บทที่ 4 การพบหน้ากันครั้งแรก
บทที่ 4 การพบหน้ากันครั้งแรก
หลังจากพูดคุยกับพ่อและปู่ของเขาหรือพูดให้ถูกก็คือโดนบ่น ยุ่นหลิงก็มุ่งหน้าไปที่ลานด้วยอารมณ์ที่แปรปรวน เมื่อรู้ว่าลูกสาวของตนเป็นเรื่องจริงก็ตกใจกลัวแตกตื่นและเสียใจมาก ทุกอย่างมันดูหม่นหมองไปหมด
เขาออกจากเมืองหลวงเพียงสี่เดือนเพื่อทำภารกิจที่พ่อของเขามอบหมายให้เขาซึ่งก็คือการไล่ตาม นักล่าผู้ฝึกตนในการสร้างแก่นกลางเมื่อเขากลับมาจึงรู้ข่าวว่าเขามีลูกสาวเสียแล้ว
ยุ่นหลิงไม่รู้ว่าควรรู้สึกอย่างไรกับลูกสาวคนนี้ของเขา เขาควรจะมีความสุขกับการมีอยู่ของเธอหรือเศร้า? เขาควรโกรธไหม? เขาไม่รู้เลย นี่เป็นครั้งแรกที่เขาตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้และเขาไม่ได้ระแคะระคายเลยแม้แต่น้อยว่าจะทำอย่างไร เขายังไม่พร้อมที่จะเป็นพ่อ ไม่ว่าจะเป็นทางร่างกายจิตใจหรืออารมณ์
เขาถอนหายใจสลัดความคิดที่ไม่จำเป็นทั้งหมดออกไปจากใจเขาขณะที่เขากำลังจะมาถึงลานบ้าน
“เจ้ารู้หรือไม่ว่านี่คือสัตว์ร้ายชนิดใด?”
"อืมอันนี้ยากไปหน่อยมันเป็นสัตว์ร้ายที่ดูไม่ค่อยธรรมดา"
ยุ่นหลิงได้ยินผู้หญิงคนหนึ่งพูดด้วยน้ำเสียงที่ดังมาจากลานบ้านตามด้วยเสียงของผู้หญิงที่เป็นผู้ใหญ่อีกคน เขาคุ้นเคยกับสองเสียงนี้เป็นอย่างดี คนที่พูดก่อนคือแม่ของเขาและอีกคนคือยายของเขา
แทนที่จะเดินตรงไปหาพวกเขา เขากลับอยู่ห่างๆ และพิงกำแพงขณะที่มองไปที่ลานบ้านโดยสังเกตด้วยความเงียบ ที่ตรงนั้นเขาเห็นผู้หญิงสามคนล้อมรอบเด็กหญิงตัวเล็กๆ และคนรับใช้หลายคนยืนอยู่ด้านข้างอย่างซื่อสัตย์
“ข้าว่ามันคือ ผีเสื้อถ่านมอดไหม้” สาวน้อยตอบอย่างเขินอาย
ยุ่นหลิง มีการแสดงออกที่ซับซ้อนบนใบหน้าของเขาเมื่อเขาเห็นเธอ สาวน้อยคนนี้น่าจะเป็นลูกสาวของเขา
"เก่งมาก แล้วตัวต่อไปคือนี่เจ้ารู้ไหมว่านี่คือสัตว์ร้ายตัวไหน?" ยุ่นหลิงเห็นแม่ของเขาวาดรูปสิงโตผู้ยิ่งใหญ่บนกระดาษสีเหลืองทำให้เขาและยายขมวดคิ้ว สิงโตตัวนี้เป็นสัตว์ร้ายที่ไม่ค่อยพบเห็นบ่อยนักใน โลกพสุธาในช่วง 100 ปีที่ผ่านมามีเพียงบุคคลสามคนเท่านั้นที่เคยได้เห็นมัน
"ข้ารู้แล้วนี่มันราชาสิงโตหกปีก!" เด็กหญิงตัวเล็กตอบอย่างกระตือรือร้นเกินไป
แม่และยายของ ยุ่นหลิงประหลาดใจกับความรู้ของเด็กหญิงตัวเล็กๆ คำถามที่พวกเขาถามเป็นสิ่งที่ผู้ใหญ่หลายคนไม่สามารถตอบได้ แม้เขาจะประหลาดใจที่เธอจำได้ว่าราชาสิงโตหกปีกหน้าตาเป็นอย่างไร
"เยี่ยมมาก ข้าคิดว่าคำถามของข้านั้นยากเกินไป แต่เจ้าสามารถตอบได้ตามที่ข้าคาดหวังไว้สำหรับหลานสาวของข้า!" แม่ของยุ่นหลิงอุทานขณะที่เธอจ้องมองไปที่เด็กหญิงตัวน้อยอย่างชื่นชมกับความลำบากใจของคนที่แอบมองอยู่
"เป็นเด็กที่น่ารักอะไรเช่นนี้ เจ้าน่ารักกว่าที่พ่อของเจ้าในตอนนั้นมากหลานชายของข้าน่ะ ข้าเคยแต่งตัวให้เขาเป็นเด็กผู้หญิงเพราะเขาดูเหมือนผู้หญิงมากเกินไป แต่ในที่สุดครั้งนี้ข้าก็มีลูกที่ดีจริงๆ หลานสาวข้าไม่ใช่แค่ผู้ชายที่ดูเหมือนผู้หญิงเท่านั้น!
คิ้วขวาของเขากระตุกเมื่อได้ยินยายพูด ตามความคาดหมายของยาย พวกเขาทั้งสองคือการจับคู่ของสวรรค์อย่างแท้จริง
ในที่สุด ยุ่นหลิงก็ตัดสินใจแสดงตัวออกมา เขาหายใจเข้าลึกๆ และเตรียมใจขณะที่ค่อยๆเดินไปตามทิศทางที่พวกเขาอยู่
เป็นแม่ของเขาที่สังเกตเห็นเขาก่อน
"หลิงกลับมาแล้ว เป็นไงสบายดีมั้ยไม่เจ็บตรงไหนเหรอ" หลี่จิ้งถามลูกชายทันทีด้วยความกังวลในน้ำเสียงของเธอ
ยุ่นหลิงทำได้เพียงยิ้ม "ข้าสบายดีท่านแม่ภารกิจสุดท้ายใช้เวลาไม่นาน แต่ทุกอย่างก็เป็นไปด้วยดี"
“ดีแล้วล่ะ” หลี่จิ้งถอนหายใจอย่างโล่งอกจากนั้นเธอก็กระทืบเท้าด้วยความโกรธ "พ่อของเจ้านั่นแหละ! เขามักจะส่งเจ้าไปปฏิบัติภารกิจที่อันตรายข้าก็มักจะต่อว่าเขาเสมอ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้จำเอาเสียเลย!"
"ท่านแม่ ได้โปรดอย่าโกรธไปเลยท่านพ่อรู้ว่าเขากำลังทำอะไรเขาแค่สนใจส่วนที่ดีที่สุดของข้า" ยุ่นหลิงปลอบใจแม่ของเขา แต่เธอไม่ฟัง
“เจ้าหลิง” ข้าดีใจมากที่เจ้ากลับมา! ยายคิดถึงเจ้ามาก" เย่อหลินพูดขณะที่เธอกอดหลานชายของเธอไว้
ยุ่นหลิงมองไปที่ยายของเขาขณะที่เธอกำลังกออดเขาอยู่ “ท่านยายข้ารู้แล้วว่าท่านพูดอะไร”
"ได้ยินอะไร" เย่อหลินแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“ไม่มีอะไรหรอก” ยุ่นหลิงถอนหายใจด้วยความโกรธเคือง นี่เป็นการจับคู่ของสวรรค์โดยแท้จริงมีเพียงผู้หญิงที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้าคนนี้เท่านั้นที่สามารถควบคุมตาที่บ้าคลั่งของเขาได้
หลี่จิ้งแม่ของยุ่นหลิงนั้น เป็นหญิงสาวสวยที่ดูเหมือนเธออายุเพียงยี่สิบต้นๆ เป็นหญิงสาวที่มีนิสัยเป็นผู้ใหญ่ ในทางกลับกันยายของเขา เย่อหลิน ก็ดูเด็กเหมือนกันเธอเหมือนผู้หญิงที่เพิ่งอายุสามสิบทั้งๆที่อายุจริงใกล้ 100 แล้ว!
สาเหตุที่พ่อและปู่ของเขาดูเด็กทั้งๆที่พวกเขาอายุมากเป็นระดับการฝึกตนที่สูง แม้ว่าแม่และยายของเขาจะมีขอบเขตการฝึกตนที่ต่ำกว่าพวกเขา แต่เหตุผลที่พวกเขาดูเด็กอย่างไม่น่าเชื่อก็เพราะยาต่างๆที่พวกเขากินเข้าไป
ผู้หญิงนั้นให้ความสำคัญกับรูปลักษณ์ของพวกเขามากผู้หญิงที่สวยก็ดูแลตัวของพวกเขาดีมากยิ่งขึ้น ทั้งแม่และยายของเขาจ้างนักเล่นแร่แปรธาตุมาปรุงยาเสริมความงามยาชะลอวัยยาย้อนวัยตราบใดที่พวกเขามียาที่สามารถเพิ่มความสวยงามของพวกเขาอยู่พวกเขาก็จะรับมันไว้และไม่ลังเลที่จะจ่ายในราคาที่สูง ถ้าจำเป็นที่ต้องใช้มัน
ไม่น่าแปลกใจเลยที่พ่อและปู่ของเขาสบายดีแม้ว่ามันจะแพงมากก็ตาม สองคนนั้นดูมีความสุขที่สุดในเรื่องนี้มากกว่าแม่และยายของเขามาก
ยุ่นหลิงหันไปหาหญิงสาวที่นิ่งเงียบตลอดเวลา เธอมีใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยในบริเวณใกล้เคียงนอกเหนือจากเด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่เป็นลูกสาวของเขา
“แล้วนี่ใคร” ยุ่นหลิงถาม
"อ่านี่คือ ... " หลี่จิ้งกำลังจะแนะนำเธอขณะที่หญิงสาวคนนี้กำลังตีเธอ
“ข้าชื่อ หยื่อ ตงเหม่ยผู้ดูแล นายหญิงยินดีที่ได้รู้จักท่านพ่อของ นายหญิง” หญิงสาวก้มหัวเล็กน้อยขณะที่เธอแนะนำตัวเอง
“ผู้ดูแล?” ยุ่นหลิงรู้สึกประหลาดใจ เขาคิดว่าแม่ของลูกสาวเขาเป็นโสเภณีคนหนึ่งที่เขาเคยนอนด้วยในอดีตแล้วพวกเขาจะจ้างผู้ดูแลอย่างเธอมาดูแลลูกสาวของเขาได้อย่างไร?
ยุ่นหลิงหรี่ตาผู้หญิงคนนี้ไม่คนทั่วไป วิธีที่เธอปฏิบัติตนและวิธีที่เธอพูดไม่ใช่ผู้ดูแลที่แม้แต่โสเภณีที่มีค่าจ้างสูงก็สามารถจ้างได้ เขากำลังจะสอบถามเพิ่มเติมเมื่อเสียงเล็กๆ น่ารักเข้ามาขัดจังหวะการพูดคุยเขา
"ท่าน ... ท่านเป็นพ่อของข้าใช่ไหม" เด็กหญิงตัวเล็กๆ ถามอย่างเขินๆ ขณะที่เธอหลบตัวอยู่หลังขาของผู้ดูแล
