บทที่ 15 การเตรียมตัวเพื่อฝึกฝน (1)

น่าสงสารสำหรับคุนสต์ เขาเป็นคนที่อยู่ใกล้ที่สุด

เขาอ้าปากค้างอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นเฟรย์หันมาเหลือบมองเขา

“รอ - เดี๋ยว .. !”

ตึง!!

หัวของคุนสต์ลอยขึ้นไปในอากาศในพริบตา

โจรสลัดจ้องมองไปที่เลือดที่พุ่งขึ้นมาราวกับน้ำพุด้วยดวงตาที่ตกตะลึงราวกับว่าพวกเขาไม่อยากเชื่อสิ่งที่เกิดขึ้น

"อ๊าก!!!"

หนึ่งในนั้นอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงแห่งความสับสนซึ่งกลายเป็นการส่งสัญญาณของการเข่นฆ่าของเฟยร์

“อึก…”

“กั๊ก!”

“ช่…ช่วย..”

ไม่มีการต่อต้านในการฆาตกรรมของเฟรย์แต่อย่างใด

เมื่อ 4000 ปีก่อนและตอนนี้ก็มันก็ยังเป็นเหมือนเดิม

เขาไม่รังเกียจที่จะทำให้มือของเขาสกปรกไปด้วยเลือดแม้ว่าเขาจะถูกเรียกว่ามหาจอมเวทย์ก็ตาม

นอกจากนี้คนที่เขาฆ่าในครั้งนี้เป็นพวกโจรสลัด

เฟรย์รู้ดีว่าโจรสลัดทั้งหมดเป็นพวกขยะที่ไม่มีความรู้สึกเวลาพวกมันข่มขืนและฆ่า ดังนั้นเขาจึงไม่แสดงความเมตตาต่อพวกเขา

* * *

“นั่นเป็นทักษะที่ยอดเยี่ยม คุณยอดเยี่ยมจริงๆ”

เฟรย์ซึ่งมองออกไปที่ทะเลและหันไปทางขวาของเขา เพเรียนยืนอยู่ที่นั่นและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นๆ

เฟรย์ไม่ตอบสนองและหันหน้าหนีไปอีกครั้ง

"ขอขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณ ผมจะไม่มีวันลืมบุญคุณครั้งนี่เลย”

เมื่อเขาพูดเช่นนี้เพเรียนก็โค้งคำนับด้วยความขอบคุณจากใจ

การโค้งของเขาให้ความรู้สึกสดชื่น เขาแตกต่างจากขุนนางทุกคนที่เฟรย์เคยพบมาก่อนแม้ว่าเขาจะมาจากหนึ่งในสามตระกูลที่มีอิทธิพลที่ใหญ่ที่สุดในจักรวรรดิก็ตาม

เฟรย์พอใจกับพฤติกรรมที่ตรงไปตรงมาของเพเรียนและตัดสินใจที่จะเปลี่ยนทัศนคติเล็กน้อย

“อาการของคุณเป็นอย่างไรบ้าง? มันน่าจะเป็นภาระหนักในการขัดขวางเวทมนตร์ของลิช”

“คุณรู้หรือ?”

เพเรียนหัวเราะอย่างขมขื่นกับสิ่งนั้น

"ฉันดีขึ้นแล้ว ฉันพ่นเลือดที่เสียในตัวออกมาแล้วหลายครั้ง ตอนนี้ฉันรู้สึกสดชื่นขึ้น”

“พูดเกินจริงไปนะ”

“ฮ่าฮ่า”

เขาขยับตัวไปนั่งข้างเฟรย์อย่างเป็นธรรมชาติ

กะลาสีเรือกำลังง่วนอยู่กับการทำความสะอาดเลือดและร่างกายที่กระจัดกระจายไปทั่วดาดฟ้าของเรือ

นักเรียนส่วนใหญ่กลับไปที่ห้องของพวกเขาแล้ว แต่บางคนก็เสนอตัวอยู่เพื่อช่วยกะลาสีเรือทำความสะอาด

เพเรียนมองไปที่ทะเลและพูดหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง

"คุณเป็นใคร?"

“…”

“ลิชนั่นอยู่ในระดับ 6 ดาวเป็นอย่างน้อย แม้ว่าจะเป็นนักเวทย์ของจักรพรรดิ แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะจัดการกับศัตรูที่น่ากลัวเช่นนี้ได้อย่างง่ายดาย”

เป็นการดำรงอยู่ของลิชที่ทำให้เพเรียนรู้สึกหมดหนทางอย่างท่วมท้น ตายในพริบตาด้วยเฟรย์

เขาจะไม่ได้ประเมินตัวเองสูงเกินไป แต่สิ่งที่ผิดปกติคือความสามารถของเฟรย์ต่างหาก

เพเรียนนึกถึงคำพูดของคุนสต์

“คุณเป็นบอดี้การ์ดจริงๆหรือ?”

"นายคิดยังไงละ?"

เฟรย์ถามกลับ

เพเรียนส่ายหัวหลังจากคิดอยู่พักหนึ่ง

“…มันน่าจะเป็นไปไม่ได้ เป็นเวลาสองปีแล้วที่คุณเรียนอยู่ในสถาบัน”

เมื่อทายาทตระกูลเบลคเข้ามาในสถาบันการศึกษามันก็ทำให้เกิดความวุ่นวายขึ้น นั่นคือเหตุผลที่เพเรียนรู้ว่าเฟรย์เป็นนักเรียนชั้นปีที่ 2

“แต่เมื่อไม่นานมานี้คุณโดดเด่นมาก มันเหมือนกับว่าคุณกลายเป็นคนเก่งและมีพลังขึ้นมาทันที”

“นายพูดถูก”

หลังจากพูดแบบนี้เฟรย์ก็ปิดปากของเขาราวกับไม่มีอะไรจะพูด

เพเรียนตระหนักว่าเขาไม่มีความตั้งใจที่จะพูดต่อไป ไม่มีเหตุผลที่เขาจะตั้งคำถามต่อผู้มีพระคุณของเขาที่ช่วยชีวิตเขาไว้

เขาลุกขึ้นด้วยรอยยิ้มที่น่าอึดอัด

“คุณอยากจะไปเยี่ยมครอบครัวของฉันในภายหลังไหม? ฉันอยากจะตอบแทนคุณ”

เขามอบโอกาสในการเป็นแขกของตระกูลจุนซึ่งเป็นหนึ่งในสามตระกูลขุนนางที่ยิ่งใหญ่ในจักรวรรดิ!

สำหรับขุนนางคนอื่นๆ คำเชิญดังกล่าวจะเป็นประโยชน์อย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน แต่เฟรย์ก็ยังไม่แยแส

“ถ้าหากพอมีเวลา…”

จู่ๆเฟรย์ก็เงยหน้าขึ้นและจ้องไปที่เพเรียน

ในที่สุดเขาก็แสดงปฏิกิริยาที่แตกต่างออกไป

“นาย..ฉันขอยืมเงินหน่อยได้ไหม? สักประมาณ 20 ทอง”

20 เหรียญทอง

สำหรับคนทั่วไปนี่เป็นจำนวนที่มาก แต่สำหรับเพเรียนเงินจำนวนนี่เป็นเงินเพียงเล็กน้อย

ดวงตาของเพเรียนเบิกกว้างเล็กน้อยเพราะเขาไม่เคยคาดคิดว่าคนที่แข็งแกร่งเช่นนี้จะร้องขอความช่วยเหลือในทางการเงิน

“… 20 ทอง? ฉันมีอยู่ แต่คุณต้องการมันเพื่ออะไร”

“หินวาร์ปที่เมืองเคาซิมโฟนีมีราคาค่อนข้างสูง”

“อันที่จริง…นั่นคือเหตุผลที่คุณจะไปเมืองหลวง?”

เขาได้ยินมาว่าครอบครัวเบลคไม่ได้ตั้งอยู่ในเมืองหลวง แต่อยู่ที่เมืองพิลาตที่อยู่ทางตะวันออก

เพเรียนพยักหน้าก่อนจะหยิบเหรียญออกมาจากกระเป๋าและยื่นให้

“นี่คือเงินทั้งหมดที่ฉันมีคุณรับไว้ทั้งหมดเถอะ”

มันเป็นเหรียญสามเหรียญ เฟรย์เหลือบมองพวกเขาก่อนจะหันกลับมามองเพเรียน

“แพลตตินั่ม…นายไม่จำเป็นต้องให้มากขนาดนั้นแค่ 20 ทองก็พอแล้ว”

เหรียญทองคำขาวมีมูลค่าเหรียญละ 100 เหรียญทอง สามเหรียญหมายความว่ามันคือ 300 ทองทั้งหมด

เพเรียนส่ายหัว

"ไม่เป็นไร มันเทียบไม่ได้กับสิ่งที่ฉันเกือบจะเสียไป แถมยัง....”

“แถมยัง?”

“แถมมันน่าเสียดายที่ฉันไม่มีเงินทอน”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นเฟรย์ก็หัวเราะอย่างเต็มที่เป็นครั้งแรก