บทที่ 96 มันก็ดีตราบใดที่มีคนเสียใจมากกว่าฉัน ...
บทที่ 96 มันก็ดีตราบใดที่มีคนเสียใจมากกว่าฉัน ...
ฮันดันหันหัวออกด้วยความขุ่นเคือง เขามองไปรอบ ๆ แล้วเช็คจำนวนคน คนของเขาก็อยู่ครบแล้วเป่ยเฟิงหมายความว่ายังไง ?
"ทุกคนอยู่นี้หมดแล้ว ... ไม่มีใครหายไป" ฮันดันค่อย ๆ พูดยืนยัน
เป่ยเฟิงใช้ไฟฉายแล้วจี้ไปมุมกำแพงตรงที่มีคนนอนอยู่ "แล้วไอ้พวกนี้เป็นใคร มันไม่ใช่พวกนายงั้นเหรอ ?"
"น่าเศร้า ไอ้นรกพวกนี้เป็นใครกัน ?"
ฮีเจียเหว่ยมองดูพวกเขาแล้วตระหนกได้ทันที พวกเขาน่าจะเป็นคนที่ตกเป็นเหยื่อของแก๊สยาสลบ พวกเขากำลังนอนกรนเหมือนหมูและไม่มีท่าที่ว่าจะตื่นเลยต่อให้ฟ้าผ่าข้าง ๆ เขาก็ตาม !
"คนพวกนี้ไม่ได้อยู่ฝ่ายเดียวกับฉัน .. บางทีพวกเขาอาจจะมาเอาหม้อไปเหมือนกันก็ได้ ใครจะไปคิดว่าพวกเขาจะโชคร้ายโดนยาสลบละ ?"
ฮีเจียเหว่ยทำหน้าแปลก ๆ นี้พวกเขาให้ความช่วยเหลือเป่ยเฟิง ?
เป่ยเฟิงพูดไม่ออก ทำไมวันนี้มีแต่เรื่องแปลก ๆ ? ไอ้พวกนี้สายตาจะดีกันไปไหน ? หม้อนี้เพิ่งปรากฏออกมาแล้วตอนนี้ก็มีคนถึงสามกลุ่มที่ได้เห็นมันแล้ว !
"ฉันไม่แคร์ว่ามันใช่พวกเดียวกับแกหรือเปล่า" เป่ยเฟิงพูดออกมาด้วยเสียงหงุดหงิด "เอาพวกมันไปด้วย ยังไงก็เถอะ ไอ้ที่นายทำให้มันสลบได้นี้ไม่เลวจริง ๆ นายมีเท่าไหร่ ? เอามาให้หมด !"
เป่ยเฟิงไม่คิดจะปล่อยพวกนี้ไปแต่แรกอยู่แล้ว นอกจากนี้เขาต้องให้พวกมันชดเชยที่ทำให้เขานอนไม่หลับ อีกอย่างพวกมันยังมีแก๊สยาสลบที่มีประสิทธิภาพอย่างมาก หากว่าร่างกายของเขาไม่ได้ดื่มเหล้าพิษเข้าไปละก็ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาก็จะเป็นเหยื่อของมันเช่นกัน
แม้แต่ช้างที่แข็งแกร่งอย่างไป่เซียงก็ยังถูกทำให้สลบ !
"บัดซบ ..."
ฮีเจียเหว่ยรู้สึกเหมือนได้ตบหน้าตัวเอง ใครบอกให้เขาพูดมากกัน ! ในที่สุดเป่ยเฟิงก็จำได้เกี่ยวกับสิ่งที่เขาใช้ไป
"ไม่มี ไม่มีเหลือแล้ว !"
ฮีเจียเหว่ยส่ายหัวอย่างรวดเร็ว ในขณะที่เขากอดขวดในมือของเขาอย่างแน่นราวกับว่ามันคือชีวิตของเขา
ตาของฮันดันกระตุกอย่างแรง ไอ้งี่เง่านี้บ้าไปแล้ว ? ไม่ใช่ว่านี้เป็นการบอกเป่ยเฟิงว่ามันยังมียาสลบเหลืออยู่กับเขา ?
"มานี้ นายจะเอามันออกมาเอง ใช่ไหม ? หรือจะให้ฉันคนนี้จัดการนายดี"
เป่ยเฟิงรู้สึกตลกอย่างมากเมื่อมองไปที่การแสดงออกของฮีเจียเหว่ย เขาเหยียดมือกวักเข้ามาด้วยรอยยิ้มบนหน้า
ความลังเลและเสียใจได้ถูกเขียนไว้บนหน้าของฮีเจียเหว่ย นี้คือยาสลบเว่อชั่นโคตรรุนแรง เขาได้ใช้แรงและวัตถุดิบจำนวนมากในการทำมัน ! ถึงราคามันจะสูงแค่ไหน แต่มันเทียบไม่ได้เลยกับการตามหาวัตถุดิบที่หายากของมัน !
หลังจากต่อสู้กับตัวเองอย่างยาวนาน ฮีเจียเหว่ยก็มองไปที่เป่ยเฟิงด้วยความรู้สึกท้อแท้
เป่ยเฟิงพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ เขาถือขวดไว้ในมือข้างหนึ่งก่อนที่จะตบไหล่ของฮีเจียเหว่ย "ไม่เลว เพื่อนตัวน้อยคนนี้ นายทำตัวได้ถูกต้องในสถานการณ์นี้มาก รู้ไหมว่าฉันคาดหวังอะไรบางอย่างกับนายไว้ !"
ฮีเจียเหว่ยรู้สึกเจ็บปวดอย่างมาก มันเหมือนกับว่ามีหมีมาตบที่ไหล่ของเขา มันทำให้เขาสะดุ้งทุกครั้งที่มีแรงตบลงมา
"เอิ่ม ดี ตอนนี้พวกนายเป็นอิสระแล้ว อ่อใช่ แล้วไอ้พวกนี้เมื่อไหร่มันจะตื่น ?"
เป่ยเฟิงถามด้วยความสนใจ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้สนใจเลยว่าคนพวกนี้เป็นใคร
ฮีเจียเหว่ยเต็มไปด้วยความโศกเศร้าราวกับว่าอยากจะร้องไห้ ถึงอย่างงั้นเขาก็ไม่กล้าที่จะโกรธให้กับไอ้ปีศาจที่กำลังยิ้มอยู่นี้ ไม่อย่างงั้นเขาอาจจะได้ลงไปนอนแบบไอ้พวกนั้นก็ได้
"ตลอดทั้งวัน ต่อให้มีเสียงฟ้าร้องข้าง ๆ เขาหรือเสียงอะไรก็ตาม พวกเขาจะไม่มีทางตื่นขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย"
ฮีเจียเหว่ยอธิบายอย่างจริงจัง ก่อนที่จะเรียกห้าคนไปลากพวกที่นอนอยู่ออกไป
ใช่แล้ว ลาก กลุ่มพวกนี้เต็มไปด้วยความแค้นเพราะพวกเขาต้องแบก "ภาระ" พวกนี้ไปด้วย พวกเขาจับขาข้างใดข้างหนึ่งลากไปกับพื้นเหมือนดังเช่นถุงขยะ !
"ปัง !"
ผู้ที่โชคร้ายที่อยู่ด้านหลังของฮีเจียเหว่ย หัวของพวกเขาได้ชนกับประตูในขณะที่เขาเดินออกไป
ราวกับว่าพวกเขากำลังหนีออกจากบ้านผีสิง กลุ่มโจรปล้นสุสานกิ๊กก๊อกพวกนี้ได้หายไปจากสายตาของเป่ยเฟิงทันที ส่วนตัวเป่ยเฟิงก็ได้ยกหม้อน้ำขึ้นด้วยมือข้างเดียว ก่อนจะเอามันกลับไปยังตำแหน่งเดิมพร้อมกับผิวปากเบา ๆ อย่างน่าขนลุก
หลังจากนั้นเขาก็กลับมาที่ห้องของเขาแล้วนอนลงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แม้ว่าคนเหล่านี้จะมาเพื่อหม้อ แต่คนพวกนี้กลับไม่ได้มีเจตนาที่จะทำร้ายพวกเขาแต่แรก อย่างน้อยก็เหมือนพวกเขาจะมีศีลธรรม ดังนั้นเขาจึงไม่คิดจะสนใจเรื่องนี้อีกต่อไป
แน่นอน เป่ยเฟิงไม่ได้ป่วยหรือเป็นพวกชอบทรมานฆ่าคนโดยไม่มีจุดประสงค์
ถ้าหากว่าคนเหล่านั้นกล้าที่จะกลับมาอีก เป่ยเฟิงก็คิดว่าจะสอนบทเรียนที่น่าจดจำและเจ็บปวดให้พวกเขา !
ฮันดันและพวกที่เหลือได้เดินไปทางเส้นทานโคลนแห้งพร้อมกับใบหน้าซีดเล็กน้อย แม้ว่าพวกเขาจะลากคนอื่นมาด้วย แต่ความเร็วของพวกเขาก็ไม่ได้ช้าลงเลย ! พวกเขาหวาดกลัวว่าเป่ยเฟิงจะตามพวกเขามาอย่างมาก
เมื่อพวกเขามาถึงหมู่บ้านชิงหลิงและเข้าไปในรถมินิแวน พวกเขาก็ค่อย ๆ ถอนหายใจอย่างโล่งอก พวกเขาตัดสินใจว่าจะไม่กลับไปที่บ้านต้องคำสาปนั่นอีกต่อไป ในขณะนั้นชายคนหนึ่งก็มองที่รถมินิแวนที่บรรทุกคนมามากเกินไปก่อนจะถาม "บอส เราจะทำยังไงกับคนพวกนี้ ?"
"ลืมมันไปซะ ขับออกไปก่อน !"
ฮันดันรู้สึกมีไฟอยู่บนหัว แต่เขาก็ไม่ได้ระบายมันออก น้ำเสียงของเขานั่นเหมือนกับชื่อที่เต็มไปด้วยความสงบและเย็นชา [1]
รถมินิแวนที่พวกเขาใช้มันได้ปรับแต่งอย่างพิเศษสำหรับภารกิจนี้ ด้านหลังของมันถูกดึงออกเพื่อใช้เป็นที่เก็บหม้อนี้
แต่ตอนนี้นอกจากจะไม่ได้หม้อน้ำแล้ว พวกเขายังได้ไอ้พวกโง่เง่าที่ไหนก็ไม่รู้มาแทน
เมื่อคนที่ถามได้รับคำตอบเขาก็เงียบลงทันที เขารู้ถึงอารมณ์ของฮันดันดี แม้ว่าฮันดันเหมือนจะเงียบสงบ แต่จริง ๆ แล้วเขาแค่ไม่อยากระเบิดมันออกมาเท่านั้น
รถมินิแวนสองคันได้พุ่งออกมาจากหมู่บ้านชิงหลิงอย่างเร่งรีบ มันส่งเสียงกรีดร้องออกมาในขณะที่วิ่งผ่านเส้นทางในภูเขา ความเร็วของมันไม่ได้ลดแม้แต่น้อยเมื่อเข้ามุมโค้ง
"เดียว หยุดรถ !"
ฮันดันที่นั่งอยู่ข้างคนขับพูดออกมา
"เอี๊ยดด !'
รถมินิแวนหยุดทันที มันได้เกิดเสียงดังที่แสบแก้วหูอย่างมากในช่วงสั้น ๆ
คนขับรถมองไปที่ฮันดัน เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องหยุดกลางคัน
"เอาไอ้พวกโง่นี้ทิ้งไปให้หมด"
ฮันดันชี้อย่างโกรธแค้นไปที่กองด้านหลังของรถมินิแวน
คนขับรถมองไปที่ฮันดันชั่วครู่ ก่อนที่เขาจะรีบออกจากรถแล้วเรียกคนจากรถมินิแวนอีกคันมาช่วยขนออกไป
ชูวและพวกที่เหลือถูกปล้นเหลือแค่กางเกงไว้ มีเลือดออกตามร่างกายของเขา มันเป็นสิ่งที่บอกได้ว่าพวกเขาถูกปล้นและโดนทารุณโหดเหี้ยมแค่ไหนโดยเฉพาะตรงหัวและลำตัวของพวกเขา มันเป็นผลมาจากตอนที่ถูกลากบนถนนตั้งแต่หน้าบ้านเป่ยเฟิงจนถึงหมู่บ้าน เสื้อผ้าของพวกเขาถูกรวมเข้าด้วยกันก่อนจะเผาทิ้งไป
ถนนเส้นนี้ไม่ได้ลาดชันมากนัก มันจึงทำให้ชูวและพวกที่เหลือพลิกไปมาเหมือนตุ๊กตาเศษผ้า พวกเขาเด้งขึ้นลงไปมาอย่างไม่หยุดและยังคงสลบชนิดที่ไม่มีแม้แต่แรงกระตุกเล็กน้อยจากนิ้วมือ
หลังจากที่ลากพวกโง่ลงไปแล้ว มันทำให้กลุ่มคนพวกนี้อารมณ์ดีขึ้นอย่างมาก จากนั้นพวกเขาก็กลับขึ้นไปในรถมินิแวน
มนุษย์ก็เป็นแบบนี้ ไม่ว่าพวกเขาจะโชคร้ายแค่ไหนก็ตาม ตราบใดที่พวกเขาเห็นบางคนที่อยู่ในสภาพโชคร้ายกว่า พวกเขาก็จะรู้สึกดีขึ้นมาก !
***
เป่ยเฟิงตื่นขึ้นมาในตอนเช้าและเพิ่งกลับมาจากการฝึกซ้อมประจำวันตอนเช้า เขาเพิ่งรู้สึกได้ว่าบ้านอยู่ในสภาพที่เงียบแปลก ๆ แล้วเขาก็จำได้ว่าลึกลับที่ 1 กับพวกที่เหลือโดนผลของแก๊สยาสลบเข้าไปเมื่อคืน
เขาส่ายหัวก่อนที่จะเดินออกมาจากห้องพร้อมชามเหล้าพิษ เขาใช้นิ้วเปิดปากแต่ละคนก่อนที่จะกรอกเหล้าพิษเข้าไป
"ฮู้วว หลับสบายดีจัง !"
ไม่กี่นาทีต่อมา ไป่เซียงและคนที่เหลือก็ตื่นขึ้น ลึกลับที่ 2 เช็ดน้ำลายที่อยู่บนแก้มของเขาแล้วบิดขึ้เกียจออกมาด้วยความพึงพอใจ
แต่ในไม่ช้าพวกเขาก็รู้สึกไม่ถูกต้อง มันเกิดนรกอะไรขึ้น บอสทำอะไรกับเตียงพวกเขา ? ลึกลับที่ 2 รู้สึกว่าตอนนี้เขากำลังนอนอยู่บนพื้นที่หนาวเย็นในลานกว้าง
"พวกนายเพิ่งจะรู้สึกตัว มันจะไม่แปลกเลยถ้าหากพวกนายจะไม่รู้ว่าตัวเองตายแล้ว ... บางทีอาจจะต้องเป็นผีก่อนถึงจะรู้สึกตัวก็ได้มั่ง"
เป่ยเฟิงมุมปากกระตุกเล็กน้อยเมื่อมองไปที่ไอ้งี่เง่าทั้งสี่คนที่กำลังสับสน
"เอาล่ะ พยายามตื่นตัวให้มากกว่านี้ในครั้งต่อไป ไปกินอาหารเช้ากันได้แล้ว"
เป่ยเฟิงตำหนิทั้งสี่คนไม่กี่นาทีก่อนที่จะให้พวกเขาออกไป เขาเชื่อว่านี้คือบทเรียนที่ดีสำหรับพวกเขา
ในขณะที่กำลังกลับเข้าไปในบ้าน เป่ยเฟิงรู้สึกเหมือนกับว่าเขาได้ลืมบางอย่าง "เหมือนว่าฉันจะลืมอะไรไป ..." เขาลูบคางแล้วนั่งลงนึกว่าลืมอะไร "ใช่แล้ว เจ้าไม่รู้จักพอกับหลุมดำมันอยู่ไหน ?"
เป่ยเฟิงนึกถึงเจ้าลูกหมาป่าตัวน้อยทั้งสอง หลังจากที่สังเกตได้ว่าขาดเสียงรบกวนจากลูกหมาแสนซนไป
[1] TL/N : ตัวอักษรชื่อของฮันดันหมายถึง 'เย็น' และ 'สงบ' ตามลำดับ
