บทที่ 95 มีดบิน !
บทที่ 95 มีดบิน !
กลุ่มโจรปล้นสุสานในเมื่อไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากละทิ้งความคิดที่จะห้ามฮันดัน เมื่อพวกเขาตระหนักถึงบางอย่างได้ แต่ในขณะเดียวกันพวกเขาก็หันไปมองที่เป่ยเฟิง
เป่ยเฟิงรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ก่อนที่จะหัวเราะออกมาถึงความโง่ของพวกโจร "แกพยายามที่จะเล่นตลกอะไรกับฉัน ? หม้อนี้เป็นของฉันแต่แรก แล้วทำไมฉันต้องแบ่งให้แกถึงครึ่งหนึ่งด้วย ?"
"ไอ้เด็กเวร แกหัดสำรวจถึงวิธีที่แกพูดด้วย !" ฮีเจียเหว่ยมองเห็นรอยยิ้มเยาะเย้ยบนใบหน้าของเป่ยเฟิง มันทำให้เขาโกรธอย่างมาก
ฮันดันเพียงแค่ขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนที่จะผ่อนคลายลง "นายจะต้องรู้ว่าสิ่งของชิ้นใหญ่แบบนี้ถือได้ว่าเป็นสมบัติของชาติที่คนธรรมดาไม่ได้รับอนุญาตให้ครอบครองหรือซื้อขาย ถ้าเกิดข่าวเรื่องนี้ออกไปนายคิดว่านายจะเผชิญหน้ากับผลกระทบนี้ด้วยตัวเองได้ ?"
ฮันดันยังคงเดินต่อหน้าต่อไปด้วยโดยไม่หยุดพัด "พวกเรามีผู้ช่วยในเรื่องนี้ เราสามารถหาผู้ซื้อที่พร้อมจะยอมเสี่ยงไปกับมันได้ เพียงแค่นายไม่ต้องทำอะไรที่จะทำคืออยู่เฉย ๆ นั่งมองแล้วนับเงินอยู่ในบ้าน ! มันมีอะไรไม่น่าพอใจอีก ?"
"แล้วเมื่อไหร่กันที่ฉันบอกจะขายหม้อใบนี้ ?" เป่ยเฟิงหัวเราะดัง ๆ ด้วยความสนุก
ในความมืด ขณะนั่นได้มีมีดสั้นสีเงิน-ขาว กระพริบจาง ๆ มันมีปีกเหมือนปีกนกและมีความคมที่เหมือนมีดผ่าตัดของหมอได้ปรากฏตัวในมือของแพนจิน
"ชั้วะ ชั้วะ !"
เขาขว้างมันออกไปโดยที่ไม่มีใครสังเกตุเห็น มีดบิน 2 เล่มได้กรีดร้องผ่านอากาศไปยังเป่ยเฟิง !
"หื้ม ! พี่ใหญ่ ทำไมเราต้องมาเสียเวลาคุยกับไอ้เด็กเวรนี้ด้วย ? ทำไมเราไม่จัดการมันซะก็จบแล้ว ?"
แพนจินพูดออกมา แม้ว่ามีดบินเหล่านี้จะบางเหมือนปีกจักจั่น แต่มันถูกสร้างด้วยวัสดุที่ทนทานอย่างมาก ! นอกจากนี้มันได้ถูกแช่ลงในสารเคมีบางอย่างเมื่อมันสัมผัสเป้าหมายใด ๆ แม้จะมีเพียงแค่รอยขีดขวด พวกเขาก็จะหลับเหมือนตายทันที ! เขาไม่เชื่อว่าเป่ยเฟิงจะไม่หลับหากถูกมีดบินนี้เข้าไป !
ฮันดันขมวดคิ้ว แต่เขาก็ไม่ได้หยุดแพนจิน เขารู้ว่าเป่ยเฟิงเป็นคนโลภมากเกินไป มันชัดเจนแล้วว่าเขาพยายามที่จะเอากำไรทั้งหมดเพียงคนเดียว !
มีดบินนี้เร็วมากเหมือนสายฟ้า เล่มหนึ่งพุ่งไปที่แขนขวาของเป่ยเฟิง ส่วนอีกเล่มพุ่งไปที่ต้นขาของเขา มันได้พุ่งไปที่ส่วนไม่สำคัญของเขา
แพนจินไม่ได้กังวลอะไรทั้งสิ้น ระยะใกล้ ๆ แค่นี้แม้ว่าเขาจะไม่ได้ใช้แรงเต็มที่ในการปาไป แต่มันก็เป็นสิ่งที่คนธรรมดาไม่สามารถหลบได้
"ได้ไงกัน ?"
"มีบางอย่างผิดปกติกับตาของฉัน ?"
แพนจินที่หันหลังให้กับเป่ยเฟิงนั้นรู้สึกดีในใจ คนพวกนี้เห็นได้ชัดว่าพวกเขาประทับใจกับทักษะการปาของเขา ! เทคนิคนี้คงใช้ได้ผลดีเสมอใช้หรือไม่ ?
แต่เมื่อเขาหันกลับไป แพนจินก็แทบจะทรุดเข่าลงเหมือนไก่ ปากของเขาเปิดและปิดอย่างซ้ำ ๆ มันไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้แม้แต่คำเดียว !
มีดสีขาวเงินสองใบกำลังหมุนอยู่ในมือของเป่ยเฟิง เขาเล่นกับมันอย่างสนุกสนานพร้อมกับรอยยิ้มเยาะเย้ยบนหน้าของเขาเมื่อมองไปที่แพนจิน "มุมดี แต่แรงมันน้อยไปหน่อย .."
"นี้มันเป็นไปได้ยังไง ? บัดซบบ !"
แพนจินทั้งโกรธและอับอาย นอกจากแก๊สยาสลบของน้องสี่ที่ล้มเหลวแล้ว แม้แต่มีดบินที่ภูมิใจของเขามันก็เอามาทำเป็นเรื่องตลกของเขาด้วยเช่นกัน !
"ปัง !"
แพนจินก้าวไปข้างหน้าแล้วเอนหลังไปในมุมที่น่าตกใจ ขาขวาเขายึดเหนี่ยวร่างกายไว้แล้วระเบิดพลังออกมา !
เขารวบรวมพลังไปที่แขนขวาของเขา ! หลอดเลือดจำนวนมากประกฏบนแขนในขณะที่เขาปามีดบินออกไป !
มีดเล่มนี้ได้รวมร่างความแข็งแกร่งในร่างกายของเขาทั้งหมด มันเป็นความเชื่อมั่นใน 25 ปีของเขา มันบินออกไปอย่างรวดเร็วที่แม้แต่กฏโมเม้นตัมก็ทำอะไรมันไม่ได้ !
"ต่อให้เป็นฉันเอง ก็ไม่อาจจะหลบมีดใบนี้ได้ !"
ฮันดันบ่นกับตัวเองด้วยความตกใจ
มีดบินได้พุ่งเป็นแสงสีขาวและปรากฏอยู่ด้านหน้าของเป่ยเฟิง
เป่ยเฟิงรู้สึกราวกับว่าถูกบังคับด้วยออร่าที่มีความคมมาก มันทำให้เขารู้สึกเหมือนไม่มีทางหลบการโจมตีนี้ได้ !
มองไปที่มีด เป่ยเฟิงช่วยไม่ได้ที่จะพูดออกมา "ปาได้ดี !"
ทันทีที่เขามุ่งความสนใจทั้งหมดในดวงตา สภาพแวดล้อมข้าง ๆ ก็เริ่มเบลออย่างช้า ๆ เมื่อเขามองไปที่มีดบินมันได้ก็มีการชะลอตัวลงจนเขาสามารถเห็นวิถีของมีดได้อย่างชัดเจน !
"ดิ๊ง !"
ที่คิดไว้ว่าจะได้ยินเสียงมีดทะลุเนื้อมันกลับไม่ได้ยิน แต่มันกลับเป็นเสียงของโลหะที่สะท้อนดังไปทั่วลานกว้างแทน
ร่างของแพนจินทรุดลงอย่างหนัก เขารู้สึกเบามากราวกับว่ากำลังบินอยู่ การขว้างมีดนี้มันได้ใช้พลังงานทั้งหมดของตัวเขา !
ช่วงเวลาที่ร่างกายของเขาค่อย ๆ ทรุดลง เขาได้ใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดในการพยายามรวบรวมสติเพื่อดูเป่ยเฟิง
"ป่า !"
"เป็นไปไม่ได้ ! นะ นี้มัน เป็นไปไม่ได้ !" แพนจินทรุดตัวอย่างหนักลงบนพื้นอีกครั้ง เขารู้สึกจุกในลำคอ เขาพูดแต่ภาษาไม่รู้จักออกมาเมื่อเห็นมีดที่ได้ใช้แรงทั้งหมดของเขาปาไป ตอนนี้มันอยู่ในมือของเป่ยเฟิงแล้วโดยที่ปลายของมันเพียงแค่สั่นอยู่เล็กน้อยเท่านั้น
ภาพดังกล่าวได้ทำร้ายจิตใจของแพนจินอย่างมาก เขาทุ่มเทฝึกฝนมานานกว่า 25 ปี เขาฝึกหนักทุกวันทุกคืน โดยไม่คิดแม้แต่จะหย่อนคล้อย แต่ตอนนี้มีดบินของเขาที่ใช้พลังทั้งหมดได้ถูกจับโดยง่ายอยู่ในมือของอีกฝ่าย
ถ้าเป้าหมายของเขาก้าวไปข้าง ๆ และหลบมีด มันก็ยังพอรับแต่ แต่นี้เขาไม่แม้แต่ขยับเลยด้วยซ้ำ เขาเพียงแค่ยกมือขึ้นมาจับมันอย่างสงบ ! แพนจินเกือบจะอาเจียนออกมาเป็นเลือดเมื่อมองเห็นฉากข้างหน้า
จากจุดนี้ทำให้เขาเห็นได้ว่าเทคนิคการปาของเขาไม่ใช่ว่ามันไม่ดีขึ้น แต่มันกลับลดลงอย่างช้า ๆ แทน
"ไม่เลว มีดนี้ไม่เลวเลย !"
เป่ยเฟิงรู้สึกชื่นชมอยู่ในใจ บางทีนี้อาจจะถึงระดับมีดบินในตำนานจากลี้คิมฮวงก็ได้ ?
ถ้าหากพลังจิตของเขาไม่แข็งแกร่งพอเขาอาจจะมองไม่เห็นวิถีของมีดแล้วถูกบังคับให้หลบไปด้านข้างแทน !
แม้ว่าคำพูดเหมือนจะชื่นชม แต่มันกลับเป็นคำเยาะเย้ยที่ได้ทำลายจิตใจอันอ่อนแอของแพนจิน ในช่วงเวลาสั้น ๆ เลือดได้ออกจากปากของเขาแล้วทรุดตัวลงกับพื้นอย่างอ่อนแอ
"หมายเลข 2 !"
"น้องสอง !"
ฮันดันและฮีเจียเหว่ยกรีดร้องออกมาแล้ววิ่งไปดูแพนจิน
เมื่อเห็นว่าเขาเพียงแค่หมดสติจากความโกรธ มันทำให้ทั้งสองถอนหายใจด้วยความโล่งอก
ขณะเดียวกันพวกเขาก็มองไปที่เป่ยเฟิงด้วยความกลัว คนธรรมดาที่พวกเขาไม่เคยสนใจคนนี้กลับสามารถรับมือกับเทคนิคการฆ่าของหมายเลข 2 ได้ !
คนอื่น ๆ ถอยหลังออกมาด้วยความกังวล พวกเขาได้เห็นบินมีดเมื่อครู่เช่นกัน ถ้าหากมันเป็นพวกเขาอย่าคิดเลยว่าจะหลบได้ ! ถ้าเป็นเช่นนี้มันได้บอกออกมาแล้วว่าเป่ยเฟิงแตกต่างจากพวกเขาแค่ไหนกัน ?
"นี้เป็นความผิดของเราเอง พวกเรายอมแพ้ ! แต่ว่า พวกเราจะกลับมาอีกครั้ง !"
ฮันดันค่อย ๆ ขยับตัวไปข้างหลังแล้วให้คนอื่น ๆ ให้เดินตามเขามา
"หื้ม ! แกคิดว่าจะมีครั้งต่อไป ?"
เป่ยเฟิงเค่นเสียงออกมาอย่างเย็นชา เขาไม่รู้ว่ามีดบินเล่มนี้มันทำมาจากอะไร มันดูบาง ๆ แต่มันไม่ได้เบาเลย เป่ยเฟิงวัดน้ำหนักของมันบนฝ่ามือของเขาก่อนจะปามันออกไปอย่างลวก ๆ
มีดบินได้กลายเป็นแสงสีขาวกระพริบผ่านอากาศ !
ความเร็วนี้มันมากกว่าความเร็วที่แพนจินได้ปาออกมาด้วยซ้ำ !
มีดบินได้พุ่งไปยังหินที่มีความสูงกว่าครึ่งเมตร ! มันได้ตัดผ่านหินราวกับว่าตัดเนย หินไม่สามารถที่จะหยุดยั้งมันได้ จากนั้นมันได้ฝังตัวเองเข้าไปในกำแพงที่อยู่ใกล้ ๆ ประตู โดยที่หางของมันสั่นอยู่เล็กน้อย !
"ถ้าฉันเห็นพวกแกมาที่นี่เพื่อขโมยหม้ออีกละก็ อย่าหาว่าฉันใจร้ายละกัน พวกแกอาจจะเข้ามาได้ในตอนที่ยังมีชีวิต แต่คิดหรอว่าจะออกไปได้แบบมีชีวิต !"
เสียงของเป่ยเฟิงหนาวเย็นเหมือนอยู่ในฤดูหนาว มันทำให้จิตวิญญาณของฮันดันและที่เหลือราวกับว่ากำลังยืนอยู่บนก้อนน้ำแข็งที่พร้อมจะแตกออกทุกเมื่อ !
"เขาไม่ใช่มนุษย์ !"
ฮันดันรู้สึกหงุดหงิดในใจ นรกเถอะ ขนาดหินหนา ๆ ยังถูกผ่าออกมาอย่างง่ายดาย แล้วร่างกายของเขามันไม่ได้แข็งเหมือนหิน !
ฮันดันทิ้งความคิดนั่นไว้ทันทีก่อนที่จะวิ่งหนีออกไปพร้อมกับคนอื่น ๆ
เป่ยเฟิงลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตะโกนออกมา "เดียวก่อน !"
'บัดซบ ! แกจะบอกทีเดียวเลยไม่ได้รึยังไง ? แกอยากให้พวกเราหัวใจวายตายสินะ !'
ฮันดันสาปแช่งในใจ แต่เขาก็ยังหยุดแล้วหันกลับไปเผชิญหน้ากับเป่ยเฟิงด้วยท่าทางน่าเกลียดบนหน้าของเขา
"นายลืมอะไรไปหรือเปล่า ? ทำไมนายไม่เอาคนตรงนั้นกลับไปด้วย !"
เป่ยเฟิงชี้อย่างขุ่นเคืองไปที่กลุ่มที่นอนอยู่ข้าง ๆ กำแพง
