บทที่ 48 ศิลปะแห่งการระเบิด !
บทที่ 48 ศิลปะแห่งการระเบิด !
ชายทั้งเจ็ดคนยืนอยู่ในโกดัง พวกเขาแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันถึงข้อเสนอนี้ มีบางคนที่ยังลังเลแต่เพราะความโลภบังตา จำนวนเงินถึง 5 ล้านหยวน ! นั้นเป็นสิ่งที่เพียงพอที่จะให้พวกเขาใช้ชีวิตอยู่ในบ้านโดยไม่ต้องทำอะไร !
ถึงจะมีคนที่ยังลังเลอยู่ แต่พวกเขาคิดถึงค่าตอบแทนที่ดูบ้าขนาดนี้ ถ้าพวกเขาปล่อยโอกาสนี้ผ่านไป มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะบอกว่าพวกเขาจะเจอเงินจำนวนนี้อีกหรือไม่ในอนาคต
"พวกเราจะทำตามคำสั่งของบอสครับ !"
กลุ่มคนทั้งเจ็ดคนตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน
"ดีมาก !"
เหว่ยฮุ้ยพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ คนเหล่านี้ไม่ทำให้เขาผิดหวัง เขาเพียงแค่ทดสอบเท่านั้น เขาไม่เคยวางแผนที่จะปล่อยคนพวกนี้ออกไปอยู่แล้ว
"ตามฉันมา !"
เหว่ยฮุ้ยนำพวกเขา เข้าไปในคลังสินค้าข้างใน และดึงแผ่นผ้ากันน้ำใบเก่าออกมา ส่งผลให้มีฝุ่นกระจายไปรอบ ๆ โกดัง
หลังจากนั่นซักพัก เขาดึงกล่องที่มีความกว้าง 50 เซนติเมตร ยาว 1 เมตร ออกมา
"แกร๊ก !"
บิดกุจแจออกแล้วเปิดฝาที่ปิดไว้
อาวุธปืนทุกชนิดถูกบรรจุอยู่ในกล่อง มีปืนพกหลากหลายประเภท และปืนไรเฟิล AK47 ไม่กี่ชิ้น ข้าง ๆ ยังมีลูกระเบิดมืออีก 7 8 ลูก !
'โอ้พระเจ้า นี้ฉันเพิ่งลงเรือโจรสลัด ?'
ความคิดดังกล่าวกระพริบผ่านใจทุกคน
มีปืนและระเบิดจำนวนมาก ! นี้อย่าบอกนะว่าจะให้เขาไปทำลายค่ายทหารหรือบุกสำนักงานของพวกรัฐบาล ?
ความไม่สบายใจเกิดขึ้นในสายตาของคนทั้งเจ็ด ถ้าหากเหว่ยฮุ้ยต้องการให้พวกเขาไปบุกพวกรัฐบาล พวกเขาก็จะหันหลังหนีทันที !
นี้มันเรื่องตลกอะไรกัน ? เงินอาจจะเป็นสิ่งที่ดี แต่ชีวิตมันสำคัญกว่า !
ถ้าเหว่ยฮุ้ยรู้ว่าคนเหล่านี้คิดอะไรอยู่ เขาอาจจะหยิบปืนขึ้นมายิงคนพวกนี้ด้วยความโกรธก็เป็นได้
"ฉันต้องการให้แกไปจัดการคนบางคน คนที่แม้แต่ Ol’ Black กับเจียงเหลียงก็ตายด้วยน้ำมือของเขามาแล้ว" เหว่ยฮุ้ยโหลดกระสุนปืนเข้าไปในปืนพกของเขา และกล่าวอย่างโกรธแค้น
"ฆ่ามัน !"
ทั้งเจ็ดคนกระตือรือร้น พวกเขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก มันแค่ภารกิจลอบสังหารปกติ ถึงแม้เป้าหมายอาจจะรับมือยาก แต่พวกเขามีกันตั้ง 8 คน ! เงิน 5 ล้านหยวนตอนนี้เหมือนอยู่ในกระเป๋าของพวกเขาแล้ว !
****
"เจ้านาย เกิดอะไรขึ้นกับคุณ ?"
ไป่เซียงมองแผลที่โหดร้ายบนหน้าของเป่ยเฟิงด้วยความตกใจ
"ไม่มีอะไร นายกินอะไรหรือยัง ?" เป่ยเฟิงส่ายมือของเขาและไม่ตอบคำถาม
"ยังเลย" ไป่เซียงส่ายหัว
"เอาล่ะ นายไปทำอาหารให้หน่อยสิ โอ้ อย่าลืมใส่ขากุ้งเข้าไปอีกสองส่วนด้วย" เป่ยเฟิงหิวโหยอย่างมาก เขาเสียเลือดไปเยอะพอสมควร มันจึงทำให้เขาต้องการพลังงานอย่างมาก
ไป่เซียงไม่ได้ถามอะไร เขาสามารถบอกได้เลยว่าเป่ยเฟิงไม่ได้อยู่ในสภาพที่ดีพอจะทำอาหาร เขาจึงรีบเข้าไปในห้องครัวทันที
ครึ่งชั่วโมงต่อมา จานที่ประกอบไปด้วยขากุ้งยักษ์ย่างจำนวน 5 ส่วนก็วางอยู่บนโต๊ะ
เป่ยเฟิงคว้าเนื้อทั้งหมดแล้วกัดมันลงไป ตอนนี้เขาเหมือนขอทานแก่ ๆ ที่หิวโหยอย่างมาก ในไม่ช้าสิ่งเดียวที่เหลืออยู่คือเปลือกอันว่างเปล่า
ไป่เซียงมองเป่ยเฟิงราวกับกำลังมองผี ยังเหลือเนื้ออีกครึ่งในมือของเขา
หลังจากที่จัดการเนื้อไปได้สามส่วน เป่ยเฟิงก็หยุดกิน เขารู้สึกกระปรี้กระเปร่ามาก ตอนนี้ท้องเขารู้สึกอบอุ่นและดีขึ้นมากแล้ว
"ฉันจะออกไปซักพัก ถ้านายเบื่อ นายจะเข้าไปดูทีวีที่ห้องฉันก็ได้"
เป่ยเฟิงพูดเสร็จก็ออกไปทันที เขาปล่อยให้ไป่เซียงนั่งอยู่บนโต๊ะต่อไป
'ถ้าการคำนวณของฉันถูกต้อง เหว่ยฮุ้ยน่าจะมาคืนนี้ ฉันจะต้องทำให้เขาเป็นเหมือนหมาที่สิ้นหวังอยู่ที่มุมกำแพง' เป่ยเฟิงหัวเราะ ในขณะที่เขาเดินสบาย ๆ บนเส้นทางภูเขา
ในที่สุดเขาก็มาถึงจุดสูงสุดของเนินเล็ก ๆ เขากำลังนั่งรอให้ปลามาติดเบ็ด
เกมที่รอคอยนี้ยืดเยื้อมาจนถึงตอนกลางคืน ในฐานะชาวประมงผู้ช่ำชอง เป่ยเฟิงจึงมีความอดทนอย่างมาก เขาไม่มีความรู้สึกเบื่อเลย เขาเพียงแค่ยืนขึ้นแล้วยืดแขน ขา เท่านั้น
มันเป็นคืนที่ไม่มีเมฆ พระจันทร์ดวงใหญ่ลอยอยู่บนฟ้า มันอาบโลกไปด้วยแสงสีเงินของมัน
เหว่ยฮุ้ยมาถึงหมู่บ้านชิงหลิงพร้อมกับลูกน้องทั้งเจ็ดคนของเขา เมื่อเขามาถึง เขาเพียงกระซิบสั่งสองสามอย่างกับกลุ่มคนทั้งเจ็ด ก่อนจะรีบวิ่งไปที่บ้านของเป่ยเฟิงในความเงียบ
ทุกคนอยู่ในความเงียบ ตามทางที่เต็มไปด้วยโคลนแห้ง บรรยากาศของกลุ่มคนที่แปดคนดูเคร่งขรึมและเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น
ต้นไม้ทั้งสองด้านบนถนนมันโบกไปมาตามแรงลม กิ่งไม้ของมันสะบัดเป็นคลื่นเหมือนปีศาจที่กำลังเต้นรำในความวุ่นวาย
'พวกเขามาแล้ว !'
ประกายแสงอันตรายปรากฏขึ้นในตาของเป่ยเฟิง เมื่อเขาสังเกตเห็นกลุ่มคนข้างหน้าสองร้อยเมตร เหว่ยฮุ้ยเป็นผู้นำกลุ่มยืนอยู่ข้างหน้า ดวงตาของเขาเติมไปด้วยความต้องการฆ่า
ความมืดไม่สามารถทำอะไรกับสายตาของเป่ยเฟิงได้ เขามองเห็นราวกับตอนนี้คือตอนกลางวันด้วยซ้ำ เป่ยเฟิงสามารถบอกได้ถึงรายละเอียดของสิ่งของที่มีขนาดเล็กที่อยู่ตรงหน้าถึงร้อยเมตรได้ !
ไข่มุกสีดำในฝ่ามือของเขาได้เตรียมรอการมาของทั้งกลุ่มไว้นานแล้ว เป่ยเฟิงรวบรวมของแข็งแกร่งของเขาทั้งหมด และด้วยรอยยิ้มเย็นชาบนใบหน้าของเขา เขาใส่พลังภายในลงไปไข่มุกสะเทือนฟ้า จากนั้นปาไปด้วยพลังทั้งหมดไปที่กลุ่มของเหว่ยฮุ้ย !
ไม่จำเป็นต้องพูดถึงความเมตตาหรือศีลธรรม แม้ว่าเป่ยเฟิงจะคิดว่าตัวเองเป็นมนุษย์ แต่ก็เห็นได้ชัดว่าคนพวกนี้ต้องการฆ่าเขา ! ถ้าเขาตกลงไปในมือของคนพวกนี้ เขาไม่มีทางเลือกนอกจากตายแน่นอน แล้วทำไมเขาจะต้องไปอยู่ในมือคนพวกนี้กันด้วย ?
แผลของเป่ยเฟิงฉีกขาดในขณะที่เขาใช้พลังของเขา เขากัดฟันจากนั้นหันหลังแล้ววิ่งออกไปโดยไม่แม้แต่จะมองกลับไป !
"นั่นมันอะไร ?"
เหว่ยฮุ้ยและกลุ่มคนทั้งเจ็ด มองไปที่ไข่มุกสีดำที่พุ่งแหวกอากาศมาที่พวกเขาด้วยความเร็ว
"มันเร็วมาก !"
"ดิ๊ง !"
ก่อนที่พวกเขาจะตอบสนองทัน ไข่มุกสีดำก็ตกลงตรงหน้าของคนทั้งกลุ่ม ขณะเดียวกันมันก็เด้งขึ้นจากพื้น
"รีบหนีเร็ว !"
เหว่ยฮุ้ยรู้สึกถึงอันตรายและตะโกนออกไปทันที พวกเขารีบกระโดดออกไปข้างทางทันที !
แต่พลังของไข่มุกสะเทือนฟ้าสามารถหลบได้ง่ายขนาดนั้น ?
รัศมีการระเบิดของมันคือ 300 เมตร ! ไข่มุกสะเทือนว่าคือชื่อของบรรพบุรุษของระเบิดทั้งหมดในโลกนี้ ! ถ้ามันสามารถหลับได้ด้วยการกระโดดไปข้างทาง ก่อนที่มันจะระเบิด มันคงเป็นเรื่องที่ตลกที่สุดในภายใต้สวรรค์
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าพลังการทำลายล้างของมันเป็นหนึ่งในสิ่งที่อันตรายที่สุดในโลก
"บูมมมมมมมมมมมมมมมมม !"
การระเบิดนี้เหมือนการระเบิดของภูเขาไฟที่น่าตกใจ ! โคลนและเศษหินนับไม่ถ้วนเหมือนขีปนาวุธร้ายแรง พวกมันกระจายไปทุกทิศทุกทาง !
มันเป็นเวลากลางคืน สำหรับชาวบ้านในหมู่บ้านชิงหลิงพวกเขาไม่ได้ทำอะไรนอกจากดูทีวีและนอนหลับ ทันใดนั้นก็มีเสียงระเบิดดังมาถึงหมู่บ้าน
"เฮ้ ตาแก่ แกได้ยินเสียงฟ้าร้องอะไรแบบนี้ไหม ? ฉันคิดว่าฝนน่าจะใกล้ตกแล้ว รีบไปเก็บผ้าเร็วเข้า !"
มนุษย์ป้าวัยกลางคนนั่งอยู่หน้าทีวี และตะโกนออกมาโดยไม่แม้หันหัวไป
กระแสไฟฟ้าสีดำลุกโชนออกมาจากไข่มุกสะเทือนฟ้า มันห่อหุ้มทุกสิ่งทุกอย่างในรัศมี สามร้อยเมตร !
"บูมมมมมมมมมมม !"
การระเบิดที่น่าสยดสยองเกิดขึ้นอีกครั้ง พลังงานถูกรวมรวบแล้วระเบิดออกมาอีกครั้ง !
"ไม่ ! ฉันจะไม่ยอมตายที่นี่ ! ปล่อยฉัน !"
เหว่ยฮุ้ยดูเหมือนคนบ้า พลังภายในและเลือดพลุ่งพล่านภายในตัวเขา ขณะเดียวกันเขาก็ใช้พลังการฝึกฝนของเขา
ชั้นบาง ๆ เหมือนแสงสีทองปรากฏขึ้นไปทั่วร่างของเขา มันเป็นเกราะป้องกันให้กับร่างกายของเขา !
"ปุ้งง !"
ด้วยแสงและเสียงที่มองไม่เห็น เกราะสีทองของเขาไม่สามารถทนต่อแรงกดดันได้ พวกมันได้แตกตัวออกทันที !
ทันทีที่มันแตกออก ทำให้ร่างกายของเหว่ยฮุ้ยเริ่มระเหยออกอย่างเห็นได้ชั้น ผิวหนังของเขามันเริ่มร้อนจนเหมือนจะละลาย !
สิ่งเดียวกันนี้เกิดขึ้นกับชายอีกเจ็ดคนที่ได้ติดตามเหว่ยฮุ้ยมาเผชิญหน้ากับสิ่งนี้ด้วย !
เมฆเห็ดขนาดใหญ่ลอยขึ้นสู่ท้องฟ้าตรงที่เกิดการระเบิด ความจริงเพราะมันเป็นตอนกลางคืนจนไม่มีคนเห็นมัน ไม่อย่างงั้น ควันขนาดมหึมานี้อาจจะสามารถเห็นได้หลายร้อยลี้ !
"ปุ้งง !"
เป่ยเฟิงผู้หลบหนีออกมาก่อนระเบิด ขณะเดียวกันเขาก็ถูกคลื่นกระแทกของมันส่งเขาให้ปลิวออกไป แม้ว่ารัศมีการระเบิดอาจจะกว้างสามร้อยเมตร แต่ก็ขึ้นอยู่กับว่ามันเป็นพื้นที่ราบหรือที่โล่ง แม้ว่าเขาจะอยู่ห่างจากจุดระเบิดเพียงสองร้อยเมตรและไหนจะอยู่อีกฟากของภูเขาเล็ก ๆ ทำให้เวลาที่ไข่มุกสะเทือนฟ้าระเบิด เขาจึงไม่เป็นอะไรมาก
นอกจากนี้เป่ยเฟิงก็หลบหนีออกมาได้เร็วมาก เพราะภูเขาที่อยู่ข้างหลังได้ต้านแรงไว้ให้เขาแล้ว เป่ยเฟิงที่ถูกแรงกระแทกส่งตัวปลิวออกมา นอกจากแผลที่เปิดออกมาอีกครั้ง เขาก็ไม่ได้บาดแผลเพิ่มเติม
เป่ยเฟิงถ่มน้ำลายที่เป็นโคลนออกจากปากของเขา แล้วคลานขึ้นไปบนภูเขาเพื่อดูผลงานของการระเบิด
ฉากตรงหน้าถูกปกคลุมไปด้วยควันและเศษซากต่างๆ ถนนกระจายไปด้วยกิ่งไม้ เศษไม้ ก้อนหินแตกกระจาย ไหนจะเส้นทางภูเขาที่ดูเหมือนเพิ่งผ่านพ้นสงครามมา
"แก๊ง ซี๊ซซซ ปุ้ง !"
กลิ่นเหม็นที่เกิดจากดินที่ถูกไฟไหม้และหินที่ถูกหลอมละลาย กระจายเต็ม พวกมันค่อย ๆ ลุกลามที่ตรงเป่ยเฟิงอย่างรวดเร็ว พื้นดินตรงที่เป็นจุนศูนย์กลางของระเบิดมันมีการเผาไหม้สีแดงและควันสีดำอย่างต่อเนื่อง และพื้นดินที่เป็นรอยแตกเหมือนใยแมงมุมนั่นอีก !
ปล่องภูเขาไฟขนาดใหญ่เกิดขึ้นตรงจุดศูนย์กลางของระเบิด กระแสไฟฟ้าโดยรอบยังคงมีเหลืออยู่จนสามารถเห็นได้
แม้แต่ศพของกลุ่มเหว่ยฮุ้ยก็ไม่มีเหลือ มันราวกับว่าพวกเขาไม่เคยมีชีวิตอยู่แม้แต่แรก ถึงจะไม่เห็นศพแต่เป่ยเฟิงก็รู้ได้ทันทีว่าพวกเขาตายไปแล้วแน่นอน !
เขาจ้องมองไปที่ปากหลุมอุกกาบาตที่ดูน่ากลัวและรู้สึกขนลุก จากที่คิดไว้ว่าการระบบประเมินว่ามันเป็นสมบัติระดับยอดเยี่ยม ! มันไม่ได้พูดเกินจริงเลยเกี่ยวกับ ไข่มุกสะเทือนฟ้า !
'โชคดีที่ฉันระวังตัวเองและอยู่ห่างจากจุดระเบิด ไม่อย่างงั้นถ้าฉันหนีออกมาไม่ทัน มันคงเป็นเรื่องโง่มากที่จะตาย'
เป่ยเฟิงรู้สึกยินดีอย่างมาก ที่เขาเลือกที่จะวางใจการประเมินผลของระบบ
"ฮ่าฮ่า ! มันจบแล้วว !"
ร่างกายของเขากำลังรู้สึกถึงความเจ็บปวด และเลือดที่ไหลออกมาจากแผลของเขา ยังไงก็ตาม เป่ยเฟิงไม่ได้รู้สึกอะไรทั้งนั้น เขายืนอยู่บนยอดเขาเล็ก ๆ และหัวเราะออกมาอย่างกับคนบ้า !
