ตอนที่แล้วบทที่ 58 หัวใจของเสือร้าย !
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 60 ซื้อหนึ่งแถมอีกหนึ่ง !

บทที่ 59 ลึกลับที่หนึ่ง


บทที่ 59 ลึกลับที่หนึ่ง

เป่ยเฟิงถอนหายใจ เขามองไปเด็ก ๆ ที่แอบซ่อนตัวอยู่ตามมุม เขาส่ายหัวอย่างหมดหนทางก่อนจะโทรไปหาตำรวจแล้วเดินออกจากที่เกิดเหตุ

ทันทีที่ตำรวจได้รับโทรศัพท์ พวกเขาก็รีบมาทันที พวกเขาค้นหาภายใต้บ้านเก่า ๆ จากนั้นก็ได้ให้ความช่วยเหลือเด็กทุกคนยกเว้นเด็กสาวตัวน้อยได้สำเร็จ

***

เช้าวันต่อมา หนังสือพิมพ์ได้พาดหัวข่าว รวมทั้งช่องข่าวทุกช่องเกี่ยวกับข่าวที่น่าสนใจว่าตำรวจได้จับอาชญากรรมที่ใช้พวกเด็ก ๆ ในการแสวงหาประโยชน์ได้กลุ่มใหญ่ !

ผู้ต้องสงสัยบางคนยังถูกคุมขังเพื่อตรวจสอบต่อไป อย่างไรก็ตามมีเพียงข้อความคลุมเครือบางอย่างที่ตำรวจเผยแพร่เท่านั่นเกี่ยวกับผู้ต้องสงสัย มันไม่มีสิ่งที่สมควรจะเปิดเผยและคิดว่าสถานการณ์ทั้งหมดนี้ อีกไม่นานทุกคนคงลืมไป

เป่ยเฟิงอยู่ในอารมณ์ที่ดีมาก เขาเดินมาถึงสะพานชิงโชวก่อนเที่ยงเล็กน้อย เขาเพลิดเพลินไปกับสายลมและสายน้ำรอบ ๆ ในขณะที่กำลังรอ

แต่เขาก็ไม่ได้รอนานนัก กองกำลังของเป่ยเฟิงทั้ง 12 ก็มาถึงอย่างรวดเร็ว

เห็นได้ชัดว่าพวกเขากลัวเป่ยเฟิงอย่างมากหลังจากเหตุการณ์เมื่อคืน ทุกคนมาถึงอย่างน้อยหนึ่งชั่วโมงก่อนถึงเวลาที่กำหนดไว้ เพราะเขากลัวว่าเป่ยเฟิงจะโกรธได้

และมันมีช่องว่างระหว่างผู้ชายทั้ง 11 คนกับเด็กสาวตัวน้อยอีกคน จากที่เห็นเหมือนกับทุกคนพยายามที่จะยืนให้ห่างจากเธอ พวกเขาเหมือนเก็บซ่อนความกลัวไว้ในดวงตาของเขาเมื่อใดก็ตามที่พวกเขามองไปที่สาวน้อยที่ดูไม่เป็นอันตราย

"ดีมาก ดูเหมือนว่าไม่มีใครอยากลองเป็นตัวอย่างในการลงโทษนี้" แม้ว่าจะมีน้ำเสียงยินดีของเขา แต่เขาก็ให้คำใบ้ถึงความเสียใจได้จากสายตาของเขาเช่นกัน

ทุกคนเองก็ดีใจเช่นกันที่ไม่โดนเหตุการณ์แบบเมื่อคืน

"พี่ใหญ่ พวกเราต้องทำอะไรบ้าง ?" จางหู่ถามอย่างตรงไปตรงมา

"อย่าเรียกฉันว่าพี่ใหญ่ ให้เรียกฉันว่าบอส เข้าใจไหม ?" เป่ยเฟิงเดาะลิ้นด้วยความไม่พอใจ นี้ยุคอะไร ? นรกบ้านแกสิให้เรียกฉันว่าพี่ใหญ่

"เอาละ ต่อไปเราจะมากำหนดตำแหน่งของความแข็งแกร่งของพวกนายกัน ก่อนอื่นคนที่สามารถเป็น 3 คนที่แข็งแกร่งที่สุดจะได้รางวัลพิเศษจากฉัน" เป่ยเฟิงกล่าวเบา ๆ

มีการแสดงออกอย่างแปลกประหลาดบนใบหน้าของทุกคน เมื่อได้ยินคำพูดของเป่ยเฟิง

"มีอะไร ?"

เห็นการแสดงออกของพวกนี้ ทำให้เขารู้ว่าต้องมีอะไรบางอย่างที่น่าสนใจเกิดขึ้น

"ฉันจะเป็นลึกลับที่หนึ่งล๊าาา ~~~~"

เด็กสาวตัวน้อย ๆ ชูมือขึ้นด้วยรอยยิ้มสดใสบนใบหน้าของเธอ

'แม่ง ! บัดซบ'

'หน้าด้าน !'

คำสาปแช่งสบถออกมาในใจทุกคน

เฉพาะพระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นในตอนที่แบ่งเงินกัน 200,000 หยวนสำหรับทั้ง 12 คน

เนื่องจากเป็นคืนสุดท้ายที่พวกเขาจะเป็นอิสระ จางหู่เป็นคนแรกที่ตอบสนอง เขารีบไปหาสาวสวยที่เขามองมาเป็นเวลานานแล้ว เขาจ่ายเงินไปถึง 10,000 หยวน แล้วในที่สุดเขาก็ทำสำเร็จ เขาสามารถชวนหญิงสาวคนนี้ไปกับเขาได้ด้วยการซื้อของให้ในราคาแพง ในท้ายที่สุดเธอก็ตกลงที่จะนอนกับเขาคืนนี้ !

แต่ว่าในระหว่างที่จางหู่กำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็ม มันก็เหมือนมีใบมีดเย็น ๆ ปรากฏขึ้นที่คอของเขา !

ในตอนนั้น ความร้อนในร่างกายของเขาหายไปทั้งหมด และมันทำให้เขาตกใจด้วยความโกรธอย่างมาก

เมื่อหันไปมองสาวน้อยที่ยิ้มให้เขาอย่างอบอุ่น ในขณะที่เธอถามเขาว่ามีปัญหาอะไรหรือเปล่าที่เธอจะเป็นลึกลับที่ 1

จางหู่ไม่เต็มใจ ! แต่บอสเคยบอกอย่างชัดเจนว่าห้ามฆ่ากันโดยไม่ได้อนุญาต ไม่งั้นเขาจะตายตามคนที่ฆ่าไปด้วย !

ถึงอย่างงั้น จางหู่ก็พยักหน้าและประกาศออกมาว่าเขาไม่มีปัญหาที่เธอจะเป็นลึกลับที่ 1

นี้มันเรื่องตลกอะไร มันมีใบมีดที่คมอย่างมากที่พร้อมจะเฉือนบนคอของเขาถ้าหากเขาไม่ยอมรับมัน ! จางหู่ไม่สงสัยเลยว่าเด็กสาวตัวน้อย ๆ คนนี้ไม่ลังเลที่จะกรีดคอเขาแน่นอนหากว่าเขาคัดค้าน !

อีก 10 คนก็เจอประสบการณ์แบบเดียวกัน แน่นอนว่าความลับที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในคืนนั้นถูกเด็กสาวตัวน้อยคนนี้พบเจอเหมือนกันทั้ง 11 คน !

จากภายนอกจะไม่เห็นอะไรมากไปกว่าโลลิน้อยน่ารัก แต่หลังจากเธอได้กินกลีบดอกไม้ลงไปถึงสองกลีบ ทำให้ตอนนี้เธอมีความแข็งแกร่งที่ไม่ได้ด้อยไปกว่าผู้ชายเช่นจางหู่หรือคนอื่น ๆ ! ในความจริงเธออาจจะแข็งแกร่งพวกเขาด้วยซ้ำ !

"นี้มันอะไรกัน ? พวกคนตัวโตอย่างพวกแกไม่แม้แต่จะสู้กับเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ นี้ได้ ? พวกแกนี้ทำให้ฉันรู้สึกอายจริง ๆ"

เป่ยเฟิงส่ายหัวเมื่อมองไปที่กลุ่มคนที่ทำหน้าแปลก ๆ อยู่ข้างหน้าเขา ใครจะไปคิดว่าผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้จะจบลงด้วยการเป็นลึกลับที่ 1 โดยไม่แม้แต่ต้องสู้เพื่อแย่งมันได้ ?

"ก็เพราะเธอใช้วิธีขึ้โกง ! มันทำให้เราไม่มีแม้แต่เวลาจะเตรียมตัว ! "

เห็นฉากที่น่าอับอายนี้ทำให้เป่ยเฟิงมองไปที่กลุ่มชายตัวโตที่พยายามจะหาข้อแก้ตัวโดยไม่แม้แต่จะคำนึงถึงใบหน้าพวกเขา

"ฉันก็แค่อยากรู้เฉย ๆ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย"

เป่ยเฟิงหลับตาลง ความพ่ายแพ้ก็คือความพ่ายแพ้ ส่วนสาเหตุของมันไม่สำคัญ

ในทางตรงกันข้าม เป่ยเฟิงรู้สึกอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับสาวน้อยมาก ต้องมีการเปลี่ยนแปลงกับเธอแน่นอน ใช่ไหม ?

"อย่างแรกที่ฉันจะให้พวกนายไปทำคือ สร้างอิทธิพลแถวนี้ อย่าไปยุ่งกับของชั่วร้ายพวกยาเสพติด ใครขัดคำสั่ง โดนฆ่าทันที !"

เป่ยเฟิงนำกองกำลังของเขาไปที่คลังร้างตรงชานเมือง

"นอกเหนือจากนี้ ถ้าฉันได้ยินว่าพวกนายเพิ่งจะใช้อำนาจที่เพิ่งได้รับมาใหม่นี้ไปทำอะไรบางอย่างที่น่ารังเกียจละก็ หึหึ ... ดี เอาเป็นว่าฉันถือว่าไม่เคยได้ยินมันมาก่อนละกัน ..."

เป่ยเฟิงเตือนด้วยรอยยิ้มเย็นชาบนหน้าของเขา คนพวกนี้เคยเป็นคนเลวมาก่อน ถ้าเขาไม่วางกฏหรือข้อจำกัดไว้ พวกเขาอาจจะกลับไปทำเหมือนเมื่อก่อนก็ได้ !

เขาไม่ชอบความคิดที่จะถูกไล่ล่าเหมือนหนูจากตำรวจ หรือการถูกบังคับให้หลบหนีออกไปนอกประเทศ

"เข้าใจ !" กองกำลังเป่ยเฟิงพยักหน้า

"ดี ในบัตรนี้มีเงินอยู่ 500,000 หยวน นี้เป็นเงินทุนสำหรับสร้างอิทธิพลสำหรับพวกนาย ฉันต้องการรายงานทุก ๆ เดือนนั่นคือทั้งหมด ลึกลับ 1 2 3 ตามฉันมา"

เป่ยเฟิงรีบจากไปพร้อมกับทั้งสามคนเดินตามเขา ในส่วนที่เหลืออีก 9 คนเขาไม่ได้กังวลเลย

ในคืนเดียวกัน ได้เกิดกลุ่มใต้ดินกลุ่มใหม่ขึ้นมาในเมือง ชิงเฉิง !

พี่ใหญ่สกาที่อยู่ในแก๊งจินเจียง เขาถูกลอบสังหารในคืนเดียวกัน ทรัพย์สินและธุรกิจของพวกเขาถูกกลืนหายไปโดยกลุ่มคนลึกลับที่ไม่รู้ว่าปรากฏตัวออกมาจากที่ใด

ในขณะเดียวกันเป่ยเฟิงก็ไม่ได้สนใจเรื่องเกี่ยวกับสังคมใต้ดินมากนัก เขาเพิ่งกลับมาถึงหมู่บ้านชิงหลิงพร้อมกับสามลึกลับที่ตามเขามา

"โฮ่ง โฮ่ง !"

หมาป่าตัวน้อยทั้งสองวิ่งเล่นไปทั่วลานกว้าง หางสั้น ๆ ของพวกมันกระดิกบนพื้นอย่างน่ารักเมื่อพวกมันได้ยินเสียงฝีเท้าที่คุ้นเคยเดินเข้ามาที่ข้างนอกบ้าน

"เจ้านาย คุณกลับมาแล้ว !"

รอยยิ้มดีใจและใสซื่อปรากฏบนหน้าของไป่เซียง ในขณะที่เขาเดินออกมาจากห้อง

"อืม ไป่เซียง ระหว่างนี้ฉันจะให้ทั้งสามคนอยู่ในความดูแลของนาย นายพาพวกเขาไปทำความสะอาดห้องหน่อยซัก 2-3 ห้อง" เป่ยเฟิงชี้ไปที่ทั้งสามที่อยู่ข้างหลังเขา

ไป่เซียงพยักหน้าอย่างเข้าใจ เขาเดินนำให้ทั้งสามตามเขาไป

หลังจากนั้นเป่ยเฟิงก็ไปที่ห้องครัวและเปิดตู้เย็น สิ่งที่เขาเห็นทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดเล็ก ๆ กุ้งอมตะมันเหลือน้อยกว่าครึ่งแล้ว !

เป่ยเฟิงดึงเนื้อส่วนที่ใหญ่ออกมา เขาไม่มีสิ่งใดที่ต้องการนอกจากให้รางวัลตัวเองสำหรับการทำงานหนักในช่วง 2-3 วันที่ผ่านมา

สิ่งที่เขากำลังทำอยู่ตอนนี้มันแทบจะเรียกไม่ได้ว่าเป็นอาหารเลย สำหรับพวกเขานี้มันสำหรับการปราบความหิวของเขาเอง !

ในไม่ช้า กลิ่นความอยากอาหารที่คุ้นเคยก็ลอยออกมาทั่วห้องครัว มันทำให้เป่ยเฟิงรู้สึกอยากยกฝาครอบขึ้นอย่างมาก

"อืมม นี้คือความหมายของการมีชีวิต ! อยู่รอดกับเอาตัวรอด มันมีความแตกต่างกันอยู่อย่างเดียว แต่ความแตกต่างที่ว่ามันมีช่องว่างที่ยิ่งใหญ่อย่างมาก !"

เป่ยเฟิงกลืนนำลาย จากนั้นก็ถอนหายใจด้วยความเศร้า เขาไม่ได้กินกุ้งอมตะมาสองสามวันแล้ว หลังจากที่ได้กลิ่นนี้ ความเบื่ออาหารของเป่ยเฟิงก็ค่อย ๆ หายไปอย่างช้า ๆ

เมื่อจัดอาหารเสร็จแล้ว ไป่เซียงก็กลับมาพร้อมกับกองกำลังของเป่ยเฟิงทั้งสามคนหลังจากที่ทำความสะอาดห้องเสร็จแล้ว

ในความจริงเป่ยเฟิงเป็นเจ้านายที่มีความเมตตาอย่างมาก ทาสของเขาในตอนนี้เขาก็ให้สิทธิในการใช้ชีวิตแบบลูกน้องของเขา ทั้ง ๆ ที่ไม่จำเป็นเลย

สำหรับกองกำลังทั้งสามคนของเป่ยเฟิงนั่น พวกเขาไม่เคยลิ้มรสอาหารแบบนี้มาก่อน ทันทีที่กินเนื้อสีขาวเข้าไปทำให้พวกเขารู้สึกอบอุ่นและมีความสุขอย่างมาก ในขณะเดียวกันก็รู้สึกว่าที่พวกเขามีชีวิตรอดมาได้ 20 ปีมานี้โดยกินอาหารที่มันสารเลวพวกนั้นมาได้ยังไงกัน

ส่วนเป่ยเฟิง เขาเหมือนพายุทอร์นาโดที่กวาดอาหารไปอย่างรวดเร็ว เขากินเนื้อเข้าไปถึงสามท่อนครึ่งด้วยตัวเอง ! มันราวกับว่าเขาหิวโหยอย่างมากในช่วงไม่กี่วันมานี้ ส่วนที่น่าแปลกที่สุดคือสาวน้อยลึกลับที่ 1 เธอสามารถกินเนื้อทั้งท่อนถึงหนึ่งท่อนได้ด้วยตัวเอง !

ในทางตรงกันข้ามกับอีก 2 ลึกลับที่เมื่อกินอาหารในส่วนของเขาเข้าไป สุดท้ายก็ทำได้แค่จ้องมองไปที่ส่วนเล็ก ๆ ที่เหลืออยู่บนจานของพวกเขาในขณะที่ลูบท้องที่ป่องออกมาด้วยเสียงครวญคราง

สำหรับกลุ่มที่มีความสุดนั้นไม่ใช่ที่ไหนไกล มันคือหมาป่าตัวน้อยทั้งสอง พวกมันนั่งอยู่ข้าง ๆ เก้าอี้เป่ยเฟิง มันแล่บลิ้นออกมาราวกับกำลังรออะไรบางอย่าง

"กินเสร็จกันแล้ว ?"

เป่ยเฟิงมองไปที่กองกำลังทั้งสามคนของเขา รอยยิ้มจาง ๆ อยู่บนหน้าเขา

"อึก !"

ลึกลับที่ 2 กับ 3 นั่นพวกเขาเริ่มรู้สึกแปลก ๆ พวกเขารู้สึกว่ามีลางไม่ดีบางอย่างบนรอยยิ้มของเป่ยเฟิง

"เสร็จแย้วว !"

รอยยิ้มหวาน ๆ ปรากฏบนหน้าของลึกลับที่ 1 ในขณะที่เธอถูหน้าท้องเล็ก ๆ ของเธอ

'พวกแกสองคนนี้สัตว์ประหลาดชัด ๆ ! '

ลึกลับที่ 2 กับ 3 คิดอย่างมืดม่น สัตว์ประหลาดทั้งสองแต่ละคนดูเลวร้ายและโรคจิตมาก !

หนึ่งในนั้นใช้วิธีทรมานที่โหดร้ายจนถึงขนาดที่ไม่สามารถอธิบายเป็นวิทยาศาสตร์ได้นานถึงสามนาทีโดยไม่แม้แต่จะเปลี่ยนแปลงอารมณ์บนใบหน้าของเขา ส่วนอีกคนสามารถกรีดคอคนอื่นได้ทั้ง ๆ ที่ยังมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ ใครจะไปรู้ว่าไม่แน่เธออาจจะเดินมาแทงเขาทั้งใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มนั่นก็ได้ ?

"เอาละ ในเมื่อกินเสร็จกันแล้ว ต่อไปก็ลุกขึ้นมาขยับร่างกายเพื่อย่อยอาหารสักหน่อย"

เป่ยเฟิงกล่าวด้วยแววตาชั่วร้าย โดยไม่ต้องรอการตอบกลับมา เขาหันไปทางไป่เซียงแล้วพูด "ไป่เซียง ทำไมนายไม่ไปเล่นกับพวกเขาสักหน่อยละ ?"

"ผมทำไม่ได้ครับเจ้านาย พวกเขาอ่อนแอเกินไป"

ไป่เซียงตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มใสซื่อในขณะที่เขาเกาหัวด้วยความรู้สึกแปลก ๆ

ลึกลับที่ 2 กับ 3 โกรธอย่างมากเมื่อได้ยินการสนทนาของทั้งคู่ ถึงสหายคนนี้จะตัวใหญ่กว่าแล้วยังไง ? เขาหยิ่งงั้นเหรอ ? ในตอนแรกที่เขาเข้าไปช่วยพวกเขาตอนทำความสะอาดห้อง พวกเขารู้สึกว่าไป่เซียงเป็นคนดีที่ซื่อสัตย์ และเป็นคนที่ง่าย ๆ

เส้นสีดำปกคลุมที่หน้าผากของลึกลับที่ 2 กับ 3 เขาจำได้ถึงวลีคลาสสิกจากในหนังบางเรื่อง "ไม่ ไม่ อย่าเข้าใจผิด ฉันไม่ได้หมายถึงพวกนาย ที่ฉันจะพูดก็คือพวกนายมันก็เป็น ... เป็นแค่ขยะ !"

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด