ตอนที่ 10 ทะลวงผ่าน

“ขี้เถ้าเป็นขี้เถ้า ฝุ่นธุลีคือฝุ่นธุลี วิญญาณแห่งความพิโรธทั้งเก้าจงกลับมาหาข้า”

มือของจั๋วฝานขยับขณะขโมยค่ายกลจากการควบคุมของลั่วหยุนชาง ทำให้ร่างที่ชัดเจนของพ่อบ้านซุนและคนอื่นหายไปจากสายตานาง

ลั่วหยุนชางรู้สึกแปลก และประสานมือใหม่ แต่ก็เปล่าประโยชน์

“อ้ากก..”

ป่าหมอกเต็มไปด้วยเสียงร้องโหยหวน พ่อบ้านซุนกับคนอื่นกลายเป็นสีดำสนิท แต่ก็ยังมีเสี้ยวของความรับรู้ที่หลงเหลือขณะเงาดำออกจากร่างพวกเขา

ทุกครั้งที่บินออกไป มันจะทำให้เกิดเสียงร้องทรมานราวกับชิ้นส่วนโดนฉีกออกจากร่างกาย เมื่อเงาสุดท้ายจากไป เสียงร้องก็หยุดลง รวมถึงชีวิตของพวกเขา ร่างของพวกเขาแห้งเหือดเหมือนมัมมีและเปลี่ยนเป็นฝุ่น

ในความมืด เงากลับมาเหมืองผึ้งบินหาจั๋วฝาน เข้าตัวเขาไป

เขายอมรับพวกมันด้วยใบหน้าสงบและในไม่ช้าร่างกายของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีดำเหมือนพวกพ่อบ้านซุน เมื่อเงาสุดท้ายหายไป เขาก็เริ่มประสานมือ ประกอบท่าทางเพื่อฝึกเคล็ดปีศาจแปลงกาย

ปราณดำยังวนเวียนภายในตัวเขา ขณะที่มันพุ่งผ่านเส้นลมปราณและไหลเข้าตันเถียนเขา และพลังของเขาก็ยิ่งเพิ่มขึ้น

ในชั่วพริบตา เขาก็เข้าสู่ระดับสร้างรากฐานขั้น6

ไม่นานนัก เขาก็ก้าวเข้าสู่ขั้น 7

และจากนั้นก็เป็นจุดสูงสุดของขั้น7

พลังของเขายังคงเพิ่มจนถึงขั้น 8 จากนั้นก็ขั้น 9 จนถึงจุดสูงสุดของระดับสร้างรากฐาน

เขาลืมตา สูดหายใจลึกขณะกำหมัด รู้สึกถึงพลังที่ไหลผ่านตัว

ครั้งนี้ มันไม่ง่าย วิญญาณพิโรธเกือบกลืนกินเขาไปด้วย แต่ด้วยประสบการณ์ในฐานะผู้บ่มเพาะปีศาจ เขาจึงเข้าใจว่าการทะลวงผ่านในสภาวะที่ปราณแห้งเหือดนั้นมีประโยชน์ต่อความก้าวหน้าในอนาคต

เขากัดฟัน สำแดงเคล็ดบ่มเพาะ เขาดูดวิญญาณพิโรธจนแห้ง ใช้ปราณที่เหลือเพื่อผลักดันครั้งสุดท้าย

ปัง!

จั๋วฝานได้ยินอะไรบางอย่างระเบิด เขารู้สึกเหมือนเขื่อนแตก ตัวของเขาท่วมท้นไปด้วยพลังปราณรุนแรง จากนั้นก็ไหลเข้าตันเถียนของเขาเพื่อเติมเต็มปราณที่ขาดหาย

การขุดเจาะเพื่อค้นหาร่องรอยสุดท้ายของพลังงานทำให้เส้นปราณของเขาขยายมากขึ้นกว่าสองเท่า

กลั่นลมปราณ!

ดวงตาของจั๋วฝานเบิกโพลงด้วยความยินดี

แม้ว่าเขาจะเคยทำแบบนี้มาแล้ว เส้นปราณของเขาก็ไม่เคยกว้างเท่านี้ และปราณในตันเถียนก็ช่วยให้เขาเผชิญหน้ากับผู้เชี่ยวชาญระดับกลั่นลมปราณได้(ควบแน่น) เขาทรงพลังกว่าเดิมถึงสามเท่า

เขาพ่นลมหายใจยาว ประสานมือเพื่อปลดปล่อยวิญญาณพิโรธ พวกมันกลับเป็นสีเทาและเขาก็กลับเป็นปกติ

เมื่อวิญญาณหายไปหมด จั๋วฝานก็ลุกขึ้นยืน เขาสะบัดมือ ผลักหมอกดำออกไป ปล่อยให้แสงแดดส่องลงบนผืนป่า

ตอนนี้เขาสามารถควบคุมค่ายกลเองได้ โดยไม่ต้องให้ลั่วหยุนชางช่วยเหลืออีก

เขายิ้มเล็ก ๆ ขณะแหงนมองฟ้า“ตอนนี้ ข้าอยู่ระดับกลั่นลมปราณแล้วและก็สามารถฝึกวิชายุทธ์ได้!”

แม้จุดจบของพ่อบ้านซุนและกลุ่มโจรจะช่วยให้จั๋วฝานปลดปล่อยพี่น้องตระกูลลั่ว มันก็อาจกล่าวได้ว่าจั๋วฝานเป็นคนที่ได้รับผลประโยชน์มากสุด โดยปราศจากพ่อบ้านซุน เขาคงไม่มีทางมาถึงระดับกลั่นลมปราณ

ที่ขั้นนี้ เขาสามารถฝึกวิชายุทธ์ได้ ไม่เพียงจะช่วยให้เขาป้องกันตัวเองได้ มันยังช่วยให้เขากินคนอื่นได้ง่ายขึ้น ทำให้ตัวเองแข็งแกร่งขึ้น

“จั๋วฝาน”

เสียงใสดังขึ้น ลั่วหยุนชางรีบวิ่งมา กอดน้องชายเธอ ในขณะเดียวกัน หัวหน้าผู้คุ้มกันยังเดินตามมาด้วย“เจ้าวิ่งหนีไปไหน?ทำไมข้าถึงเสียการควบคุมค่ายกล?”

“เอ่อ บางทีหินปราณคงมีน้อยเกินไปและค่ายกลก็พัง ข้าเพิ่งเห็นพ่อบ้านซุนตาย นี่คือเรื่องที่ควรค่าแก่การเฉลิมฉลอง ไม่มีใครหนีรอดไปได้”จั๋วฝานหาข้ออ้าง

เขาไม่มีทางเปิดเผยความลับเขา เพราะในโลกนี้ ผู้บ่มเพาะปีศาจนั้นแข็งแกร่ง ลึกลับและบ่มเพาะด้วยความเร็วที่น่าตกใจ

และเคล็ดปีศาจแปลงกายของเขาก็ยิ่งใหญ่มาก ถ้าคนอื่นรู้ เขาคงเป็นศัตรูของคนทั้งโลก นี่ทำให้เขาตายมาแล้วชีวิตหนึ่ง เขาจะไม่มีทางทำพลาดเป็นครั้งที่สอง

ลั่วหยุนชางพยักหน้า เชื่อเขาสนิทใจ

หลังลังเลสักพัก หัวหน้าผางก็พยายามอย่างหนักและคุกเข่า

“น้องชายจั๋วฝาน ข้าประมาทเกินไป ไม่รู้ถึงแผนเจ้าและยังด่าเจ้า ถ้าเจ้าต้องการลงโทษข้า ข้าจะยอมรับมัน ต่อให้เจ้าขอหัวข้า ข้าก็ยินดีเสนอให้”

จั๋วฝานพยักหน้าอยู่ในใจ หัวหน้าผางเป็นคนจริงใจมาก ถ้าจ้าวเฉินมีความทุ่มเทระดับนี้ จั๋วฝานคงไม่ตกต่ำถึงเพียงนี้

เขาถอนหายใจข้างใน พยุงหัวหน้าผางขึ้น“หัวหน้าผางคือหัวหน้าผู้คุ้มกัน ส่วนข้าเป็นแค่ข้ารับใช้ ข้าจะไปมีสิทธิ์ลงโทษท่านได้ยังไง?ยิ่งไปกว่านั้น เราต้องขอบคุณคุณหนูที่จัดตั้งค่ายกลเพื่อกำจัดกลุ่มพ่อบ้านซุน”

ลั่วหยุนชางมองเขาด้วยความสับสน แต่ก็พยักหน้าเมื่อเขาส่งสายตาให้นาง

แม้ลั่วหยุนชางจะไม่รู้ว่าทำไมจั๋วฝานถึงไม่ยอมรับว่าเขาเป็นคนตั้งค่ายกล แต่เขาก็ช่วยนางและยังฟังความเห็นนาง

หัวหน้าผางหันไปมองลั่วหยุนชางด้วยความตกใจ“คุณหนู ท่านรู้จักค่ายกลด้วย?”

ลั่วหยุนชางหัวเราะด้วยความอาย ฝืนยอมรับมัน

“สวรรค์ปกป้องตระกูลลั่ว!คุณหนูรู้จักค่ายกล ไม่นานตระกูลของเราจะกลับมายิ่งใหญ่!’หัวหน้าผางหัวเราะลั่น

จั๋วฝานถูจมูก

ลั่วหยุนชางเหลือบมองเขา [ถ้าตระกูลลั่วยิ่งใหญ่ มันก็ต้องขอบคุณชายผู้นี้]