บทที่ 75 ของแปลกใหม่
บทที่ 75 ของแปลกใหม่
"นี้มันอะไรกัน ? ไอ้ผอมนี้เป็นลูกชายของฉัน ?" ฉินวูฟ่าพึมพำกับตัวเอง
'เวรเอ้ย ! อย่าบอกนะไอ้บ้านี้เป็นพ่อของฉันจริง ๆ ?' เป่ยเฟิงไม่สามารถยอมรับความจริงได้
"นี้เป็นไปตามคำพูดของฉัน เจ้าคือลูกของข้า !" ฉินวูฟ่ามองไปที่เป่ยเฟิงด้วยสายตาจริงจัง
"นี้มันเรื่องตลกชัด ๆ ฉันจะเป็นลูกของนายเพียงเพราะคำพูดงั้นเหรอ ?"
เป่ยเฟิงถอนสายตาจากแมลงที่เหมือนเห็บตรงนิ้วของเขา
"นายน้อย แมลงเลือดจิตวิญญาณตัวนี้ อาหารของมันคือเลือดของท่านหัวหน้าตระกูล ! นอกจากนี้ ไม่มีใครอกเหนือจากหัวหน้าตระกูลที่สามารถกระตุ้นแมลงตัวนี้ด้วยเลือดของเขาได้ !
ยกเว้นเพียงอย่างเดียว นั่นคือคนที่มีสายเลือดโดยตรงของท่านหัวหน้าตระกูลในสามชั่วอายุคน มันไม่มีข้อสงสัยอีกต่อไปแล้วว่าท่านคือลูกชายของท่านหัวหน้าตระกูล !"
ฉินเมิ่งกล่าวออกมายืนยัน
"เป็นยังไง ? ยอมรับความจริงไม่ได้ ?"
ฉินวูฟ่ามองไปที่ใบหน้าโศกเศร้าของเป่ยเฟิงและหัวเราะเบา ๆ
"โอ้ ?"
เป่ยเฟิงมองไปที่แมลงเลือดจิตวิญญาณที่นิ้วของเขา กล่าวด้วยเสียงไม่แย่แส
"ปัง !"
เป่ยเฟิงมองไปที่แมลงเลือดจิตวิญญาณบนนิ้วที่มันกำลังดูดเลือดของเขา ... จากนั้นเขาก็บีบมัน ! ทันใดนั่น แมลงเลือดจิตวิญญาณก็ได้ระเบิดออกเหมือนปลิงอ้วน เลือดพุ่งออกมากระจายไปทั่ว
"มีอะไรจะพูดอีกไหม ?"
เป่ยเฟิงเงยหน้าแล้วมองไปที่ใบหน้าของฉินเมิ่ง
"แม้ว่าตระกูลฉินของเราจะไม่ได้มีทรัพยากรมากมายในประเทศนี้มากนัก แต่พวกเราคือตระกูลอันดับ 1 ! ถ้าเจ้ากลับไปพร้อมกับข้า ความมั่งคั่งมันจะเป็นของเจ้าทั้งหมด !" ฉินวูฟ่ากล่าวด้วยความเย่อหยิ่ง
'ไม่มีทางที่แกจะอยู่ที่นี่ได้หรอก หึ !'
ฉินวูฟ่ายิ้มในใจ
"จริงดิ ? ถ้าไม่มีอะไรอีกแล้วก็ขอให้ออกไปซะ" เป่ยเฟิงกล่าวเบา ๆ จากนั้นก็หันกลับไปแล้วเดินไปที่ห้องของเขา ราวกับจำอะไรบางอย่างได้ เขาหันไปชี้สองคนที่หมดสติอยู่บนพื้น "อย่าลืมเอาไอ้ตลกสองคนนี้ออกไปด้วยระหว่างที่พวกนายกลับไป พวกนายทำอะไรฉันไม่ได้หรอก ฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรทั้งนั่น !"
"แกร๊ก !"
หลังจากพูดจบ เป่ยเฟิงก็เดินเข้าไปในห้องแล้วปิดประตู
'คิดจะหวังให้ฉันออกไปเพราะเงินกับพลัง ? นรกละ !'
มันเป็นความจริงที่เขานั้นรักเงิน แต่ เพราะเขาเติบโตขึ้นมาจากความยากจน เขาชอบที่จะหามันมาด้วยความสามารถของตัวเอง ! มันทำให้เขารู้สึกดีทุกครั้ง !
เพราะแบบนี้เขาจึงไม่ต้องกลัวว่าในวันหนึ่งเมื่อเขาตื่นขึ้นมาถึงจะรู้สึกตัวว่าทุกอย่างได้ถูกพรากไปจากเขา
"ท่านหัวหน้าตระกูล .."
ฉินเมิ่งมองไปที่ฉินวูฟ่าเนื่องจากไม่รู้จะทำอย่างไรต่อ
'ไอ้เด็กเวร !'
ใบหน้าของฉินวูฟ่าเปลี่ยนเป็นสีดำอันตราย เขาเพิ่งจะได้รู้จักกับลูกชายของเขา แต่ตอนนี้เขากลับถูกลูกชายของเขาไล่ออกไป !
"ไปกันเถอะ เราจะกลับมาอีกครั้งเมื่อถึงเวลา ฉันไม่ต้องการให้เรื่องนี้แพร่ออกไปโลกภายนอก ถ้าหากว่ามันเกิดขึ้นพวกนายคงจัดการมันได้ !"
ฉินวูฟ่ามองไปที่ห้องของเป่ยเฟิง ก่อนที่จะหันหน้าหนีออกไปพร้อมกับความซับซ้อนในสายตาของเขา
"เอาพวกมันไปด้วย"
ฉินยีชี้ไปที่ชายสองคนที่อยู่ด้านหลังของเขา จากนั่นก็รีบเดินตามฉินวูฟ่าไป
"ท่านหัวหน้าตระกูล ทำไมไม่พานายน้อยกลับไปด้วย ?"
ฉินยีถามด้วยความเคารพ
"เหตุผลที่ฉันไม่อยากพาเขากลับมาด้วย เพราะฉันล้มเหลวในฐานะพ่อของเขา มันสามารถเข้าใจได้เลยว่าเขาไม่มีทางยอมรับฉันเป็นพ่อได้ เพราะหลายปีมานี้เราทำอะไรให้เขาบ้าง ? เราต้องปล่อยให้เขาใจเย็นลง เมื่อถึงเวลานั้นเราค่อยกลับมากันอีกครั้ง" ฉินวูฟ่าถอนหายใจเบา ๆ
สิ่งที่เขาห่วงจริง ๆ นั่นคือเรื่องนี้อาจถูกจัดการด้วยวูเทียน เพราะเขาเกิดมาพร้อมกับพลังมากมาย เด็กคนนี้เอาตัวเองเป็นจุดศูนย์กลาง เขาเป็นคนที่แสดงอำนาจที่ยิ่งใหญ่ได้ดีมาก ฉินวูเทียนเห็นทุกสิ่งทุกอย่างเป็นของเขา เขาเป็นคนที่โหดร้ายและไร้เมตตา หากเขาพูดว่าสิ่งนี้ที่เป็นสีฟ้าเพราะมันมาจากพืชสีฟ้า มันก็ต้องเป็นสีฟ้าเพราะพืชโดยเลี่ยงไม่ได้ ! เขาเป็นลูกศิษย์ที่ได้เรียนรู้จนก้าวหน้าอาจารย์ของเขาไปแล้ว
ฉินวูฟ่ารู้สึกปวดหัวกับสิ่งที่ใกล้เข้ามา ถ้าเรื่องนี้เขาไม่สามารถจัดการได้ สุดท้ายจะจบลงด้วยการห่ำหั่นกันของสองพี่น้อง !
'นี้มันเรื่องตลกอะไรกัน ! ผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้มาบอกว่าเป็นพ่อของฉัน ? มาบอกตอนนี้มันสายไปแล้ว เขาไปอยู่ที่ไหนกันตอนที่ฉันไม่มีอะไรกัน ? เขาไปอยู่ที่ไหนกันตอนที่ฉันใกล้จะตายเมื่อตอนตกจากที่สูงบนงานก่อสร้าง ?'
เป่ยเฟิงนอนอยู่บนเตียงแล้วคิดหลาย ๆ อย่าง
หลังจากนั่น ตกดึกเป่ยเฟิงก็ลุกขึ้นมาจากเตียงพร้อมเสียงท้องร้อง หลังจากกินอาหารเย็นเงียบ ๆ เสร็จแล้ว เขาก็ไปนั่งอยู่ที่ข้างบ่อน้ำพร้อมกับเบ็ดสีม่วงในมือ
เป่ยเฟิงพบว่าเมื่อใดก็ตามที่เขาได้นั่งข้าง ๆ บ่อน้ำและตกปลานี้ มันจะทำให้หัวใจของเขาสงบมากที่สุด
**
ภายในโลกอันแปลกประหลาด เมืองขนาดใหญ่ที่กว้างสุดลูกหูลูกตา
เมืองนี้ล้อมรอบไปด้วยกำแพงหนา 10 เมตร และมันสูงอีก 10 เมตร !
มันเป็นเรื่องน่าตกใจมากที่ประเทศสามารถสร้างสิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่นี้ได้ มันถูกเรียกกันว่า "จุดจบของมังกรหิน' และอีกหลายชื่อ ! มันทอดยาวเป็นแนวสีดำ มันดูเหมือนกับว่ามันถูกย้อมสีมา แต่หากมองดี ๆ จะเห็นว่าที่มันเป็นสีดำนั้นคือสีที่แท้จริงของมัน ! เพราะว่ามันถูกย้อมด้วยเลือดสีดำจำนวนมาก เนื่องจากเมืองนี้ต้องทนทุกข์ทรมานจากการล้อมเมืองโดยสัตว์ร้ายจำนวนนับไม่ถ้วนมาหลายปี !
ใจกลางของเมือง มีคฤหาสน์ขนาดมหึมาที่ทอดยาวไปหลายร้อยมู คฤหาสน์หลังนี้มันใหญ่มากจนถึงขนาดที่สามารถมองเห็นได้จากระยะไกล มันมีความงามและแปลกประหลาดอยู่รอบ ๆ คฤหาสน์ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะอธิบายด้วยคำพูด
ป้ายขนาดใหญ่ถูกแขวนไว้เหนือประตูว่า "สำนักงานเจ้าเมือง" เขียนด้วยตัวอักษรหนา มีรูปปั้นมหึมาที่แกะสลักอยู่ด้านข้างทั้งสองประตู มันดูเปล่งออร่าที่ข่มเหงและน่ากลัวออกมา !
ด้านหลังของป้ายสำนักงานเจ้าเมือง สามารถมองเห็นโคร่งสร้างที่ยอดเยี่ยมอันประณีตได้ ตรงใจกลางของลานกว้าง จูเตียน เมิ่งเยี่ย ถอดเสื้อผ้าสีเงินของเธอ แล้วค่อย ๆ ก้าวเข้าสู่อ่างน้ำด้านใน
หมอกจากอ่างน้ำร้อนพร้อมกับกลิ่นดอกกุหลาบลอยกระจายไปทั่วห้อง มีแสงจันทร์จาง ๆ ส่องลงมา หากมองจากระยะไกล จะเห็นผมสีดำที่ไหลลงมาด้านหลังของเธอ ผิวสีขาวนวลปรากฏในอ่างน้ำร้อน โดยมีผมสีดำกระจายอยู่รอบ ๆ มันดูเหมือนมีรอยข่วนเล็ก ๆ ที่ดูเหมือนเลือดได้กระจายออกมาจากร่างกายของเธอ
จูเตียน เมิ่งเยี่ย เป็นลูกรักของสวรรค์ ไม่ว่าจะเป็นหน้าตาหรือความรู้ เธอเยี่ยมในทุก ๆ ด้าน !
เธออยู่อันดับที่ 18 ของ นางฟ้าอมตะ และ อันดับที่ 30 ของมังกรซ่อน !
ทั้งสองรายการที่ถูกจัดขึ้นมาโดยจักรวรรดิและตัวแทนของจักรวรรดิจะเป็นผู้จัดลำดับกับตัวเอง ! นางฟ้าอมตะนั่นคือชื่อของ 100 สาวสวยที่สุดในจักรวรรดิ โดยมันขึ้นอยู่กับรูปร่างและหน้าตา ! สำหรับภูมิหลังและความสามารถส่วนตัวนั่นถูกโยนทิ้งอย่างไม่ใยดี !
ในทางกลับกัน มังกรซ่อนนั่น คือ 100 คนที่มีพรสวรรค์ด้านการต่อสู้สำหรับผู้ที่มีอายุต่่ำกว่า 20 ปี ในจักรวรรดิ ! พื้นหลังของตระกูลนั้นไม่สำคัญ มีเพียงความสามารถตัวเองเท่านั้น !
แต่สิ่งที่ทำให้ทุกคนโกรธมากที่สุดคือ จูเตียน เมิ่งเยี่ย โดยพื้นฐานแล้วเธอสามารถได้รับบัตรผ่านของ 2 รายการนี้โดนสบาย ๆ โดยสามารถอาศัยรูปลักษณ์และพื้นหลังของเธอได้ แต่เธอยังคงยืนกรานที่จะแสดงความสามารถพิเศษของเธอเพื่อแย่งชิงกับคนอื่น ๆ !
ในขณะนั้น สายเบ็ดที่ดูบาง ๆ ก็ได้ปรากฏขึ้นภายในห้องอาบน้ำ มันหล่นลงมาอย่างเงียบ ๆ จนตะขอได้ติดกับเสื้อคลุมของจูเตียน เมิ่งเยี่ย
"เอ่ะ ? ช่างกล้า ! เจ้าพวกขึ้ขลาดที่ไหนกัน !"
จูเตียน เมิ่งเยี่ย สังเกตเห็นการเคลื่อนไหวแปลก ๆ ที่มุมสายตาของเธอ เธอรีบกระโดดออกมาจากอ่างด้วยความโกรธ เธอม้วนคลื่นลูกหนึ่งในมือไปที่ผ้าม่านรอบ ๆ อ่างอาบน้ำ มันได้ถูกส่งไปหาเธอและม้วนตัวในเวลาอันสั้นเพื่อพันรอบตัวอันบอบบางของเธอ
เธอระเบิดพลังออกมาจากร่างกายของเธอ มันดูเหมือนกรงเล็บอินทรีคว้าไปที่ตะขอที่กำลังขโมยเสื้อผ้าของเธอ !
นี้คือฝันร้ายที่เธอไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเองเธอ มันสามารถมีใครบางคนที่จะบุกเข้ามาสำนักงานเจ้าเมืองได้โดยลำพัง และยังสามารถบุกมาถึงห้องของเธอได้ !
เพราะความเชื่อมั่นในตัวเธอ ทำให้เสื้อผ้าของเธอถูกขโมยไปภายใต้จมูกของเธอ !
โชคดีที่เธอรวดเร็วพอจึงสามารถนำบางส่วนคืนมาได้ ถึงอย่างนั่นก็ยังมีเสื้อผ้าบางชิ้นที่ถูกจับไปโดยตะขอตกปลา !
สายเบ็ดตกปลาหายไปอย่างกะทันหัน มันหายไปในท้องฟ้ายามราตรีในพริบตา !
"องค์รักษ์ !"
จูเตียน เมิ่งเยี่ย ร้องออกมา
"ผู้น้อยอยู่ที่นี่ !"
สี่สาวอ่อนเยาว์ปรากฏขึ้นมาในทันทีเมื่อได้ยินคำสั่ง พวกเธอคุกเข่าลงคำนับให้กับจูเตียน เมิ่งเยี่ย
"ฟังคำสั่งฉัน ปิดประตูสำนักงานเจ้าเมือง และค้นหาผู้บุกรุกที่อยู่ในคฤหาสน์ ฉันต้องการให้พวกเธอหามันให้เจอ ไม่ว่ามันจะมีสภาพแบบไหนก็ตาม !"
จูเตียน เมิ่งเยี่ย กัดฟันพูดอย่างเย็นชา
"ตามที่ท่านต้องการ !"
ร่างของพวกตัวขยับตัวเล็กน้อยแล้วหายไปจากในห้อง ในเวลาสั้น ๆ ผู้คุ้มกันทั้งหมดได้เปิดสัญญาณเตือนภัยในสำนักงานเจ้าเมือง ทำให้สถานการณ์ทั้งหมดตกอยู่ในความวุ่นวายทันทีกับการค้นหาผู้บุกรุกลึกลับ
"ดิ๊ง ! สมบัติระดับ 3 ผ้าไหมทอเตียนมู 100 % (วัสดุนี้สามารถป้องกันจากดาบ หอก และอาวุธอื่น ๆ รวมทั้งไฟและน้ำได้ ! นอกจากนี้มันยังสามารถทำความสะอาดตัวเองได้ !) ประสบการณ์ที่ได้รับ: 3,500 !"
"ดิ๊ง ! ความต้องการในการก้าวหน้าครบแล้ว ต้องการก้าวเป็นชาวประมงระดับ 2 ตอนนี้เลยหรือไม่ ?"
ใบหน้าของเป่ยเฟิงดูโง่งมเมื่อเขามองไปที่สิ่งที่ติดมาจากตะขอ เขาไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี
เขารู้สึกเหมือนกับว่าเขาเป็นผู้ชายที่กำลังจ้องมองไปที่มหาสมุทรจากนั้นก็ถอดหายใจออกมา
"สมบัติระดับ 3 ! นี้เป็นครั้งแรกที่ฉันได้สมบัติระดับ 3 แต่ฉันจะทำอะไรมันได้ ฉันจะทำยังไงดีกับ ... ชุดชั้นในอันนี้ ?"
ถึงแม้ว่านี้จะเป็นของดี แต่ผู้ชายอย่างเขาจะทำอะไรได้ จะให้เขาเดินไปพร้อมกับใส่มันไว้ข้างในภายใต้ชุดของเขา ?
