Chapter 1: พี่ชายของฉันดีเกินไปแล้ว! (ฟรี)
นี่เป็นครั้งที่สามที่ฉากการแสดงของเธอถูกคัทระหว่างเผชิญหน้ากับพระรอง ผู้ที่มีใบหน้าหล่อเหลาราวกับมีแสงตะวันสะท้อนออกมาจากใบหน้างาม
ในที่สุดผู้กำกับก็ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เขาโยนแคลปบอร์ดในมือทิ้งและตะโกนว่า “พักสิบห้านาทีแล้วเริ่มถ่ายฉากของนางเอกก่อน!”
ขณะนี้เป็นเดือนธันวาคม ยังอยู่ในช่วงฤดูหนาว แต่โฮวอู่สวมชุดบางสำหรับถ่ายละคร ไม่นานหลังจากผู้กำกับสั่งพัก ลมหนาวก็พัดผ่านร่างโฮวอู่ เธอหดคอและเอาแขนกอดตัวเองแน่น พยายามทำให้ตัวเองอุ่น
เธอก้มหน้าต่ำมองพื้น ไม่กล้าสบตาผู้กำกับ
พระรองเดินเข้ามาหาเธอและยื่นเสื้อโค้ทให้เธออย่างใจดี “เมื่อคืนเธอนอนไม่พอหรอ?” เขาถามอย่างห่วงใย
ถึงแม้โฮวอู่จะได้เล่นบทเด็กสาวอายุสิบแปด แต่เธอได้เล่นบทนักแสดงหญิงสมทบ ที่ผ่านมาเธอค่อนข้างมีความรับผิดชอบต่องานของเธอเป็นอย่างดี เธอไม่เคยถูกคัทถึงสามครั้งอย่างวันนี้
โฮวอู่รับเสื้อโค้ทมาและกล่าวขอบคุณเขาด้วยน้ำเสียงแผ่วบาวราวกับกระซิบ
เธอกระพริบตาและพยักหน้ารับเป็นการตอบคำถามเขา
โฮวอู่รู้ว่าวันนี้เธอแสดงได้แย่มาก แต่ไม่ใช่เพราะเธอนอนไม่พอ เธอพยักหน้ารับไปอย่างนั้นเพราะเธออายที่จะบอกความจริงกับเขา
เมื่อคืนนี้เธอดื่มกาแฟกลางดึกระหว่างที่นั่งท่องบท ผลสุดท้ายคือเธอท่องบทจนจบแต่ดันนอนไม่หลับ เธอจึงฆ่าเวลาโดยการอ่านนิยายออนไลน์
นิยายที่เธออ่านชื่อว่า ‘พันธนาการรัก’ และตัวละครหญิงสมทบในนิยายมีชื่อเดียวกับเธอ เธอกะว่าจะอ่านแค่ครึ่งชั่วโมงและค่อยเข้านอน แต่ปรากฏว่ายิ่งเธออ่านไปเรื่อยๆ เธอถึงกับลืมเวลาและใช้เวลาทั้งคืนอ่านนิยาย!
ตัวละครหญิงสมทบในนิยายเดิมทีเป็นเด็กจากครอบครัวยากจน แต่สิบแปดปีก่อนพยาบาลที่โรงพยาบาลทำเรื่องผิดพลาดอย่างมหันต์โดยการสลับเธอกับเด็กอีกคนจากครอบครัวผู้มีอันจะกิน เธอเลยได้ใช้ชีวิตที่ไม่ใช่ของเธอ
อย่างไรก็ตามความจริงย่อมปรากฏอยู่วันยังค่ำ จากอุบัติเหตุครบรอบสิบแปดปี ความจริงที่ว่าโฮวอู่ไม่ใช่ลูกสาวที่แท้จริงของตระกูลโฮวก็ปรากฏออกมา หลังจากอุบัติเหตุนั้นชีวิตของตัวละครหญิงสมทบก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
โอวอู่ถอนหายใจเบาๆ ขณะที่เธอคิดถึงตอนจบที่น่าเศร้าของนักแสดงหญิงสมทบ แม้ว่านางเอกของเรื่องจะหยิ่งยโส แต่เธอไม่ได้เป็นคนเลวร้ายโดยกำเนิด อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นก็ไม่ใช่ความผิดของเธอเช่นกัน
จากการวิเคราะห์ของโฮวอู่ เธอคิดว่าทั้งตัวนางเอกและตัวละครสมทบหญิงไม่ผิด เป็นความผิดของโรงพยาบาลที่ประมาทเลินเล่อ อย่างไรก็ตามนางเอกได้กล่าวโทษตัวละครสมทบหญิงว่าขโมยความสุขสิบแปดปีของเธอไป ทำให้เธอต้องเอาคืนตัวละครสมทบหญิง
หลังจากได้เห็นจุดจบที่น่าเศร้าของตัวละครสมทบหญิง โฮวอู่ก็โยนนิยายเรื่องนี้ทิ้งไป
ถึงแม่โฮวอู่จะรู้ว่านี่ไม่ใช่ชีวิตของเธอ เป็นเพียงนิยายเท่านั้น แต่หัวใจของเธอยังรู้สึกหนักหน่วง บางทีอาจเป็นเพราะพวกเธอมีชื่อเดียวกัน ดังนั้นหลังจากที่เธออ่านจบ เรี่ยวแรงของเธอจึงหดหายไปด้วย
เธอรู้สึกหดหู่ตั้งแต่เมื่อคืนจวบจนกระทั่งเช้านี้ อารมณ์ของเธอยังคงดิ่ง ผลสุดท้ายเธอไม่อาจโฟกัสกับการแสดงและทำผิดพลาดขณะถ่ายทำ
“คืนนี้เธอควรเข้านอนให้เร็วหลังจากถ่ายทำเสร็จ สีหน้าเธอดูไม่ดีเลย”
โฮวอู่และพระรองไม่ได้สนิมสนมกัน พวกเขาเพิ่งพบกันครั้งแรกระหว่างถ่ายทำละครเรื่องนี้ด้วยกัน เขาเป็นที่นิยมมากว่าเธอมากนัก แต่โฮวอู่ไม่มีแผนที่จะทำตัวใกล้ชิดสนิทสนมกับเขา เธอจึงพยักหน้ารับคำเขาอย่างว่าง่าย
หลังจากพักกองสิบห้านาที ฉากของนางเอกก็เริ่มต้นถ่ายทำ โฮวอู่นั่งอยู่ด้านข้างรอคอยเงียบๆ
อีกสี่ชั่วโมงถึงจะเป็นฉากของเธอ
ฉากของโฮวอู่คือต้องกระโดดหน้าผา ดังนั้นพวกเขาจึงต้องใช้สลิง
ถึงแม้โฮวอู่จะได้รับบทเป็นเด็กสาวอายุสิบแปด แต่เธอแสดงละครมาแล้วหลายเรื่อง ดังนั้นเธอจึงรู้วิธีใช้สลิง
ฉากกระโดดหน้าผาในละครต้องใช้ทักษะการแสดงเป็นอย่างมาก การเคลื่อนไหวของนักแสดงต้องเป็นธรรมชาติถึงแม้จะห้อยตัวห้อยหัวอยู่กลางอากาศ และยังต้องรักษาท่วงท่าให้สง่างาม เสื้อผ้าต้องพริ้วไหวในขณะที่หยดน้ำตาไหลออกจากเบ้าตา ถึงจะทำให้ฉากโศกนาฏกรรมสวยงามและชวนฝัน
เมื่อโฮวอู่ห้อยตัวอยู่กลางอากาศ เธอไม่จำเป็นต้องเข้าถึงอารมณ์ของตัวละคร เพราะลมหนาวปะทะใส่หน้าของเธอเต็มๆ น้ำตาหนึ่งหยดไหลจากดวงตาของเธออย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
จมูกของเธอแดงก่ำจากความหนาวเย็น
สิ่งนี้ทำให้ใบหน้าของเธอดูเศร้าหมอง
เธอเพิ่งจัดท่าทางตัวเองเสร็จเมื่อได้ยินเสียงตะโกนจากด้านล่าง
“โอ้ ไม่นะ! สลิงกำลังจะขาด!
“เร็วเข้า ไปหาเบาะลม!”
“เร็วเข้า และเรียกรถพยาบาลด้วย!”
โฮวอู่ยังไม่ทันได้ตระหนักว่าเกิดอะไรขึ้น วินาทีถัดมา เธอก็ตกจากความสูงสิบเมตร
“อาอู่ ดูนี่สิ เธอคิดว่าชุดนี้เป็นไงมั่ง?” เสียงผู้หญิงกำลังเจื้อยแจ้วข้างหูโฮวอู่ โดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
“โอ้ พระเจ้า! ชุดของอินบัล ดรอร์ชุดนี้สวยมากจริงๆ แต่มันเซ็กซี่เกินไปไม่เหมาะกับเธอ แล้วอันนี้ล่ะ? อืม ชุดนี้ก็น่ารักดี แต่เซ็กซี่ไปหน่อย”
หัวสมองของโฮวอู่ยังคงมึนงงสับสัน เธอเปิดเปลือกตาขึ้นอย่างช้าๆ ทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าพร่ามัว แต่หลังจากพยายามปรับสายตาอยู่หนึ่งนาที ภาพตรงหน้าก็ค่อยๆชัดเจนขึ้น
เธอกำลังนั่งอยู่บนเตียงนุ่มและมีเด็กสาวใบหน้ารูปแอปเปิ้ลยืนอยู่ไม่ไกลจากเธอ เด็กสาวคนนี้อายุไม่น่าจะเกินสิบเจ็ดสิบแปดปี มีผดเล็กน้อยบนใบหน้าของเธอ
หยูซินซินเห็นโฮวอู่นั่งทำหน้างงบนเตียง เธอจึงเดินเข้ามาใกล้และสะกิดโฮวอู่เบาๆ เธอถามว่า “เธอเป็นอะไรไปน่ะ? งานเลี้ยงต้อนรับพี่ชายของเธอกำลังจะเริ่มในอีกหนึ่งชั่วโมงข้างหน้าแล้วนะ เธอยังไม่ได้เลือกชุดที่จะใส่คืนนี้เลย! ยังนั่งนิ่งอยู่อีก เร็วเข้า”
พี่ชาย? เธอเป็นลูกคนเดียว แล้วพี่ชายที่ว่านี่โผล่มาจากไหน?
โฮวอู่หันหน้าไปมองเด็กสาวใบหน้ารูปแอปเปิ้ล เธอมั่นใจว่าไม่คนเห็นเด็กสาวคนนี้มาก่อนในชีวิต
สิ่งสุดท้ายที่เธอจำได้คือเธอกำลังถ่ายละครอยู่ สลิงขาด เธอตกจากความสูงสิบเมตร เธอรู้สึกถึงความเจ็บปวดทั่วร่างกายราวกับถูกไฟเผาก่อนที่จะหมดสติไป
เมื่อเธอลืมตาขึ้นมา เธอก็มาอยู่ที่นี่แล้ว
โฮวอู่รู้สึกว่าชีวิตของเธอหมุนไปอย่างไม่สามารถควบคุมได้ แต่เธอไม่ได้ใช้เวลาหลายปีในวงการบันเทิงโดยเปล่าประโยชน์ เธอผ่านการฝึกฝนอย่างหนักซึ่งทำให้เธอสามารถเอาตัวรอดในทุกสถานการณ์ เธอยังคงสงบนิ่งและยื่นมือออกไปหยิบชุดที่วางไว้ เธอเลือกชุดสีดำของเรดวาเลนติโน
“ฉันจะใส่ชุดนี้” ทันทีที่เปล่งเสียงออกไป โฮวอู่ถึงกับผงะ
เสียงของเธอเด็กมาก!
นี่ไม่ใช่เสียงของเธอ
ในขณะนั้นหัวของเธอก็เริ่มเจ็บ ความทรงจำที่สับสนสุ่นวายตีกระหน่ำในหัวของเธออย่างบ้าคลั่ง บางความทรงจำก็เป็นของเธอ บางความทรงจำก็เป็นของเด็กสาวที่มีชื่อเดียวกันกับเธอ
ความทรงจำมากมายปะปนกันอยู่ในหัวของเธอ ทำให้เธอสูญเสียการรับรู้ว่าอันไหนจริงอันไหนปลอม
“นี่ อาอู่ เธอเป็นอะไรไป? อย่าทำให้ฉันตกใจกลัวสิ!”
โฮวอู่ค่อยๆผ่อนลมหายใจหลังจากนั่งพักสักครู่ และในที่สุดก็เข้าใจสถานการณ์ปัจจุบันของตัวเอง
ตอนนี้เธอเข้ามาอยู่ในนิยาย! เธอเข้ามาอยู่ในนิยายที่เธอเพิ่งอ่านเมื่อคืน ‘พันธนาการัก’
ตอนนี้หัวใจของเธอมีพายุโหมกระหน่ำเข้าใส่รัวๆ ทว่าใบหน้าของเธอยังคงเรียบเฉย เธอหันไปพูดกับเพื่อนของเธอว่า “ซินซิน ตอนนี้ฉันรู้สึกไม่ค่อยดี ขอฉันพักสักแปบได้ไหม?”
