ตอนที่แล้วบทที่ 90 ลึกลับที่ 2 ผู้รอบรู้กว่าใคร
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 92 แก๊งโจรปล้นสุสานทั้ง 4

บทที่ 91 โรงเตี๊ยมสีดำ ! มันคือโรงเตี๊ยมสีดำ !


บทที่ 91 โรงเตี๊ยมสีดำ ! มันคือโรงเตี๊ยมสีดำ !

"ฉันไม่ทนแล้ว ! เหล้าที่หอมแบบนี้ มันไม่มีทางที่ฉันจะนั่งอยู่เฉย ๆ แบบนี้อีกต่อไป !"

โจวไฮ่ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องอาหาร

"พี่ไฮ่ นั่นพี่จะไปไหน ?" เฉินซงถามด้วยความหงุดหงิด อาหารก็อยู่นี่แล้ว เขาจะไปไหน ?

"พวกนายกินกันก่อน เดียวฉันจะไปหาเหล้าก่อน !" โจวไฮ่โบกมือออกไปโดยไม่หันกลับมามอง

โจวไฮ่เดินออกมาจากห้อง เขาเห็นเป่ยเฟิงที่กำลังเดินออกมาจากอีกห้อง ดวงตาของเขาสว่างขึ้นเมื่อมองไปที่ชามเหล้าในมือของเป่ยเฟิง "คุณเป็นเถ้าแก่ที่นี่ ?"

"ใช่ มีอะไร ?" เป่ยเฟิงตอบด้วยความรู้สึกแปลก ๆ

"เถ้าแก่ เรามาตกลงธุรกิจกันเล็กน้อยดีไหม ? ฉันขอซื้อเหล้าที่อยู่ในมือนาย 1,000 หยวน"

เป่ยเฟิงยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เพื่อนคนนี้ค่อยข้างฉลาดดีเหมือนกัน ... "ไม่ขาย" เขาตอบกลับทันที

"เดียว งั้นฉันเพิ่มเงิน ดีไหม ? 2,000 ! ฉันให้ 2,000 ! หยวน" โจวไฮ่เห็นเป่ยเฟิงเดินจากไป เขารีบวิ่งไปหาด้วยความหวาดกลัว

เป่ยเฟิงรู้สึกท้อแท้กับราคานี้ "ไม่ขาย นี้คือเหล้าสมุนไพร .. ฉันดื่มได้ แต่นายดื่มไม่ได้ !"

"มันจะเป็นเหล้าสมุนไพรได้ยังไง ? แต่ช่างมัน ฉันต้องการที่จะดื่มมัน ! บอกราคามาที่คุณต้องการ !"

โจวไฮ่ปฏิเสธที่จะยอมแพ้ ในถ้วยคือเหล้าชั้นยอด เขาสามารถบอกได้ทันทีว่ามันเป็นของยอดเยี่ยมเมื่อได้มองมัน หากเขาไม่สามารถดื่มมันได้เขาจะทรมานอย่างมาก !

"นายอยากดื่มมันจริงดิ ?" เป่ยเฟิงถามด้วยความหงุดหงิด

"ใช่ !" โจวไฮ่พยักหน้า

"ดี เอามา 50,000 แล้วเอาไปได้เลย" เป่ยเฟิงยกมือขึ้นอย่างช้า ๆ 5 นิ้ว

"อะไรนะ ? เท่าไหร่นะ ? ทำไมนายไม่ปล้นฉันเลยละ ?" โจวไฮ่ตีหู 2-3 ครั้งราวกับว่าที่เขาหูฝาดที่ได้ยินราคา

เป่ยเฟิงเสนอราคาไร้สาระนี้เพื่อไล่เขาออกไป เขามองไปที่โจวไฮ่ด้วยความรังเกียจ "นายไม่ต้องซื้อมันก็ได้ถ้านายไม่ต้องการ ฉันไม่ได้บังคับ แล้วไง ? มีอะไรที่นายต้องการอีกไหม ? ไม่งั้นฉันจะไปละ"

ใบหน้าของโจวไฮ่นั่นน่าเกลียดอย่างมาก มันสลับระหว่างสีเขียวและสีขาว เขามองดูเป่ยเฟิงเดินจากไปอย่างช้า ๆ โดยที่ไม่สามารถหยุดเขาได้

50,000 หยวนสำหรับเหล้า 1 ถ้วย .. โจวไฮ่ไม่มีความตั้งใจที่จะสูญเสียเงินเพื่อสิ่งนี้ !

"หื้ม !"

โจวไฮ่หันกลับไปห้องอาหารด้วยความรู้สึกเย็นชา

แม้ว่าเป่ยเฟิงจะไล่โจวไฮ่ออกไปได้ แต่เขาไม่ได้มีเจตนาที่จะโก่งราคาเลย เหล้านี้มันได้มาจากการดองสัตว์ร้ายถึง 2 ชนิดที่มีพิษที่มีค่าอย่างมาก หากใครได้กินมันเข้าไป คน ๆ นัhนจะได้ภูมิคุ้มกันพิษมากที่สุดในโลก หากตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายมันก็สามารถช่วยชีวิตได้ด้วยเช่นกัน !

แน่นอนว่าเขาไม่เต็มใจที่จะขายเหล้านี้ มันจึงเป็นเหตุผลที่ว่ามันมีราคาที่สูงเสียดฟ้า แต่ถ้าโจวไฮ่เต็มใจที่จะจ่าย เขาก็จะไม่หยุดที่จะขายมัน

"พี่ไฮ่ เกิดอะไรขึ้น ?"

เฉินซงถามทันที ที่เห็นโจวไฮ่กลับมาพร้อมกับใบหน้าดำ

"ร้านอาหารแบบไหนกันที่นายพาเรามา ? นี้มันโรงเตี๊ยมสีดำชัด ๆ ! นายรู้ไหมว่าเถ้าแก่พูดอะไรกับฉันเมื่อตอนที่ฉันไปขอซื้อเหล้า ?" โจวไฮ่กำชาในถ้วยด้วยความโกรธแล้วเกือบจะปามันทิ้ง "บัดซบ ไอ้เถ้าแก่นี่มันบ้าเลือดจริง ๆ ! ฉันขอซื้อเหล้ามันเพียงแค่ถ้วยเดียว แต่มันบอกว่ามันขายให้ฉัน 50,000 หยวน !"

โจวไฮ่รู้สึกในปากเต็มไปด้วยควมขมขื่น หลังจากสูดอากาศหนาวผ่านจมูกแล้ว ใบหน้าเขาก็ค่อย ๆ สงบสติอารมณ์ขึ้นหลังจากที่มัวแต่ทำหน้าเหมือนหมาท้องผูกอยู่

เฉินซงได้แต่มึนงงเล็กน้อย ทำไมแค่เหล้าถ้วยเดียวถึงราคาแพงมากนัก ? แม้ว่าเขาจะเอาเงินออมของครอบครัวเขาไปทั้งหมด มันก็เพียงพอที่จะซื้อเหล้านี้แค่ไม่กี่ถ้วยเท่านั่น !

"พี่ไฮ่ เถ้าแก่ที่นี่เขาเป็นคนแปลก ๆ ... เป็นไปได้ไหมว่าที่เขาบอกราคาแพงขนาดนี้อาจจะเป็นเพราะกฏที่เขาตั้งเอาไว้ ? เขาคงหวังว่าพี่คงไม่ซื้อมันไป" เฉินซงอธิบาย

"ลืมมันไปซะ เรามากินกันเถอะ" โจวไฮ่ส่ายหัวแล้วหยิบตะเกียบขึ้นมา

"เอ๊ะ ? นี้มันเนื้ออะไรกัน ? มันนุ่มจริง ๆ ผิวของมันก็เด้งดึ๋งมาก ..."

หญิงสาวที่อยู่ข้าง ๆ โจวไฮ่เมื่อกินคำแรกเสร็จ เธอก็เอาชิ้นต่อไปเข้าปากทันที

"ไม่เลว ! มันอร่อยมาก ! เนื้อมันอร่อยมากกว่ากลิ่นอีก !" เฉินซงกระพริบตาด้วยความสว่างจ้าในขณะที่กลืนเนื้อลงไป

โจวไฮ่มองเพื่อน ๆ ที่แสนดีด้วยความไม่พอใจ คนพวกนี้มันอยู่ฝ่ายไหนกัน ? ในเวลาเดียวกันเขาก็คว้าชิ้นเนื้อด้วยตะเกียบใส่ลงในปากของเขา

ช่วงเวลาที่เนื้อเข้าปากเขา โจวไฮ่ไม่สามารถควบคุมตะเกียบให้คว้าเนื้อเข้าอีกชิ้นได้ เรื่องที่เกี่ยวกับเหล้าถูกโยนทิ้งไว้ด้านหลังจิตใจเรียบร้อย

ในห้องอาหารอีกห้อง มีผู้หญิงที่ดูสวยซึ้งนั่งอยู่กับผู้ชายอีกสามคน ทุกคนดูแล้วน่าจะมีอายุ 40 ปีได้

"น้องสาว ฉันต้องขอบอกเธอจริง ๆ เธอรู้วิธีที่จะทำให้ตัวเองสนุกได้ดีมาก ๆ ! เธอหาสถานที่แบบได้นี้ยังไงกัน ?"

ชายร่างผอม นั่งอยู่ตรงกลางโต๊ะถามอย่างช้า ๆ ในขณะที่กำลังคว้าเนื้อซาราแมนเดอร์ยักษ์อย่างช้า ๆ

ผู้หญิงที่นั่งอยู่ยิ้มเล็กน้อยก่อนจะตอบ "ฉันไปเจอมันบังเอิญใกล้ ๆ กับจุดหมายที่เราจะไป ฉันเลยคิดว่าเราน่าจะกินอาหารที่อร่อย ๆ ก่อนที่จะไปทำภารกิจของพวกเรา"

อีกสองคนที่กำลังกินอาหารอย่างหยาบคาย ปากของพวกเขาเต็มไปด้วยอาหารพวกเขาเอียงคอเล็กน้อย "นี่มันน่าสนใจจริง ๆ ! ... เมื่อเรากลับมาเราจะแวะมากินที่นี่กันอีกรอบ !"

"พี่ใหญ่ คุณได้กำหนดตำแหน่งเป้าหมายหรือยัง ?"

เฉียวเหม่ย ไม่สนใจชายที่พูดออกมาทั้งสองคน เธอหันไปมองชายร่างใหญ่ข้างหน้าเธอ

ฮันดันมีลักษณะตัวใหญ่ เขาดูคล้ายกับหมี เขาวางเนื้อซาราแมนเดอร์ยักษ์ลงไปก่อนแล้วหันไปยิ้มให้กับเฉียวเหม่ย "ผ่อนคลายได้ ฉันใช้ความพยายามอย่างมากในการตามหาสุสานขนาดใหญ่นี้มากว่าครึ่งปี และตอนนี้ฉันก็ได้กำหนดตำแหน่งของมันได้แน่นอนแล้ว หากพวกเราพี่น้องสามารถทำภารกิจนี้ได้ลุล่วงแล้ว เราก็จะเกษียณแล้วไปใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ได้อย่างสบายใจ"

"เอิ่ม แต่เราต้องห้ามประมาท ใครจะรู้ว่าอาจจะมีอะไรอยู่ด้านในรอเราอยู่ก็ได้ ?" เฉียวเหม่ยย้ำเตือน

"ไม่ต้องห่วงน้องสาม ในช่วงหลายปีนี้เราไม่เคยล้มเหลวเลยซักครั้ง แล้วเราจะกลัวอะไรในสุสานนั่น ?" เสียงของฮันดันเต็มไปด้วยความมั่นใจ

"อ้าว พวกนายจะไปไหน ?" ฮันดันถามขึ้นในขณะที่เห็นน้องชายลุกขึ้นอย่างกระทันหัน

"พี่ใหญ่ ฉันจะไปห้องน้ำ ... พี่อยากไปด้วยกันไหม ?" แพนจินเช็ดปากด้วยแขนเสื้อของเขา

มุมปากของฮันดันกระตุกอย่างรุนแรง เขาโบกมือด้วยความรังเกียจ "ไม่ละ นายไปเถอะ"

"บัดซบ ฉันอั้นไม่ไหวแล้ว .. ห้องน้ำอยู่ไหน ?"

แพนจินสบถออกมาดัง ๆ ในขณะที่เขาเดินรอบ ๆ บ้าน "พวกเขาเก็บเงินไปจำนวนตั้งเยอะ แต่บริกรมันหายไปไหนหมด เวลาสำคัญมันหายหัวไปไหนกันหมด !"

"ฉันอั้นไม่ไหวแล้ว ! บัดซบ ฉันต้องหาที่ไปฉี่ !"

แพนจินมั่นใจว่าไม่มีใครอยู่รอบตัวเขา เขารีบวิ่งไปที่ห้องเปล่า ๆ ทันที

"เอ๊ะ ?"

เมื่อเขาเข้าไปในห้อง แพนจินเห็นหม้อขนาดใหญ่ที่มีความสูงกว่า 1.5 เมตร เขารู้สึกตกใจจนเกือบจะฉี่ราดออกมา

เขาวิ่งไปรอบ ๆ หม้ออย่างตกใจ เมื่อสำรวจกว่า 10 นาที สุดท้ายเขาก็มั่นใจได้ว่าหม้อนี้มันมีค่าอย่างมาก

'โอ้พระเจ้า ! ถึงฉันจะบอกไม่ได้ว่าหม้อนี้มันมาจากยุคไหน แต่มันนับได้ว่ามันคือสมบัติของชาติ ! มันคือสมบัติล้ำค่าระดับหนึ่งที่สมควรถูกเก็บรักษาไว้ !'

ถึงแม้แพนจินจะเป็นคนหยาบคาย แต่เขาไม่ใช่คนธรรมดา เขามีอาชีพเป็นโจรปล้นสุสานที่ได้สืบทอดมาจากตระกูลถึง 8 ชั่วอายุคน !

ด้วยภูมิปัญญาที่ได้รับมาจากการปล้นสุสานมากมาย แพนจินมีความสามารถที่ประเมินสิ่งของได้มากกว่านักประวัติศาสตร์หรือพวกอาจารย์มหาลัยด้วยซ้ำ !

แพนจินนั่นตื่นเต้นอย่างมาก เขาลืมทุกสิ่งทุกอย่างไปหมดจด

จิตใจของเขาเต็มไปด้วยเกี่ยวกับการเอาหม้อใบใหญ่ขนาดนี้ออกไป

"นายมาทำอะไรที่นี่ ?"

เสียงทุ้มโผล่ออกมาด้านหลัง มันทำให้เขาเกี่ยวจะฉี่ราดอีกครั้ง

มุมปากของเขากระตุกเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปช้า ๆ เพื่อเผชิญหน้ากับสัตว์ร้ายที่ซ่อนอยู่ข้างหลังเขา ร่างมหึมาที่ดูเหมือนจะเต็มประตูกำลังจ้องมองมาที่เขา

กล้ามเนื้อที่แน่นและแข็งเหมือนก้อนหิน แขนที่กว้างอย่างมาก มันได้ขวางเส้นทางการหลบหนีของเขาทั้งหมด !

เมื่อเปรียบเทียบตัวเองกับคนตรงประตู แพนจินได้แต่สาปแช่งในใจอย่างมืดมนเท่านั้น 'บัดซบ ! นี่ต้องเป็นหนึ่งในบรรดาสัตว์ประหลาดในตำนานที่เติบโตมาผิดปกติ แน่ ๆ !'

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด