ตอนที่แล้ว3 ดาวตกที่ตกลงมาจากฟ้า
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไป5: ลอบโจมตี

บทที่ 4: โลกที่แปลกประหลาด


บทที่ 4: โลกที่แปลกประหลาด

“ลี่เฉียงตื่น…ลี่เฉียงตื่น…”

ไม่ทราบว่าเกิดขึ้นเมื่อใด แต่เสียงตะโกนอย่างวิตกกังวลดังก้องในหูของ เหยียนลี่เฉียงระหว่างนั้นเขารู้สึกว่ามีคนตบหน้าเขาเบาๆ เสียงตะโกนค่อยๆเปลี่ยนจากที่แทบจะไม่ได้ยินเป็นเสียงที่ชัดเจน เสียงนี้ชัดเจนมากจนเหยียนลี่เฉียงรู้สึกได้ด้วยซ้ำว่ามีคนเริ่มตะโกนดังในหูของเขากระตุ้นให้เขาลืมตา

สิ่งที่อยู่ในสายตาของเขาคือใบหน้าของเด็กหนุ่มอายุสิบสี่ถึงสิบห้าปีซึ่งใบหน้าของเขาถูกกดแนบชิดกับร่างกายของเขา ใบหน้าของชายหนุ่มคนนั้นอ้วนเล็กน้อยและยังเต็มไปด้วยสิวอีกสองสามเม็ด ดวงตาของเขาแดงขึ้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและความโกรธ เป็นเจ้าของใบหน้านี้ที่ใช้มือตบหน้าเขา

สำหรับเหยียนลี่เฉียงเจ้าของใบหน้านี้เป็นคนแปลกหน้า แต่เขามีความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้ว่าเขารู้จักเด็กหนุ่มเป็นอย่างดี อย่างไรก็ตามเขาจำชื่อของเด็กหนุ่มคนนี้ไม่ได้ชั่วขณะ

เมื่อเห็นว่าเหยียนลี่เฉียงลืมตาขึ้นใบหน้าของเด็กหนุ่มก็เต็มไปด้วยความสุขทันที "อา! ตื่นแล้ว! ตื่นแล้ว! ลี่เฉียงเจ้าสบายดีไหม…?”

จิตใจของเหยียนลี่เฉียงยังคงมืดมนสติของเขาเลือนลางเล็กน้อย

“ทุกคนโปรดหลีกทางออกห่างจากตัวเขา พาเขาไปที่ห้องโถงพยาบาลก่อน…” เสียงของชายวัยกลางคนดังขึ้นในหูของเหยียนลี่เฉียง หลังจากนั้นไม่นานเด็กหนุ่มอายุสิบสี่หรือสิบห้าปีก็ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว หลังจากที่เขาฟื้นขึ้นแล้วเขาก็รู้ว่าเขานอนอยู่บนพื้นล้อมรอบไปด้วยกลุ่มหนุ่มสาววัย 15-16 ปี ทุกคนจ้องมองเขาด้วยสีหน้าแปลก ๆ

บางคนจ้องมองเขาด้วยสายตากังวลในขณะที่ดวงตาของคนอื่นเต็มไปด้วยร่องรอยของความประหลาดใจและความอยากรู้อยากเห็น

อย่างไรก็ตามสิ่งที่ทำให้เหยียนลี่เฉียงสับสนคือลักษณะการแต่งกายของเด็ก ๆ รอบตัวเขามันแปลกมาก พวกเขาสวมชุดเดียวกันโดยมีเข็มขัดรัดรอบเอว ทุกคน พวกเขายังไว้ผมยาวซึ่งไม่ต่างจากทรงผมที่เขาเคยเห็นจากละครโทรทัศน์ต่างๆ

'เกิดอะไรขึ้น?' คำถามเริ่มปรากฏขึ้นภายในจิตใจของเหยียนลี่เฉียง นี่เป็นการเล่นตลกหรือไม่? หรือว่าเขากำลังฝัน?

ในขณะที่ความคิดที่ว่าเขากำลังฝันปรากฏขึ้นภายในจิตใจของเขาเหยียนลี่เฉียงรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่สะท้อนออกมาจากศีรษะ หลังและแขนขวา ความเจ็บปวดนั้นรุนแรงเป็นอย่างมาก เหยียนลี่เฉียงรู้สึกว่าร่างกายของเขากำลังตกอยู่ในอันตราย ทุกอย่างให้ความรู้สึกเหมือนจริงอย่างไม่ผิดเพี้ยน

ในขณะที่ต้องทนกับความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสในที่สุดเหยียนลี่เฉียง ก็สามารถมองเห็นเด็กหนุ่มสาวรอบข้างได้อย่างรวดเร็วเมื่อการมองเห็นของเขาเริ่มกลับมาเป็นปกติ เขาได้ยินเสียงพึมพำเบาๆ จากฝูงชน

'มันเป็นความผิดของเขาเพียงคนเดียว ฮ่าฮ่า… '

'สมน้ำหน้าเขา!'

'ข้าไม่เคยคิดเลยว่าหงต๋าจะน่าทึ่งขนาดนี้ เขาฝึกฝนฝ่ามือเหล็กจนถึงชั้นที่สามและใช่มันต่อยเข้าที่จมูกของผู้คน! แต่เขาใช้กำลังมากเกินไปในการโจมตีเขาเกือบจะฆ่าเหยียนลี่เฉียง… '

'ข้าไม่คิดว่าเหยียนลี่เฉียงจะยังสามารถลืมตาได้อีก! หงต๋าน่าจะโจมตีด้วยความโหดร้ายกว่านี้! เขาควรจะทำให้สหายที่น่ารำคาญคนนี้พิการไป … '

เหยียนลี่เฉียงรู้สึกว่าการมองเห็นของเขาพร่ามัวอีกครั้งความเจ็บปวดที่สั่นสะเทือนในหัวของเขาตัดกับร่างกายที่ไร้ความรู้สึก

คนเหล่านี้เป็นใคร? ทำไมถึงรู้สึกเหมือนรู้จักพวกเขาทั้งที่ยังไม่รู้ในเวลาเดียวกัน เขากำลังฝันเขาต้องฝันไปแน่ๆ เขาต้องกำลังฝันอยู่อย่างแน่นอน

เสียงดังขึ้นภายในหัวใจของเหยียนลี่เฉียงอย่างไรก็ตามความรู้สึกที่มาจากร่างกายของเขาก็กลายเป็นจริงมากขึ้นเรื่อย ๆ

ฝูงชนได้แยกย้ายกันไปอย่างกะทันหันในขณะที่ชายคนหนึ่งซึ่งดูเหมือนอายุประมาณสามสิบรูปร่างที่ใหญ่โตและใบหน้าสีแดง เขาคุกเข่าลงมองไปที่ร่างที่ดูไม่ได้ของเหยียนลี่เฉียงด้วยสายตาที่เป็นกังวล ใช้มือของเขาบีบร่างกายของเหยียนลี่เฉียงในส่วนต่างๆราวกับว่าเขากำลังตรวจสอบอย่างละเอียด หลังจากนั้นเขาก็ยกมือขวาของเหยียนลี่เฉียงขึ้น เขาดึงและบิด

'แกร็ก!' สามารถได้ยินเสียงจากร่างกายของเขาในขณะที่แขนที่หลุดถูกดันกลับเข้าที่ทันที

หลังจากที่แขนของเขากลับเข้าที่แล้วเหยียนลี่เฉียงก็คร่ำครวญออกมาพร้อมกับหน้าผากของเขาที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ

ชายคนนั้นลุกขึ้นยืนและสั่งด้วยน้ำเสียงต่ำ“ย้ายเหยียนลี่เฉียงไปที่ห้องพยาบาล…”

เปลหามถูกย้ายไปที่ด้านข้างของเหยียนลี่เฉียงและเขาก็ถูกยกไป หลังจากนั้นฝูงชนก็แยกย้ายกันเปิดเส้นทางเมื่อพวกเขาเห็นฉากที่เหยียนลี่เฉียงถูก ทุบตีจนต้องหามขึ้นเปล

ในขณะที่เขานอนอยู่บนเปลการมองเห็นของเหยียนลี่เฉียงมีเพียงฝูงชนที่แน่นขนัดอยู่รอบๆตัวเขา เขาไม่แน่ใจว่ามีกี่คนฝูงชนประกอบด้วยชายและหญิงสวมเสื้อผ้าที่คล้ายกัน พวกเขาเฝ้าดูเหยียนลี่เฉียงจากไปด้วยการแสดงออกที่หลากหลาย ไม่ไกลจากบริเวณนี้เขาได้เห็นเวทีที่ยกสูงขึ้นมาเหนือพื้นดินประมาณสองเมตร ชายหนุ่มอายุสิบห้าหรือสิบหกปีที่มีรูปร่างกำยำยืนกอดอกจ้องมองเขาอย่างเย่อหยิ่งและเย็นชาบนเวที สามารถเห็นร่องรอยของการเยาะเย้ยที่ห้อยลงมาจากมุมปากของเขาได้

เมื่อจ้องมองขึ้นไปด้านบนเขาก็เห็นป้ายที่แขวนอยู่ มีข้อความว่า 'การประลองศิลปะการต่อสู้ประจำปีของมณฑลชิงเหอ'

ชายชราที่สวมชุดคลุมยาวสามารถได้ยินเสียงประกาศดังมาแต่ไกลหลังจากที่เหยียนลี่เฉียงถูกหามออกจากเวทีประลอง“ผู้ที่ได้รับชัยชนะจากการประลองขั้นต้นครั้งที่เจ็ดของเวทีที่สี่คือหงต๋า! กลุ่มต่อไปเตรียมตัวให้พร้อม…”

ทุกอย่างยังคงดำเนินต่อไป กระนั้นสภาพจิตใจของเหยียนลี่เฉียงยังคงอยู่ในสภาพสับสน

หลังจากถูกพาตัวออกไปจากฝูงชนที่หนาแน่นเหยียนลี่เฉียงเพิ่งสังเกตเห็นว่าตอนนี้เขาอยู่ในลานขนาดใหญ่ ภายในลานมีอาคารสไตล์จีนหน้าตาแปลก ๆ ติดกับสนามประลอง ตรงกลางลานมีชั้นวางอาวุธตอนนี้เป็นเวลาเช้า ร่มเงาของต้นไม้ทำหน้าที่เป็นที่พักพิงของนกที่กำลังส่งเสียงร้องและกลิ่นหอมของดอกไม้ก็ฟุ้งไปในอากาศจากภายในลานบ้าน สามารถได้ยินเด็กๆตะโกนจากการต่อสู้ในเวทีอันห่างไกล

ท้องฟ้าเป็นสีฟ้างดงามจนสามารถดึงดูดความสนใจได้ ด้วยท้องฟ้าที่ชัดเจนและเป็นสีฟ้าเหยียนลี่เฉียงอดไม่ได้ที่จะนึกถึงครั้งสุดท้ายที่ได้เห็นท้องฟ้าเช่นนี้ เป็นช่วงที่เขาเดินทางไปแชงกรีล่าที่ยูนนาน

ทันใดนั้นเปลก็สั่นไหวและเหยียนลี่เฉียงก็ร่วงลงจากเปลร่างกายของเขากระแทกเข้ากับพื้นเสียงดัง คลื่นแห่งความเจ็บปวดอย่างรุนแรงกระหน่ำเข้าหาเขา และสายตาของเขาพร่ามัวลงไปอีกครั้ง

“ซือฉางเล่อ เจ้าคิดว่ากำลังทำอะไรอยู่” เด็กหนุ่มรูปร่างอ้วนท้วนที่ยกเปลหามบิดตัวด้วยความโกรธ

“ขออภัยมือของข้าลื่น…”

“เจ้าตั้งใจทำอย่างชัดเจน…”

“แล้วถ้าข้าตั้งใจล่ะ? ฮึ่ม! ซูฉางนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเจ้า เจ้าคิดว่าเหยียนลี่เฉียงจะยังกล้าที่จะหยิ่งผยองเหมือนเมื่อก่อนหรือไม่?”

ในขณะที่เขาฟังการโต้เถียงเหยียนลี่เฉียงก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะอย่างขมขื่นกับตัวเอง ดูเหมือนว่าเหยียนลี่เฉียงก่อนหน้านี้ได้สร้างศัตรูจากผู้คนจำนวนมาก ในเวลานี้แม้แต่คนที่ยกเปลหามก็ยังคว้าโอกาสนี้เพื่อสอนบทเรียนให้เขา ...

คลื่นแห่งความอ่อนแอเข้าท่วมจิตใจของเขาทำให้เหยียนลี่เฉียงหมดสติไปอีกครั้ง

ในขณะที่หมดสติเหยียนลี่เฉียงพบว่าตัวเองอยู่ในความฝันอันยาวนาน ในความฝันนี้เขาเกิดในโลกที่แปลกประหลาดที่เรียกว่าทวีปสีเงิน ทวีปสีเงินมีเผ่ามากมายที่ยืนหยัดอยู่เป็นจำนวนมาก ในสถานที่แห่งนี้ผู้อ่อนแอตกเป็นเหยื่อของผู้แข็งแกร่ง นี่คือโลกที่ศิลปะการต่อสู้ถือเป็นเรื่องสำคัญสูงสุดและครอบงำทุกสิ่งด้วยกำลัง ในโลกนี้เขายังคงเป็นที่มีนามเหยียนลี่เฉียง และไม่ต่างจากคนอื่นๆบนโลกที่เติบโตมาจากสำนักฝึกยุทธ์ ในโลกนี้เขามีบิดาที่เสียสติและเข้มงวดซึ่งเขาเป็นช่างตีเหล็กจากมณฑลชิงเหอภายใต้จังหวัดผิงซีในอาณาจักรฮั่นอันยิ่งใหญ่ จากช่วงเวลาที่สมองของเขาจำความได้พ่อของเขามีเพียงคำขอเดียวจากเขานั่นคือให้ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้

ในตอนท้ายของความฝันอันยาวนานเหยียนลี่เฉียงได้เห็นโลกที่เขาถือกำเนิดขึ้นมาอีกครั้งและตัวตนในอดีตของเขาที่ชอบที่จะเสนอหน้าไปทุกเรื่อง จนทำให้เป็นที่เกลียดชังของทุกคน

ภายในแสงสว่างความฝันและความทรงจำที่แตกต่างทั้งสองในที่สุดก็รวมเข้าด้วยกันอย่างสมบูรณ์เหยียนลี่เฉียงทั้งสองก็กลายเป็นหนึ่งเดียวกัน

เหยียนลี่เฉียงลืมตาขึ้นมาและตระหนักว่าเขานอนอยู่บนเตียง ในขณะนี้ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นบนโลกเก่าไม่ต่างอะไรกับความฝันที่ไม่เป็นจริงสำหรับเขา

สิ่งแรกที่เข้ามาในสายตาของเขาคือหลังคาสีขาวสะอาดสะอ้านเช่นเดียวกับมุ้งสีขาวที่แขวนอยู่เหนือเตียง หลังจากนั้นรูจมูกของเขาก็ถูกโจมตีด้วยกลิ่นเหม็นของแอลกอฮอล์และกลิ่นของยาสมุนไพรจีน ไม่ต้องใช้สมองให้ยุ่งยากก็ทราบว่านี่คือสถานพยาบาล

ห้องนั้นว่างเปล่า เหยียนลี่เฉียงมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างรวดเร็ว ตัดสินตามเวลาของวันควรเป็นตอนเย็น นั่นหมายความว่าเขานอนอยู่ที่นี่มาครึ่งวันแล้ว

เหยียนลี่เฉียงมีเวลาพักผ่อนมากพอสมควร สมองของเขาฟื้นคืนสติอย่างสมบูรณ์ เขาสบายดียกเว้นหน้าอกและหลังที่ยังรู้สึกอึดอัดอยู่บ้าง นอกจากนี้หลังศีรษะของเขายังค่อนข้างเจ็บ ในขณะที่เขาเอื้อมมือไปแตะศีรษะ เหยียนลี่เฉียงรู้สึกว่ามีอาการบวมที่ด้านหลังศีรษะของเขา

หลังจากออกจากผ้าห่มออกแล้วเขาก็รู้ว่าตัวเองเปลือยร่างท่อนบน หน้าอกและแผ่นหลังของเขาถูกพันไว้ด้วยกันด้วยผ้าโปร่งสีขาว หน้าอกของเขารู้สึกถึงความร้อนที่แผดเผา ดูเหมือนว่ายาจะถูกใช้กับร่างกายของเขาก่อนที่เขาจะตื่น

เหยียนลี่เฉียงลุกจากเตียงโดยที่เสื้อผ้ายังพาดอยู่บนไหล่ เขาสังเกตเห็นกระจกบนผนังที่ติดกับเตียงและรู้สึกมึนงงขณะที่เขาจ้องมองไปที่เด็กอายุสิบสี่หรือสิบห้าปีในกระจก

ใบหน้าของชายหนุ่มในกระจกนั้นเหมือนกับของเขาบนโลกในชาติที่แล้ว แม้แต่ปานสีแดงสดที่อยู่ใบหูด้านซ้ายของเขาก็มีอยู่ เขาไม่ได้เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวก็คืออายุของเขากลับไปอยู่ในช่วงประมาณสิบสี่หรือสิบห้าปีร่างกายของเขายังอยู่ในขั้นตอนการพัฒนาดังนั้นมันจึงผอมและอ่อนแอคล้ายกับถั่วงอก

ในตอนแรกเหยียนลี่เฉียงรู้สึกหดหู่เล็กน้อย แต่เมื่อได้เห็นร่างกายและรูปร่างของเขาที่อายุน้อยกว่าเดิมสิบปีเป็นครั้งแรกในกระจก อารมณ์ของเขาก็เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น มุมปากของเขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

"ลูกชายของข้า! เหยียนลี่เฉียงลูกชายของข้าอยู่ที่ไหน…?” เสียงร่ำร้องอย่างหงุดหงิดของชายคนหนึ่งดังมาจากนอกห้อง เหยียนลี่เฉียงกำลังจะหันหน้าไปแต่ประตูห้องก็ถูกเปิดออกอย่างกะทันหันและมีชายคนหนึ่งวิ่งเข้ามา …

บทที่ 4: โลกที่แปลกประหลาด

“ลี่เฉียงตื่น…ลี่เฉียงตื่น…”

ไม่ทราบว่าเกิดขึ้นเมื่อใด แต่เสียงตะโกนอย่างวิตกกังวลดังก้องในหูของ เหยียนลี่เฉียงระหว่างนั้นเขารู้สึกว่ามีคนตบหน้าเขาเบาๆ เสียงตะโกนค่อยๆเปลี่ยนจากที่แทบจะไม่ได้ยินเป็นเสียงที่ชัดเจน เสียงนี้ชัดเจนมากจนเหยียนลี่เฉียงรู้สึกได้ด้วยซ้ำว่ามีคนเริ่มตะโกนดังในหูของเขากระตุ้นให้เขาลืมตา

สิ่งที่อยู่ในสายตาของเขาคือใบหน้าของเด็กหนุ่มอายุสิบสี่ถึงสิบห้าปีซึ่งใบหน้าของเขาถูกกดแนบชิดกับร่างกายของเขา ใบหน้าของชายหนุ่มคนนั้นอ้วนเล็กน้อยและยังเต็มไปด้วยสิวอีกสองสามเม็ด ดวงตาของเขาแดงขึ้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและความโกรธ เป็นเจ้าของใบหน้านี้ที่ใช้มือตบหน้าเขา

สำหรับเหยียนลี่เฉียงเจ้าของใบหน้านี้เป็นคนแปลกหน้า แต่เขามีความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้ว่าเขารู้จักเด็กหนุ่มเป็นอย่างดี อย่างไรก็ตามเขาจำชื่อของเด็กหนุ่มคนนี้ไม่ได้ชั่วขณะ

เมื่อเห็นว่าเหยียนลี่เฉียงลืมตาขึ้นใบหน้าของเด็กหนุ่มก็เต็มไปด้วยความสุขทันที "อา! ตื่นแล้ว! ตื่นแล้ว! ลี่เฉียงเจ้าสบายดีไหม…?”

จิตใจของเหยียนลี่เฉียงยังคงมืดมนสติของเขาเลือนลางเล็กน้อย

“ทุกคนโปรดหลีกทางออกห่างจากตัวเขา พาเขาไปที่ห้องโถงพยาบาลก่อน…” เสียงของชายวัยกลางคนดังขึ้นในหูของเหยียนลี่เฉียง หลังจากนั้นไม่นานเด็กหนุ่มอายุสิบสี่หรือสิบห้าปีก็ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว หลังจากที่เขาฟื้นขึ้นแล้วเขาก็รู้ว่าเขานอนอยู่บนพื้นล้อมรอบไปด้วยกลุ่มหนุ่มสาววัย 15-16 ปี ทุกคนจ้องมองเขาด้วยสีหน้าแปลก ๆ

บางคนจ้องมองเขาด้วยสายตากังวลในขณะที่ดวงตาของคนอื่นเต็มไปด้วยร่องรอยของความประหลาดใจและความอยากรู้อยากเห็น

อย่างไรก็ตามสิ่งที่ทำให้เหยียนลี่เฉียงสับสนคือลักษณะการแต่งกายของเด็ก ๆ รอบตัวเขามันแปลกมาก พวกเขาสวมชุดเดียวกันโดยมีเข็มขัดรัดรอบเอว ทุกคน พวกเขายังไว้ผมยาวซึ่งไม่ต่างจากทรงผมที่เขาเคยเห็นจากละครโทรทัศน์ต่างๆ

'เกิดอะไรขึ้น?' คำถามเริ่มปรากฏขึ้นภายในจิตใจของเหยียนลี่เฉียง นี่เป็นการเล่นตลกหรือไม่? หรือว่าเขากำลังฝัน?

ในขณะที่ความคิดที่ว่าเขากำลังฝันปรากฏขึ้นภายในจิตใจของเขาเหยียนลี่เฉียงรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่สะท้อนออกมาจากศีรษะ หลังและแขนขวา ความเจ็บปวดนั้นรุนแรงเป็นอย่างมาก เหยียนลี่เฉียงรู้สึกว่าร่างกายของเขากำลังตกอยู่ในอันตราย ทุกอย่างให้ความรู้สึกเหมือนจริงอย่างไม่ผิดเพี้ยน

ในขณะที่ต้องทนกับความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสในที่สุดเหยียนลี่เฉียง ก็สามารถมองเห็นเด็กหนุ่มสาวรอบข้างได้อย่างรวดเร็วเมื่อการมองเห็นของเขาเริ่มกลับมาเป็นปกติ เขาได้ยินเสียงพึมพำเบาๆ จากฝูงชน

'มันเป็นความผิดของเขาเพียงคนเดียว ฮ่าฮ่า… '

'สมน้ำหน้าเขา!'

'ข้าไม่เคยคิดเลยว่าหงต๋าจะน่าทึ่งขนาดนี้ เขาฝึกฝนฝ่ามือเหล็กจนถึงชั้นที่สามและใช่มันต่อยเข้าที่จมูกของผู้คน! แต่เขาใช้กำลังมากเกินไปในการโจมตีเขาเกือบจะฆ่าเหยียนลี่เฉียง… '

'ข้าไม่คิดว่าเหยียนลี่เฉียงจะยังสามารถลืมตาได้อีก! หงต๋าน่าจะโจมตีด้วยความโหดร้ายกว่านี้! เขาควรจะทำให้สหายที่น่ารำคาญคนนี้พิการไป … '

เหยียนลี่เฉียงรู้สึกว่าการมองเห็นของเขาพร่ามัวอีกครั้งความเจ็บปวดที่สั่นสะเทือนในหัวของเขาตัดกับร่างกายที่ไร้ความรู้สึก

คนเหล่านี้เป็นใคร? ทำไมถึงรู้สึกเหมือนรู้จักพวกเขาทั้งที่ยังไม่รู้ในเวลาเดียวกัน เขากำลังฝันเขาต้องฝันไปแน่ๆ เขาต้องกำลังฝันอยู่อย่างแน่นอน

เสียงดังขึ้นภายในหัวใจของเหยียนลี่เฉียงอย่างไรก็ตามความรู้สึกที่มาจากร่างกายของเขาก็กลายเป็นจริงมากขึ้นเรื่อย ๆ

ฝูงชนได้แยกย้ายกันไปอย่างกะทันหันในขณะที่ชายคนหนึ่งซึ่งดูเหมือนอายุประมาณสามสิบรูปร่างที่ใหญ่โตและใบหน้าสีแดง เขาคุกเข่าลงมองไปที่ร่างที่ดูไม่ได้ของเหยียนลี่เฉียงด้วยสายตาที่เป็นกังวล ใช้มือของเขาบีบร่างกายของเหยียนลี่เฉียงในส่วนต่างๆราวกับว่าเขากำลังตรวจสอบอย่างละเอียด หลังจากนั้นเขาก็ยกมือขวาของเหยียนลี่เฉียงขึ้น เขาดึงและบิด

'แกร็ก!' สามารถได้ยินเสียงจากร่างกายของเขาในขณะที่แขนที่หลุดถูกดันกลับเข้าที่ทันที

หลังจากที่แขนของเขากลับเข้าที่แล้วเหยียนลี่เฉียงก็คร่ำครวญออกมาพร้อมกับหน้าผากของเขาที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ

ชายคนนั้นลุกขึ้นยืนและสั่งด้วยน้ำเสียงต่ำ“ย้ายเหยียนลี่เฉียงไปที่ห้องพยาบาล…”

เปลหามถูกย้ายไปที่ด้านข้างของเหยียนลี่เฉียงและเขาก็ถูกยกไป หลังจากนั้นฝูงชนก็แยกย้ายกันเปิดเส้นทางเมื่อพวกเขาเห็นฉากที่เหยียนลี่เฉียงถูก ทุบตีจนต้องหามขึ้นเปล

ในขณะที่เขานอนอยู่บนเปลการมองเห็นของเหยียนลี่เฉียงมีเพียงฝูงชนที่แน่นขนัดอยู่รอบๆตัวเขา เขาไม่แน่ใจว่ามีกี่คนฝูงชนประกอบด้วยชายและหญิงสวมเสื้อผ้าที่คล้ายกัน พวกเขาเฝ้าดูเหยียนลี่เฉียงจากไปด้วยการแสดงออกที่หลากหลาย ไม่ไกลจากบริเวณนี้เขาได้เห็นเวทีที่ยกสูงขึ้นมาเหนือพื้นดินประมาณสองเมตร ชายหนุ่มอายุสิบห้าหรือสิบหกปีที่มีรูปร่างกำยำยืนกอดอกจ้องมองเขาอย่างเย่อหยิ่งและเย็นชาบนเวที สามารถเห็นร่องรอยของการเยาะเย้ยที่ห้อยลงมาจากมุมปากของเขาได้

เมื่อจ้องมองขึ้นไปด้านบนเขาก็เห็นป้ายที่แขวนอยู่ มีข้อความว่า 'การประลองศิลปะการต่อสู้ประจำปีของมณฑลชิงเหอ'

ชายชราที่สวมชุดคลุมยาวสามารถได้ยินเสียงประกาศดังมาแต่ไกลหลังจากที่เหยียนลี่เฉียงถูกหามออกจากเวทีประลอง“ผู้ที่ได้รับชัยชนะจากการประลองขั้นต้นครั้งที่เจ็ดของเวทีที่สี่คือหงต๋า! กลุ่มต่อไปเตรียมตัวให้พร้อม…”

ทุกอย่างยังคงดำเนินต่อไป กระนั้นสภาพจิตใจของเหยียนลี่เฉียงยังคงอยู่ในสภาพสับสน

หลังจากถูกพาตัวออกไปจากฝูงชนที่หนาแน่นเหยียนลี่เฉียงเพิ่งสังเกตเห็นว่าตอนนี้เขาอยู่ในลานขนาดใหญ่ ภายในลานมีอาคารสไตล์จีนหน้าตาแปลก ๆ ติดกับสนามประลอง ตรงกลางลานมีชั้นวางอาวุธตอนนี้เป็นเวลาเช้า ร่มเงาของต้นไม้ทำหน้าที่เป็นที่พักพิงของนกที่กำลังส่งเสียงร้องและกลิ่นหอมของดอกไม้ก็ฟุ้งไปในอากาศจากภายในลานบ้าน สามารถได้ยินเด็กๆตะโกนจากการต่อสู้ในเวทีอันห่างไกล

ท้องฟ้าเป็นสีฟ้างดงามจนสามารถดึงดูดความสนใจได้ ด้วยท้องฟ้าที่ชัดเจนและเป็นสีฟ้าเหยียนลี่เฉียงอดไม่ได้ที่จะนึกถึงครั้งสุดท้ายที่ได้เห็นท้องฟ้าเช่นนี้ เป็นช่วงที่เขาเดินทางไปแชงกรีล่าที่ยูนนาน

ทันใดนั้นเปลก็สั่นไหวและเหยียนลี่เฉียงก็ร่วงลงจากเปลร่างกายของเขากระแทกเข้ากับพื้นเสียงดัง คลื่นแห่งความเจ็บปวดอย่างรุนแรงกระหน่ำเข้าหาเขา และสายตาของเขาพร่ามัวลงไปอีกครั้ง

“ซือฉางเล่อ เจ้าคิดว่ากำลังทำอะไรอยู่” เด็กหนุ่มรูปร่างอ้วนท้วนที่ยกเปลหามบิดตัวด้วยความโกรธ

“ขออภัยมือของข้าลื่น…”

“เจ้าตั้งใจทำอย่างชัดเจน…”

“แล้วถ้าข้าตั้งใจล่ะ? ฮึ่ม! ซูฉางนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเจ้า เจ้าคิดว่าเหยียนลี่เฉียงจะยังกล้าที่จะหยิ่งผยองเหมือนเมื่อก่อนหรือไม่?”

ในขณะที่เขาฟังการโต้เถียงเหยียนลี่เฉียงก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะอย่างขมขื่นกับตัวเอง ดูเหมือนว่าเหยียนลี่เฉียงก่อนหน้านี้ได้สร้างศัตรูจากผู้คนจำนวนมาก ในเวลานี้แม้แต่คนที่ยกเปลหามก็ยังคว้าโอกาสนี้เพื่อสอนบทเรียนให้เขา ...

คลื่นแห่งความอ่อนแอเข้าท่วมจิตใจของเขาทำให้เหยียนลี่เฉียงหมดสติไปอีกครั้ง

ในขณะที่หมดสติเหยียนลี่เฉียงพบว่าตัวเองอยู่ในความฝันอันยาวนาน ในความฝันนี้เขาเกิดในโลกที่แปลกประหลาดที่เรียกว่าทวีปสีเงิน ทวีปสีเงินมีเผ่ามากมายที่ยืนหยัดอยู่เป็นจำนวนมาก ในสถานที่แห่งนี้ผู้อ่อนแอตกเป็นเหยื่อของผู้แข็งแกร่ง นี่คือโลกที่ศิลปะการต่อสู้ถือเป็นเรื่องสำคัญสูงสุดและครอบงำทุกสิ่งด้วยกำลัง ในโลกนี้เขายังคงเป็นที่มีนามเหยียนลี่เฉียง และไม่ต่างจากคนอื่นๆบนโลกที่เติบโตมาจากสำนักฝึกยุทธ์ ในโลกนี้เขามีบิดาที่เสียสติและเข้มงวดซึ่งเขาเป็นช่างตีเหล็กจากมณฑลชิงเหอภายใต้จังหวัดผิงซีในอาณาจักรฮั่นอันยิ่งใหญ่ จากช่วงเวลาที่สมองของเขาจำความได้พ่อของเขามีเพียงคำขอเดียวจากเขานั่นคือให้ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้

ในตอนท้ายของความฝันอันยาวนานเหยียนลี่เฉียงได้เห็นโลกที่เขาถือกำเนิดขึ้นมาอีกครั้งและตัวตนในอดีตของเขาที่ชอบที่จะเสนอหน้าไปทุกเรื่อง จนทำให้เป็นที่เกลียดชังของทุกคน

ภายในแสงสว่างความฝันและความทรงจำที่แตกต่างทั้งสองในที่สุดก็รวมเข้าด้วยกันอย่างสมบูรณ์เหยียนลี่เฉียงทั้งสองก็กลายเป็นหนึ่งเดียวกัน

เหยียนลี่เฉียงลืมตาขึ้นมาและตระหนักว่าเขานอนอยู่บนเตียง ในขณะนี้ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นบนโลกเก่าไม่ต่างอะไรกับความฝันที่ไม่เป็นจริงสำหรับเขา

สิ่งแรกที่เข้ามาในสายตาของเขาคือหลังคาสีขาวสะอาดสะอ้านเช่นเดียวกับมุ้งสีขาวที่แขวนอยู่เหนือเตียง หลังจากนั้นรูจมูกของเขาก็ถูกโจมตีด้วยกลิ่นเหม็นของแอลกอฮอล์และกลิ่นของยาสมุนไพรจีน ไม่ต้องใช้สมองให้ยุ่งยากก็ทราบว่านี่คือสถานพยาบาล

ห้องนั้นว่างเปล่า เหยียนลี่เฉียงมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างรวดเร็ว ตัดสินตามเวลาของวันควรเป็นตอนเย็น นั่นหมายความว่าเขานอนอยู่ที่นี่มาครึ่งวันแล้ว

เหยียนลี่เฉียงมีเวลาพักผ่อนมากพอสมควร สมองของเขาฟื้นคืนสติอย่างสมบูรณ์ เขาสบายดียกเว้นหน้าอกและหลังที่ยังรู้สึกอึดอัดอยู่บ้าง นอกจากนี้หลังศีรษะของเขายังค่อนข้างเจ็บ ในขณะที่เขาเอื้อมมือไปแตะศีรษะ เหยียนลี่เฉียงรู้สึกว่ามีอาการบวมที่ด้านหลังศีรษะของเขา

หลังจากออกจากผ้าห่มออกแล้วเขาก็รู้ว่าตัวเองเปลือยร่างท่อนบน หน้าอกและแผ่นหลังของเขาถูกพันไว้ด้วยกันด้วยผ้าโปร่งสีขาว หน้าอกของเขารู้สึกถึงความร้อนที่แผดเผา ดูเหมือนว่ายาจะถูกใช้กับร่างกายของเขาก่อนที่เขาจะตื่น

เหยียนลี่เฉียงลุกจากเตียงโดยที่เสื้อผ้ายังพาดอยู่บนไหล่ เขาสังเกตเห็นกระจกบนผนังที่ติดกับเตียงและรู้สึกมึนงงขณะที่เขาจ้องมองไปที่เด็กอายุสิบสี่หรือสิบห้าปีในกระจก

ใบหน้าของชายหนุ่มในกระจกนั้นเหมือนกับของเขาบนโลกในชาติที่แล้ว แม้แต่ปานสีแดงสดที่อยู่ใบหูด้านซ้ายของเขาก็มีอยู่ เขาไม่ได้เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวก็คืออายุของเขากลับไปอยู่ในช่วงประมาณสิบสี่หรือสิบห้าปีร่างกายของเขายังอยู่ในขั้นตอนการพัฒนาดังนั้นมันจึงผอมและอ่อนแอคล้ายกับถั่วงอก

ในตอนแรกเหยียนลี่เฉียงรู้สึกหดหู่เล็กน้อย แต่เมื่อได้เห็นร่างกายและรูปร่างของเขาที่อายุน้อยกว่าเดิมสิบปีเป็นครั้งแรกในกระจก อารมณ์ของเขาก็เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น มุมปากของเขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

"ลูกชายของข้า! เหยียนลี่เฉียงลูกชายของข้าอยู่ที่ไหน…?” เสียงร่ำร้องอย่างหงุดหงิดของชายคนหนึ่งดังมาจากนอกห้อง เหยียนลี่เฉียงกำลังจะหันหน้าไปแต่ประตูห้องก็ถูกเปิดออกอย่างกะทันหันและมีชายคนหนึ่งวิ่งเข้ามา …

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด