่อยๆเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ เขายกกำปั้นซ้ายขึ้นมาเพื่อเหวี่ยงหมัดอีกครั้งเมื่อ ....

“ท่านอาลูเซคโปรดรอก่อน!” เสียงดังก้องไปทั่วอวกาศ

อาลูเซคยิ้มและตอบว่า "ฉันกำลังสงสัยเลยว่าเมื่อไหร่ที่คุณจะพูดขึ้นมา .... ฉันคิดว่าคุณแค่ดูและปล่อยให้ฉันทำลายความว่างเปล่า แม้ว่าฉันจะไม่สามารถทำลายมันได้ด้วยพลังปัจจุบันของฉันแต่ฉันยังสามารถทำอะไรให้เสียหายได้มากมาย "

"ท่านลอร์ดอาลูเซคได้โปรดอย่าสร้างความเสียหายใดๆเพิ่มเติม พลังของฉันจะลดลงอย่างรวดเร็ว... ฉันจะเปิดประตูให้คุณข้าม" เสียงนั้นพูดขึ้นอีกครั้ง

"ประตูนี้จะนำไปสู่ที่ใด" อาลูเซคถาม

“ที่ไหนสักแห่งที่ใกล้กับอริติล” เสียงนั้นตอบ

"มันไกลเกินไปจากคอนดอร์ .... ขอให้เกตเวย์ใกล้กับคอนดอร์" อาลูเซคเรียกร้อง

"แต่พระเจ้าของฉัน คอนดอร์อยู่ไกลจากที่นี่มากเกินไป .... มันอยู่ห่างออกไปหลายพันล้านไมล์ .... ถ้าฉันจะเปิดประตูไปยังที่ไหนสักแห่งที่ไกลขนาดนั้นร่างกายของคุณจะไม่สามารถทนกับความปั่นป่วนในอวกาศได้ .. ... คุณจะถูกฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยก่อนที่คุณจะมาถึงอีกด้าน ... "เสียงนั้นพูดด้วยความระมัดระวัง

“คุณได้ยินฉันบ่นไหม ?” อาลูเซคถาม

"เปิดเกตเวย์เดี๋ยวนี้ ... " อาลูเซคสั่ง

“ครับท่านลอร์ด ..” เสียงนั้นตอบกลับมาอย่างหมดหนทาง

พอร์ทัลกำลังเปิดขึ้นตรงหน้า อาลูเซคเขารอจนกระทั่งมันมีขนาดเท่ากับประตู ก่อนที่เขาจะกระโดดเข้าไป

'เขาเข้าไปจริง .... เขาเลือกความตาย ... '

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด